Η ατιμωρησία διαλύει κάθε κράτος δικαίου

Όταν υπάρχει καταπάτηση κάθε έννοιας νόμου, καθένας κάνει ό,τι κατεβάσει η κούτρα του...

Κάθε μέρα που περνά επιβεβαιώνεται ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής δημοκρατίας και Πολιτείας παραμένει η ατιμωρησία. Σε κάθε επίπεδο. Τόσο στα χαμηλά κλιμάκια της διαφθοράς, που αφορά την καθημερινή συμπεριφορά μας, όσο και στα υψηλότερα, που αφορά τα κάθε λογής πάρτι που στήθηκαν με δημόσιο χρήμα.

Από τον οδηγό που μιλάει στο κινητό έως τον… μάγκα που μπαίνει στα καταστήματα που απαγορεύουν το κάπνισμα και ανάβει το πούρο του, διότι το τσιγάρο δεν αναδεικνύει όσο θα έπρεπε τον νεοπλουτισμό του. Από τον τύπο που κάνει τις μεταφορές προϊόντων στο σούπερ μάρκετ και κλείνει τον δρόμο, ανεξαρτήτως ώρας και μέρας, έως εκείνον που θεωρεί ότι πρέπει να αναγνωρίζουμε το μεγαλείο του που επικεντρώνεται στη φράση-κλειδί: «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;»

Και γιατί συμβαίνουν αυτά; Διότι απλά σε μια χώρα όπου κανείς δεν τιμωρείται πολύ απλά κάνει ό,τι κατεβάσει η κούτρα του, γιατί, πολύ απλά, μπορεί. Γιατί γνωρίζει πως, αν ποτέ τον πιάσουν για τα όργια των παραβάσεων που κάνει κάθε μέρα, θα είναι απλώς από σύμπτωση ή εξαιτίας κάποιου στατιστικού λάθους.

Αυτή είναι η πραγματικότητα, για να μη βγάζουμε ως συνήθως την ουρά μας απέξω. Καταπατούμε κάθε έννοια νόμου, γιατί πολύ απλά κανείς δεν πρόκειται να μας τιμωρήσει. Και εάν διαμαρτυρηθείς ή φωνάξεις, κινδυνεύεις με τον χαρακτηρισμό του… δωσιλόγου στη χειρότερη περίπτωση και του… γραφικού στην καλύτερη.

Διότι δεν μπορείς, εκτός των άλλων, να εκτιμήσεις το μεγαλείο της… ελευθερίας που σου προσφέρει αυτός ο τόπος. «Ημαρτον, Κύριε», θα λέγαμε, αλλά ας είναι, μια και όλοι έχουμε μάθει να κλείνουμε τα μάτια στις παρανομίες, κυρίως σε αυτές που κάνουμε εμείς. Και αν αυτό συμβαίνει στα χαμηλά κλιμάκια της καθημερινότητας, φανταστείτε τι γίνεται στα υψηλότερα.

Δεν θα αναφερθώ στο κράτος, που ακόμη και για να βγάλει κάποιος την ηλεκτρονική κάρτα-φακέλωμα για να μπει στα μέσα μεταφοράς ο πολίτης θα πρέπει να ταλαιπωρηθεί, να ξεφτιλιστεί και να περιμένει ώρες, χωρίς ο αρμόδιος υπουργός που το σκέφτηκε να τιμωρηθεί. Θα αναφερθώ σε μερικές κραυγαλέες υποθέσεις. Υπουργός, ο οποίος πιάστηκε να πλαστογραφεί τη «λίστα Λαγκάρντ», έπεσε στα μαλακά. Τόσο, μάλιστα, τον… συνέτισε η απόφαση της Δικαιοσύνης, που εξακολουθεί με θράσος να κουνά το δάχτυλο σε όλους τους Έλληνες!

Έτερος της ίδιας παρέας έφαγε δέκα χρόνια γιατί δεν έκανε κανέναν έλεγχο της ίδιας λίστας, αλλά με αναστολή! Το πιο ωραίο απ’ όλα; Βγήκε μετά να μιλήσει για μαύρη μέρα της Δικαιοσύνης. Θα συμφωνήσω μαζί του για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί η Δικαιοσύνη δεν τσίμπησε τα καλόπαιδα της λίστας και, δεύτερον, γιατί δεν κάθισε στο σκαμνί τους πολιτικούς που με τις αποφάσεις που έλαβαν τους έσωσαν, καθώς το αδίκημά τους πλέον δεν διώκεται! Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση της οικογένειας Τσοχατζόπουλου, που ακόμη και σήμερα, αντί να μετανοήσει, επιτίθεται στους πάντες, λες και της φταίμε κι από πάνω.

Από κοντά, βέβαια, ακολουθεί και η ατιμωρησία των τραπεζιτών, που, αφού μοίρασαν δισ. σε δανεικά και αγύριστα, κατέστρεψαν μια ολόκληρη χώρα και τους πολίτες της, εξακολουθούν να κυκλοφορούν ελεύθεροι και ωραίοι, πίνοντας στην υγειά των κορόιδων.

Αυτή είναι η Ελλάδα του χθες και του σήμερα.
Το ερώτημα είναι εάν αυτή την Ελλάδα θέλουμε να την αλλάξουμε.

Νίκος Ελευθερόγλου
"Δημοκρατία"

Δημοσίευση: Νοεμβρίου 12, 2017