Η «απειλητική επαιτεία» του Αλέξη

Του Γιάννη Σιδέρη

Η «ένοπλη επαιτεία του» Δηλιγιάννη, περίπου 130 χρόνια αργότερα έχει μετατραπεί σε «απειλητική επαιτεία» του Τσίπρα. Ο πρωθυπουργός… απειλεί αν δεν  πάρει αυτά που θέλει στο Eurogroup της Πέμπτης, να μεταφέρει τα ελληνικά αιτήματα στην Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε.

Ως… γνήσιο παιδί των κινημάτων, εκφράζεται από το παλιό σύνθημα  «τα θέλουμε όλα και τα θέλουμε τώρα». Αναμένουμε να δούμε αν εκεί στη Σύνοδο, οι …έντρομοι ευρωπαίοι ηγέτες,  θα του τα δώσουν όλα!

Ενα να δίκιο το έχει! Οι βουλευτές των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ λειτούργησαν ως  «ζηλωτές του μνημονίου»,  ανατίναξαν και τα τελευταία ίχνη πολιτικής τους αξιοπρέπειας, ψηφίζοντας με πολύ περισσότερη ευπείθεια και υποταγή, από όση επεδείκνυαν  οι γερμανοτσολιάδες των ΠΑΣΟΚ και ΝΔ (που τόσοι εξ αυτών είχαν αρνηθεί την ψήφο και διεγράφησαν). Γίνονται δε καταγέλαστοι όταν εξακολουθούν να ισχυρίζονται ότι «εμείς τα ψηφίζουμε αλλά δεν τα πιστεύουμε»!  (όπως ένας στην Αυγή που μάλωνε τον Τσακαλώτο γιατί κατά την ομιλία του στη Βουλή, απευθυνόμενος  στην  αντιπολίτευση, είπε: «οι συσχετισμοί με τους δανειστές ήταν άνισοι με σας, άνισοι και με μας. Ψηφίζουμε κακούς νόμους, και σεις αναγκαστήκατε να ψηφίσετε κακούς νόμους»!

«Πάγωσε» λέει ο βουλευτής όταν το άκουσε. Προφανώς εξανέστη το ηθικό του πλεονέκτημα, και κατακεραυνώνει τον υπουργό  επισημαίνοντάς του ότι με αυτά που λέει είναι σαν και οι δύο πλευρές να είναι ίδιες.  Ενώ κατά τον ίδιο  - που ψήφισε «ναι σε όλα» -  υπάρχει διαφορά. Αυτοί (ΔΝ-ΠΑΣΟΚ) συνεργάστηκαν με τους δανειστές. Εμείς (ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ)  έχουμε αντιπαράθεση με τους «θεσμούς»! (σ.σ. και τα μυαλά στα κάγκελα).

Και οι πολίτες,  όσοι δεν είναι με «αυτούς» ή με τους «άλλους», αλλά απαιτούν λύση των προβλημάτων, αξιοπρέπεια και συνέπεια λόγων, μένουν με το ερώτημα: Τι είναι πιο συνεπές και ηθικό; Να πιστεύεις σε μια πολιτική και να την ψηφίζεις ή να μην την πιστεύεις, αλλά να την ψηφίζεις με αμοραλισμό, χάριν της εξουσίας;

Ελπίζουν στη Γαλλία

Σήμερα έρχεται στην Ελλάδα ο γάλλος ΥΠΟΙΚ Μπρουνό Λε Μερ, κομίζοντας την γαλλική πρόταση, που  προβλέπει τη σύσταση ενός μηχανισμού ο οποίος θα παρακολουθεί  την πορεία της ελληνικής ανάπτυξης και βάσει αυτής θα αυξομειώνεται η επέκταση αποπληρωμής  των δανείων. Εάν η ανάπτυξη είναι θετική, η επέκταση χάριτος θα ελαχιστοποιείται.

Υπάρχουν αυξημένες  πιθανότητες η πρόταση να γίνει ευμενώς δεκτή, καθώς την προηγούμενη εβδομάδα είχε συναντήσεις με  Σόιμπλε, Νταισελμπλουμ και Λαγκάρντ, ενώ στην Ελλάδα θα συναντηθεί με Τσακαλώτο  και Στουρνάρα.

Παράλληλα η υπάρχει  η πρόταση της Κομισιόν, η οποία εναρμονίζεται σε γενικές γραμμές  με τα νέο αίτημα της κυβέρνησης, όπως το έθεσε ο πρωθυπουργός στην ομιλία του στο συνέδριο της Concordia: Να αναλάβει η Ευρώπη   συγκεκριμένες δεσμεύσεις και πρωτοβουλίες για επενδυτικά, κερδοφόρα προγράμματα, που θα τονώσουν την ανάπτυξη».

Κατά τον πρωθυπουργό  όσο η Ευρώπη αποκλίνει  στο εσωτερικό της, όσο αυξάνονται οι ανισότητες, τόσο πιο δύσκολο είναι να πάρει τη μοίρα στα χέρια της. Γι αυτό η Ευρώπη θα πάρει τη μοίρα στα χέρια της όταν οι λαοί της πάρουν την Ευρώπη στα χέρια τους, «όταν την επαναφέρουμε στην ιδρυτικές αρχές και αξίες που ενέπνευσαν την απόφαση για κοινή πορεία».

Μπορεί η μεγαλόστομη επιχειρηματολογία, σε ύφος και πειστικότητα  επιχειρημάτων να μοιάζει με… έκθεση στις  πανελλήνιες, αλλά ουσιαστικά εκείνο που ζητάει από τους Ευρωπαίους είναι αυτοί… «να μας αναπτύξουν» - αφού και αυτό μόνοι μας δεν το μπορούμε. Αναδύεται ωστόσο το ερώτημα: Πως άραγε «θα μας αναπτύξουν», όταν εμείς εξοβελίζουμε κάθε προσπάθεια για ανάπτυξη, μέσω επενδύσεων;

Αυτές τις μέρες ως το Eurogroup, ο πρωθυπουργός θα κάνει αυτό που «ξέρει καλά»: Μπαράζ τηλεφωνικών επαφών ό,που δει, προκειμένου να  πείσει για το δίκαιο των ελληνικών αιτημάτων. Το πρόβλημα είναι ότι δύο χρόνια τώρα αυτό κάνει, είναι το μόνο στο οποίο έχει επιδείξει εργώδη ζήλο, αλλά τα αποτελέσματα ήταν μηδαμινά.  Είθε για το καλό της χώρας αυτή τη φορά να ευτυχήσει.

Το οικονομικό επιτελείο και η «δυσαρέσκεια Τσίπρα»

Οι αλλεπάλληλες αποτυχίες  είχαν ως αποτέλεσμα να χλωμιάσει το πρώην φωτεινό άστρο του πρωθυπουργού. Εκεί προφανώς εδράζονται και δημοσιεύματα τον φέρουν δυσαρεστημένο με την ηγεσία του υπουργείου Οικονομικών (κάτι που δεν ισχύει, σύμφωνα με δικές μας πληροφορίες, αλλά δεν έχει σημασία), ενώ ήδη  άρχισε η φιλολογία περί ανασχηματισμού.

Ωστόσο ακόμη  και να αληθεύουν τα περί δυσαρέσκειας: Όσα προέταξε ο πρωθυπουργός ως  κυβερνητικούς στόχους, ήταν κυρίως δικές του αποφάσεις, ή αποφάσεις που υιοθέτησε ως δικές  του. Η κατευθυνόμενη δικαιολογία ότι την μια φορά παρασύρθηκε από τον Γιάνη, την άλλη από τον Ευκλείδη, δεν ευσταθεί. Ένας πρωθυπουργός δεν παρασύρεται από τους υπουργούς του. Τους  κατευθύνει  για την επίτευξη στόχων – αν μπορεί.

(Φωτογραφία: Sooc)

Δημοσίευση: Ιουνίου 13, 2017