Παράθυρο ευκαιρίας

Οι σταθερές στη γεωπολιτική είναι λίγες. Και συζητήσιμες. Πρώτιστη, ότι κάθε κίνηση και επιλογή πρέπει να εξυπηρετεί το εθνικό συμφέρον. Εξ αυτού και γίνεται η στάθμιση για τις συνέπειες σε πρώτο και μέσο χρόνο. Με στοιχεία, συγκρίσεις και αιτιολόγηση. Που δεν μπορούν εξ ορισμού να αποτελούν βεβαιότητα, αλλά σε κάθε περίπτωση πρέπει να στοιχειοθετείται η βασιμότητά τους. Χωρίς αερολογίες και εμμονές αλλά και χωρίς σοφιστείες. Και πάνω από όλα χωρίς να ‘μπλέκεται’ το ιδεατό και οι προσωπικές προτιμήσεις, με το πραγματικό.

Σε δεύτερο χρόνο πρέπει να υπάρχει ετοιμότητα. Για να αδράξει κανείς την ευκαιρία ή να κάνει κάθε τι αναγκαίο για να τη διαμορφώσει. Και πάλι απαιτείται γνώση και ικανότητα. Προετοιμασία και το κυριότερο όλων ο ανθρώπινος παράγοντας. Όλα αυτά για το πλαίσιο. Μέσα στο οποίο και υλοποιούνται οι κατά τα άλλα ‘ασκήσεις επί χάρτου’.

Στη σημερινή συγκυρία, η χώρα μας φαίνεται να αποκτά ένα συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι της γείτονος Τουρκίας, σε σχέση με την κραταιά δύναμη του δυτικού κόσμου, τις ΗΠΑ. Όχι κατ’ ανάγκη ως συνέπεια προτιμήσεων ή ‘αισθημάτων αγάπης’, που μάλλον παράταιρα ηχούν στον χώρο των διεθνών σχέσεων και αποτελούν εύκολο άλλοθι για αφελείς, ούτε και ως απόρροια μεθοδευμένων κινήσεών μας, χωρίς να απαξιώνονται άνθρωποι και ικανότητες.

Η κατάσταση που διαμορφώνεται στα ανατολικά και νότια σύνορα της Τουρκίας, που σε μεγάλο βαθμό είναι απότοκος του ‘μεγαλοιδεατισμού της΄ και των ανεδαφικών βλέψεών της, με τη διαφαινόμενη προοπτική δημιουργία Κουρδικού κράτους, που με τη σειρά τους οι ΗΠΑ φαίνεται να ευνοούν, σε συνδυασμό με τα αισθήματα καχυποψίας για τον ρόλο που αποδίδεται στις ΗΠΑ ως προς την ενίσχυση αντιπολιτευόμενων στον Ερντογάν δυνάμεων, με σημείο αιχμής το αποτυχημένο πραξικόπημα του περασμένου Ιουλίου, δημιουργούν το πρόπλασμα για κατ’ αρχήν δυσπιστία μεταξύ των πάλαι ποτέ εξαιρετικά στενών συμμάχων . Η πρόσφατη δε απόφαση της Τουρκίας για την προμήθεια των S 400, ποσού ύψους 2,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων, για την οποία ο Ερντογάν κομπάζει πως έχει ήδη καταβάλει την προκαταβολή, αφού όπως τονίζει δεν μπορούσε να περιμένει άλλο για να προστατέψει την Τουρκία (από ποιους άραγε;), σίγουρα επιτείνει το σχίσμα. Και δεν είναι μόνο αυτό. Σε ένα από τα ‘παιχνίδια’ της ιστορικής συγκυρίας, Συρία, Ρωσία, Ιράν και Τουρκία φαίνεται να ‘συμμαχούν’ πάνω στον κοινό τους στόχο, που είναι η αποτροπή δημιουργίας Κουρδικού κράτους. Κι όλα αυτά απέναντι στις ΗΠΑ.

Στο ιστορικό αυτό πλαίσιο που οι ΗΠΑ ‘μετρούν συμμάχους’ και καθορίζουν τον σκληρό πυρήνα διασφάλισης των συμφερόντων του, που μεταξύ άλλων περιλαμβάνει όπως σχετικά λέγεται και την αναθεώρηση του ρόλου της βάσης του Ιντσιρλίκ και το βάθος της εκεί παρουσίας τους, η χώρα μας πρέπει να είναι σε θέση να συζητήσει, να διεκδικήσει και να προσφέρει γεωπολιτικά ισοδύναμα. Με τα εύλογα προσδοκώμενα οφέλη, από πλευράς υποδομών και εξοπλισμών σε κάθε περίπτωση. Η βάση της Σούδας αποτελεί κορυφαία, χαρακτηριστική περίπτωση. Και μια σπουδαία ευκαιρία εμβάθυνσης και διεύρυνσης των αμοιβαίων συμφερόντων μας με την ιστορική μας σύμμαχο. Είναι μια ευκαιρία. Που όπως και τα ‘παράθυρα’ δεν είναι εσαεί ‘ανοιχτά’ και διαθέσιμα.

ΠΗΓΗ

Δημοσίευση: Σεπτεμβρίου 17, 2017