Αποστολή εξετελέσθη

Η αποστολή της σημερινής κυβέρνησης της Ελλάδας έχει πια ολοκληρωθεί. Η χώρα έχει εγκλωβιστεί στα μνημόνια, στα χρέη (δημόσια και ιδιωτικά) και στο ευρώ – ενώ δεν έχει δικό της τραπεζικό τομέα, μετατράπηκε σε επίσημη αποικία χρέους και είναι υποθηκευμένη για τα επόμενα 99 χρόνια.
Οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα συνεχίζουν την καθοδική τους πορεία, οι συντάξεις επίσης, οι τιμές της ακίνητης περιουσίας έχουν καταρρεύσει αφού ακολουθούν τους μισθούς, οι κατασχέσεις και οι πλειστηριασμοί σε εξευτελιστικές τιμές έχουν δρομολογηθεί, οι αποζημιώσεις των απολυθέντων έχουν μηδενιστεί και οι ομαδικές απολύσεις είναι πλέον εφικτές/φθηνές διευκολύνοντας το κλείσιμο, καθώς επίσης την αποχώρηση των ξένων επιχειρήσεων – ενώ τα εργατικά συνδικάτα έχουν εξουδετερωθεί, το 60% των νέων θέσεων εργασίας αφορά την ευέλικτη απασχόληση χωρίς καμία προστασία, η εσωτερική ζήτηση συνεχίζει να υποχωρεί και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις γίνονται όλο και λιγότερες.
Εύλογα βέβαια, αφού το ξεκίνημα μίας καινούργιας κερδοφόρου επιχείρησης ή ενός ελεύθερου επαγγελματία με τη φορολογία που υπάρχει, είναι εκτός τόπου και χρόνου – υπενθυμίζοντας πως ο φόρος εισοδήματος είναι 29%, η προκαταβολή φόρου 29% (100%), η φόρος επί των μερισμάτων 15% και η ασφαλιστική εισφορά του διαχειριστή γύρω στο 27%, με επί πλέον ενδεχόμενο επίδομα αλληλεγγύης. Επομένως οι επιβαρύνσεις υπερβαίνουν το 100% το πρώτο έτος, μειούμενες στο 71% το δεύτερο, συν το πιθανό επίδομα αλληλεγγύης – γεγονός που σημαίνει ότι, είναι παράλογο να επιχειρεί κανείς για να εργάζεται και να πληρώνει, αντί να κερδίζει, αναλαμβάνοντας επί πλέον ρίσκα.
Γενικότερα λοιπόν οι φόροι κορυφώθηκαν, υπερχρεώνοντας και αποδεκατίζοντας τη μεσαία τάξη, ένα μέρος της οποίας υποχρεώθηκε στην παρανομία για να επιβιώσει – με αποτέλεσμα να διογκωθεί η παραοικονομία, πλησιάζοντας το 25%-30% του ΑΕΠ από περίπου 10%-15% προηγουμένως. Μόνο οι αποκρατικοποιήσεις δεν προωθήθηκαν, αν και σε μεγάλο βαθμό επειδή οι «επενδυτές» περιμένουν μία ακόμη μεγαλύτερη πτώση των τιμών, αφού προηγουμένως απαξιωθούν οι δημόσιες εταιρείες – όπως στο παράδειγμα της ΔΕΗ, η οποία πνέει τα λοίσθια. Σε κάποιο βαθμό δεν προωθήθηκε επίσης η απελευθέρωση των αγορών και επαγγελμάτων, επειδή η κυβέρνηση δεν είναι σε θέση να συγκρουσθεί με τους πάντες – όπως με τις συντεχνίες.
Ως εκ τούτου, για τον περιορισμό της παραοικονομίας, για τη μείωση των μισθών του δημοσίου που παρέμειναν 40% υψηλότεροι από των ιδιωτικό τομέα επειδή αποτελούν την εκλογική πελατεία της κυβέρνησης, για την προώθηση των αποκρατικοποιήσεων, καθώς επίσης για την απελευθέρωση των αγορών και επαγγελμάτων, απαιτείται μία καινούργια κυβερνητική ομάδα – η οποία να είναι σε θέση να φέρει εις πέρας τη συγκεκριμένη, καινούργια αποστολή.
Ολόκληρος ο πλανήτης πάντως έχει κυριολεκτικά εντυπωσιαστεί από τη μνημειώδη έλλειψη διαμαρτυρίας και αντίδρασης εκ μέρους των Ελλήνων – παρά το ότι βιώνουν μία μοναδική στην ιστορία καταστροφή εν καιρώ ειρήνης, ενώ οι προοπτικές για το μέλλον τους είναι ανύπαρκτες.
Στα πλαίσια αυτά, το να γράφει κανείς για την Ελλάδα εάν δεν είναι μαζοχιστής, είναι εντελώς ανόητο – ενώ υπό τις σημερινές προϋποθέσεις, κατά τη δική μας άποψη, δεν υπάρχουν βιώσιμες, υποφερτού κοινωνικού κόστους λύσεις (ανάλυση).

Analyst

Δημοσίευση: Νοεμβρίου 04, 2017