Ο Κοντονής δεν φταίει. Είναι κομμουνιστής. Εμείς φταίμε!

Του Σάκη Μουμτζή

«Τα γαλανά μάτια της Επανάστασης λάμπουνε με αναπόφευκτη σκληρότητα» Λ. Αραγκόν 1931.

«Η εξουσία βρίσκεται στην άκρη του τουφεκιού» Μάο-Τσε-Τούνγκ.

Σε αυτές δύο φράσεις βρίσκεται κρυμμένη η εγκληματογόνος φύση του κομμουνισμού. Μια εγκληματογόνος φύση, που δεν προέκυψε λόγω μιας ιστορικής ενδεχομενικότητας, ούτε ως μια κατάληξη της δεδομένης συγκυρίας.

Ήταν εγγεγραμμένη ευθύς εξαρχής στη μήτρα του κομμουνισμού, στην μαρξιστική θεωρία, όπως την αναθεώρησε και εμπλούτισε ο Λένιν. Γιατί να θεωρείται λιγότερο φρικώδες έγκλημα η εξόντωση μιας κοινωνικής τάξης, από την εξόντωση μιας φυλής; Και όπως διερωτάτο ο Γάλλος διανοούμενος της Αριστεράς Jacques Julliard «για ποιο λόγο και ως προς τι, εγκληματίες που επικαλούνται το καλό, είναι λιγότερο ένοχοι από εκείνους που επικαλούνται το κακό;».

Τα πραγματολογικά στοιχεία που τεκμηριώνουν την εγκληματογόνο φύση του κομμουνισμού, είναι πάρα πολλά. Και όσο ανοίγουν τα αρχεία των πρώην σοσιαλιστικών χωρών, τόσο ο αριθμός τους αυξάνεται.

Γιατί πλέον αυτές οι συμπεριφορές δεν καθορίζονται και δεν αξιολογούνται με βάση την κομμουνιστική «νομολογία», αλλά με βάση τις απαράγραπτες αρχές της περιφρούρησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αρχές που είναι ποτισμένες με το αίμα εκατομμυρίων ανθρώπων.

Η πτώση των κομμουνιστικών καθεστώτων, επέφερε και την ολοκληρωτική κατάρρευση της θεωρίας πάνω στην οποία αυτά οικοδομήθηκαν. Και σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο συνοδεύτηκε από την αποκαθήλωση των συμβόλων και των τίτλων των κομμουνιστικών κομμάτων. Πολύ απλά, εξαερώθηκαν ταπεινωμένα.

Μόνο στην Ελλάδα οι ιδέες του μαρξισμού ηγεμόνευαν και όριζαν και τις συμπεριφορές των αστικών κομμάτων, τα οποία διαρκώς επιζητούσαν τα εύσημα των κομμουνιστών. Έδιναν διαρκώς εξετάσεις καλής διαγωγής.

Στο όνομα μιας αντι-ιστορικής λήθης άφησαν τη διαχείριση της μνήμης στους ηττημένους. Και όποιος διαχειρίζεται την μνήμη ενός λαού, δεν διαχειρίζεται μόνον την Ιστορία του, αλλά κυρίως προδιαγράφει το μέλλον του.

Προφανώς, οι ηγέτες των φιλελεύθερων-αστικών κομμάτων αισθάνονται ενοχές για τις πολλαπλές δικαιώσεις των επιλογών τους, και βρίσκονταν –και δυστυχώς ακόμα βρίσκονται- σε μια διαδικασία συνεχών απολογιών. Τους διαφεύγει πως οι νικητές ΠΟΤΕ δεν απολογούνται.

Αν ήταν έτσι ο ηγέτης των Γαλατών Βρέννος δεν θα έλεγε «ουαί τοις ηττημένοις», αλλά «ουαί τοις νικηταίς». Αυτή η αντιστροφή που παρατηρείται στην Ελληνική κοινωνία, αγγίζει τα όρια της διαστροφής.

Οι απολογητές –κρυφοί και φανεροί— των κομμουνιστικών καθεστώτων, όταν δεν αρνούνται προκλητικά τα πραγματολογικά στοιχεία καταφεύγουν στο τετριμμένο επιχείρημα «τώρα έχουμε τόσο σημαντικά προβλήματα, θα ασχολούμαστε με τα όσα έγιναν πριν από 80 χρόνια;».

Να πω, επ' αυτού, πως φλέγοντα προβλήματα πάντα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Αυτό τι σημαίνει; Θα γίνουμε λωτοφάγοι; Αγνοούμε πως οι λύσεις του μέλλοντος, καθορίζονται από τις ερμηνείες και τις αξιολογήσεις του παρελθόντος;

Αυτή την άγνοιά μας την πληρώσαμε ακριβά. Με αποτέλεσμα, σήμερα, μια ομάδα μαρξιστών να κυβερνά τη χώρα και -μέσω κάποιου Κοντονή- να προσβάλλει βάναυσα την ιστορική μνήμη των Εσθονών, των Λεττονών, των Σλοβάκων, των Σλοβένων, των Λιθουανών και των Φιλανδών, εταίρων μας (και δανειστών μας), στη μεγάλη Ευρωπαϊκή οικογένεια.

Εμπνευστής δε, της ημέρας μνήμης για τα θύματα του ναζισμού και του κομμουνισμού, δεν ήταν κάποιος συντηρητικός ή ακροδεξιός ηγέτης. Ήταν ο πρωταγωνιστής της Τσεχοσλοβακικής αντιπολίτευσης και ένας από τους υποστηρικτές της Άνοιξης της Πράγας, Β. Χάβελ, τη μνήμη του οποίου, εξίσου βάναυσα, προσέβαλε ο Κοντονής και μια κυρία ονόματι Γιαννακάκη.

Κατά τα άλλα, «των οικιών ημών εμπιπραμένων ημείς άδωμεν».

Φωτογραφία SOOC

Δημοσίευση: Αυγούστου 20, 2017