Το χρέος είναι άλλοθι, δεν είναι το βασικό πρόβλημα. Η διακυβέρνηση είναι το πρόβλημα

Ο ελληνικός λαός βομβαρδίζεται καθημερινά εδώ και 2 χρόνια με ένα και μόνο θέμα: Το χρέος. Η κυβέρνηση δεν ασχολείται με τίποτε άλλο παρά μ αυτό. Ενίοτε ψηφίζει στη Βουλή ο,τι της επιβάλουν οι δανειστές, χωρίς να τα εφαρμόζει. Αν αύριο το πρωί μας χάριζαν όλο το χρέος, σε ελάχιστα χρόνια θα ξαναγυρίζαμε εδώ. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι το χρέος. Το χρέος χρησιμοποιείται σαν άλλοθι για να μην κυβερνηθεί η χώρα χωρίς κομματοκρατία. Αυτό είναι όλο.

Τι λείπει από τη χώρα; Παραγωγή. Πώς γίνεται η παραγωγή; Με πρώτες ύλες, εργασία, κεφάλαια, ιδέες, κίνητρα. Τι από αυτά έχει η χώρα; Πρώτες ύλες, ιδέες και εργασία. Τι δεν έχει; Κίνητρα και κεφάλαια.

Οι πρώτες ύλες υπάρχουν. Απλώς χρειάζονται αξιοποίηση. Εργατικό δυναμικό υπάρχει. Κοντά 2.000.000 άνεργοι και 500.000 έτοιμοι να αλλάξουν δουλειά. Ιδέες υπάρχουν. Σε νέα κεφάλια, που φεύγουν έξω ή παλεύουν άγρια εδώ.

Κίνητρα δεν υπάρχουν. Η νομοθεσία είναι δαιδαλώδης. Φτιαγμένη έτσι εδώ και δεκαετίες από τις κυβερνήσεις ώστε να εξυπηρετεί ψηφοφορικές συντεχνίες και όχι επενδύσεις.

Δικαιοσύνη δεν υπάρχει στην πράξη γιατί οι ακραία χρονοβόρες διαδικασίες επιφέρουν πρακτικά αρνησιδικία. Η αρνησιδικία ωφελεί τον απατεώνα.

Υγιής ανταγωνισμός δεν υπάρχει στην πράξη γιατί ευνοούνται όσοι δίνουν το κάτι τις τους στις κυβερνήσεις με τις οποίες διαπλέκονται.  Ο ανταγωνισμός είναι κρατικοδίαιτος. Όπως το είπε αφοπλιστικά ο Ιβάν Σαββίδης, αν δεν έχεις Μέσο στην Ελλάδα δεν μπορείς να κάνεις σοβαρές δουλειές. Το ίδιο στη Σικελία, τη Νάπολη και τη Ρωσία.

Πολιτική σταθερότητα δεν υπάρχει. Οι κυβερνήσεις αλλάζουν σαν τα πουκάμισα και η κρατική μηχανή δεν λειτουργεί ανεξάρτητα. Είναι παρακλάδι των κομμάτων.

Φορολογική σταθερότητα δεν υπάρχει. Σήμερα φορολογείσαι με 29%, αύριο με 25% και μεθαύριο με 35%. Σήμερα πληρώνεις προκαταβολές φόρου, αύριο τις πληρώνεις με καπέλο έναν δείκτη πληθωρισμού. Κανείς δεν ξέρει.

Πάμε στα κεφάλαια. Κεφάλαια δεν υπάρχουν. Είτε αναπαύονται σε ασφαλή καταφύγια του εξωτερικού, είτε «εργάζονται» αλλά συνθλίβονται από τον εξωτερικό ανταγωνισμό, είτε αναπαύονται στα υπόγεια των τραπεζών, που τα κρατάνε για να προστατέψουν τους εαυτούς τους.

Το κράτος δεν δίνει όλα τα κεφάλαια που χρωστάει στους ιδιώτες. Τα κρατάει για να έχει ταμειακό πλεόνασμα και μαξιλάρι ασφάλειας για τα ξένα δάνεια.

Οι τράπεζες δεν δίνουν δάνεια. Δεν έχουν τόσα κεφάλαια όσα χρειάζονται και δεν μπορούν να ωφεληθούν από τα ευνοϊκά προγράμματα της ΕΚΤ γιατί η κυβέρνηση δεν εμπνέει εμπιστοσύνη ότι θα τα χρησιμοποιήσει για χρηματοδότηση επενδύσεων και όχι για διορισμούς και τάισμα ημετέρων. Αυτός είναι ο ένας σοβαρός λόγος που δεν μπαίνει στο περίφημο QE.

Ξένα κεφάλαια δεν έρχονται αν δεν έχουν εγγύηση ότι δεν θα πολεμηθούν από τη νομολογία, ότι δεν θα βαλτώσουν στα δικαστήρια και ότι δεν θα φορολογηθούν αύριο με τριπλάσιους φόρους από εκείνους που συμφωνήθηκε να πληρώνουν.

Συνεταιρισμοί, που θα μπορούσαν να πάρουν στα χέρια τους τον ελληνικό πλούτο και να τον απογειώσουν δεν υπάρχουν. Οι κάτοικοι δεν έχουν λεφτά. Το κράτος δεν έχει λεφτά. Κουλτούρα συνεταιρίζεσθαι δεν υπάρχει. Μόνο ο εαυτούλης. Όλοι σχεδόν οι μεταπολεμικοί συνεταιρισμοί διαλύθηκαν, είτε από κακοδιαχείριση, είτε από σκάνδαλα.

Συμπέρασμα: Η παραγωγή δεν μπορεί να ξεκινήσει χωρίς κίνητρα, συνεργασία και κεφάλαια. Άρα, δεν μπορεί να γίνει παραγωγή. Κι ας μας χαρίσουν όλο το χρέος.

Τα κίνητρα χρειάζονται διάλυση του υπάρχοντος κράτους και δημιουργία ενός άλλου από την αρχή, με άλλη νοοτροπία. Η συνεργασία, με την έννοια της συνεργατικής, χρειάζεται άλλη νοοτροπία κατοίκων. Αλλαγή νοοτροπίας απαιτεί άλλη νοοτροπία κυβερνητών και τουλάχιστον τρείς γενιές ανθρώπων.

Τα κεφάλαια χρειάζονται σοβαρές κυβερνήσεις με μακρόπνοα εφαρμόσιμα προγράμματα, που να νομοθετούν και να διοικούν με την ελάχιστη διαπλοκή (χωρίς διαπλοκή δεν υπάρχει στον κόσμο) και με γνώμονα την ευημερία του συνόλου και όχι μειοψηφιών. Χρειάζεται καλή διπλωματία στις σχέσεις με τον έξω κόσμο.

Η κυβέρνηση φωνάζει ότι έχει κάνει ό,τι της είπαν οι δανειστές και ζητάει επιτακτικά το χρέος ως υποχρέωσή τους. Παραμύθια.

Οι δανειστές έχουν ζητήσει ΕΦΑΡΜΟΓΗ και ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ των προαπαιτούμενων. Αντ αυτού η κυβέρνηση απλώς έχει ψηφίσει ΚΑΠΟΙΑ από τα μέτρα, τα οποία μάλιστα δηλώνει ότι δεν θα εφαρμόσει αν δεν πάρει ρύθμιση του χρέους. Επομένως, ούτε έχει εφαρμόσει τα προαπαιτούμενα ούτε δέχεται την ιδιοκτησία του προγράμματος και εκφοβίζει κι όλας!

Η απάντηση των δανειστών στον ψευτοεκβιασμό είναι η ουσιαστική άρνηση να δώσουν ο,τιδήποτε αν δεν εφαρμοστούν τα μέτρα! Η ανταπάντηση της κυβέρνησης δια στόματος πρωθυπουργού ήταν δώστε ό,τι να’ ναι αρκεί να δώσετε. Γιατί τέτοια αναδίπλωση;

Γιατί η κυβέρνηση έχει μόνο μια ελπίδα αν πάρει καμιά ψήφο παραπάνω όποτε γίνουν εκλογές ή δημοψήφισμα. Να πάρει τα λεφτά και να μοιράσει επιδόματα εξαγοράζοντας ψηφοφόρους αντί να τα ρίξει στην παραγωγή. Αναπαραγωγή της εξουσίας θέλει. Όχι παραγωγή της χώρας.

Όπως έγραψα και πιο πάνω το πρόβλημα δεν είναι το χρέος. Το πρόβλημα είναι ο τρόπος που (δεν) κυβερνιέται η χώρα. Και, όπως δείχνουν τα πραγματικά γεγονότα η λύση είναι μια:  Διάλυση εκ θεμελίων του μεταπολιτευτικού κρατικοδίαιτου, παρασιτικού, αντιπαραγωγικού κράτους και δημιουργία καινούργιου. Με πατριωτική και όχι κομματική συνείδηση.

Αλλά, αυτό δεν γίνεται αν οι πολίτες πρώτοι δεν το υπερασπιστούν ως δικό τους κάθε μέρα και σε κάθε λειτουργία του. Το σύνθημα πράγματι είναι «ή αυτοί ή εμείς». Μόνο που «αυτοί» είναι όσοι έχουν τη νοοτροπία της κυβέρνησης.

Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης

Δημοσίευση: Ιουνίου 01, 2017