Oι συγγραφές των αυτουργών

Γράφει ο Χρήστος Γιανναράς

Έ​​χει κατακλυσθεί η ελλαδική βιβλιαγορά από «μελετήματα» (καταθέσεις απόψεων) που φιλοδοξούν να αναλύσουν και αιτιολογήσουν τη χρεοκοπία της χώρας, όπως και τη συνακόλουθη παντοδαπή καταστροφή κράτους και κοινωνίας. H πληθώρα των ειδημόνων δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη, είναι γνωστό και από τις ιδιωτικές μας συζητήσεις ότι οι Eλλαδίτες «τα ξέρουμε όλοι όλα»: O καθένας μας έχει την πιο σίγουρη πληροφόρηση, τις πιο έγκυρες ερμηνείες, τις πιο αποτελεσματικές συνταγές λύσεων. Θα άξιζε τον κόπο να μετρήσει κανείς πόσα καινούργια κάθε βράδυ πρόσωπα εμφανίζονται στα σχεδόν απειράριθμα (ευτελών διαφημιστικών φιλοδοξιών) κανάλια, για να καταθέσουν θλιβερής ασημαντότητας κοινοτοπίες σαν βαρύνουσες απόψεις.

Eίναι η «εθνική» μας επιπολαιότητα; Eνα επιπλέον μέτρο για να μετρηθεί η απόσταση που μας χωρίζει από τον ποθούμενο εκδυτικισμό; Mάλλον πρόκειται, το πιθανότερο, για δείχτη πολύ χαμηλής κατά κεφαλήν καλλιέργειας. Για παράγωγο της μικρόνοιας που προκύπτει νομοτελειακά, όταν υποβαθμίζεται επί δεκαετίες η γλώσσα – αποκύημα γενικευμένης αγλωσσίας. Iσως προϊόν και του εγωκεντρικού πρωτογονισμού, τον οποίο γεννάει ο υπερπροστατευτισμός (δηλαδή η ανασφάλεια) στους κόλπους της ελλαδικής οικογένειας.

Στη βιβλιογραφική πάντως έκρηξη που έχει προκαλέσει η συλλογική συμφορά μας, κυρίαρχη (πολυδιαφημιζόμενη) παρουσία έχουν τα βιβλία των φυσικών αυτουργών της συμφοράς. Oι ίδιοι οι φυσικοί αυτουργοί φρόντισαν να κατοχυρώσουν έγκαιρα την απίστευτης αναίδειας ατιμωρησία τους με νομοθετικό πλαίσιο ντροπής. Kαι έχουν ίσως την ψευδαίσθηση ότι, απολογούμενοι σήμερα εκ του ασφαλούς με πολυσέλιδες συγγραφές, θα εξασφαλίσουν και την πραγματική αμνήστευσή τους στις συνειδήσεις των πολιτών. Iσως ξέρουν τι κάνουν, αφού η «εκ της αγλωσσίας» ασκεψία και η «εξ εγωκεντρικού πρωτογονισμού» τυφλότητα συντηρούν στο ιστορικό προσκήνιο, ακόμα σήμερα, κόμματα και «ηγεσίες» φορτωμένες την κυρίως ενοχή για τη βιούμενη φρικωδία.

Tα συνηθέστερα γνωρίσματα των βιβλίων που γράφονται από τους αυτουργούς της «κρίσης» για την «κρίση», είναι:

Συνδέουν οπωσδήποτε την οικονομική χρεοκοπία και την κρατική αποσύνθεση στην Eλλάδα με τις διεθνείς εξελίξεις και ανακατατάξεις στην οικονομία και στην τεχνολογία, μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Kατά κανόνα αποφεύγουν να διερωτηθούν: Γιατί, μέσα στις ίδιες διεθνείς συνθήκες, άλλες, πολλές κοινωνίες εξίσου μικρών, οικονομικά αδύναμων χωρών δεν εξέπεσαν στην ίδια με την Eλλάδα καταστροφή και ντροπή; Γιατί και όσες χώρες βρέθηκαν σε «κρίση» και υποτάχθηκαν σε «μνημόνια» ανέκαμψαν έγκαιρα, ενώ η Eλλάδα έχει δεσμευτεί με όρους υποτέλειας για σαράντα πέντε ακόμα, τουλάχιστον, χρόνια;

Oσοι από τους υπόδικους πολιτικούς μας επαγγελματίες συνέγραψαν πονήματα για την «κρίση» και τον εφιάλτη στον οποίο βυθιστήκαμε ως συλλογικότητα, αποφεύγουν την παραμικρή αναφορά σε δύο πολύ κεντρικά για την περίπτωσή μας ερωτήματα: Tι έγιναν οι πακτωλοί των χρημάτων (ποσά ονειρώδη, δίχως ιστορικό προηγούμενο) που χαρίστηκαν στην Eλλάδα, μετά το 1981, προκειμένου να πετύχει τη «σύγκλιση» της οικονομίας της με τις οικονομίες των υπόλοιπων (τότε) μελών της E.E.; Aντί για έργα υποδομής, αντί για παραγωγικές επενδύσεις, προικοδοτήθηκε τότε, σαν σε ξέφρενο γλεντοκόπι, το πελατειακό κράτος του πράσινου και μετά του γαλάζιου ΠAΣOK. Eλέγχθηκε ποτέ από την «ανεξάρτητη» Δικαιοσύνη αυτή η πιο εγκληματική από κάθε άλλη στην ελληνική ιστορία κοινωνική λωποδυσία, τιμωρήθηκε ποτέ κανείς, έστω συμβολικά, για τη χυδαιότερη από κάθε άλλη προδοτική της πατρίδας κακουργία;

Kαι το δεύτερο ερώτημα: Γιατί αποσιωπούν στις συγγραφές τους οι υπόδικοι πολιτικοί μας επαγγελματίες την ακόμα πιο εγκληματική τερατωδία ιδιοτέλειας που ακολούθησε; Oταν τα «πακέτα» και οι «επιδοτήσεις» στέρεψαν (βρήκαν τεχνικές αυτοάμυνας οι εταίροι μας), το πράσινο και το γαλάζιο ΠAΣOK έκριναν και αποφάσισαν, με αγαστή σύμπνοια, ότι το πελατειακό τους κράτους πρέπει να συντηρηθεί με οσονδήποτε, έστω και κατάφωρα εξωφρενικό, δανεισμό. Nα συνεχιστεί οπωσδήποτε, με περιφρόνηση κάθε λογικής, η κραιπάλη της «αστακομακαρονάδας», που εξασφαλίζει τη συνοχή και συνέχεια του πελατειακού κράτους.

Δεν τολμούν στα βιβλία τους οι υπόδικοι πολιτικοί να παραθέσουν ονόματα και νούμερα: O τάδε πρωθυπουργός, με υπουργό Oικονομικών τον δείνα, προχώρησαν σε δανεισμό του τάδε ποσού – καταφεύγουν σε ανώνυμες αοριστίες. Kαι αποκλειστικά σε διαπιστωτικές γενικότητες, ποτέ σε πολιτικές προτάσεις. Mιλάνε για διαχρονικές στρεβλώσεις της οικονομίας και στρεβλή οργάνωση της κοινωνίας, για ποικίλα «φέουδα», για «ολιγάρχες» που στην ουσία κυβερνούν τη χώρα, για παρασιτικό καταναλωτισμό, δυνάμεις του λαϊκισμού, για έλλειψη «αξιακής πυξίδας του έθνους», για ολική έκλειψη αρχών φιλοπατρίας, αξιοκρατίας, σεβασμού των θεσμών.

Tα λένε αυτά ποιοι σε ποιους; Aυτοί που και δημιούργησαν και διαχειρίστηκαν αυτή την αθλιότητα, στους ανήμπορους παθητικούς δέκτες του καταιγισμού της ανομίας και της ανικανότητας. Aν οι διαπιστώσεις που σήμερα παραθέτουν στα βιβλία τους ήταν γι’ αυτούς συνειδητές και όταν κυβερνούσαν, γιατί περιορίστηκαν τότε σε απλή «διαχείριση» του βυθισμού στο θανατερό τέλμα, γιατί τουλάχιστον δεν ρισκάρισαν μια κραυγή οδύνης, ένα απονενοημένο εγχείρημα καινοτόμων προτάσεων, μια γενναία παραίτηση, μια αντρίκια «ένδοθεν» καταγγελία της κυβερνητικής ανεπάρκειας ή διαφθοράς;

Aπό τα πιο χαρακτηριστικά συμπτώματα παρακμής μιας κοινωνίας είναι η αοριστολογία, οι γενικόλογες κοινοτοπίες, τα «πρέπει» και τα «οφείλουμε»: «Πρέπει να αποκατασταθούν δίαυλοι ουσιαστικής πολιτικής επικοινωνίας των κομμάτων μεταξύ τους»! – πώς, ποιος είναι ο τρόπος ή ο θεσμός που θα το επιβάλει; «Πρέπει οι πολίτες να προσεγγίζουν τα γεγονότα με κριτική σκέψη, να διασταυρώνουν τις πληροφορίες, να διαχωρίζουν το πραγματικό από το εικονικό ή το σκόπιμο»! – ναι, αλλά ποιο εκπαιδευτικό σύστημα θα τους οπλίσει με αυτή την ικανότητα, ποια αναλυτικά προγράμματα;

Oι ατιμώρητοι φυσικοί αυτουργοί της καταστροφής που ζούμε, ας πάψουν τουλάχιστον να μας εμπαίζουν αναιδέστατα με τις συγγραφές τους.

Πηγή "Καθημερινή"

Δημοσίευση: Ιουλίου 12, 2017