Και μετά μας έφταιγε… η Μποφίλιου

Του Γιάννη Σιδέρη

«Αν η μελέτη του κομμουνισμού βρισκόταν μόνο στην αφομοίωση εκείνων που λένε τα κομμουνιστικά έργα, τα βιβλία και τα φυλλάδια, τότε πολύ εύκολα θα μπορούσαμε να βγάλουμε κομμουνιστές παπαγάλους ή καυχησιάρηδες…».

Β. Ι. Λένιν - για το ρόλο και τα καθήκοντα της κομμουνιστικής νεολαίας στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού.

Ο πρωθυπουργός είναι κατά της ιδιωτικής Παιδείας αλλά στέλνει τα παιδιά του στην ελίτ των ιδιωτικών σχολείων, την σχολή Χιλ. Οποιος τολμούσε να εντοπίσει δημοσίως την αναντιστοιχία διακηρύξεων και πράξεων (που στην ουσία είναι κοροϊδία προς τους ψηφοφόρους), αντιμετώπιζε την συκοφαντία από τα τρολ του ΣΥΡΙΖΑ, ότι στοχοποιεί τα παιδιά του. Τι σχέση είχαν τα παιδιά με την κατάδειξη της αναντιστοιχίας του μπαμπά με τις διακηρύξεις του, μόνο οι εντεταλμένοι συκοφάντες το γνώριζαν. Η ίδια κατηγορία επικρέμεται ενδεχομένως και προς τους κριτές της κας Μπαζιάνα, για την επίμαχη συνέντευξή της.

Ως τώρα η αντιμετώπιση της πρωθυπουργικής συντρόφου, ήταν άκρως διακριτική από τα «βοθροκάναλα» και τον «ξεπουλημένο τύπο». Όμως η κα Μπαζιάνα, ανέβηκε αυτοβούλως στην σκηνή, διεκδικώντας πολιτικό ρόλο. Επέλεξε να είναι αυτόκλητη συνήγορος υπεράσπισης μιας κυβέρνησης που έχει κατοχυρώσει τη δική της άδεια σελίδα στο λήμμα «Αξιοπιστία του πολιτικού λόγου».

Είναι τόσο οφθαλμοφανής η σύγκρουση των ισχυρισμών της με την πραγματικότητα της τρίχρονης κυβερνητικής πορείας, ώστε εικάζει κανείς ότι η κα Μπαζιάνα, ομού μετά του κ. πρωθυπουργού, έχουν εντοιχιστεί σε ένα περίκλειστο περιβάλλον, μακράν της ζέουσας πραγματικότητας των καθημερινών ανθρώπων που υφίστανται την πολιτική τους.

Ολη η συνέντευξη ήταν μία πολυκαιρισμένη φιλολογία, ένα γρονθοκόπημα της κοινής λογικής, μια στεψοδικία, εννοιών και ευθυνών.

Αν και γνωστά, αξίζει να εντοπιστούν. Χαρακτηρίζει τους δανειστές ως «μια τιμωρητική φασιστική μπότα που προσπαθούσε να σου λιώσει το κεφάλι επειδή τόλμησες να εκστομίσεις «δεν αντέχουμε άλλο» (σ.σ. Και μετά μας πείραξε η Μποφίλιου που χαρακτήρισε την Ε.Ε. δικτατορία, και η οποία έχει το άλλοθι της καλλιτεχνικής ευαισθησίας και το δικαίωμα της υποκειμενικής ματιάς, ως μη πολιτικό πρόσωπο). Μα στις φασιστικές μπότες, αν είναι τέτοιες, αντιστέκεσαι μέχρι τέλους. Δεν υποχωρείς, δεν παρακαλάς, δεν κλαψουρίζεις.

Λέει για το δημοψήφισμα: Στο εσωτερικό «τον τόνο έδινε η τρομοκρατία των ΜΜΕ, η πίεση το συστήματος για να υποκύψεις». Μα εκ του αποτελέσματος αποδείχτηκε ότι τα ΜΜΕ είχαν δίκιο. Το κατάλαβε και ο σύντροφος της βγάζοντας έρπη, πως αν τηρούσε όσα έλεγε, η κόλαση στην οποία θα εισερχόταν η χώρα, θα τον έστελνε στο Γουδή.


Το ωραίο είναι ότι το παραδέχεται και η ίδια τονίζοντας «είμαι απολύτως σίγουρη, ότι η επιλογή της άτακτης σύγκρουσης θα έκανε τους φτωχούς φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους». Μα όταν αυτά σας έλεγαν τα «ξεπουλημένα» ΜΜΕ, οι αναλυτές και οι αρθρογράφοι, οι οπαδοί σας (επειδή έτσι τους είχατε μάθει), τους χαρακτήριζαν προδότες, γερμανοτσολιάδες και πουτανάκια των δανειστών.

Την τραγελαφική περίοδο Γιάνη, την καλύπτει με ένα πέπλο αγανακτισμένης αξιοπρέπειας λέγοντας «επέλεγες να μη δεχτείς ακόμα μια οικονομική βοήθεια με τους παλιούς όρους, δεν έσκυβες το κεφάλι». Μα μετά δέχτηκες χειρότερους όρους, υπέγραψες τρίτο μνημόνιο, παρέδωσες τη δημοσία περιουσία για 99 χρόνια, δέχτηκες θηριώδη πλεονάσματα για 60 χρόνια, πετσόκοψες και άλλο τις συντάξεις και το αφορολόγητο, φτωχοποίησες περαιτέρω το λαό.

Στο όριο του σουρεαλισμού είναι και το περίφημο «ο Τσίπρας δεν πρόδωσε, δεν εξαπάτησε, δεν είπε ψέματα». Μα αυτό το παραδέχτηκε και ο ίδιος στη Guardian τον Ιούλιο του 17, λέγοντας ότι πολλοί τους λένε ψεύτες αλλά δεν τους λένε κλέφτες. Θα ήταν κατανοήσιμο να δικαιολογεί την στροφή… 360 μοιρών (που θα έλεγε και ο πρωθυπουργός), επικαλούμενη τη χρηματιστική βουλιμία των αγορών, την σκληρότητα των δανειστών, την ανελαστικότητα των κανονισμών (που την επέδειξαν και στα άλλα μνημονιακά κράτη, αλλά αυτά δεν κλαψούρισαν, ανασκουμπώθηκαν και άρχισαν την άνοδο). Είναι ακατανόητο όμως να ισχυρίζεται ότι δεν εξαπάτησε. Προφανώς αυτοί που ψήφισαν «όχι» στο Δημοψήφισμα… δεν εξαπατήθηκαν! (η στήλη το έχει χαρακτηρίσει ως «αστείο δημοψήφισμα», αλλά δεν έπαυε αυτό να ήταν φωνή λαού, που έπρεπε να γίνει σεβαστή, με όποιο τίμημα).

Είναι επίσης σουρεαλιστική η συναισθηματική φόρτιση που εκπέμπει, εκμυστηρευόμενη ότι κάθε επέτειο του δημοψηφίσματος κλαίει. Δεν κλαίει οικτίροντας εαυτόν τε και συντρόφους για τη μεγάλη χίμαιρα στην οποία ως ανώριμοι συνθηματολόγοι νεολαίοι, ενεπλάκησαν και στροβίλισαν τη χώρα, δεν τύπτεται ούτε σεμνύεται γιατί το κόμμα της διεθνοποίησε τη λέξη «kolotouba», εγγράφοντας μια μελανή υποσημείωση στην ιστοριολογία της διεθνούς αριστεράς. Κλαίει επειδή δεν τους άφησαν να κάνουν το παιχνίδι τους έτσι όπως το είχαν φαντασιωθεί. Ένα παιχνίδι μικρομέγαλων οιηματιών νεαρών, ένα παιχνίδι έξω από ευρωπαϊκούς κανονισμούς, και κυρίως έξω από την προαιώνια παραδοχή: Κανείς δεν σου χαρίζει λεφτά για να κάνεις το κομμάτι σου. Αντίσταση τσάμπα δεν υπάρχει. Τόσοι αριστεροί το έμαθαν στο πετσί τους, πληρώνοντας με τη ζωή τους. Οποιος αντιστέκεται, πρέπει να έχει και το θάρρος να υποστεί τα επίχειρα

Οσο για την διαπίστωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση, όχι την εξουσία, δείχνει ότι η πολιτική κουλτούρα της κας Μπαζιάνα, βρίσκεται καθηλωμένη στις λενινιστικές αρχές του πρώτου μισού του προηγούμενο αιώνα, όταν τα αριστερά κόμματα - διακήρυταν ότι - έπρεπε να πάρουν την εξουσία για να εγκαθιδρύσουν το δικό τους καθεστώς.

Στον 21ο αιώνα στην Ευρώπη, το κράτος είναι - πρέπει να είναι - απρόσωπος διοικητικός γραφειοκρατικός μηχανισμός που διεκπεραιώνει τεχνικά τις αποφάσεις της κυβέρνησης. Κανένα καθεστώς δεν μπορεί να εγκαθιδρυθεί. Τέτοιες πομφόλυγες περί εξουσίας έλεγε και το ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του 80, και αποδείχτηκαν εκ του πονηρού. Απλώς το απενοχοποίησαν ώστε να οικειοποιηθεί πελατειακά το πελατειακό κράτος της Δεξιάς.

Δημοσίευση: Ιανουαρίου 10, 2018