Αντιδημοφιλής αλλά «χρήσιμος»

Η έκφραση «χρήσιμοι ηλίθιοι» αποδίδεται στον Λένιν με την οποία ο ηγέτης της Οκτωβριανής Επανάστασης περιέγραφε διανοουμένους και άλλους ανένταχτους συναγωνιστές και συνοδοιπόρους, που συνεπικουρούσαν το μπολσεβικικό κίνημα, χωρίς να αποτελούν μέλη του.

Του Μιχάλη Κωτσάκου

Παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχει πουθενά καταγεγραμμένη η παραπάνω ρήση και οι πάντες συμφωνούν ότι δεν την εκστόμισε ποτέ ο Λένιν, παραμένει το ερώτημα τι ακριβώς θέλει να περιγράψει με την έκφραση «χρήσιμος ηλίθιος» ο (όποιος) γεννήτοράς της. Ότι απλώς γίνεσαι αντικείμενο εκμετάλλευσης πιστεύοντας και υπηρετώντας έναν σκοπό που καπελώνουν άλλοι και που απλά σε ανέχονται για όσο τους προσφέρεις αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες σου, ενώ όταν πάψουν να σε χρειάζονται απομακρύνεσαι και φυσικά αμαυρώνεται η υστεροφημία σου.

Η περιφρόνηση για τους διανοουμένους όμως, δεν είναι αποκλειστικό της Σοβιετικής Επανάστασης. Πρόσφατα ξεκίνησε στην Ιταλία μια πολιτική ιδεολογική αναμόχλευση με μειωτικούς όρους, όπως «κουλτουριάρης» και «σκουπίδι της διανόησης», ο οποίοι χρησιμοποιούνται πάλι, μεταφέροντάς μας πολλές δεκαετίες όπισθεν. Πολιτικοί από διάφορα κόμματα επιστρατεύουν αυτούς τους όρους για να μειώσουν τους διανοουμένους του αντιπάλου στη γείτονα. Ο όρος «κουλτουριάρης» εισήχθη για πρώτη φορά από τον Μάριο Σέλμπα, Ιταλό υπουργό Εσωτερικών στα τέλη της δεκαετίας του ’40, άνδρα πιστό μόνο στη λογική του ροπάλου.

Με ανάλογες ρήσεις είχε πρωταγωνιστήσει και ο Σπύρος Άγκνιου (αντιπρόεδρος του Νίξον, που έγινε ο πρώτος αντιπρόεδρος που αναγκάστηκε να παραιτηθεί κατηγορούμενος για δωροδοκία). Ο Άγκνιου αναφερόταν σε «ξεπεσμένους υπερόπτες», «ρομαντικούς ποιητές» και «αβγοκέφαλους». Τι σχέση μπορεί να έχουν όλα αυτά με τον Έλληνα πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα; Θεωρητικά καμία. Όμως εάν διαβάσεις κάποιος πίσω από τις γραμμές, τότε θα διαπιστώσει πως κάποιοι στο εξωτερικό αντιμετωπίζουν τον Έλληνα πρωθυπουργό ως τον «χρήσιμο ηλίθιο» που πέρασε όλα τα σκληρά μέτρα στην Ελλάδα, δίχως να ανοίξει μύτη, ενώ με το 4ο μνημόνιο επί της ουσίας έδωσε παράταση στην επιτροπεία της χώρας μέχρι το 2022, δεσμεύοντας ακόμη και την επόμενη κυβέρνηση.

Αναμφίβολα μπορεί κάποιος να θεωρήσει ως υπερβολή τα όσα γράφουμε, όμως κάποια μηνύματα από το εξωτερικό δείχνουν σαφή προσπάθεια να τραβήξουν το χαλί κάτω από τα πόδια του ενοίκου του Μαξίμου. Και δεν μιλάμε για τα όσα έγιναν στο Eurogroup, όπου η ήττα της χώρας ήταν πανθομολογούμενη και με συντριπτικό σκορ εναντίον μας.

Την ημέρα που η Βουλή την 18η Μαΐου ψήφιζε το 4ο μνημόνιο, ο κ. Τσίπρας υποσχόταν ότι τη Δευτέρα 22 Μαΐου θα φορούσε… γραβάτα, διότι θα λυνόταν το θέμα του χρέους. Δυστυχώς στο Eurogroup όχι μόνο δεν λύθηκε το ζήτημα του χρέους, αλλά δεν έκλεισε και η αξιολόγηση και φυσικά δεν υπάρχει ακόμη εκταμίευση της δόσης. Κι όλα αυτά έγιναν παρά τις διαβεβαιώσεις ισχυρών, ότι η πίεση προς τον Σόιμπλε θα είναι στα όρια του αφόρητου. Τουναντίον ο Σόιμπλε έπαιζε μόνος του στο γήπεδο και οι υπόλοιποι εξέφρασαν αντιρρήσεις, οι οποίες ουδέποτε μετατράπηκαν σε ψήφο κατά του γερμανού υπουργού.

Η πραγματικότητα

Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας από τα ξημερώματα της Τρίτης βρίσκεται για μία ακόμη φορά στα σχοινιά του ρινγκ. Η Ελλάδα ψήφισε τα επαχθή μέτρα που περιλαμβάνονται στο 4ο μνημόνιο και προσήλθε στο Eurogroup ζητώντας ολοκλήρωση αξιολόγησης, δόση και, έστω, μία κουβέντα για το χρέος. Δεν πήρε τίποτα, πέρα από επαίνους. Μας χτύπησαν φιλικά την πλάτη και είπαν ότι θα το ξανασυζητήσουν σε τρεις εβδομάδες.

Και δυστυχώς είναι πολύ πιθανό να έχουμε μία από τα ίδια και στη συνεδρίαση του Eurogroup στις 15 Ιουνίου. Εξάλλου θα πρέπει να σημειωθεί ότι στους διαδρόμους της Κομισιόν στις Βρυξέλλες αξιωματούχοι και δημοσιογράφοι έλεγαν ως ανέκδοτο πως «το θέμα του ελληνικού χρέους θα συζητηθεί μετά το τέλος του κόσμου». Στο Eurogroup συζητήθηκαν μέχρι και τα πρωτογενή πλεονάσματα που θα πρέπει να έχει η χώρα μέχρι το 2060, αλλά πουθενά η λέξη χρέος.

Ο πρωθυπουργός έχει μπροστά του τρεις εβδομάδες. Και αν το επόμενο Eurogroup είναι σαν και αυτό, τότε μάλλον δεν θα έχει μπροστά του ούτε μέρα. Κάπου εδώ φαίνεται πως αρχίζει για μία ακόμη φορά το γνωστό παιχνίδι: Αυτό της επίρριψης ευθυνών. Που μπορεί και να εξελιχθεί σε παιχνίδι των λυγμών, αλλά θα είναι αργά για δάκρυα.

Έχοντας καλλιεργήσει υπερβολικές προσδοκίες και ακολουθώντας μία αυτοκτονική τακτική καθυστέρησης, η ελληνική κυβέρνηση αυτοπαγιδεύθηκε στον εκλογικό κύκλο της Ευρώπης και ειδικότερα της Γερμανίας και τώρα απλώς αναμένει. Για μία ακόμη φορά στην Αθήνα έκαναν ότι δεν άκουγαν τον Σόιμπλε, ο οποίος πιστός στις εμμονές του το είχε κάνει σαφές: Ό,τι και να αποφασιστεί για το χρέος, αυτό θα γίνει μετά το τέλος του προγράμματος.

Δράμα στις Βρυξέλλες, «δράμα» και στο TIME

Κι ενώ το «ελληνικό δράμα» παιζόταν στις Βρυξέλλες το περιοδικό Time με άρθρο του συμπεριελάμβανε τον Αλέξη Τσίπρα στους 5 πιο αντιδημοφιλείς πολιτικούς ηγέτες του πλανήτη. Το περιοδικό βάζει τον Έλληνα πρωθυπουργό στο ίδιο κάδρο με τον Νίκολας Μαδούρο της Βενεζουέλας, τον Μισέλ Τεμέρ της Βραζιλίας, τον Τζέικομπ Ζούμα της Νότιας Αφρικής και τον Νατζίμπ Ραζάκ της Μαλαισίας.

«Ο Τσίπρας εξακολουθεί να πέφτει σε ποσοστά δημοφιλίας, καθώς αναγκάστηκε να αποδεχτεί κι άλλα μέτρα λιτότητας προκειμένου να κρατήσει ζωντανή την Ελλάδα», σημειώνει το περιοδικό. «Η μαχητική ρητορική και η αντικαθεστωτική στάση του Τσίπρα τον καθιστούν ως τον μοναδικό Έλληνα πολιτικό που κατάφερε να περάσει εξαντλητικά μέτρα λιτότητας δίχως να συναντήσει την παραμικρή αντίδραση από το λαό», τονίζει το άρθρο. Εάν όλα αυτά τα θεωρείται απλή σύμπτωση, τότε εμείς θα πρέπει να επανεξετάσουμε τις απόψεις μας περί συνομωσίας.

Πηγή "Η Άποψη"

Δημοσίευση: Ιουνίου 14, 2017