Ο πνιγμένος από την ισότητα πιάνεται

Του Αντώνη Πανούτσου

Ο σεβασμός στην ισότητα δεν κρίνεται από την ικανότητα στην κοπτοραπτική, να διαστρεβλωθεί μια δήλωση του Κυριάκου Μητσοτάκη για να εμφανιστεί σαν ακροδεξιός. Κρίνεται από την πραγματικότητα. Στην οποία  ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προσέγγισε το θέμα θεωρητικά αλλά στην πράξη. Κρίνοντας την ανισότητα ανάλογα με την ψήφο του πολίτη στο δημοψήφισμα και τα πολιτικά πιστεύω των προγόνων του.

Πρώτον με την δήλωση του Γιώργου Κυρίτση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφίστηκε τον Σεπτέμβριο του 2015 για «να μετακυλήσει όσο μπορεί τα βάρη στους μενουμευρωπαίους, και αυτό ακριβώς κάνει». Αν αυτό δεν είναι ρεβανσισμός και ανισότητα σύμφωνα με την ψήφο το λήμμα δεν υπάρχει στο λεξικό. Δεύτερον με τις δηλώσεις του γραμματέα της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, Ιάσονα Σχινά-Παπαδόπουλου. Ο οποίος όταν κατηγορήθηκε ότι έχει διορίσει όλη την οικογένεια του στο δημόσιο έκανε ένα οικογενειακό απολογισμό. Όχι σύμφωνα με τις ικανότητες των συγγενών του, που εκεί η ανισότητα είναι δεκτή αλλά σύμφωνα με τα πολιτικά τους πιστεύω. Μέχρι και του παππού και του θείου του. Οι οποίοι επειδή ήταν όλοι διαπιστωμένοι αριστεροί του φαινόταν λογικό να έχουν μεγαλύτερα δικαιώματα να μπούνε στο δημόσιο.

Μια κυβέρνηση που πιστεύει ότι κάποιος που ψήφισε ΝΑΙ έχει λιγότερα δικαιώματα από τον συμπολίτη του που ψήφισε ΟΧΙ έχει τόσο νόημα να κάνει παρατηρήσεις για ισότητα όσο να κάνουν υποδείξεις οι Ιάπωνες για το κυνήγι της φάλαινας. Η προσπάθεια όμως δημιουργίας από τον ΣΥΡΙΖΑ ενός ακροδεξιού Κυριάκου Μητσοτάκη εντάσσεται σε μια απελπισμένη προσπάθεια η συζήτηση να ξεφύγει από την προβλήματα της καθημερινότητας του  πολίτη.

Η «ισότητα που αμφισβητεί ο ακροδεξιός Κυριάκος Μητσοτάκης» εμφανίστηκε για να καλύψει την ανικανότητα στην διαχείριση της ρύπανσης από την πετρελαιοκηλίδα στον Σαρωνικό. Όπως «η εξίσωση του σταλινισμού με τον ναζισμό των Εσθονών»  είχε εμφανιστεί την κατάλληλη στιγμή για να αποσπάσει την προσοχή από τους φόρους και τον ΕΝΦΙΑ. Και οι μάχες με τους δικαστές είχαν βοηθήσει να υπάρχει ένα άλλο θέμα εκτός από τις πυρκαγιές στην Αττική. Η τακτική είναι σαφής. Από την 13 σύνταξη του Δεκεμβρίου του 2016, που τελικά ήταν επίδομα, εδώ και 9 μήνες ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε ούτε ένα θετικό μέτρο να προβάλει. Σε μια απελπισμένη προσπάθεια να βρει κάτι για να συσπειρώσει τους οπαδούς του  επιστρατεύει θεωρητικές συζητήσεις από τον σταλινισμό μέχρι την ισότητα. Εις μάτην όμως .

Οι εκλογές δεν κερδίζονται ή χάνονται από θεωρητικά issues. Και ο ΣΥΡΙΖΑ το ξέρει. Οι επόμενες εκλογές δεν θα κριθούν από τις αναλύσεις της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας των Ηνωμένων Πολιτειών και το αν «όλοι οι άνθρωποι δημιουργήθηκαν ίσοι από τον Δημιουργό» γράφτηκε από τον Τόμας Τζέφερσον έχοντας σαν απαραίτητη την ύπαρξη του Θεού. Τέτοιες αναλύσεις είναι καλές για το διαδίκτυο. Δεν πρόκειται όμως να μετακινήσουν ούτε ένα ξεζουμισμένο πολίτη που περιμένει στην ουρά να πληρώσει την δόση του ΕΝΦΙΑ από τον  να τον μαυρίσει.

Τα θέματα που αργά ή γρήγορα έχει να αντιμετωπίσει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δύο. Η βεβαιότητα ότι τίποτα από όσα προεκλογικά είχε υποσχεθεί δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει. Και μετά τις πυρκαγιές του καλοκαιριού και την πετρελαιοκηλίδα στον Σαρωνικό η υποψία ότι η Ελλάδα ζει από τύχη.  Στου Μαξίμου οι συζητήσεις  περί σταλινισμού και  ισότητας μπορούν να μοιάζουν σαν μυστικά όπλα που θα κρίνουν τον πόλεμο. Τα bunker όμως έχουν το χαρακτηριστικό να διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα.

Δημοσίευση: Σεπτεμβρίου 23, 2017