…Στα τσακίδια!

Μέσα στον ελληνικό αστικό κόσμο, υπάρχουν διαχρονικά δύο «στρατηγικές προσεγγίσεις» απέναντι στην, εν γένει, «Αριστερά»…

--Η πρώτη – η πιο «διαλλακτική» - υποστηρίζει την «ενσωμάτωσή» της στο αστικό πολιτικό καθεστώς…

--Και η δεύτερη – η «συγκρουσιακή» - υποστηρίζει την αντιπαράθεση μαζί της, γιατί τη θεωρεί ως «υπονομευτή» του αστικού καθεστώτος…

Οι δυο αυτές αντίθετες στρατηγικές υπάρχουν, λίγο πολύ σε όλες τις δυτικές χώρες και σε όλες τις εποχές…

Η πρώτη κυριαρχεί κυρίως, όταν το αστικό καθεστώς νιώθει ιδιαίτερα «ασφαλές»:

-είτε γιατί το καλύπτουν μείζονες γεωπολιτικές ρυθμίσεις (ανήκουμε στη Δύση και στους ευρω-ατλαντικούς θεσμούς),

-είτε γιατί η «Αριστερά» απέναντί του μοιάζει «ακίνδυνη» (διασπασμένη, ηττημένη κλπ.).

-είτε ακόμα, όταν η Αριστερά είναι πολύ ισχυρή για να την αγνοήσεις, αλλά όχι αρκετά ισχυρή για να απειλεί άμεσα το αστικό καθεστώς…

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, ο αστικός κόσμος τείνει να υιοθετήσει τη στρατηγική «ενσωμάτωσης» της Αριστεράς. Και μοιάζει πολύ «λογική»… ΄

Αλλά έχει κάποιο πρόβλημα:

Ότι η Αριστερά από την πλευρά της, εκλαμβάνει τη «συμφιλιωτική αρετή» ως «αδυναμία»!

Και μετά από μακρά περίοδο «ενσωμάτωσης», η Αριστερά αρχίζει να υπονομεύει το αστικό καθεστώς «από μέσα». Πράγμα που οδηγεί σε συνεχείς τριβές, συγκρούσεις ακόμα και ρήξεις…

Δηλαδή στην δεύτερη επιλογή – τη συγκρουσιακή! Στην οποία καταφεύγει ο αστικός κόσμος, μόνο όταν υπάρχει άμεση ανάγκη (και δεν μπορεί πια να γίνει αλλιώς)…

Το πρόβλημα εδώ, όμως, είναι ότι δεν μπορείς να επιλέξεις, ξαφνικά και «στα καλά καθούμενα», την επιλογή της «αντιπαράθεσης» με την Αριστερά, αν δεν έχεις προετοιμαστεί γι’ αυτό. Αν δεν έχεις ανοίξει προηγουμένως «ιδεολογικά μέτωπα» απέναντί της. Αν δεν έχεις αμφισβητήσει την εσωτερική υπονόμευση που προχωράει στα έγκατα του αστικού καθεστώτος σταδιακά και από τα μέσα...

Κι ακόμα περισσότερο: Όσο πιο καθαρή και έγκαιρη είναι η ιδεολογική αντιπαράθεση με την Αριστερά, τόσο πιο «ήπια» και δημοκρατική θα είναι και η πολιτική αντιπαράθεση μαζί της, όταν και αν χρειαστεί.

Με δύο λόγια: Ακόμα και όσοι επιλέγουν την «ενσωμάτωση» της Αριστεράς ή την «ήπια» σχέση μαζί της, είναι υποχρεωμένοι να ανοίγουν «ιδεολογικά μέτωπα» απέναντί της. Ώστε, αν χρειαστεί, να ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς τους κάποια στιγμή, χωρίς μεγάλες συγκρούσεις, χωρίς έντονη πόλωση και πριν προχωρήσει πολύ η εσωτερική υπονόμευση του καθεστώτος…

Το 1974, με την Μεταπολίτευση, τερματίστηκε μια μεγάλη περίοδος όπου η Αριστερά ήταν κατά το ένα μέρος στην «παρανομία» και κατά το υπόλοιπο στο «περιθώριο». Κι αποκαταστάθηκε η κοινοβουλευτική κανονικότητα…

Εκεί, όμως, έγινε ένα πρώτο λάθος από την πλευρά του αστικού κόσμου: Παραιτήθηκαν εντελώς από τα ιδεολογικά μέτωπα κατά της Αριστεράς. Την ώρα που η ίδια η Αριστερά, από την πλευρά της, άνοιγε όλα τα πιθανά και απίθανα «ιδεολογικά μέτωπα» κατά του αστικού κόσμου! Και σταδιακά κυριάρχησε άνευ αντιπάλου…

Την ίδια εποχή εκχωρήθηκαν όλοι οι «ιδεολογικοί μηχανισμοί» (Εκπαίδευση, Τύπος, Τέχνη κλπ.) στην αποκλειστική κυριαρχία της Αριστεράς.

Το ΠΑΣΟΚ απέδειξε ότι μπορούσε να κυβερνά πουλώντας «αριστεροσύνη» στους Αριστερούς και «ασφάλεια» στους «αστούς» (ότι βάζει την Αριστερά «στη γωνία»).

Ένα μέρος του αστικού κόσμου ένιωσε «άνετα» με το ΠΑΣΟΚ:

--Ας τους αυτούς να κάνουν την «βρωμοδουλειά», έλεγαν. Ελέγχουν αποτελεσματικά την Αριστερά, αποδέχονται την Ευρω-ατλαντική ένταξη της χώρας, κι όταν θα τα κάνουν μαντάρα θα έλθουν οι Κεντροδεξιοί πάλι να κυβερνήσουν. Άσε, λοιπόν, το ΠΑΣΟΚ να «σαπίσει» στην εξουσία! Κι ύστερα θα έλθουμε πάλι εμείς…

Αυτή ήταν η θεωρία του «ώριμου φρούτου»…

Όμως το ΠΑΣΟΚ δεν έκανε μόνον αυτά. Σταδιακά επέβαλε ένα κρατικιστικό μοντέλο (για να ελέγχει πελατειακά την κοινωνία) και διεύρυνε την κυριαρχία των αριστερών ιδεών (για να αποκλείσει την επάνοδο της Δεξιάς στην εξουσία).

Τότε, στην μοιραία δεκαετία του ’80, η ΝΔ κατάλαβε την ανάγκη να ανοίξει και ιδεολογικά μέτωπα κατά του ΠΑΣΟΚ και της Αριστεράς εν γένει…

Αλλά είχε μια σοβαρή εσωτερική διαφωνία, τι είδους μέτωπα να ανοίξει:

--Η μία τάση (Ευάγγελος Αβέρωφ) έκανε «σημαία» τις συντηρητικές ιδέες, για να επιτεθεί κατά του «Αριστερού» τότε ΠΑΣΟΚ.

--Η άλλη τάση (Κώστας Μητσοτάκης) έκανε «σημαία» τις φιλελεύθερες ιδέες, για αντεπίθεση κατά του ΠΑΣΟΚ.

Ποιος είχε δίκιο τότε;

Και οι δύο!

Λάθος ήταν ότι είδαν το πρόβλημα «διαζευτικά» (ή το ένα ή το άλλο) ενώ έπρεπε να το δουν «συνθετικά» (και το ένα και το άλλο)…

Το μυστικό ήταν ότι μόνο και τα δύο μαζί μπορούσαν να ακυρώσουν την ηγεμονία των αριστερών ιδεών! Κι όσο δεν άνοιγαν τα μέτωπα και των συντηρητικών αξιών και των φιλελεύθερων ιδεών ταυτόχρονα, η αριστερή ηγεμονία έμοιαζε ακλόνητη…

Είχαμε λοιπόν, σε όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο, δύο σοβαρές στρατηγικές διχογνωμίες μέσα στον Ελληνικό αστικό κόσμο:

--Η μία ήταν αν πρέπει να ενσωματώσουμε της Αριστερά ή να αντιπαρατεθούμε μαζί της.

--Και η δεύτερη ήταν αν πρέπει η ο Αστικός κόσμος να αντιπαρατεθεί στην Αριστερά με κύριο άξονα τις συντηρητικές αξίες ή τις φιλελεύθερες ιδέες.

Μετά το 2009, όταν ξέσπασε η κρίση του μεταπολιτευτικού καθεστώτος, όλα αυτά κατέρρευσαν σαν τραπουλόχαρτα…

Κι έτυχε τότε να αναλάβει την ηγεσία στη ΝΔ ο Αντώνης Σαμαράς, ένας πολιτικός που πίστευε βαθιά και στις συντηρητικές αξίες και στις φιλελεύθερες ιδέες…

Και στα πατριωτικά προτάγματα και στις μεταρρυθμιστικές τομές.

Κι έτσι ενώ κατέρρεαν όλα τα μεταπολιτευτικά κόμματα τότε, κατάφερε να διατηρήσει τη ΝΔ ως κόμμα εξουσίας στο 28% (όταν το ΠΑΣΟΚ κατέρρευσε από το 44% στο 12,5%!) Και την ίδια εποχή άρχισε αργά και βασανιστικά να μετακινείται και το διεθνές κέντρο βάρους προς τα δεξιά…

Στις συνθήκες αυτές οι φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις μπήκαν στο προσκήνιο. Και στην Ελλάδα άρχισαν πια να μιλούν όλοι, για άνοιγμα αγορών, για ανταγωνιστικότητα, για επιχειρηματικότητα και επενδύσεις, για χτύπημα του κρατικίστικου μοντέλου και συρρίκνωση του πελατειακού κράτους.

Για πράγματα δηλαδή που ήταν «απαγορευμένες λέξεις» μέχρι τότε.

Και τώρα πια είναι η παγκόσμια ατζέντα…

Όμως, οι παλιές κακές συνήθειες πεθαίνουν πολύ δύσκολα.

Και στην Ελλάδα, ιδιαίτερα στον αστικό κόσμο, συνέχισε να παραμένει δημοφιλής η ιδέα «ενσωμάτωσης» της Αριστεράς. Μια «Αριστεράς» εκπροσωπούμενης από το ΣΥΡΙΖΑ πλέον.

Ο Σαμαράς αποδείχθηκε τότε ιδιαίτερα ευέλικτος:

--Συγκρούστηκε μετωπικά με το ΠΑΣΟΚ (στη διετία 2010-12) και το κατέβασε σε ιστορικά χαμηλά ποσοστά…

--Κι ύστερα ενσωμάτωσε ό,τι είχε παραμείνει στο ΠΑΣΟΚ κατά την επόμενη διετία: της διακυβέρνησης 2012-14. Όταν με τη στήριξη και του ΠΑΣΟΚ (ως ελάσσονος κυβερνητικού εταίρου), εφάρμοσε όλα εκείνα που το ιστορικό ΠΑΣΟΚ δεν ήθελε ούτε να ακούσει προηγουμένως:

Αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας (ο ΓΑΠ ήθελε να βγάλει νόμο να το απαγορεύει), εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις, συμβάσεις παραχώρησης δημόσιων υποδομών (περιφερειακά αεροδρόμια και λιμάνι Πειραιά – CosCo), μείωση φόρων, μείωση ασφαλιστικών εισφορών, στοχευμένες μειώσεις σε μεγάλες εστίες δημόσια σπατάλης - αλλαγή μείγματος δημοσιονομικής πολιτικής - χτύπημα σπατάλης στο ΕΣΥ, ηλεκτρονικό κράτος κλπ.

Ταυτόχρονα ο Σαμαράς άνοιξε μέτωπα αντιπαράθεσης με την Αριστερά, που εκφράζονταν πλέον από το λαϊκίστικο παραλήρημα του ΣΥΡΙΖΑ.

Τότε όμως, εκφράστηκε η ισχυρή ακόμα τάση «να ενσωματώσουμε την Αριστερά»! Και υπήρξαν πολλοί «αστοί» – και ακόμα περισσότεροι μικροαστοί και μικρομεσαίοι – που πίστεψαν το «παραμύθι» πως, αν έπαιρνε την ευθύνη διακυβέρνησης ο Τσίπρας, θα μπορούσε να «ενσωματωθεί» κι αυτός στο αστικό σύστημα…

--Δεν τους πέρναγε από το μυαλό, ότι θα προσπαθήσει να διασώσει τον κρατισμό που τελείωνε.

--Ότι θα προσπαθήσει να ακυρώσει τις φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις που είχαν ξεκινήσει και είχαν προχωρήσει.

--Ότι θα θέσει σε κίνδυνο την ίδια την παραμονή της χώρας στο ευρώ και θα φέρει capital controls.

--Ότι θα επιβάλει αληθινή φοροκαταιγίδα - ενώ επί Σαμαρά είχε αρχίσει ήδη η μείωση φόρων…

Ότι για κάθε ένα που «υπογράφει» υπό την ασφυκτική πίεση των δανειστών, θα ακυρώνει τρία που έχουν ήδη γίνει, κι άλλα τρία που είχαν δρομολογηθεί…

Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν τους πέρασε από το μυαλό! Όντως, οι κακές συνήθειες και οι στρεβλές δοξασίες πεθαίνουν πολύ δύσκολα…

Κι όταν για όλα αυτά προειδοποιούσε και τα επισήμαινε ανοιχτά η ΝΔ του Σαμαρά κατά την προεκλογική περίοδο, το Γενάρη του 2015, πολλοί τα θεώρησαν τότε «κινδυνολογία»! Κι όμως βγήκαν αληθινά όλα! Σε πολύ λίγο καιρό – μόλις έξη μήνες…

Οι ίδιοι θεωρούσαν, ακόμα και μετά το εφιαλτικό δημοψήφισμα, το καλοκαίρι του 2015, ότι «έπρεπε να δώσουν μιαν ευκαιρία» στο Τσίπρα να προσγειωθεί στην πραγματικότητα…

Κι όταν ο Ρέγκλινγκ τους είπε πως όλο αυτό στοίχισε στην Ελλάδα 100 δισεκατομμύρια σε ένα χρόνο μέσα (!) - την ώρα που το σύνολο του χρέους μας ήταν γύρω στα 317 δισεκατομμύρια – έπαθαν σόκ! Αλλά και πάλι δυσκολεύονταν να το πιστέψουν…

Κι ακόμα διακήρυσσαν, πως με την «πίεση» της Τρόϊκας ο Τσίπρας θα γίνει «ρεαλιστής»!

Και πέρσι το Νοέμβριο, όταν έγινε ο ανασχηματισμός και μετακίνησε το Σκουρλέτη, αναβαθμίζοντας την Αχτσιόγλου, πάλι βιάστηκαν κάποιοι «αστοί» (και καλά) να… πανηγυρίσουν πως: να το!

Έκανε επιτέλους ο Τσίπρας «στροφή στο ρεαλισμό»!

Κι ύστερα ήλθε η καθυστέρηση της β΄ αξιολόγησης που στοίχισε επιπρόσθετα και πανάκριβα στην Ελληνική οικονομία – και σε διαφυγόντα έσοδα και σε πρόσθετη λιτότητα – για να συνειδητοποιήσουν πως ο Τσίπρας εξακολουθούσε να βρίσκεται εκτός πραγματικότητας…

Και τέλος, άκουσαν προχθές τον Τσίπρα στη ΔΕΘ, να «ψελλίζει» πως τώρα αποδέχεται τις επενδύσεις! Κι είπαν ξανά: νάτο, επιτέλους! Τώρα πια έγινε «ρεαλιστής». Και παραδέχθηκε «τα δικά μας». Και πολύ χάρηκαν. Αλλά αυτή τη φορά η χαρά δεν κράτησε ούτε μια μέρα...

Γιατί βγήκε την επομένη, η Eldorado Gold, η εταιρία που κάνει την μεγαλύτερη επένδυση στην Ελλάδα, και ανακοίνωσε πως αναστέλλει τις δραστηριότητές της! Και βγήκε ο Πρωθυπουργικός σύμβουλος και την έστειλε… «στα τσακίδια»!

Και ύστερα βγήκε το υπόλοιπο επιτελείο του κ. Τσίπρα και τά ’χωσε στην εταιρία, που έχει εξασφαλίσει όλες τις άδειες, κι έχει κερδίσει όλες τις δικαστικές προσφυγές εναντίον της σε όλα τα δικαστήρια!

Οπότε δεν είναι ο γραφικός κ. Καρανίκας μόνο. Είναι το σύνολο της κυβέρνησης που στέλνει τη μεγαλύτερη επένδυση «στα τσακίδια». Όπως κάνει η Αριστερά εδώ και δεκαετίες εξ άλλου…

Αλλοτριώθηκαν πλήρως στα μάτια των οπαδών τους, αλλά «φιλελεύθεροι» δεν έγιναν, ούτε ενσωματώθηκαν στο αστικό καθεστώς…

Δεν το μπορούν…

Και βγήκαν, τέλος, όλοι οι ξένοι και τους κράζουν για τα καλά.

Και διεθνώς η προσπάθεια του Τσίπρα να αλλάξει την εικόνα της κυβέρνησής του κατέρρευσε πριν «πετάξει».

Και εσωτερικά, το νέο του «αφήγημα» (φέρνουμε επενδύσεις - βγαίνουμε από τα μνημόνια) εξαερώθηκε πλήρως.

--Πρώτον γιατί δεν βγαίνουν από τα μνημόνια - υπέγραψαν μέτρα μέχρι το 2022 τουλάχιστον! Και με συνέχιση της «επιτροπείας» για δεκαετίες μετά…

--Και δεύτερον, γιατί δεν φέρνουν επενδύσεις! Μάλλον φεύγουν πια κι αυτές που είχαν φέρει οι προηγούμενοι…

Μ’ άλλα λόγια, η Αριστερά δεν «ενσωματώνεται»! Αλλοτριώνεται, εκφυλίζεται, γελοιποιείτα, ναι!

Αλλά δεν γίνεται «μοχλός μεταρρυθμίσεων» και «πυλώνας» του αστικού καθεστώτος. Είναι πολύ απαίδευτοι, πολύ αλαζόνες, πολύ ιδιοτελείς…

Και το σημαντικότερο: εκφράζουν το σκοτεινό χθες του κρατικισμού, είναι δέσμιοι του λαϊκισμού που τους έφερε στην εξουσία και δεν μπορούν να εκπροσωπήσουν το φιλελεύθερο αύριο της Ελλάδας.

Στη ΔΕΘ φέτος (και με όσα ακολούθησαν αμέσως μετά) ηττήθηκε οριστικά η πολιτική «ενσωμάτωσης» της Αριστεράς!

Κι αναδείχθηκε η ανάγκη να φύγουν. Να πάνε στα τσακίδια! Και το ταχύτερο…

Κι όσοι «αστοί» (και καλά) εξακολουθούν, μετά απ’ όλα αυτά, να επιδιώκουν την «ενσωμάτωσή» της Αριστεράς, να πάνε λίγο στον καθρέφτη τους, να κοιταχθούν και να… φτύσουν τα μούτρα τους!

(Για να μην αβασκαθούν…).

ΠΗΓΗ

Δημοσίευση: Σεπτεμβρίου 16, 2017