Παραέσφιξε ο κόμπος της γραβάτας…

Η τακτική της κυβέρνησης κατέρρευσε εν μία νυκτί. Επί μήνες επένδυσε στις διαφωνίες Βερολίνου - ΔΝΤ, δεν ήξερε ακριβώς με ποιον από τους δύο είναι και έκανε ότι δεν άκουγε τον Σόιμπλε. Τώρα περιμένει ένα θαύμα και σχεδιάζει το επόμενο βήμα, που μπορεί να (την) οδηγεί στην άβυσσο

Γράφει ο Άγγελος Κωβαίος

Κάπου εδώ φαίνεται πως αρχίζει για μία ακόμη φορά το γνωστό παιχνίδι: αυτό της επίρριψης ευθυνών. Που μπορεί και να εξελιχθεί σε παιχνίδι των λυγμών, αλλά θα είναι αργά για δάκρυρα.

Εχοντας καλλιεργήσει υπερβολικές προσδοκίες και ακολουθώντας μία αυτοκτονική τακτική καθυστέρησης, η ελληνική κυβέρνηση αυτοπαγιδεύτηκε στον εκλογικό κύκλο της Ευρώπης και ειδικότερα της Γερμανίας και τώρα… απλώς αναμένει. Και περιφέρει ως επιχείρημα το ότι «εμείς κάναμε ό,τι ήταν να κάνουμε, τώρα πρέπει να κάνουν και οι δανειστές το χρέος τους». Η ηθική με την πολιτική όμως, λίγη σχέση έχουν (αν και η Αριστερά αυτό κάνει ότι το παραγνωρίζει, διαχρονικά).

Για μία ακόμη φορά στην Αθήνα έκαναν ότι δεν άκουγαν τον Σόιμπλε, ο οποίος – με δεδομένες τις εμμονικές του προσκολλήσεις – το είχε κάνει σαφές: Ό,τι και να αποφασιστεί για το χρέος, αυτό θα γίνει μετά το τέλος του προγράμματος. Υπό αυτήν την έννοια, κακώς, κάκιστα, έβγαινε ο κ. Τσίπρας την προηγούμενη Πέμπτη τα μεσάνυχτα και έθετε όρους εν οψει της συνεδρίασης του Eurogroup.

Κρίνοντας από τις πρώτες επίσημες κυβερνητικές τοποθετήσεις μετά το ναυάγιο, όπως τις περιέγραψε ο Δημήτρης Τζανακόπουλος την Τρίτη, «το επόμενο διάστημα θα εξαντλήσουμε κάθε δυνατότητα σε όλα τα επίπεδα με στόχο στο προσεχές Eurogroup να έχουμε μια καθαρή λύση».

Και τι είναι καθαρή λύση; «Καθαρή λύση είναι ο προσδιορισμός των μεσοπρόθεσμων μέτρων ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους χωρίς γκρίζες ζώνες και χωρίς ασάφεια. Καθαρή λύση είναι αυτή που θα ανοίγει το δρόμο για την οριστική έξοδο από την κρίση και φυσικά θα αντιστοιχεί στις θυσίες του ελληνικού λαού».

Για να υπάρξει τέτοια καθαρότητα, θα πρέπει να γίνει ένα θαύμα. Μην ξεχνάμε τον Σόιμπλε.

Από το σημείο αυτό κι έπειτα, μοιραία εξετάζονται τα εναλλακτικά σενάρια. Οπως άλλωστε δηλώνουν κυβερνητικά στελέχη, «αν δεν έχουμε λύση και στο επόμενο Eurogroup, θα έχουμε αναταράξεις» (Χρ. Μαντάς στον ΣΚΑΪ).

Ενα από αυτά τα σενάρια προϋποθέτει απάντηση στο κρίσιμο ερώτημα: αν δεν υπάρξει και τότε απόφαση και άρση της εκκρεμότητας, η κυβέρνηση πώς θα ενεργήσει;

Κατά μία εκδοχή θα χρησιμοποιήσει τα διαθέσιμα που έχει στραγγίξει από την αγορά για να καλύψει δανειακές υποχρεώσεις και να αποφύγει την πτώχευση τον Ιούλιο. Κάτι τέτοιο όμως θα έχει αλυσιδωτές περιπλοκές. Τα πλεονάσματα θα πάνε στο χρέος, η ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ θα έχει χαθεί οριστικά (αν δεν έχει χαθεί ήδη, αφού στην καλύτερη περίπτωση την προλαβαίνουμε ασθμαίνοντας τον Σεπτέμβριο) και οι φιλοδοξίες της κυβέρνησης για αναδιανομή θα έχουν πετάξει οριστικά. Όλα αυτά θα συνεπάγονται μηδενισμό του κοντέρ και… φτου κι απ’ την αρχή.

Πόσο μπορεί να ελπίζει κανείς σε αίσιο τέλος με τα σημερινά δεδομένα;

Την απάντηση σε αυτό θα όφειλε να έχει επεξεργαστεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, όσο είχε ποντάρει τα πάντα στις διαφωνίες μεταξύ ΔΝΤ και Βερολίνου, τις οποίες τώρα πληρώνει, αφότου για πολλούς μήνες σχεδόν τις υποδαύλισε. Και ενώ δεν αξιοποίησε ως σύμμαχο ούτε τη μία, ούτε την άλλη πλευρά.

Αν σκεφθεί μάλιστα κανείς ότι όλα αυτά πλέον γίνονται ερήμην του υπουργού Οικονομικών και της ελληνικής κυβέρνησης, ίσως θα πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη οι κίνδυνοι αναταράξεων.
Αλλιώς θα πρέπει να αναλογιστεί κάποιος το εξής:

Πόσο έτοιμος είναι ο Αλέξης Τσίπρας να «καταπιεί» και αυτό το φιάσκο, να κάνει ότι δεν άκουσε-δεν είδε και να συνεχίσει ανέμελος έως το 2018 και το τέλος του προγράμματος, μήπως και τότε πάρει αυτά που θέλει για το χρέος;

Κατά μία άλλη εκδοχή, ευθύνες πιθανώς θα επιχειρήσει το Μαξίμου να καταλογίσει και στο εσωτερικό της κυβέρνησης. Κάνουμε ότι έχουμε ξεχάσει την παγωμάρα που επικρατούσε πριν μερικές εβδομάδες μεταξύ Τσίπρα και Τσακαλώτου. Αλλά αυτό λίγη σημασία θα έχει, όταν έλθει η ώρα.

Αλλά και πάλι, πόσο σίγουρος είναι ο Πρωθυπουργός ότι μετά και τις γερμανικές εκλογές θα συζητεί κανείς μαζί του; Υπό αυτές τις συνθήκες, κάτι θα πρέπει να κάνει. Οι πολιτικές «κωλοτούμπες» είναι μία από τις ειδικεύσεις του, οι σπασμωδικές πολιτικές κινήσεις (βλ. 2015, δημοψήφισμα, εκλογές κλπ.) είναι μία άλλη.

Πηγή Protagon

Δημοσίευση: Ιουνίου 12, 2017