Από τι απειλείται ο Τσίπρας

Η περίοδος που διανύουμε είναι άκρως ενδιαφέρουσα. Την Παρασκευή έγινε γνωστό ότι ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας θα γίνει δεκτός στον Λευκό Οίκο από τον Ρεπουμπλικάνο πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ στις 17 Οκτωβρίου.

Είναι ο πρώτος Ελλην πρωθυπουργός μετά το 2005 που τυγχάνει υποδοχής από Αμερικανό πρόεδρο στην αμερικανική πρωτεύουσα σε διπλωματικά ενδιαφέρουσα περίοδο. Πρόσκληση είχε εξασφαλίσει βεβαίως και έγινε δεκτός από τον Ομπάμα και ο Αντώνης Σαμαράς, αλλά σε διπλωματικά ουδέτερη στιγμή, λίγο πριν από τις καλοκαιρινές διακοπές του Ομπάμα, τον Αύγουστο του 2013 (παρά ταύτα η επίσκεψη του Μεσσήνιου είχε θεωρηθεί άκρως επιτυχής).

Αν αναλογιστεί κανείς ότι ο Τσίπρας είναι… εγγόνι των ηττημένων του Εμφυλίου και παρά ταύτα θα γίνει δεκτός στο άντρο των νικητών, και μάλιστα από Ρεπουμπλικάνο πρόεδρο, τότε κάλλιστα μπορεί να καταλάβει την ιδιαιτερότητα της στιγμής. Θα το ζήσουμε και αυτό! Αριστερός και νεοκομμουνιστής στον Λευκό Οίκο.

Την ίδια στιγμή, ο απερχόμενος επικεφαλής του Eurogroup και πιστός εκτελεστής των εντολών του Σόιμπλε Γερούν Ντάισλεμπλουμ επισκέφθηκε την Αθήνα προκειμένου να… στηρίξει (!) την κυβέρνηση Τσίπρα και να υποδείξει άκομψα στον ελληνικό πολιτικό κόσμο να εξαντλήσει την τετραετία και να προχωρήσει σε εκλογές στη λήξη της, το 2019! Εκ πρώτης όψεως οι εκλογές απομακρύνονται.

Και εκ πρώτης όψεως το διεθνές κατεστημένο δείχνει την ανοχή του -αν όχι τη στήριξή του- στο αριστερό νεοκομμουνιστικό μόρφωμα, που το πρωί ξυπνά Αριστερά, το μεσημέρι μεταμορφώνεται σε Κεντροαριστερά και ώσπου να δύσει ο ήλιος έχει καταστεί -όπως υποστήριξε και ο Μίκης Θεοδωράκης- «η δεξιότερη κυβέρνηση από το 1831».

Γιατί γράφω εκ πρώτης όψεως; Οι ξένοι είναι προφανές τι επιθυμούν για την Ελλάδα ύστερα από επτά χρόνια κρίσης. Προτιμούν τη σταθερότητα από τον έλεγχο. Από τη στιγμή που έχουν εξασφαλίσει τα βασικά -βάσεις στη Σούδα, λιγότερα κεφάλαια για τον ελληνικό Προϋπολογισμό, στεγανοποίηση του ελληνικού προβλήματος και κοινωνική ειρήνη, χωρίς πεζοδρόμιο, διαδηλώσεις και Μαρφίν- δεν ασχολούνται. Διασφαλίζει όμως αυτό τη σταθερότητα; Πολλοί λένε «ναι» και φοβούνται πως ο Τσίπρας θα αρχίσει να γίνεται επικίνδυνος μόλις θα ανοίξει η κάνουλα και αρχίσει να μοιράζει λεφτά.

Προσωπικά διαφωνώ. Η μέγιστη στιγμή της ισχύος του είναι η αρχή της αδυναμίας του. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιβίωσε στην κυβέρνηση και η πλειοψηφία του υπήρξε κοινοβουλευτικά σταθερή όσο είχε να αντιμετωπίσει «εχθρό». Τον «εχθρό» Σόιμπλε και τον εχθρό «κανάλια». Αλλά ο εχθρός «Σόιμπλε» εξέλιπε, και τώρα τι θα κάνουν χωρίς αυτόν; Μα, και ο εχθρός «κανάλια» δείχνει να συμβιβάζεται. Ο θετικός τρόπος με τον οποίο μετέδωσαν την είδηση «η σύζυγος του πρωθυπουργού κυρία Μπαζιάνα, επισκέπτρια καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο του Πεκίνου» φωνάζει ότι οι παλιές κακές μέρες είναι παρελθόν.

Η φαινομενική αυτή κυριαρχία Τσίπρα, όμως, προσφέρει χώρο στη διάσπαρτη εσωκομματική αντιπολίτευση να αρχίσει να αμφισβητεί την προσωπική ηγεμονία του μέσα στην Αριστερά. Ξαφνικά η εσωκομματική αντιπολίτευση και οι απολήξεις της σε ποικίλους χώρους αισθάνονται την ελευθερία να αμφισβητήσουν το ιμπέριουμ του πρωθυπουργού, χωρίς να παρεξηγηθούν ότι υπονομεύουν την κυβερνητική σταθερότητα.

Αίφνης μια γραμματέας υπουργείου, έχοντας πίσω της δυνάμεις από την κυβέρνηση, νιώθει ότι έχει τη δύναμη να καθυστερεί μια επένδυση. Αίφνης ο ίδιος ο Τσίπρας συγκαλεί όργανο του κόμματος, το Πολιτικό Συμβούλιο, για να εκπέμψει στη διεθνή κοινότητα την πίστη του στις επενδύσεις. Αίφνης υπουργοί του αξιοποιούν τις επιπολαιότητες Καμμένου για να αμφισβητήσουν στην πραγματικότητα την ικανότητα Τσίπρα να επιλέγει συμμάχους που ταιριάζουν στην «αισθητική» της Αριστεράς.

Δεν είναι τυχαία όλα αυτά. Είναι προεόρτια. Και η καλή καγαθή διαπλοκή συνήθως κρύβεται πίσω από κάτι ωραία παιδάκια που σου κάνουν τη ζωή δύσκολη από κει που δεν το περιμένεις. Ο Τσίπρας, λοιπόν, απηλλάγη από τον Σόιμπλε, δοξάστηκε από τον Ντάισελμπλουμ, ετοιμάζει βαλίτσες για τον Τραμπ, αλλά κινδυνεύει να τη βρει από τους sleepers του ΣΥΡΙΖΑ…

Μανώλης Κοττάκης
"Δημοκρατία"

Δημοσίευση: Οκτωβρίου 19, 2017