Ο επικήδειος που έγινε... γαλαζιο «μανιφέστο»

Γράφει ο Γιάννης Κ. Τρουπής

Όσοι περίμεναν ότι ο επικήδειος λόγος του Κυριάκου Μητσοτάκη θα περιείχε έντονα πολιτικά στοιχεία επαληθεύτηκαν. Ήταν ένας λόγος αντιπροσωπευτικός της Μητσοτακικής σκέψης που βασίζεται στο ρεαλισμό και στην απέχθεια των πολλών «καλολογικών» στοιχείων. Ήταν ένας επικήδειος που ισορρόπησε μεταξύ του «πολιτικού» Κυριάκου Μητσοτάκη και του «γιου» Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος δεν εκφωνήθηκε για να προκαλέσει τηλεθέαση και χειροκροτήματα, αλλά για να πει αλήθειες βγαλμένες από την καθημερινή σχέση του πατέρα πολιτικού και του επίσης πολιτικού γιου.

Ο πρόεδρος της ΝΔ μέσα από τα όσα είπε για τις πολιτικούς άξονες πάνω στους οποίες δόμησε την πορεία του ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ουσιαστικά περιέγραψε το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα κινηθεί ως επικεφαλής της ΝΔ, σε μια διαδρομή με πολλές δυσκολίες. Κομβικός παράγοντας η μάχη κατά του λαϊκισμού και η αποστροφή για την εύκολη παροχολογία.

«Η πολιτική σου παρακαταθήκη είναι αειθαλής, όπως, εξάλλου, αειθαλής υπήρξες και εσύ. Και το παράδειγμά σου είναι οδηγός για όλους μας. Να λέμε την αλήθεια και να μην κολακεύουμε το λαό. Να σεβόμαστε τη Δημοκρατία και τους κανόνες της. Και ειδικά το Κοινοβούλιο, το οποίο τόσο πολύ αγάπησες». Με αυτές τις σύντομες αλλά ουσιαστικές φράσεις ο κ. Μητσοτάκης μέσα από το έργο του πατέρα του έστειλε μηνύματα προς κάθε κατεύθυνση για τη ρότα που επιθυμεί να δώσει στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Από τον οδικό χάρτη του κ. Μητσοτάκη δεν έλειψαν και οι αναφορές για ενότητα. «Να επιδιώκουμε την ενότητα και όχι το διχασμό. Να μην ξεχνάμε ποτέ ότι το μέλλον της Ελλάδας είναι στο κέντρο της Ευρώπης. Απλές κουβέντες που ενσταλάχτηκαν μέσα σου στη διάρκεια μιας ολόκληρης ζωής, μιας ζωής πολυκύμαντης και συναρπαστικής... Ο λαϊκισμός, ο φθόνος, η μισαλλοδοξία, ο διχασμός παραμένουν, δυστυχώς, θλιβεροί συνοδοιπόροι της ιστορικής μας διαδρομής. Και τώρα, στη δική μας γενιά περνά το χρέος να αντιμετωπίσουμε το λαϊκισμό, το φθόνο, τη μισαλλοδοξία, το διχασμό».

Από τον επικήδειο λόγο του προέδρου της ΝΔ δε θα μπορούσαν να λείψουν και οι προσωπικές αναφορές. Εξ ορισμού, άλλωστε, για τον Κυριάκο Μητσοτάκη σύντομη τοποθέτηση του μπροστά στη σορό του πρώην πρωθυπουργού τυλιγμένη με τη γαλανόλευκη, αποτελούσε μια δύσκολη εξίσωση, καθώς έπρεπε να συνδυάσει την ιδιότητα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και κυρίως εκείνη του γιου.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κράτησε για το τέλος του επικήδειου τις πιο προσωπικές αναφορές. Μια κατάθεση ψυχής, τόση όμως ώστε να μην υπάρξουν γκρίνιες περί κομματικής εκμετάλλευσης από τους πολιτικούς του αντιπάλους ούτε και αφορμή όμως για «δακρύβρεχτα» ρεπορτάζ στα δελτία των οχτώ.

«Σε θυμάμαι μικρό παιδάκι, όταν ήμασταν εξόριστοι τα χρόνια της Δικτατορίας, να με πηγαίνεις με το μετρό στο Παρίσι. Καθώς μεγάλωνα, δεν είχες πολύ χρόνο να μου διαθέσεις. Είχες, όμως, τη γενναιότητα να κοντύνεις εσύ, καθώς εγώ ψήλωνα, έτσι ώστε η σκιά σου να μην είναι πολύ βαριά επάνω μου. Και καθώς τα χρόνια πέρασαν, βρήκαμε αυτήν την όμορφη ισορροπία, που μας επέτρεπε να έχουμε το δικό μας ξεχωριστό κώδικα επικοινωνίας. Σου είπα αυτά που ήθελα και με είδες εκεί που ήθελες. Κι αυτό κάπως μαλακώνει τον πόνο».

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μέσα από τη μικρή αλλά ουσιαστική δημόσια «εξομολόγηση» μπροστά στον νεκρό πατέρα του, πέτυχε να συγκινήσει χωρίς όμως να προκαλέσει τη λύπη όσων τον άκουσαν και τον είδαν. Πέτυχε όμως κάτι πιο σημαντικό. Να βάλει πολιτικό πλαίσιο σε μια πολύ προσωπική στιγμή, στέλνοντας μήνυμα ότι είναι αποφασισμένος να κάνει πράξη τα όσα πρεσβεύει. Το αν θα τα καταφέρει μένει να αποδειχθεί στο κοντινό μέλλον.

Δημοσίευση: Ιουνίου 02, 2017