Το Μαξίμου στη γραμμή Λαλιώτη για «βρώμικο 2017»

Του Βασίλη Γεώργα

Πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι τους επόμενους μήνες θα δούμε το πολιτικό σκηνικό στη χώρα να μετατρέπεται σε αρένα για λασπομαχίες. Το προχθεσινό δημοσίευμα της Αυγής με το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ εξώθησε την ιστορική εφημερίδα της Αριστεράς να ταυτίσει τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης με τους ναζί, ήταν προπομπός. Μετά τις τροχιοδεικτικές βολές, ακολουθεί συνήθως ο πραγματικός βομβαρδισμός. Το ερώτημα είναι πόσο σφοδρός θα αποδειχθεί και πόσο βρώμικα θα εξελιχθεί. Αν θέλουμε απάντηση θα πρέπει να την αναζητήσουμε στην ολοένα και πιο δυσχερή θέση της κυβέρνησης που ωθούν το επικοινωνιακό της επιτελείο να δημιουργεί εχθρούς και να στοχοποιεί θεσμούς και πρόσωπα.

Τα αδιέξοδα της κυβέρνησης στην οικονομία αλλά και ο αναβρασμός στον ευρύτερο χώρο της κεντροαριστεράς από τον οποίο επιδιώκει να επωφεληθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν αφήνουν πολλές αμφιβολίες ότι η κυβέρνηση ετοιμάζει γενικευμένη αντεπίθεση με κεντρική στρατηγική το δόγμα Λαλιώτη για «σκληρό ροκ». Η στρατηγική αυτή ήδη ξεδιπλώνεται με αλλεπάλληλες πρωτοβουλίες που αποσκοπούν στη δημιουργία τεχνητής πόλωσης ακόμη και μέσα από ανεπίτρεπτους συμψηφισμούς που οδηγούν σε ευτελισμό την πολιτική αντιπαράθεση.

Η προσπάθεια να οικειοποιηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ τον ρόλο του προστάτη του κομμουνισμού έναντι των «αντικομμουνιστών» αξιοποιώντας στο έπακρο τις διαχωριστικές γραμμές και τα φοβικά σύνδρομα που γεννά η συζήτηση για την «Αριστερά» και τη «Δεξιά» στην Ελλάδα, αποτελεί την πρώτη μιας σειράς τέτοιων ενεργειών που δείχνουν ότι βρισκόμαστε στο ξεκίνημα ενός βρώμικου πολέμου με ορίζοντα τις επόμενες εκλογές. Η κυβέρνηση αντιλαμβάνεται ότι το success story στην οικονομία δεν της βγαίνει και παράλληλα βλέπει ότι μεγάλα τμήματα των ψηφοφόρων που τη στήριξαν, έχουν απομακρυνθεί από κοντά της και άλλα την αναθεματίζουν. Ενόψει της 3ης αξιολόγησης που ξεκινά και της ΔΕΘ όπου ο πρωθυπουργός θα μεταβεί με άδειο καλάθι, το Μαξίμου έχει κάθε συμφέρον να μετατοπίσει την κουβέντα από την οικονομία και τα ανεπίλυτα προβλήματα της καθημερινότητας, στο ιδεολογικό – πολιτικό πεδίο. Εκεί όπου θεωρεί ότι τη βολεύει προκειμένου να συσπειρώσει και να μπετονάρει το δικό της κοινό.

Έτσι συμβαίνει πάντα με τις κυβερνήσεις που χάνουν τα ερείσματά τους στην κοινωνία. Προσπαθούν να κρατήσουν και να συγκολλήσουν τα κομμάτια τους με άλλους είδους διαδικασίες που απέχουν από την παραγωγή έργου και αποτελέσματος. Παρότι η συνταγή αυτή έχει πλέον ξεπεραστεί ως τρόπος σκέψης, το γήπεδο στο οποίο το Μαξίμου θεωρεί ότι μπορεί να ευδοκιμήσει η προσπάθεια συσπείρωσης των ψηφοφόρων του, είναι αυτό της πόλωσης γύρω από την «αριστερά» και τη «δεξιά». Σε αυτό τον τεχνητό ιδεολογικό διαχωρισμό χτίζεται η ατζέντα με την οποία θα επιδιώξει η κυβέρνηση να εγκλωβίσει συνολικά τα πολιτικά κόμματα και δεν θα διστάσει να παρουσιάσει τους αντιπάλους της με τη μορφή «τεράτων» αν το κρίνει σκόπιμο.

Την πόλωση, όμως, την επιζητά εκείνος που έχει πρόβλημα. Η Αξιωματική Αντιπολίτευση είναι συσπειρωμένη. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι, όπως δεν είναι ούτε το κομμάτι της λεγόμενης κεντροαριστεράς το οποίο επιχειρεί να διεμβολίσει και να εμφανιστεί εκείνος ως εκφραστής του.

Το μεγάλο στοίχημα του Αλέξη Τσίπρα για την επόμενη μέρα δεν είναι τόσο η οικονομία όπου το παιχνίδι το έχει χάσει ουσιαστικά από την πρώτη στιγμή, αλλά η ηγεμονία στον ευρύτερο χώρο της κεντροαριστεράς. Ο Πρωθυπουργός ξέρει πως πρέπει να αλλάξει κοστούμι και να γίνει «σοσιαλιστής» για να ανταγωνιστεί τον φυσικό πόλο έλξης του χώρου που ήταν το ΠΑΣΟΚ. Την ίδια στιγμή, ωστόσο, το κόμμα του τον καλεί να ενδύεται παράλληλα τον μανδύα του ριζοσπάστη για να μπορεί να κρατήσει συντεταγμένο τουλάχιστον τον σκληρό πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ και να αποφευχθεί μια νέα διάσπαση.

Είναι μια δύσκολη, μάλλον ανέφικτη άσκηση για βασικό λόγο. Η προσπάθεια να ξεγελαστούν οι ψηφοφόροι της κεντροαριστεράς μέσα από τεχνητά διλήμματα και κίτρινη δημιουργία εντυπώσεων, δύσκολα μπορεί αν ευδοκιμήσει υπό τις σημερινές συνθήκες. Πολύ απλά γιατί εκείνοι που σήμερα εμφανίζονται να υπερασπίζονται δήθεν την Αριστερά είναι οι ίδιοι που εφαρμόζουν ακραίες «δεξιές» πολιτικές με βάση τον δικό τους ορισμό. Υπό το πρίσμα αυτό μπορεί κανείς και από τα δεξιά και από τα αριστερά, να προσάψει στην κυβέρνηση ότι εφαρμόζει μια χυδαία πολιτική εξαπάτησης όχι όλων των Ελλήνων, αλλά κυρίως των «κεντρώων» ή των «αριστερών», γιατί εμφανίζεται ως μπροστάρης τους ενώ στην πραγματικότητα είναι ο πολιορκητικός κριός άλλων δυνάμεων.

Δημοσίευση: Αυγούστου 25, 2017