O εγκληματικός νόμος Παρασκευόπουλου

Του Σάκη Μουμτζή

Συνελήφθησαν προχθές 7 Γεωργιανοί που βασάνισαν μιαν ηλικιωμένη για να της αποσπάσουν χρήματα και κοσμήματα. Οι διωκτικές αρχές διαπίστωσαν πως οι τρεις από αυτούς ήταν παλιοί γνώριμοι, που αποφυλακίστηκαν με τον νόμο Παρασκευόπουλου.

Δεν είναι η πρώτη φορά που κακοποιοί οι οποίοι αποφυλακίζονται με τον συγκεκριμένο νόμο διαπράττουν εγκληματικές πράξεις. Πέραν των ληστειών, η δράση τους μετρά και πέντε νεκρούς.

Ο νόμος αυτός έχει την βάση του σε κάποια στοιχεία που δείχνουν πως το μεγαλύτερο ποσοστό των, προώρως, αποφυλακισθέντων επανεντάσσεται στην κοινωνία. Συνεπώς, το σωφρονιστικό έργο έχει επιτελεσθεί και η περαιτέρω παραμονή του καταδικασθέντος στην φυλακή εγκυμονεί κινδύνους υποτροπής, λόγω των συναναστροφών.

Ενδεχομένως τα στατιστικά στοιχεία να είναι έτσι όπως τα παρουσιάζουν οι απολογητές του κ.Ν.Παρασκευόπουλου. Τους διαφεύγουν όμως δύο σημαντικά στοιχεία.

1. Τον συγκεκριμένο νόμο, δεν τον χαρακτηρίζουν οι θετικές πλευρές του, που είναι και δύσκολα αποδείξιμες, αλλά οι αρνητικές του, που όλοι τις πληροφορούμαστε. Δηλαδή, το γεγονός της επανένταξης των περισσότερων αποφυλακισθέντων στην κοινωνία—αν όντως συμβαίνει-εξασθενεί μπροστά στην εγκληματική επαναδραστηριοποίηση των υπολοίπων.

Γιατί αυτός ο νόμος χαρακτηρίζεται από τα θύματα που δημιουργεί, λόγω της υπότροπης συμπεριφοράς των ευεργετηθέντων από τις διατάξεις του, και όχι από την εφαρμογή της θεωρητικής κατασκευής της προστασίας των δικαιωμάτων των φυλακισμένων.

Άλλωστε, δεν γνωρίζουμε αν αυτοί που θεωρούνται πως επανεντάχθηκαν, όντως επανεντάχθηκαν ή συνεχίζουν την εγκληματική δράση τους και απλώς δεν έχουν συλληφθεί.

2. Ο συγκεκριμένος νόμος, με το ελάχιστο όριο έκτισης της ποινής που προβλέπει, δεν λειτουργεί αποτρεπτικά για τους πιθανούς δράστες εγκληματικών πράξεων. Η αποφυλάκιση τους μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, ακόμα και για ειδεχθή εγκλήματα, ακυρώνει ουσιαστικά τον φόβο της τιμωρίας. Αντί να αποθαρρύνει, ενθαρρύνει την εγκληματικότητα.

Όλα αυτά δεν είναι αποτέλεσμα μόνον των θεωρητικών απόψεων του κ.Ν.Παρασκευόπουλου. Είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένων ιδεολογικών και πολιτικών επιλογών της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ.

Η περιφρόνηση της έννοιας της περιουσίας και κυρίως η περιφρόνηση των δικαιωμάτων του κάθε ατόμου για ασφάλεια και ησυχία, με μαθηματική ακρίβεια οδηγούν στις καταστάσεις που ζούμε. Γενικευμένη ανομία, ανεξέλεγκτη εγκληματική δράση συμμοριών, που γνωρίζουν πως και να συλληφθούν πολύ γρήγορα θα αποφυλακισθούν.

Τον κ.Ν.Παρασκευόπουλο δεν τον επέλεξε τυχαία ο Α.Τσίπρας για το υπουργείο Δικαιοσύνης. Συνέπιπταν οι θεωρητικές αντιλήψεις του με τα συγκεκριμένα ιδεολογήματα του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι σοβαροί και ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι, όταν η θεωρία τους πάσχει και αυτό αποδεικνύεται από την ζωή, αναθεωρούν την θεωρία τους. Την ανασκευάζουν εν όλω ή εν μέρει.

Τι περιμένει λοιπόν η κυβέρνηση για να τροποποιήσει ή και να καταργήσει τον νόμο Παρασκευόπουλου; Να θρηνήσουμε και άλλους νεκρούς; Ή να γίνουμε μάρτυρες πράξεων αυτοάμυνας και αυτοδικίας;

Ένας νόμος αποδεικνύεται καλός ή κακός, στην πράξη και όχι στην θεωρία. Στην προκειμένη περίπτωση όπου συγκρούονται δύο αγαθά, α) η υπεράσπιση του δικαιώματος των φυλακισμένων για κοινωνική επανένταξη και β) η υπεράσπιση του δικαιώματος του νομοταγούς πολίτη να απολαμβάνει την περιουσία του και να επιζητεί την προσωπική του ασφάλεια, ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέγει να ικανοποιήσει το πρώτο αγαθό.

Ένα θέμα που, ελπίζω να αναδείξει στην πολιτική του διάσταση, την Παρασκευή στην Βουλή ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Δημοσίευση: Νοεμβρίου 02, 2017