Έχω έναν φίλο. Τον Βασίλη

Έχω έναν φίλο. Τον Βασίλη. Ο οποίος είναι το πιο καλοκάγαθο και ευγενικό παιδί. Κατάγεται απο μια αγροτική οικογένεια και ο ίδιος επέλεξε να γίνει αστυνομικός εξαιτίας της άμεσης αποκατάστασης που πρόσφερε η σχολή.

Μετά απο κάποια χρόνια θητείας και αφού είχε την ατυχία να βρεθεί σε θέση ασφάλειας βουλευτή της Χρυσής Αυγής, κατέληξε στα ΜΑΤ. Όχι απο επιλογή αλλά γιατί δεν ήταν απο τους τυχερούς που κάποιος μεσολάβησε για αυτούς ώστε να μην μετατεθούν σε εκείνη τη μονάδα. Βρέθηκε στα Εξάρχεια. 

Ντυμένος ωσαν αστακός, και χωρίς καμία δικαιοδοσία στο να αντιδρά, έγινε ο πιο ζεν άνθρωπος. Συχνά τον φτύνουν, του πετάνε αντικείμενα, τον βρίζουν. 

Όταν τον ρώτησα πως αντιδρά σε όλα αυτά , η απάντησή του ήταν η ''εκείνη τη στιγμή προσπαθώ να σκεφτώ κάτι άλλο. Κάνω σαν να μη συμβαίνει αυτό που συμβαίνει. 

Προσπαθώ να με ηρεμήσω γιατί η όποια αντίδρασή μου θα πυροδοτήσει τη δική τους αντίδραση και αυτό μου απαγορεύεται απο τους προϊσταμένους μου''. 

Ο Βασίλης λαμβάνει έναν χαμηλό μισθό και στις άδειές του επιστρέφει στο πατρικό του για να βοηθήσει τους δικούς του με τις γεωργικές εργασίες. 

Ο Βασίλης είναι ένα παιδί που δεν είναι βίαιο, δεν είναι εθνικιστής, δεν είναι όλα αυτά τα στερεότυπα που κουβαλούν στο μυαλό τους τόσοι συμπολίτες μας για παιδιά των ΜΑΤ.

Και σήμερα που είδα αυτή τη φωτογραφία, σκέφτηκα πως στη θέση αυτού του ανθρώπου θα μπορούσε να είναι ο φίλος μου ο Βασίλης. Ή πως αυτό το παιδί που φοράει τη στολη, είναι και εκείνος ένας Βασίλης. Και μένει σ'αυτή τη δουλειά και αγωνίζεται για την επιβίωσή του και κανείς ανώτερός του δεν δείχνει να του αναγνωρίζει την αξία της δικής του ζωής και τον αφήνει έρμαιο στο έλεος τραμπούκων με τσεκούρια και βαριοπούλες.

Maria Kiriakidoy

Δημοσίευση: Μαΐου 26, 2017