ΟΙ ΣΦΑΓΕΙΣ ΤΟΥ ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΟΠΛΑ ΕΡΙΞΑΝ ΜΟΝΑΧΟ ΖΩΝΤΑΝΟ ΣΤΗΝ ΤΡΥΠΑ ΤΟΥ ΦΕΝΕΟΥ!!

Οστα θυμάτων από τις αναρτήσεις των σπηλαιολόγων

Ο θρυμματισμός τους έχει προέλθει από χειροβομβίδες που πέταξαν στην Τρύπα οι υπεύθυνοι σε κάποια χρονική στιγμή μετά την ανάρτηση των 259 σορών τον Ιούνιο του 1945.

Αυτό προκύπτει σαφώς από ένα εύρημα που μου γνωστοποίησε πρόσφατα ο σπηλαιολόγος κ. Νικόλαος Λελούδας. Τουλάχιστον ένας μοναχός της Μονής του Αγίου Γεωργίου είχε ριφθεί ζωντανός στην Τρύπα και πέθανε ποιός ξέρει μετά από πόσο διάστημα είτε από τραύματα, αν είχε τραυματιστεί από τους σφαγείς πριν ριχθεί, είτε από πείνα και δίψα, ή από τον συνδιασμό όλων αυτών!

Μου είπε ο κ. Λελούδας: «Κατεβαίνοντας το πρώτο "πηγάδι" του σπηλαιοβαράθρου, σε κατακόρυφο βάθος απο την είσοδο 7-8 μέτρων, υπάρχει στο τοίχωμα του βαράθρου τρύπα, διαμέτρου ενός μέτρου περίπου. Πίσω απο αυτήν την τρύπα διανοίγεται θαλαμίσκος διαστάσεων, περίπου 10 Χ 2 μέτρων (μήκος - πλάτος). Σ' αυτόν ακριβώς τον θαλαμίσκο, όταν εισήλθα, δεμένος στο σκοινί της κατάβασης, με έκπληξή μου είδα έναν ακόμη ολόκληρο ανθρώπινο σκελετό. Για την ακρίβεια, πρέπει να ήταν κάποιου μοναχού, γιατί υπήρχαν υπολείμματα απο το ράσο του, καθώς και η φαρδιά δερμάτινη ζώνη που φορούσαν (και φορούν) οι μοναχοί.

Το τραγικό της όλης υπόθεσης πρέπει -λογικά- να είναι το εξής : Όταν τον έριξαν στο βάραθρο, προφανώς ήταν ζωντανός, και πέφτοντας πρόλαβε και "γραπώθηκε" απο την είσοδο της τρύπας, η οποία δημιουργεί ένα "πεζούλι" που προεξέχει στο κενό 10-15 εκατοστά. Εκεί, έμεινε ζωντανός, περιμένοντας κάποια βοήθεια, που δυστυχώς δεν ήρθε ποτέ, άγνωστο για πόσες ημέρες. Κατόπιν πέθανε απο δίψα και πείνα. Εμείς τον βρήκαμε σε εντελώς ύπτια και "ήρεμη" στάση, την οποία προφανώς και έλαβε μόνος του περιμένοντας το μοιραίο. - Θα ήθελα να δημοσιεύσετε αυτή την τραγική λεπτομέρεια, γιατί την είχα αναφέρει μόνο προφορικά στους ανθρώπους που μας περίμεναν έξω απο το βάραθρο, και θα ήθελα να μείνει -για την ιστορία- και εγγράφως»

Ερώτηση δική μου: «Πότε συνέβη αυτό κ.Λελούδα, και τι απέγινε ο σκελετός και τα ευρήματα;»

Απάντηση: «Το 1991, όταν ανασύραμε και τα υπόλοιπα οστά απο τον πυθμένα. Μέχρι τότε, επειδή κατεβαίνοντας, το σχοινί μας φέρνει 1-2 μέτρα έξω στο κενό, δεν είχα μπεί ποτέ σ' αυτή την τρύπα, και τελικά μπήκα με "κούνια" και έλξη απο τον βράχο. Τον σκελετό, το ράσο, την ζώνη κλπ, τα παραδώσαμε μαζί με όλους τους υπόλοιπους σκελετούς που ανασύραμε».

Ο κ. Λελούδας από το 1981 και μετά έχει συμμετάσχει σε πολλές καταβάσεις στην Τρύπα στο Κακοβούνι του Φενεού γιά την ανάρτηση των σκελετών των θυμάτων και την εξερεύνηση του βαράθρου. Οι σπηλαιολόγοι έχουν ανασύρει επανειλημμένα σκελετούς θυμάτων που παρέμειναν στην Τρύπα μετά την αρχική ανάρτηση 259 σορών τον Ιούνιο του 1945 από την Ιατροδικαστική Υπηρεσία Αθηνών και άγημα Βρετανών στρατιωτών,.

Στο έργο μου «ΑΘΩΩΝ ΑΙΜΑ «Ελεύθερος Μωριάς» 1943-44», Τόμος Β’, Σελ. 97 αναφέρω τα εξής για τους μοναχούς της Μονής του Αγίου Γεωργίου: «..Μεταξύ αὐτῶν πού δολοφονήθηκαν μα¬κριά ἀπό τήν Τρῦπα, εἶναι καί κάποιοι ἀπό τούς μοναχούς. Ὁ μοναχός Δανιήλ Στρί¬φτης ἐσφάγη καί ἀκρωτηριάστηκε στήν αὐλή τοῦ Μοναστη¬ριοῦ στίς 12 Ἰουλίου 1944. Στίς 18 Ἰουλίου βρέ¬θηκε τεμαχισμένος μέ παρόμοιο τρόπο στόν κῆπο τοῦ Μονα¬στηριοῦ ὁ μοναχός Γεν¬νά¬διος Πίττας, ἐνῶ τήν ἑπομένη, 19 Ἰου¬λίου 1944, ἐσφάγη ἔξω ἀπό τό Μοναστήρι ὁ μοναχός Συμεών Σακελλαρίου. Οἱ κομ¬μουνι¬στές ἔσφαξαν 3 ἀκόμη μοναχούς, ἀλ¬λά ἡ σφαγή τους ἔγινε στό Κακοβούνι καί τά σώματά τους ρίχτη¬καν στήν Τρῦπα. Τόν Ἀρσέ¬νιο Μητρόπουλο, τόν Παρθένιο Σταματόπουλο (ἀνεσύρ¬θη γυμνός ἀπό τήν Τρῦπα τόν Ἰούνιο 1945, φορώντας μόνο τίς κάλτσες του) καί τόν Καλλίστρατο Μαγκλάρα. Τῆς σφαγῆς ἐπέζησαν 2 μοναχοί....».

Με βάση τα ανωτέρω, ο σκελετός που βρήκε ο κ. Λελούδας ανήκε είτε στον Αρσένιο Μητρόπουλο ή στον Καλλίστρατο Μαγκλάρα.

Η περίπτωση του μοναχού που τον έριξαν ζωντανό στην Τρύπα του Φενεού δεν είναι μοναδική. Στην Πελοπόννησο, υπάρχουν μαρτυρίες ότι αυτό συνέβη σε πολλούς τόπους θυσίας, στον Φενεό (ότι άκουγαν φωνές από την Τρύπα, του μοναχού ή άλλων θυμάτων), στην Τρύπα του Ταράτσα, στην Καταβόθρα του Ζάρακα (στο Σοφικό), στην Αγνάντα και στο Αγιονόρι.

Ερευνώντας τον Κατοχικό Εμφύλιο και την Κόκκινη Τρομοκρατία του 1943-44, με τις σφαγές με μαχαίρι τόσων χιλιάδων ανθρώπων όλων των ηλικιών, πολύ συχνά ενώ οι επόμενοι που επρόκειτο να σφαγούν παρακολουθούσαν, –τουλάχιστον 3.465 μόνο στην Πελοπόννησο, μέχρι 31 Αυγούστου 1944- συχνά σκεπτόμουν τον τρόμο που θα δοκίμαζαν από αυτήν την μεγάλη βαναυσότητα των θυτών, πέραν του πόνου από τη σφαγή τους.

Ομολογώ ότι είναι γι αυτό το γεγονός, της βάρβαρης σφαγής των θυμάτων με μαχαίρι, που δεν καταλαβαίνω την αντίδραση των αριστερών, των απλών ιδεολόγων, αλλά και των ιστοριογράφων και των πολιτικών, όταν δεν καταδικάζουν αυτήν τη βαναυσότητα της Κόκκινης Τρομοκρατίας, ενώ τιμούν φυσικούς σφαγείς σαν τον Άρη Βελουχιώτη και θεωρητικούς των σφαγών, σαν τον Νίκο Μπελογιάννη.

Οι αναγνώστες των σχετικών αναρτήσεών μου, ελπίζω να κατανοούν γιατί διαφωνώ έντονα με σχολιαστές που λένε, «όλοι τα ίδια κάνανε» και με άλλους που συγκρίνουν αυτά τα χιλιάδες φριχτά ανοσιουργήματα της Κόκκινης Τρομοκρατίας με τις αντεκδικήσεις της Λευκής Τρομοκρατίας ή με τον εγκλεισμό στρατιωτών ή πολίτών στη Μακρόνησο!

Ioannis Bougas

Δημοσίευση: Νοεμβρίου 01, 2017