Ευρώπη και αγρότες

Του Πολύκαρπου Αδαμίδη

Η σπουδαιότητα της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, ουδέποτε αμφισβητήθηκε. Ούτε και η προσφορά της. Αμφιβολίες και κριτική υπάρχει για το κατά πόσον αξιοποιήθηκαν οι ευκαιρίες. Με τα σφάλματα και τις παραλείψεις να μη διακρίνουν ‘στρατόπεδα’, τάξεις και κόμματα. Αντίστοιχα ελλείψεις υπήρξαν και υπάρχουν στο πεδίο του προγραμματισμού, της διαπραγμάτευσης, της στόχευσης και της διεκδίκησης. Με τα περιθώρια ελιγμών βέβαια να αλλάζουν και κατά κανόνα να περιορίζονται με το πέρασμα του χρόνου. Η προσφορά όμως και η στήριξη του Κοινοτικού κορβανά, όπως και το εύρος και η διάρκεια των χρηματοδοτήσεων, είναι μια σταθερά επί δεκαετίες.

Τα πράγματα ωστόσο φαίνεται να αλλάζουν. Ή τουλάχιστον να πρέπει υποχρεωτικά να προσαρμοστούν. Στη ‘δύναμη’ και την ‘αλήθεια’ των αριθμών. Με την αποχώρηση της Μεγάλης Βρετανίας, ο Κοινοτικός Προϋπολογισμός δέχεται ένα μεγάλο πλήγμα. Οι Βρετανοί συνεισφέρουν ‘καθαρά ‘ (δεύτεροι μετά τους Γερμανούς), δέκα δισεκατομμύρια Ευρώ, στα Κοινοτικά Ταμεία σε ετήσια βάση. Τα χρήματα αυτά θα λείψουν. Δεδομένου ότι το 40% του Κοινοτικού Προϋπολογισμού, δίνεται στην Κοινή Αγροτική Πολιτική, οι συνειρμοί είναι αναπόφευκτοι.

Σε καθαρά εθνικό επίπεδο, απαιτείται ετοιμότητα. Αναγκαίος όσο ποτέ είναι ο προγραμματισμός, η προετοιμασία, η διαμόρφωση επιχειρημάτων και η διατύπωση εναλλακτικών. Και πάνω από όλα να εξασφαλιστεί ικανή διαπραγματευτική ομάδα. Στα μέχρι σήμερα καθήκοντά της θα προστεθεί και μια μακρά περίοδος προσαρμογών και συζητήσεων. Όπως ‘απαιτούν οι αριθμοί’ που αλλάζουν. Επί τα χείρω.

Σε Κοινοτικό επίπεδο, ο Ιρλανδός αρμόδιος Επίτροπος, Χόγκαν, έχει δείξει ότι είναι άνθρωπος ικανός και εργατικός. Με γνώσεις και αποφασιστικότητα. Μέσα από τη ‘φαρέτρα’ των επιλογών του, φαίνεται να ανασύρει, σκέψεις και προτάσεις, που και στο παρελθόν συζητήθηκαν και αποσκοπούν στο να διευρύνουν το ‘μερίδιο κέρδους’ του αγρότη-παραγωγού, στην παραγωγική αλυσίδα. Λέγεται ότι στην κατεύθυνση αυτή ετοιμάζει Κοινοτική νομοθεσία, που θα ορίζει επιδιαιτητή για τις αντιδικίες των παραγωγών ειδικά με τις αλυσίδες των super markets (groceries adjudicator) . Κοντά σε αυτό, θα υπάρχει ρητή πρόβλεψη που θα κατοχυρώνει τους παραγωγούς, ως προς τους όρους πληρωμής τους, θα βάζει ανώτατο στον σχετικό χρόνο αναμονής και θα τερματίσει την πρακτική των μεταχρονολογημένων επιταγών, που κρατούσαν ‘όμηρους’ επί εξάμηνα τους προμηθευτές-αγρότες. Οι μεγάλες αλυσίδες από την πλευρά τους υποστηρίζουν, ότι το περιθώριο κέρδος τους, είναι εξαιρετικά μικρό και ότι τη μερίδα του λέοντος σε σχέση με τη διαφορά της τιμής από την παραγωγή στην κατανάλωση την καρπώνονται οι χονδρέμποροι και διαμεσολαβητές. Προβληματισμοί υπαρκτοί, που ενδέχεται να αποτελούν το προοίμιο για την αξιοποίηση της σύγχρονης τεχνολογίας στην αντιστοίχιση αναγκών και άμεσης κάλυψής τους από τους προμηθευτές. Σε αντίθετη περίπτωση πικρή είναι η εμπειρία από οργανισμούς που δημιουργήθηκαν για να ενισχύσουν τη διαπραγματευτική δύναμη των παραγωγών και σε σύντομο διάστημα εκφυλίστηκαν και απαξιώθηκαν (συνεταιριστικά μορφώματα).

Οι προκλήσεις εξακολουθούν να είναι μεγάλες. Μεταλλάσσονται και από τις εξελίξεις. Η αγροτική παραγωγή δεν μπορεί να μείνει ανεπηρέαστη. Η Ευρώπη προτάσσει τα αντανακλαστικά της. Είναι ζωτικής σημασίας προτεραιότητα, να είμαστε συνδιαμορφωτές των σχεδιαζόμενων λύσεων.

Δημοσίευση: Οκτωβρίου 26, 2017