Τέλος υπομονής!

Γράφει ο Άρης Οικονόμου

Η κυβέρνηση είχε δύο λύσεις στη διάθεση της: την εφαρμογή των μνημονίων βασιλικότερα του βασιλέως με αντάλλαγμα την υπεσχημένη διαγραφή μέρους του δημοσίου χρέους ή τη σύγκρουση με τη Γερμανία. Έχοντας δηλώσει προεκλογικά πως θα επέλεγε τη δεύτερη, συμβιβάστηκε με την πρώτη – οπότε, εάν δεν τιμήσουν το λόγο τους οι δανειστές, είναι πια υποχρεωμένη να ακολουθήσει το δεύτερο δρόμο.

«Οι μάζες δεν επαναστατούν ποτέ από μόνες τους και δεν επαναστατούν μόνο γιατί καταπιέζονται. Μάλιστα, όσο δεν τους επιτρέπεται να έχουν μέτρο σύγκρισης, ούτε καν παίρνουν είδηση πως καταπιέζονται. Ας μην ξεχνάμε πως η γαλλική επανάσταση ξέσπασε δέκα χρόνια μετά τη χρεοκοπία της Γαλλίας – ενώ ήταν εξαιρετικά αιματηρή, επειδή ακριβώς καθυστέρησε τόσο πολύ» (Orwell, με παρεμβάσεις).
Η πρώτη φάση της ελληνικής κρίσης ξεκίνησε το 2010, όπου η λύση ήταν η απλή επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του χρέους, με χαμηλά επιτόκια – καθώς επίσης με εκείνη την μηδενικού κόστους εγγύηση της ΕΚΤ, η οποία δόθηκε το καλοκαίρι του 2012 για όλες τις χώρες της Ευρωζώνης («Θα κάνω τα πάντα για το ευρώ»), με αποτέλεσμα να σταματήσουν οι εκβιασμοί τους εκ μέρους των αγορών.


Η Γερμανία αρνήθηκε τότε τη στήριξη μας, ενώ η κυβέρνηση δεν χρησιμοποίησε το βασικό της όπλο, παρά το ότι τόσο οι γερμανικές, όσο και οι γαλλικές τράπεζες ήταν εκτεθειμένες στο δανεισμό της χώρας. Το όπλο αυτό, η εναλλακτική λύση δηλαδή, ήταν η αναβολή των πληρωμών – αμέσως μετά η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και η μετατροπή του χρέους της σε δραχμές, αφού πάνω από το 90% ήταν σε εθνικό δίκαιο. Η ενέργεια αυτή θα έδινε τη δυνατότητα στη χώρα μας να εξυπηρετεί εύκολα το χρέος της, τυπώνοντας δραχμές – ενώ θα επιβαρύνονταν από τον πληθωρισμό που θα ακολουθούσε και οι δανειστές.


Η δεύτερη φάση οριοθετείται από την εγκληματική υπογραφή του PSI, την οποία τότε χαρακτηρίσαμε ως «Πύρρειο χρεοκοπία» – όπου, έναντι μίας αμελητέας διαγραφής που επιβάρυνε κυρίως τη χώρα, το υπόλοιπο χρέος υπήχθη πλέον στο αγγλικό δίκαιο, οπότε έγινε αδύνατη η μετατροπή του σε δραχμές. Οι υγιείς προηγουμένως ελληνικές τράπεζες χρεοκόπησαν, η Ελλάδα παρέδωσε την εθνική της κυριαρχία στους πιστωτές και ξεκίνησε η πραγματική εποχή των μνημονίων.


Η λύση της χώρας μας τότε ήταν η πιστή εφαρμογή τους, αφού ήταν πλέον μονόδρομος η παραμονή της στην Ευρωζώνη, εάν δεν ήθελε να χρεοκοπήσει ανεξέλεγκτα – επειδή έχασε τη δυνατότητα της μετατροπής του χρέους σε δραχμές, ενώ είχε υποθηκεύσει τα πάντα. Δυστυχώς η συντηρητική κυβέρνηση, φοβούμενη το πολιτικό κόστος μετά την ήττα της στις Ευρωεκλογές, καθώς επίσης κάτω από την πίεση της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης, άλλαξε ξαφνικά πορεία – με το θλιβερό αποτέλεσμα να οδηγηθεί η Ελλάδα στις πρόωρες εκλογές, σε μία επτάμηνη καταστροφική τρικυμία με έναν απελπιστικά ανεπαρκή καπετάνιο και τελικά στα βράχια.


Η τρίτη (ίσως η τελευταία) ξεκίνησε το 2016, με την Ελλάδα να βιώνει μία εκ των πραγμάτων κυλιόμενη χρεοκοπία – με όλα της τα μειονεκτήματα, χωρίς όμως τα αντίστοιχα πλεονεκτήματα. Ευρίσκεται πλέον υπό την κατοχή των δανειστών της, οι οποίοι την κυβερνούν απολυταρχικά από το παρασκήνιο, έχοντας ουσιαστικά καταλάβει όλες τις εισπρακτικές θέσεις στην οικονομία της: το υπουργείο οικονομικών, την «ανεξάρτητη» γενική γραμματεία εσόδων, τις εφορίες, την κεντρική τράπεζα κοκ.


Στα πλαίσια αυτά, εάν τα πρόβατα συνεχίσουν να σιωπούν (άρθρο), η δημόσια περιουσία θα μεταφερθεί σε εξευτελιστικές τιμές στους δανειστές, έναντι των χρεών της Ελλάδας, η ιδιωτική περιουσία (τράπεζες, επιχειρήσεις, ακίνητα) θα περάσει στην ιδιοκτησία ξένων ιδιωτών και επενδυτών (Funds), στις τιμές εκποίησης που θα προκύψουν από τις μαζικές κατασχέσεις, καθώς επίσης από τους πλειστηριασμούς, οι μισθοί και οι συντάξεις θα συνεχίσουν να μειώνονται, το κοινωνικό κράτος θα καταρρεύσει, ενώ η τραγωδία θα ολοκληρωθεί με τον πλήρη αφελληνισμό της χώρας.


Η λύση της Ελλάδας σήμερα είναι η απαίτηση της ονομαστικής διαγραφής του χρέους, τουλάχιστον κατά 50%, η κατάργηση της πολιτικής λιτότητας, η στήριξη της ΕΚΤ για την έξοδο της στις αγορές, καθώς επίσης οι επενδύσεις εκ μέρους της Ευρωζώνης – έτσι ώστε να ακολουθήσει μία αντίστοιχη διαγραφή του ιδιωτικού χρέους, οπότε να αποκατασταθεί η πιστοληπτική ικανότητα και των δύο τομέων.


Φυσικά έναντι των απαιτούμενων ορθολογικών μεταρρυθμίσεων στην οικονομία, οι οποίες άλλωστε έπρεπε να είχαν δρομολογηθεί από το 2010 – όπως η καταπολέμηση της γραφειοκρατίας, της διαπλοκής και της διαφθοράς, η διευκόλυνση των ιδιωτικών επενδύσεων, η εξυγίανση της δημόσιας διοίκησης, η σωστή λειτουργία του Κράτους Δικαίου, η αποκατάσταση των Θεσμών κοκ.


Εναλλακτικά, εάν δηλαδή οι δανειστές μας αρνηθούν τα παραπάνω, παρά το ότι η σημερινή κυβέρνηση εφάρμοσε βασιλικότερα του βασιλέως τις εντολές τους, η μοναδική πλέον λύση της Ελλάδας είναι η αναβολή πληρωμών – η χρεοκοπία της εντός της Ευρωζώνης, αφού προηγουμένως εισαχθεί ένα παράλληλο νόμισμα, με στόχο την ελεγχόμενη υιοθέτηση της δραχμής μέσα στα επόμενα δύο έτη (ανάλυση), εάν δεν γίνεται διαφορετικά.


Η εξόφληση των εξωτερικών υποχρεώσεων της χώρας θα μπορούσε να ξεκινήσει μετά την ενδεχόμενη υιοθέτηση της δραχμής, αφού αναιρεθούν οι δεσμεύσεις του PSI – εάν λοιπόν επιβάλλουμε τη μετατροπή του χρέους σε δραχμές, όπως το δικαιούμασταν πριν το 2011. Οι μεταρρυθμίσεις φυσικά πρέπει να δρομολογηθούν αμέσως, οι τράπεζες δεν θα ήταν δυνατόν να μην εθνικοποιηθούν, ενώ οφείλει να ιδρυθεί ένας οργανισμός, ο οποίος να αναλάβει το ρόλο μίας κρατικής κεντρικής τράπεζας, σε συνεργασία με την Τράπεζα της Ελλάδας – εκδίδοντας ομόλογα κατά το παράδειγμα της Ρωσίας, βοηθώντας το ΤΑΙΠΕΔ να εισάγει θυγατρικές εταιρείες του στα ξένα χρηματιστήρια παραμένοντας βασικός μέτοχος, στηρίζοντας τις κρατικές τράπεζες για να μην υπάρξουν ανεξέλεγκτες κατασχέσεις των ακινήτων των Ελλήνων κοκ.


Στην τελευταία περίπτωση, τα επόμενα πέντε χρόνια θα είναι πολύ δύσκολα – ενώ ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού θα υποφέρει σημαντικά. Εν τούτοις, εάν συνειδητοποιήσουμε πως η Ελλάδα σήμερα αργοπεθαίνει, χωρίς καμία απολύτως προοπτική για το μέλλον, χάνοντας εντελώς την εθνική της κυριαρχία μέσω των μνημονίων και μίας κυβέρνησης που δεν είναι καθόλου αντάξια των περιστάσεων, έχοντας «διασπείρει» περισσότερα ψέματα από οποιαδήποτε άλλη στο παρελθόν, όσο μεγάλες και αν είναι οι θυσίες που θα απαιτηθούν, είναι ασφαλώς προτιμότερες – αφού θα υπάρχουν τουλάχιστον μελλοντικές προοπτικές ενώ, μετά από τέσσερις χιλιετίες που ζούμε σε αυτήν την ευλογημένη περιοχή, δεν πρέπει να επιτρέψουμε σε κανέναν να μας διώξει.


Ολοκληρώνοντας, μπορεί φυσικά να κάνουμε λάθος. Οφείλει όμως τότε να μας υποδείξει κανείς μία άλλη ρεαλιστική λύση, η οποία να εξασφαλίζει την επιβίωση της Ελλάδας, χωρίς να παραμείνει υποδουλωμένη, λαμβάνοντας υπ’ όψιν του πως αυτή που εμείς θεωρούμε αναγκαία έχει σε κάποιο βαθμό εφαρμοσθεί, με μία σχετική επιτυχία, από την Ισλανδία – οι Πολίτες της οποίας δεν επέλεξαν τον ύπνο του δικαίου, εξεγέρθηκαν πριν ακόμη εξαθλιωθούν εντελώς, τιμώρησαν την υπεύθυνη για τη χρεοκοπία ελίτ της χώρας τους (πολιτικούς, τραπεζίτες), βίωσαν αρκετά οδυνηρά χρόνια και τελικά κατάφεραν να απελευθερωθούν, εξοφλώντας πρόωρα ακόμη και το ΔΝΤ.

Πηγή Analyst

Δημοσίευση: Ιουνίου 04, 2017