Αρχική
Επικοινωνία
LIVE.png){kind=small}
Ο Καιρός
Του Strange Attractor
Από την εποχή που ξέσπασε η παγκόσμια οικονομική κρίση και ήρθαν τα πάνω κάτω, το πιο ανησυχητικό φαινόμενο, χειρότερο και από την οικονομική ανέχεια, μοιάζει να είναι η στροφή της νέας γενιάς προς τον ολοκληρωτισμό, όπως αυτός εκφράζεται μέσα από τον δημαγωγικό και λαϊκίστικο λόγο κάποιων ακραίων κομμάτων.
Ενώ ανέκαθεν οι νέοι ήταν αυτοί που εξέφραζαν τον προοδευτισμό και οι ηλικιωμένοι τον συντηρητισμό, τα τελευταία στοιχεία που προκύπτουν από έρευνες και δημοσκοπήσεις (σε παγκόσμιο επίπεδο) δείχνουν ότι το παραπάνω «αξίωμα» έχει ανατραπεί.
Η πίστη στην φιλελεύθερη κοινοβουλευτική δημοκρατία βρίσκεται σε πτώση σε ολόκληρο τον πλανήτη, ειδικά για όσους έχουν γεννηθεί μετά το 1980, τους λεγόμενους millennials. Έτσι, συγχρόνως ανατρέπεται και η χρόνια άποψη ότι αν μια κοινωνία καταφέρει να εξασφαλίσει δημοκρατικές ελευθερίες και ένα επίπεδο ευμάρειας, δύσκολα θα στρέψει την πλάτη της στην δημοκρατία.
Πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι στην Αμερική το 72% όσων γεννήθηκαν πριν από τον Β’ΠΠ θεωρούν απολύτως απαραίτητη την δημοκρατία, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό για τους millennials είναι μόλις 30%. Παράλληλα, το ποσοστό των Αμερικανών που θέλουν έναν «στιβαρό» ηγέτη, που να μην δίνει σημασία στο πολιτικό κόστος ή στο Κογκρέσο έχει αυξηθεί στο 32% από το 24% που ήταν το 1995. Τέλος, το ποσοστό εκείνων που προτιμούν μια στρατιωτική δικτατορία στις ΗΠΑ αγγίζει σήμερα το 17% από το 6% που ήταν πριν από 25 χρόνια. Και το πιο ανησυχητικό; Οι πιο νέοι, και μάλιστα οι πιο άνετοι οικονομικά εξ αυτών, θα προτιμούσαν στρατιωτική δικτατορία σε ποσοστό 35%!!!!
Όπως όλα δείχνουν, η Δύση βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι και όλα αυτά τα οποία αποτελούσαν αξίωμα μέχρι σήμερα, απλά δεν ισχύουν πια. Η οικονομική κρίση που μεταφράζεται σε ανεργία, χαμηλά εισοδήματα, αβεβαιότητα για το μέλλον, ανισότητα κλπ. οδηγεί όλο και περισσότερο κόσμο στο να ψάχνει εναλλακτικές στην δημοκρατία πολιτικές λύσεις. Ζούμε δηλαδή σε μια νέα εποχή της Βαϊμάρης, μόνο που τον καταστροφικό πόλεμο που προηγήθηκε τότε τον αντικατέστησε η οικονομική κατάπτωση. Το μέλλον δηλαδή φαντάζει σκοτεινό και δυστοπικό, με την δημοκρατία, για την οποία χάθηκαν ολόκληρες γενιές, και όπως την ξέραμε τόσες δεκαετίες, να πνέει τα λοίσθια.
Οι τάσεις αυτές, πέρα από τις οικονομικές παραμέτρους, έχουν και πολιτικές, αφού για τους «προδομένους» νέους το πολιτικό κατεστημένο αποδείχθηκε ανεπαρκές ή ακόμη και ανίκανο να βρει λύσεις στα προβλήματα που προέκυψαν από την κρίση. Έτσι, ως νέοι και άπειροι που είναι, βρίσκουν εύκολη εναλλακτική λύση και παρηγοριά στα λόγια κάποιων επιτήδειων ακροδεξιών δημαγωγών (θυμόσαστε τον Αδόλφο;) οι οποίοι προβάλλουν πειστικά και εύπεπτα επιχειρήματα βασισμένα σε ξερή λογική, πλην όμως για τους γνωρίζοντες ιστορία άκρως επικίνδυνα.
Μεγάλο ρόλο στην στροφή αυτή των νέων προς τις πιο «ολοκληρωτικές» πολιτικές επιλογές έπαιξε και η μαζική μετανάστευση Μουσουλμάνων που τείνει (αν δεν το έχει κάνει ήδη) να αλλάξει το δημογραφικό προφίλ της Ευρώπης. Μια σημαντική δηλαδή απειλή για τις παραδόσεις, τον πολιτισμό, την ασφάλεια και τελικά την δημοκρατική σταθερότητα της γηραιάς ηπείρου. Η οποία ήπειρος, συγκαταβατική εδώ και χρόνια, επαναπαυμένη θα έλεγα, δείχνει ανήμπορη μέσα από τους υπερβολικά ανεκτικούς και δημοκρατικούς θεσμούς της να πετύχει την ενσωμάτωση των μεταναστών, την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση που ευαγγελίζεται, οδηγώντας μέρος των λαών και των πολιτών της να στραφούν σε μια εξίσου επικίνδυνη με τον ισλαμικό φονταμενταλισμό επιλογή: Τους ξενοφοβικούς, ισλαμοφοβικούς, εθνικιστές ρατσιστές. Τα επιχειρήματα των οποίων δεν απέχουν και πολύ από την αλήθεια, κρύβοντας όμως επιμελώς το γεγονός ότι αν ποτέ επικρατήσουν τότε θα είμαστε όλοι δεμένοι πισθάγκωνα και οι ελευθερίες με τις οποίες γαλουχηθήκαμε και θεωρούμε δεδομένες θα εξαφανιστούν in the blink of an eye. Το έργο αυτό το έχουμε ξαναδεί.
Η θνησιγενής παντού (εκτός από την μπανανία μας) Αριστερά, μαζί με τους νεοφιλελεύθερους οπαδούς της παγκοσμιοποίησης συνεχίζουν να υποτιμούν τον αναδυόμενο ακροδεξιό εθνικισμό, ο οποίος ουδέποτε είχε εξαφανιστεί, απλά κούρνιαζε, και σήμερα δείχνει ξανά το επικίνδυνο πρόσωπό του. Καλά τα συνθήματα για διεθνισμό και ισότητα των λαών, μπλα μπλα που συνεχίζει να προβάλλει η Αριστερά και καλή η παγκοσμιοποιημένη οικονομία, με τις δυνατότητες που αυτή παρέχει σε όσους έχουν τα εφόδια και την κατάρτιση να πάνε αλλού για να εργαστούν και να ζήσουν ευπρεπώς, όμως όλοι αυτοί ξεχνούν πως πολλοί νέοι δεν διαθέτουν ούτε την παιδεία, ούτε τα απαραίτητα εφόδια (δεξιότητες), αλλά ούτε και την διάθεση να φύγουν από το σπίτι τους προκειμένου «να ζήσουν το όνειρο» σε άλλη χώρα. Έτσι προτιμούν να ακούνε τις σαθρές υποσχέσεις των ντόπιων πολιτικών τσαρλατάνων, οι οποίοι υπόσχονται τα πάντα στους πάντες, επισημαίνουν πραγματικές ή φανταστικές απειλές και γενικά «υπνωτίζουν» τον ζαλισμένο ημιμαθή φτωχοποιημένο πολτό, αποκρύβοντας επιμελώς τον τελικό τους σκοπό που δεν είναι άλλος από «αίμα, ιδρώτα και δάκρυα» και σκληρά ολοκληρωτικά καθεστώτα. Θα το λέω για πάντα: Ο Χίτλερ εκλέχθηκε δημοκρατικότατα… και μετά έδεσε χεροπόδαρα τους πάντες.
Εξίσου απροετοίμαστη και ανήμπορη να αναγνωρίσει τον κίνδυνο του αυγού του φιδιού που επωάζεται, αλλά και να τον αντιμετωπίσει, αποδεικνύεται και η κεντροαριστερά ή αλλιώς η σοσιαλδημοκρατία, αλλά και το κέντρο. Αντί λοιπόν να προτείνουν τις δικές τους λύσεις στα προβλήματα που έχουν ανακύψει, τι κάνουν; Υιοθετούν τις ακροδεξιές υπερβολές, προσαρμόζοντας τες στα δικά τους ούτως ή άλλως αναχρονιστικά προγράμματα, συνεχίζοντας εμμονικά να μιλάνε για ελεύθερο εμπόριο, ελεύθερη οικονομία, δημιουργία θέσεων απασχόλησης, ανάπτυξη, καινοτομίες κλπ. επαναλαμβάνοντάς τα μονότονα, απευθυνόμενοι όμως σε μια γενιά που τα έχει ακούσει όλα, έχει απογοητευτεί απ’ όλους και δεν πιστεύει πλέον σε κανέναν. Μάλιστα, αν πούμε να μιλήσουμε για την δική μας κεντροαριστερά ή κεντροδεξιά, τότε εκεί είναι που γελάμε. Αμφότερες παραμένουν εκτός τόπου και χρόνου, στον μικρόκοσμό τους, θυμίζοντας τους θεολόγους λόγιους του Μεσαίωνα που ενώ ο κόσμος γύρω τους καίγονταν, αυτοί ασχολούνταν με το πόσοι άγγελοι χωράνε στη μύτη μιας βελόνας. Σαν τους επιβάτες του Τιτανικού, που χόρευαν βαλς την ώρα που το πλοίο βούλιαζε…
Αν και προσωπικά έχω δεκάδες ελλείμματα να προσάψω στην δημοκρατία (όπως άλλωστε και ο Πλάτωνας, ο Σωκράτης, κ.ά), με κυριότερο το ότι δεν μπορώ να χωνέψω το γεγονός ότι όλοι έχουμε το ίδιο δικαίωμα ψήφου, ο Νανόπουλος δηλαδή το ίδιο με τον Μήτσο τον Τανάλια, εν τούτοις πρόκειται μάλλον για το καλύτερο υπάρχον πολιτικό σύστημα, το οποίο με μερικές μόνο μικρές «επιδιορθώσεις» και βελτιώσεις θα μπορούσε να συνεχίσει να μας προσφέρει τα επίπεδα ελευθερίας και οικονομικής άνεσης στα οποία έχουμε συνηθίσει τις τελευταίες 5-6 δεκατείες. Ειδικά σε μια χώρα όπως η δική μας που έχει περάσει των παθών της τον τάραχο, δια πυρός και σιδήρου, για να φτάσει στο σημερινό επίπεδο όπου ο κάθε πικραμένος (π.χ. εγώ) να μπορεί να μιλάει και να εκφράζεται ελεύθερα χωρίς τον φόβο της ψειρούς.
Δυστυχώς όμως, η δημοκρατία εμπεριέχει στους κόλπους της και μια εγγενή αδυναμία. Τους σπόρους της καταστροφής της. Και αναφέρομαι στην δυνατότητα που δίνει ( στον κάθε πικραμένο που έλεγα) σε δημαγωγούς, λαοπλάνους και λοιπούς επιτήδειους απατεώνες (αριστερούς και δεξιούς) να πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες και όπως ο λύκος στην αναμπουμπούλα, έτσι κι αυτοί σε περιόδους κρίσης να εκμεταλλεύονται τις αγωνίες και τις φοβίες του απλού λαού και να τον πείθουν να τους ψηφίσει, με αποτέλεσμα να έχουμε σήμερα την Χ.Α. τρίτο κόμμα στη βουλή και να το θεωρούμε φυσιολογικό.
Το μέλλον είναι σκοτεινό. Αν δεν συμβεί κάτι ριζοσπαστικά διαφορετικό τόσο στον οικονομικό όσο και στον μεταναστευτικό τομέα, το πολύ σε 30 χρόνια από σήμερα η Ευρώπη θα είναι εντελώς διαφορετική. Ο εθνικισμός, ο ρατσισμός, η ξενοφοβία και η ανασφάλεια, θα οδηγήσουν στην κατάρρευση της ΕΕ, στην επαναφορά των περιχαρακωμένων κρατών-εθνών, και ό μη γένοιτο ή σε μια παγκόσμια σύρραξη μεταξύ Δύσης και Ισλάμ ή σε περιφερειακές ευρωπαϊκές συγκρούσεις στα παλιά διαχρονικά πλαίσια των εμπορικών, εθνικιστικών και άλλων επιδιώξεων του καθενός. Και το χειρότερο; Ότι για μερικές μελλοντικές γενιές, αυτή η δυστοπία όχι μόνο θα είναι η καθημερινότητά τους, αλλά θα την έχουν επιλέξει συνειδητά…
Δημοσίευση: Οκτωβρίου 25, 2017
- Κατηγορία:
ΑΠΟΨΕΙΣ
Από την εποχή που ξέσπασε η παγκόσμια οικονομική κρίση και ήρθαν τα πάνω κάτω, το πιο ανησυχητικό φαινόμενο, χειρότερο και από την οικονομική ανέχεια, μοιάζει να είναι η στροφή της νέας γενιάς προς τον ολοκληρωτισμό, όπως αυτός εκφράζεται μέσα από τον δημαγωγικό και λαϊκίστικο λόγο κάποιων ακραίων κομμάτων.
Ενώ ανέκαθεν οι νέοι ήταν αυτοί που εξέφραζαν τον προοδευτισμό και οι ηλικιωμένοι τον συντηρητισμό, τα τελευταία στοιχεία που προκύπτουν από έρευνες και δημοσκοπήσεις (σε παγκόσμιο επίπεδο) δείχνουν ότι το παραπάνω «αξίωμα» έχει ανατραπεί.
Η πίστη στην φιλελεύθερη κοινοβουλευτική δημοκρατία βρίσκεται σε πτώση σε ολόκληρο τον πλανήτη, ειδικά για όσους έχουν γεννηθεί μετά το 1980, τους λεγόμενους millennials. Έτσι, συγχρόνως ανατρέπεται και η χρόνια άποψη ότι αν μια κοινωνία καταφέρει να εξασφαλίσει δημοκρατικές ελευθερίες και ένα επίπεδο ευμάρειας, δύσκολα θα στρέψει την πλάτη της στην δημοκρατία.
Πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι στην Αμερική το 72% όσων γεννήθηκαν πριν από τον Β’ΠΠ θεωρούν απολύτως απαραίτητη την δημοκρατία, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό για τους millennials είναι μόλις 30%. Παράλληλα, το ποσοστό των Αμερικανών που θέλουν έναν «στιβαρό» ηγέτη, που να μην δίνει σημασία στο πολιτικό κόστος ή στο Κογκρέσο έχει αυξηθεί στο 32% από το 24% που ήταν το 1995. Τέλος, το ποσοστό εκείνων που προτιμούν μια στρατιωτική δικτατορία στις ΗΠΑ αγγίζει σήμερα το 17% από το 6% που ήταν πριν από 25 χρόνια. Και το πιο ανησυχητικό; Οι πιο νέοι, και μάλιστα οι πιο άνετοι οικονομικά εξ αυτών, θα προτιμούσαν στρατιωτική δικτατορία σε ποσοστό 35%!!!!
Όπως όλα δείχνουν, η Δύση βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι και όλα αυτά τα οποία αποτελούσαν αξίωμα μέχρι σήμερα, απλά δεν ισχύουν πια. Η οικονομική κρίση που μεταφράζεται σε ανεργία, χαμηλά εισοδήματα, αβεβαιότητα για το μέλλον, ανισότητα κλπ. οδηγεί όλο και περισσότερο κόσμο στο να ψάχνει εναλλακτικές στην δημοκρατία πολιτικές λύσεις. Ζούμε δηλαδή σε μια νέα εποχή της Βαϊμάρης, μόνο που τον καταστροφικό πόλεμο που προηγήθηκε τότε τον αντικατέστησε η οικονομική κατάπτωση. Το μέλλον δηλαδή φαντάζει σκοτεινό και δυστοπικό, με την δημοκρατία, για την οποία χάθηκαν ολόκληρες γενιές, και όπως την ξέραμε τόσες δεκαετίες, να πνέει τα λοίσθια.
Οι τάσεις αυτές, πέρα από τις οικονομικές παραμέτρους, έχουν και πολιτικές, αφού για τους «προδομένους» νέους το πολιτικό κατεστημένο αποδείχθηκε ανεπαρκές ή ακόμη και ανίκανο να βρει λύσεις στα προβλήματα που προέκυψαν από την κρίση. Έτσι, ως νέοι και άπειροι που είναι, βρίσκουν εύκολη εναλλακτική λύση και παρηγοριά στα λόγια κάποιων επιτήδειων ακροδεξιών δημαγωγών (θυμόσαστε τον Αδόλφο;) οι οποίοι προβάλλουν πειστικά και εύπεπτα επιχειρήματα βασισμένα σε ξερή λογική, πλην όμως για τους γνωρίζοντες ιστορία άκρως επικίνδυνα.
Μεγάλο ρόλο στην στροφή αυτή των νέων προς τις πιο «ολοκληρωτικές» πολιτικές επιλογές έπαιξε και η μαζική μετανάστευση Μουσουλμάνων που τείνει (αν δεν το έχει κάνει ήδη) να αλλάξει το δημογραφικό προφίλ της Ευρώπης. Μια σημαντική δηλαδή απειλή για τις παραδόσεις, τον πολιτισμό, την ασφάλεια και τελικά την δημοκρατική σταθερότητα της γηραιάς ηπείρου. Η οποία ήπειρος, συγκαταβατική εδώ και χρόνια, επαναπαυμένη θα έλεγα, δείχνει ανήμπορη μέσα από τους υπερβολικά ανεκτικούς και δημοκρατικούς θεσμούς της να πετύχει την ενσωμάτωση των μεταναστών, την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση που ευαγγελίζεται, οδηγώντας μέρος των λαών και των πολιτών της να στραφούν σε μια εξίσου επικίνδυνη με τον ισλαμικό φονταμενταλισμό επιλογή: Τους ξενοφοβικούς, ισλαμοφοβικούς, εθνικιστές ρατσιστές. Τα επιχειρήματα των οποίων δεν απέχουν και πολύ από την αλήθεια, κρύβοντας όμως επιμελώς το γεγονός ότι αν ποτέ επικρατήσουν τότε θα είμαστε όλοι δεμένοι πισθάγκωνα και οι ελευθερίες με τις οποίες γαλουχηθήκαμε και θεωρούμε δεδομένες θα εξαφανιστούν in the blink of an eye. Το έργο αυτό το έχουμε ξαναδεί.
Η θνησιγενής παντού (εκτός από την μπανανία μας) Αριστερά, μαζί με τους νεοφιλελεύθερους οπαδούς της παγκοσμιοποίησης συνεχίζουν να υποτιμούν τον αναδυόμενο ακροδεξιό εθνικισμό, ο οποίος ουδέποτε είχε εξαφανιστεί, απλά κούρνιαζε, και σήμερα δείχνει ξανά το επικίνδυνο πρόσωπό του. Καλά τα συνθήματα για διεθνισμό και ισότητα των λαών, μπλα μπλα που συνεχίζει να προβάλλει η Αριστερά και καλή η παγκοσμιοποιημένη οικονομία, με τις δυνατότητες που αυτή παρέχει σε όσους έχουν τα εφόδια και την κατάρτιση να πάνε αλλού για να εργαστούν και να ζήσουν ευπρεπώς, όμως όλοι αυτοί ξεχνούν πως πολλοί νέοι δεν διαθέτουν ούτε την παιδεία, ούτε τα απαραίτητα εφόδια (δεξιότητες), αλλά ούτε και την διάθεση να φύγουν από το σπίτι τους προκειμένου «να ζήσουν το όνειρο» σε άλλη χώρα. Έτσι προτιμούν να ακούνε τις σαθρές υποσχέσεις των ντόπιων πολιτικών τσαρλατάνων, οι οποίοι υπόσχονται τα πάντα στους πάντες, επισημαίνουν πραγματικές ή φανταστικές απειλές και γενικά «υπνωτίζουν» τον ζαλισμένο ημιμαθή φτωχοποιημένο πολτό, αποκρύβοντας επιμελώς τον τελικό τους σκοπό που δεν είναι άλλος από «αίμα, ιδρώτα και δάκρυα» και σκληρά ολοκληρωτικά καθεστώτα. Θα το λέω για πάντα: Ο Χίτλερ εκλέχθηκε δημοκρατικότατα… και μετά έδεσε χεροπόδαρα τους πάντες.
Εξίσου απροετοίμαστη και ανήμπορη να αναγνωρίσει τον κίνδυνο του αυγού του φιδιού που επωάζεται, αλλά και να τον αντιμετωπίσει, αποδεικνύεται και η κεντροαριστερά ή αλλιώς η σοσιαλδημοκρατία, αλλά και το κέντρο. Αντί λοιπόν να προτείνουν τις δικές τους λύσεις στα προβλήματα που έχουν ανακύψει, τι κάνουν; Υιοθετούν τις ακροδεξιές υπερβολές, προσαρμόζοντας τες στα δικά τους ούτως ή άλλως αναχρονιστικά προγράμματα, συνεχίζοντας εμμονικά να μιλάνε για ελεύθερο εμπόριο, ελεύθερη οικονομία, δημιουργία θέσεων απασχόλησης, ανάπτυξη, καινοτομίες κλπ. επαναλαμβάνοντάς τα μονότονα, απευθυνόμενοι όμως σε μια γενιά που τα έχει ακούσει όλα, έχει απογοητευτεί απ’ όλους και δεν πιστεύει πλέον σε κανέναν. Μάλιστα, αν πούμε να μιλήσουμε για την δική μας κεντροαριστερά ή κεντροδεξιά, τότε εκεί είναι που γελάμε. Αμφότερες παραμένουν εκτός τόπου και χρόνου, στον μικρόκοσμό τους, θυμίζοντας τους θεολόγους λόγιους του Μεσαίωνα που ενώ ο κόσμος γύρω τους καίγονταν, αυτοί ασχολούνταν με το πόσοι άγγελοι χωράνε στη μύτη μιας βελόνας. Σαν τους επιβάτες του Τιτανικού, που χόρευαν βαλς την ώρα που το πλοίο βούλιαζε…
Αν και προσωπικά έχω δεκάδες ελλείμματα να προσάψω στην δημοκρατία (όπως άλλωστε και ο Πλάτωνας, ο Σωκράτης, κ.ά), με κυριότερο το ότι δεν μπορώ να χωνέψω το γεγονός ότι όλοι έχουμε το ίδιο δικαίωμα ψήφου, ο Νανόπουλος δηλαδή το ίδιο με τον Μήτσο τον Τανάλια, εν τούτοις πρόκειται μάλλον για το καλύτερο υπάρχον πολιτικό σύστημα, το οποίο με μερικές μόνο μικρές «επιδιορθώσεις» και βελτιώσεις θα μπορούσε να συνεχίσει να μας προσφέρει τα επίπεδα ελευθερίας και οικονομικής άνεσης στα οποία έχουμε συνηθίσει τις τελευταίες 5-6 δεκατείες. Ειδικά σε μια χώρα όπως η δική μας που έχει περάσει των παθών της τον τάραχο, δια πυρός και σιδήρου, για να φτάσει στο σημερινό επίπεδο όπου ο κάθε πικραμένος (π.χ. εγώ) να μπορεί να μιλάει και να εκφράζεται ελεύθερα χωρίς τον φόβο της ψειρούς.
Δυστυχώς όμως, η δημοκρατία εμπεριέχει στους κόλπους της και μια εγγενή αδυναμία. Τους σπόρους της καταστροφής της. Και αναφέρομαι στην δυνατότητα που δίνει ( στον κάθε πικραμένο που έλεγα) σε δημαγωγούς, λαοπλάνους και λοιπούς επιτήδειους απατεώνες (αριστερούς και δεξιούς) να πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες και όπως ο λύκος στην αναμπουμπούλα, έτσι κι αυτοί σε περιόδους κρίσης να εκμεταλλεύονται τις αγωνίες και τις φοβίες του απλού λαού και να τον πείθουν να τους ψηφίσει, με αποτέλεσμα να έχουμε σήμερα την Χ.Α. τρίτο κόμμα στη βουλή και να το θεωρούμε φυσιολογικό.
Το μέλλον είναι σκοτεινό. Αν δεν συμβεί κάτι ριζοσπαστικά διαφορετικό τόσο στον οικονομικό όσο και στον μεταναστευτικό τομέα, το πολύ σε 30 χρόνια από σήμερα η Ευρώπη θα είναι εντελώς διαφορετική. Ο εθνικισμός, ο ρατσισμός, η ξενοφοβία και η ανασφάλεια, θα οδηγήσουν στην κατάρρευση της ΕΕ, στην επαναφορά των περιχαρακωμένων κρατών-εθνών, και ό μη γένοιτο ή σε μια παγκόσμια σύρραξη μεταξύ Δύσης και Ισλάμ ή σε περιφερειακές ευρωπαϊκές συγκρούσεις στα παλιά διαχρονικά πλαίσια των εμπορικών, εθνικιστικών και άλλων επιδιώξεων του καθενός. Και το χειρότερο; Ότι για μερικές μελλοντικές γενιές, αυτή η δυστοπία όχι μόνο θα είναι η καθημερινότητά τους, αλλά θα την έχουν επιλέξει συνειδητά…
0 Σχόλια για την ανάρτηση: "Η δημοκρατία πνέει τα λοίσθια…"Τα θέματα των αναρτήσεων δεν εκφράζουν απαραίτητα και τις απόψεις των διαχειριστών και των συντακτών του ιστολογίου μας. Τα σχόλια εκφράζουν τις απόψεις των σχολιαστών και μόνο αυτών.
Σχόλια που περιέχουν ύβρεις ή απρεπείς χαρακτηρισμούς διαγράφονται κατά τον έλεγχο από την ομάδα διαχείρισης. Ευχαριστούμε.