Η κρίση και οι σέξι δασκάλες της παρέλασης…

Του Strange Attractor​​

Εδώ και αρκετά χρόνια οι μαθητικές παρελάσεις έχουν εκφυλιστεί. Αντί να τις θεωρούμε ως μια εκδήλωση τιμής απέναντι στους εθνικούς μας ήρωες και στις εθνικές μας επετείους, τις λοιδορούμε. Κάνουμε πλάκα. Κι αν τα πράγματα συνεχίσουν ως έχουν, ίσως από του χρόνου να πετάμε και γαρδένιες στους παρελαύνοντες μαθητές και δασκάλους.

Σε αυτό έχει συμβάλλει από την μία η «κατσαπλιάδικη», απείθαρχη και ασυντόνιστη ως προς τον βηματισμό εμφάνιση της μαθητιώσας νεολαίας, κι από την άλλη οι «σέξι εμφανίσεις» των μινιφορούσων μαθητριών, με τα μπούτια απ’ έξω. Κάτι βέβαια που τα τελευταία 2-3 χρόνια έχει αλλάξει, με τις μαθήτριες να σοβαρεύονται και την θέση τους στην «πασαρέλα» να παίρνουν οι λυγερόκορμες δασκάλες. Οι οποίες βρίσκουν την παρέλαση ως ευκαιρία προκειμένου να επιδείξουν το σώμα τους, τα πόδια τους, τις κοιλιές τους και να ζήσουν κι αυτές την 15λεπτη δημοσιότητα που «δικαιούνται», να ζήσουν το όνειρο. Θυμίζοντας «σκυλούδες» τραγουδιάρες ή στην καλύτερη περίπτωση θαμώνες κωλάδικων, που το πρωί είπαν να παρελάσουν αμέσως μετά από το ξενύχτι με τα ξύδια και τις φιάλες στο Γονίδη…

Ίσως να ισχύει το ότι οι μαθήτριες που λέγαμε μεγάλωσαν και έγιναν τώρα αυτές οι δασκάλες ή ίσως να φταίει το ελληνικό στρεβλό σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ, όπου κάποιος περνάει όπου μπορεί άσχετα αν το θέλει ή όχι. Γι’ αυτό και έχω γνωρίσει κατά καιρούς άθεους θεολόγους και «ειρηνιστές» (ακόμη και αναρχικούς στις απόψεις τους) Ευέλπιδες. Είδαν φως και μπήκαν στη σχολή τους.

Όπως και να’ χει, οι εν λόγω δασκάλες είναι σίγουρα ένα ακόμη προϊόν της κουλτούρας μας όπως αυτή εξελίχθηκε από την δεκαετία του ’90 και μετά, με τα άφθονα (δανεικά κι αγύριστα) χρήματα της ΕΕ, την επίπλαστη ευμάρεια, το ΝΙΤΡΟ, τα μεσημεριανάδικα, τα φαντεζί σόου της Κορομηλά, τα Ερωτοδικεία, τα Χρυσά Κουφέτα, τις σοφίες του Λαλάκη και κυρίως τα σκυλάδικα που επικράτησαν παντού με τα τσιφτετελοποπ να δίνουν το σήμα για μια γενιά που γαλουχήθηκε στην σαχλαμάρα, στις καταλήψεις και στο άκοπο κέρδος, επειδή το … δικαιούνταν.

Μια γενιά που μπορούσε να κάνει ό,τι ήθελε στο σχολείο, χωρίς καμιά λογοδοσία, καμιά τιμωρία, που στην ουσία ήταν λειτουργικά αναλφάβητη, εκτός κι αν εξαιρέσουμε την θεσμοθετημένη παπαγαλία μέσω της οποίας ο καθένας μπορούσε να περάσει σε ΑΕΙ, ΤΕΙ κλπ. Βέβαια, αν δεν μπορούσε τότε υπήρχαν τα άφθονα ιδιωτικά και μη ΙΕΚ, για να γίνει κανείς «μάνατζερ», «χρηματιστής», αεροσυνοδός και ότι άλλο του καπνίσει.

Τα αποτελέσματα όλης αυτής της σαχλαμάρας που κυριάρχησε στην χώρα μας ως το 2009 περίπου, οπότε και τα γάλατα σφίξανε, τα λουζόμαστε σήμερα σε πολλά επίπεδα, με ένα από αυτά να είναι και οι περίφημες δασκάλες των παρελάσεων, που θα μείνουν κι αυτές στην ιστορία (όπως οι μπουτούδες του Συντάγματος) ως εμβληματικές εικόνες της Ελλάδας σε κρίση. Και μπορεί αυτές να μην μουντζώνουν την εξέδρα των επισήμων (στην οποία κάθονται πλέον εκείνοι που μούντζωναν), αλλά με τις εμφανίσεις τους υπογραμμίζουν ένα άλλο είδος ηθικής κατάπτωσης στην οποία καταλήξαμε, που είναι πολύ πιο επικίνδυνη από την πολιτική και οικονομική μας κατρακύλα.

Διότι μπορεί εκείνος ο δάσκαλος, που παρέλασε με το τι - σερτ που έγραφε ΟΧΙ δείχνοντας με βελάκι τον πισινό του, να είναι γραφικός, πλην όμως δεν είναι τόσο επικίνδυνος όσο η δασκάλα με το τιγρέ κολάν και το μακιγιάζ αλά μούμια, που αποτελεί πρότυπο για τα κοριτσάκια και υγρή φαντασίωση για τα αγοράκια.

Ο γραφικός βλαξ θα πει στα παιδάκια τις παπάτζες του αλλά ως εκεί. Ανάθεμά με αν τον καταλάβει κανένας. Εξάλλου είπαμε: Ο μέσος μαθητής δεν γνωρίζει καν τι έγινε την 28η Οκτωβρίου, θα μασήσει από τις αγαναΧτιστικές κορώνες του δασκάλου; Ενώ στην περίπτωση της δασκάλας μπίμπο, που προφανώς αλλού ήθελε να κάνει καριέρα αλλά αναγκάστηκε να κάνει πέτρα την καρδιά και να διδάσκει μαμόθρεφτα, η κατάσταση είναι πιο σοβαρή. Μπορεί η ίδια να μην γνωρίζει τίποτα από πολιτική, μπορεί να είναι κοινωνικό ντουβάρι με μόνο νταλκά της το που θα χορέψει το σαββατόβραδο, αλλά το αποτύπωμα που αφήνει στις άγουρες μαθητικές ψυχές είναι ανεξίτηλο. Διαπλάθει ζόμπι. Ακούσια ίσως … όμως κάνει ζημιά.

Σίγουρα δεν μου λείπει η αυστηρή πειθαρχία των βλοσυρών δασκάλων και καθηγητών, με την βέργα στο χέρι, που τάραζαν στην σφαλιάρα τα κουρεμένα γουλί κρανία μας κάποτε. Όπως δεν μου λείπουν τα εξαήμερα σχολεία, ο υποχρεωτικός εκκλησιασμός, η αυστηρή πειθαρχία και τα διάφορα φούμαρα με τα οποία μας γέμιζαν το κεφάλι τότε.

Όμως υπάρχει μια μέση οδός. Δεν γίνεται ή χούντα ή αναρχία. Κάπου θα πρέπει να υπάρχει ένα μέτρο. Κι αυτό το μέτρο έχει χαθεί προ πολλού, με την Ελλάδα να αποτελεί βασίλειο της ασυδοσίας, της ανομίας, της ατιμωρησίας και γενικότερα της αποτυχίας σε όλα τα επίπεδα. Ένα κράτος καρικατούρα… μια Ντίσνεϊλαντ με πολύ πιο ακριβό εισιτήριο. Είμαστε δηλαδή ένα failed state, με απόδειξη αυτού το γεγονός ότι ψηφίσαμε έναν πρώην ημιμαθή καταληψία για να μας κυβερνήσει στην δυσκολότερη φάση της νεότερης ιστορίας μας …

Οι εμφανίσεις των δασκάλων στις παρελάσεις είναι απλά το κερασάκι στη τούρτα της βλακείας μας. Είναι η υπενθύμιση ότι η κρίση που περνάμε θα κρατήσει πολύ ακόμη. Και δεν αναφέρομαι στην οικονομική, αλλά στην άλλη, που είναι πολύ πιο σοβαρή…

Δημοσίευση: Νοεμβρίου 02, 2017