Αρχική
Επικοινωνία
LIVE.png){kind=small}
Ο Καιρός
Με αφορμή τις κινητοποιήσεις των αγροτών μας, που τα έβαλαν (αργά είναι η αλήθεια) με την κυβέρνηση της Αριστεράς και της Ελπίδας, την οποία πρόπερσι τέτοιο καιρό ψήφιζαν με δυο χέρια και υποστήριζαν με νύχια και με δόντια, για να τους σώσει από τους κακούς σαμαροβενιζέλους, θα ξαναγράψω μερικά πράγματα για το πώς έβλεπε και πως αντιμετώπιζε ο μαρξισμός (ο κανονικός και όχι ο γιαλαντζί του Τσίπρα) τους αγρότες. Και για να μην πέφτουν θύματα των σκουρλέτηδων ή του «Αγρότη ακούμπα στους ώμους του Κουτσούμπα» ΚΚΕ.
Ένα λοιπόν από τα κυρίαρχα ζητήματα που απασχόλησαν τους πρώτους μαρξιστές ήταν και το περίφημο «αγροτικό ζήτημα». Ένα ζήτημα όχι τόσο οικονομικό, όσο πολιτικό. Αυτό που ανησυχούσε τους μαρξιστές ήταν αν η αγροτική τάξη θα τους βοηθούσε, αν δηλαδή θα συμμαχούσε με τους προλετάριους στην ανατροπή του καπιταλισμού, ή αν θα ήταν μια ακόμη αντιδραστική και αντεπαναστατική δύναμη…
Να θυμηθούμε, ή αν δεν γνωρίζουμε να μάθουμε, ότι κατά τον Μαρξ ο καπιταλισμός ήταν ένα απαραίτητο (αν και καταστροφικό) βήμα προς την επίτευξη του τελικού στόχου, του σοσιαλισμού, που θα ήταν ό,τι πιο ανθρώπινο γνώρισε ποτέ η ιστορία. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, το βασικό εργαλείο για την τελική επιτυχία ήταν ο βιομηχανικός εργάτης, ο προλετάριος δηλαδή. Μια τάξη που θεωρούνταν καταλυτική στην κατάργηση των τάξεων και άρα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Οι αγρότες όμως, που οι μαρξιστές θεωρούσαν συντηρητικούς και οπισθοδρομικούς (πολιτικά), είναι πιθανό να έστεκαν εμπόδιο σε αυτή την πολυπόθητη μετάλλαξη της κοινωνίας. Να αντιδρούσαν στην «επανάσταση». Για τον Μαρξ λοιπόν ήταν απαραίτητη η «προλεταριοποίηση» των αγροτών. Να γίνουν δηλαδή μισθωτοί (δημόσιοι) υπάλληλοι.
Και αν τυχόν κάποιοι αντιδρούσαν, προσπαθώντας να κρατήσουν τη γη τους, τότε οι «επαναστάτες» θα τους αντιμετώπιζαν ανάλογα, ως ταξικούς εχθρούς.
Για τον Μαρξ και τον Λένιν οι αγρότες το μόνο που ήθελαν ήταν να διατηρήσουν την οπισθοδρομική κατάσταση στην οποία έμαθαν, έστω άθελά τους, αφού στην πραγματικότητα ήταν πιόνια και ενεργούμενα των μεγάλων γαιοκτημόνων, οι οποίοι παρέμεναν προσκολλημένοι στις πρωτόγονες μορφές αγροτικής παραγωγής και εκμετάλλευσης των μουζίκων, αντί να προχωρήσουν ένα βήμα μπροστά, στην βιομηχανική δηλαδή μεταμόρφωση της αγροτικής διαδικασίας. Άρα, οι μαρξιστές έβλεπαν τους αγρότες ως εχθρούς και ως υπονομευτές της προόδου, άσχετα αν δεν το έλεγαν επίσημα, ή δεν τους το έλεγαν κατάμουτρα.
Στο βιβλίο του Η Ανάπτυξη του Καπιταλισμού στη Ρωσία, ο Λένιν διατύπωσε την άποψη ότι οι χωρικοί (αγροτική μπουρζουαζία), οι κουλάκοι δηλαδή, δεν ήταν κύριοι της γης τους αλλά άβουλα όντα, υποδουλωμένα στα καπρίτσια των φεουδαρχών αφεντάδων τους. Αυτό καθυστερούσε την εξέλιξη του καπιταλισμού, ο οποίος θα έπρεπε να ολοκληρωθεί πριν μπορέσει να ανατραπεί και να αντικατασταθεί από τον σοσιαλισμό.
Κατά τον Μαρξ και τον Λένιν δηλαδή η αγροτιά της εποχής τους ήταν ασύμβατη με τον βιομηχανικό καπιταλισμό. Απλά πράγματα, που όμως δεν ακούω κανέναν Κουτσούμπα να τα εξηγεί στους δικούς μας αγρότες.
Από την πλευρά τους οι χωρικοί αγρότες της Ρωσίας ήταν γενικά θετικοί απέναντι στην «επανάσταση» των Μπολσεβίκων, όχι επειδή συμφωνούσαν μαζί τους, αλλά επειδή λανθασμένα πίστευαν ότι με την κατάσχεση των μεγάλων τσιφλικιών και την κατάτμησή τους, αυτοί θα ωφελούνταν κερδίζοντας επιτέλους δικά τους κομμάτια γης.
Κούνια που τους κούναγε. Οι χωρικοί ήταν γενικά παραδοσιακά συντηρητικοί, προσκολλημένοι στα χωράφια τους, και πίστευαν πως ότι καλλιεργούσαν ήταν και δικό τους. Μια άποψη που έρχονταν σε αντίθεση με τα πιστεύω τόσο του Μαρξ όσο και των Μπολσεβίκων του Λένιν.
Με την άνοδο του Λένιν στην εξουσία το 1917, υπήρχε ο φόβος ότι τα μεγάλα αστικά κέντρα θα πεινούσαν, οπότε ο Λένιν εφάρμοσε την Νέα Οικονομική Πολιτική, που βέβαια την θεωρούσε προσωρινή, αλλά στη συνέχεια «μονιμοποίησε», ειδικά όταν αντιλήφθηκε πως οι αγρότες, παρά την «επανάσταση» παρέμεναν οπαδοί της ιδιωτικής γης, του κέρδους, και άλλων τέτοιων κακών καπιταλιστικών καταλοίπων. Μάλιστα, σε ένα από τα πολλά τότε σημειώματά του είχε γράψει «αφήστε τους χωρικούς να πεινάσουν»!
Στην συνέχεια, και όταν την ΕΣΣΔ ανέλαβε ο Στάλιν, τα πράγματα άλλαξαν… προς το πιο άγριο. Το 1927 η χώρα αντιμετώπισε τεράστια έλλειψη τροφίμων, κυρίως εξαιτίας μιας κακής σοδιάς, αλλά για τον Στάλιν έφταιγαν οι ίδιοι οι χωρικοί που έκρυβαν τα αποθέματα για να ανεβάσουν τις τιμές τους. Γι’ αυτό και διέταξε χιλιάδες νεαρούς κομουνιστές των πόλεων να πάνε στις επαρχίες και να «επιτάξουν» τα αποθέματα σιτηρών. Μια πολιτική που ονομάστηκε «η μεγάλη στροφή», και που είχε ως αποτέλεσμα τον μεγάλο λιμό, που με εκατομμύρια θανάτους από ασιτία σημάδεψε για πάντα την Σοβιετική Ένωση και δη την Ουκρανία.
Μέσω της κολεκτιβοποίησης, που όμως δεν πέτυχε και πολλά πράγματα, οι ελλείψεις σιτηρών έγιναν καθεστώς, γι’ αυτό και ο «πατερούλης» Στάλιν τα πήρε στο κρανίο και διέταξε την άμεση καταστροφή της τάξης των κουλάκων με κάθε μέσο. Κανείς βέβαια δεν ήξερε ποιοι ακριβώς ήταν οι κουλάκοι, ή πως τους διαχώριζες από τους υπόλοιπους ταλαίπωρους αγρότες, αλλά και κανείς δεν τολμούσε να το θέσει στον κυρίαρχο τότε δικτάτορα ο οποίος έκανε τον δικό του διαχωρισμό: Οι κουλάκοι χωρίστηκαν σε τρεις ομάδες, αυτοί που θα εκτελούνταν πάραυτα, αυτοί που θα φυλακίζονταν, κι αυτοί που θα εξορίζονταν στη μακρινή Σιβηρία ή στην Μογγολία. Για να καταλάβουμε τα μεγέθη αρκεί να σημειώσουμε πως η τρίτη κατηγορία από μόνη της συμπεριλάμβανε περίπου 150.000 οικογένειες!
Όπως πίστευε ο μέγας ανθρωπιστής Στάλιν, αυτή η σκληρή αντιμετώπιση των αγροτών θα τους «έφερνε στα σύγκαλά τους», και θα αποτελούσε παράδειγμα για τους υπόλοιπους προκειμένου να συμμορφωθούν στο νέο «φιλολαϊκό» κομμουνιστικό καθεστώς, παύοντας κάθε αντίδραση. Σε μια επιστολή του προς τον Μολότοφ, είχε γράψει χαρακτηριστικά: «πρέπει να τσακίσουμε την ραχοκοκαλιά των χωρικών»!
Το τσάκισμα όντως ξεκίνησε, πλην όμως προκάλεσε και κάποιες οργανωμένες αντιστάσεις, με αποτέλεσμα η τότε NKVD, προκάτοχος της KGB, να επέμβει και να καταστείλει με βία κάθε εστία αντίστασης. Οι χωρικοί αντέδρασαν καταστρέφοντας τα αποθέματα σιτηρών και σφάζοντας όλα τα ζώα τους (25 εκατομμύρια αγελάδες και άλλα τόσα άλογα). Αυτό όμως απλά ατσάλωσε την θέληση του Στάλιν να τους καταστρέψει και να τους εξαφανίσει ολοκληρωτικά, ως ορκισμένους εχθρούς και σαμποτέρ του σοσιαλισμού.
Το 1931, στο απόγειο του λιμού, η Ουκρανία είχε μετατραπεί σε κρανίου τόπου, με εκατομμύρια ανθρώπων να πεθαίνουν από την πείνα.
Ο Στάλιν όχι μόνο δεν βοήθησε, αλλά έδωσε και αυστηρές εντολές να συνεχιστεί η «πολιτική» του χωρίς καμία παρέκκλιση. Μάλιστα, όταν ακόμη και μέλη του Πολιτμπίρο του ΚΚΣΕ αντέδρασαν σε αυτή την απάνθρωπη σκληρότητα, ο Στάλιν τα έβαλε στη θέση τους, λέγοντας σε έναν «σύντροφο» να πάει να γράψει κανένα βιβλίο, αφού είναι καλός στην διάδοση ψεμάτων και παραμυθιών! Κατηγόρησε μάλιστα και τον επικεφαλής των Μπολσεβίκων στην Ουκρανία ότι παραείναι μαλθακός απέναντι στους ταξικούς εχθρούς, τους αγρότες, που δεν μοιράζονταν το όραμά του για μια πιο ανθρώπινη κοινωνία, μπλα μπλα…..
Για να καταλάβουμε το μέγεθος της σκληρότητας του Στάλιν, να σημειωθεί ότι εν μέσω του λιμού, εξέδωσε διαταγή να εκτελείται οποιοσδήποτε συλλαμβάνεται να κλέβει ακόμη και ένα σπυρί καλαμποκιού! Παράλληλα απαγόρευσε την εσωτερική μετακίνηση στην ΕΣΣΔ, αφού πλέον χρειάζονταν ειδικά διαβατήρια, ακόμη και για να πάει κάποιος από ένα χωριό στο άλλο.
Αυτή εν ολίγοις ήταν η μεταχείριση που επιφύλαξαν οι κομμουνιστές «σωτήρες» στην τότε πολυπληθή τάξη των Ρώσων αγροτών, κτηνοτρόφων κλπ.
Κανείς, ακόμη και σήμερα, δεν γνωρίζει τον ακριβή αριθμό των νεκρών, αλλά είναι γενικά αποδεκτό ότι μόνο στην Ουκρανία χάθηκαν περίπου πέντε εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές εξαιτίας της πείνας. Γι’ αυτό και όταν οι Ναζί μπήκαν στην Ουκρανία, οι περισσότεροι κάτοικοι της, τους υποδέχθηκαν σαν απελευθερωτές!
Έτσι, καλά θα κάνουν οι αγρότες της Ελλάδας να ανοίξουν και κανένα βιβλίο ιστορίας, και όχι μόνο τραμιτζάνες με τσίπουρα, και να γνωρίζουν τι ακριβώς σημαίνει η αριστερά του Αλέξη ή αυτή του Κουτσούμπα για το δικό τους μέλλον. Διότι η ιστορία πάντα επαναλαμβάνεται (και όχι μόνο ως φάρσα).
Strange Attractor
Ένα λοιπόν από τα κυρίαρχα ζητήματα που απασχόλησαν τους πρώτους μαρξιστές ήταν και το περίφημο «αγροτικό ζήτημα». Ένα ζήτημα όχι τόσο οικονομικό, όσο πολιτικό. Αυτό που ανησυχούσε τους μαρξιστές ήταν αν η αγροτική τάξη θα τους βοηθούσε, αν δηλαδή θα συμμαχούσε με τους προλετάριους στην ανατροπή του καπιταλισμού, ή αν θα ήταν μια ακόμη αντιδραστική και αντεπαναστατική δύναμη…
Να θυμηθούμε, ή αν δεν γνωρίζουμε να μάθουμε, ότι κατά τον Μαρξ ο καπιταλισμός ήταν ένα απαραίτητο (αν και καταστροφικό) βήμα προς την επίτευξη του τελικού στόχου, του σοσιαλισμού, που θα ήταν ό,τι πιο ανθρώπινο γνώρισε ποτέ η ιστορία. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, το βασικό εργαλείο για την τελική επιτυχία ήταν ο βιομηχανικός εργάτης, ο προλετάριος δηλαδή. Μια τάξη που θεωρούνταν καταλυτική στην κατάργηση των τάξεων και άρα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Οι αγρότες όμως, που οι μαρξιστές θεωρούσαν συντηρητικούς και οπισθοδρομικούς (πολιτικά), είναι πιθανό να έστεκαν εμπόδιο σε αυτή την πολυπόθητη μετάλλαξη της κοινωνίας. Να αντιδρούσαν στην «επανάσταση». Για τον Μαρξ λοιπόν ήταν απαραίτητη η «προλεταριοποίηση» των αγροτών. Να γίνουν δηλαδή μισθωτοί (δημόσιοι) υπάλληλοι.
Και αν τυχόν κάποιοι αντιδρούσαν, προσπαθώντας να κρατήσουν τη γη τους, τότε οι «επαναστάτες» θα τους αντιμετώπιζαν ανάλογα, ως ταξικούς εχθρούς.
Για τον Μαρξ και τον Λένιν οι αγρότες το μόνο που ήθελαν ήταν να διατηρήσουν την οπισθοδρομική κατάσταση στην οποία έμαθαν, έστω άθελά τους, αφού στην πραγματικότητα ήταν πιόνια και ενεργούμενα των μεγάλων γαιοκτημόνων, οι οποίοι παρέμεναν προσκολλημένοι στις πρωτόγονες μορφές αγροτικής παραγωγής και εκμετάλλευσης των μουζίκων, αντί να προχωρήσουν ένα βήμα μπροστά, στην βιομηχανική δηλαδή μεταμόρφωση της αγροτικής διαδικασίας. Άρα, οι μαρξιστές έβλεπαν τους αγρότες ως εχθρούς και ως υπονομευτές της προόδου, άσχετα αν δεν το έλεγαν επίσημα, ή δεν τους το έλεγαν κατάμουτρα.
Στο βιβλίο του Η Ανάπτυξη του Καπιταλισμού στη Ρωσία, ο Λένιν διατύπωσε την άποψη ότι οι χωρικοί (αγροτική μπουρζουαζία), οι κουλάκοι δηλαδή, δεν ήταν κύριοι της γης τους αλλά άβουλα όντα, υποδουλωμένα στα καπρίτσια των φεουδαρχών αφεντάδων τους. Αυτό καθυστερούσε την εξέλιξη του καπιταλισμού, ο οποίος θα έπρεπε να ολοκληρωθεί πριν μπορέσει να ανατραπεί και να αντικατασταθεί από τον σοσιαλισμό.
Κατά τον Μαρξ και τον Λένιν δηλαδή η αγροτιά της εποχής τους ήταν ασύμβατη με τον βιομηχανικό καπιταλισμό. Απλά πράγματα, που όμως δεν ακούω κανέναν Κουτσούμπα να τα εξηγεί στους δικούς μας αγρότες.
Από την πλευρά τους οι χωρικοί αγρότες της Ρωσίας ήταν γενικά θετικοί απέναντι στην «επανάσταση» των Μπολσεβίκων, όχι επειδή συμφωνούσαν μαζί τους, αλλά επειδή λανθασμένα πίστευαν ότι με την κατάσχεση των μεγάλων τσιφλικιών και την κατάτμησή τους, αυτοί θα ωφελούνταν κερδίζοντας επιτέλους δικά τους κομμάτια γης.
Κούνια που τους κούναγε. Οι χωρικοί ήταν γενικά παραδοσιακά συντηρητικοί, προσκολλημένοι στα χωράφια τους, και πίστευαν πως ότι καλλιεργούσαν ήταν και δικό τους. Μια άποψη που έρχονταν σε αντίθεση με τα πιστεύω τόσο του Μαρξ όσο και των Μπολσεβίκων του Λένιν.
Με την άνοδο του Λένιν στην εξουσία το 1917, υπήρχε ο φόβος ότι τα μεγάλα αστικά κέντρα θα πεινούσαν, οπότε ο Λένιν εφάρμοσε την Νέα Οικονομική Πολιτική, που βέβαια την θεωρούσε προσωρινή, αλλά στη συνέχεια «μονιμοποίησε», ειδικά όταν αντιλήφθηκε πως οι αγρότες, παρά την «επανάσταση» παρέμεναν οπαδοί της ιδιωτικής γης, του κέρδους, και άλλων τέτοιων κακών καπιταλιστικών καταλοίπων. Μάλιστα, σε ένα από τα πολλά τότε σημειώματά του είχε γράψει «αφήστε τους χωρικούς να πεινάσουν»!
Στην συνέχεια, και όταν την ΕΣΣΔ ανέλαβε ο Στάλιν, τα πράγματα άλλαξαν… προς το πιο άγριο. Το 1927 η χώρα αντιμετώπισε τεράστια έλλειψη τροφίμων, κυρίως εξαιτίας μιας κακής σοδιάς, αλλά για τον Στάλιν έφταιγαν οι ίδιοι οι χωρικοί που έκρυβαν τα αποθέματα για να ανεβάσουν τις τιμές τους. Γι’ αυτό και διέταξε χιλιάδες νεαρούς κομουνιστές των πόλεων να πάνε στις επαρχίες και να «επιτάξουν» τα αποθέματα σιτηρών. Μια πολιτική που ονομάστηκε «η μεγάλη στροφή», και που είχε ως αποτέλεσμα τον μεγάλο λιμό, που με εκατομμύρια θανάτους από ασιτία σημάδεψε για πάντα την Σοβιετική Ένωση και δη την Ουκρανία.
Μέσω της κολεκτιβοποίησης, που όμως δεν πέτυχε και πολλά πράγματα, οι ελλείψεις σιτηρών έγιναν καθεστώς, γι’ αυτό και ο «πατερούλης» Στάλιν τα πήρε στο κρανίο και διέταξε την άμεση καταστροφή της τάξης των κουλάκων με κάθε μέσο. Κανείς βέβαια δεν ήξερε ποιοι ακριβώς ήταν οι κουλάκοι, ή πως τους διαχώριζες από τους υπόλοιπους ταλαίπωρους αγρότες, αλλά και κανείς δεν τολμούσε να το θέσει στον κυρίαρχο τότε δικτάτορα ο οποίος έκανε τον δικό του διαχωρισμό: Οι κουλάκοι χωρίστηκαν σε τρεις ομάδες, αυτοί που θα εκτελούνταν πάραυτα, αυτοί που θα φυλακίζονταν, κι αυτοί που θα εξορίζονταν στη μακρινή Σιβηρία ή στην Μογγολία. Για να καταλάβουμε τα μεγέθη αρκεί να σημειώσουμε πως η τρίτη κατηγορία από μόνη της συμπεριλάμβανε περίπου 150.000 οικογένειες!
Όπως πίστευε ο μέγας ανθρωπιστής Στάλιν, αυτή η σκληρή αντιμετώπιση των αγροτών θα τους «έφερνε στα σύγκαλά τους», και θα αποτελούσε παράδειγμα για τους υπόλοιπους προκειμένου να συμμορφωθούν στο νέο «φιλολαϊκό» κομμουνιστικό καθεστώς, παύοντας κάθε αντίδραση. Σε μια επιστολή του προς τον Μολότοφ, είχε γράψει χαρακτηριστικά: «πρέπει να τσακίσουμε την ραχοκοκαλιά των χωρικών»!
Το τσάκισμα όντως ξεκίνησε, πλην όμως προκάλεσε και κάποιες οργανωμένες αντιστάσεις, με αποτέλεσμα η τότε NKVD, προκάτοχος της KGB, να επέμβει και να καταστείλει με βία κάθε εστία αντίστασης. Οι χωρικοί αντέδρασαν καταστρέφοντας τα αποθέματα σιτηρών και σφάζοντας όλα τα ζώα τους (25 εκατομμύρια αγελάδες και άλλα τόσα άλογα). Αυτό όμως απλά ατσάλωσε την θέληση του Στάλιν να τους καταστρέψει και να τους εξαφανίσει ολοκληρωτικά, ως ορκισμένους εχθρούς και σαμποτέρ του σοσιαλισμού.
Το 1931, στο απόγειο του λιμού, η Ουκρανία είχε μετατραπεί σε κρανίου τόπου, με εκατομμύρια ανθρώπων να πεθαίνουν από την πείνα.
Ο Στάλιν όχι μόνο δεν βοήθησε, αλλά έδωσε και αυστηρές εντολές να συνεχιστεί η «πολιτική» του χωρίς καμία παρέκκλιση. Μάλιστα, όταν ακόμη και μέλη του Πολιτμπίρο του ΚΚΣΕ αντέδρασαν σε αυτή την απάνθρωπη σκληρότητα, ο Στάλιν τα έβαλε στη θέση τους, λέγοντας σε έναν «σύντροφο» να πάει να γράψει κανένα βιβλίο, αφού είναι καλός στην διάδοση ψεμάτων και παραμυθιών! Κατηγόρησε μάλιστα και τον επικεφαλής των Μπολσεβίκων στην Ουκρανία ότι παραείναι μαλθακός απέναντι στους ταξικούς εχθρούς, τους αγρότες, που δεν μοιράζονταν το όραμά του για μια πιο ανθρώπινη κοινωνία, μπλα μπλα…..
Για να καταλάβουμε το μέγεθος της σκληρότητας του Στάλιν, να σημειωθεί ότι εν μέσω του λιμού, εξέδωσε διαταγή να εκτελείται οποιοσδήποτε συλλαμβάνεται να κλέβει ακόμη και ένα σπυρί καλαμποκιού! Παράλληλα απαγόρευσε την εσωτερική μετακίνηση στην ΕΣΣΔ, αφού πλέον χρειάζονταν ειδικά διαβατήρια, ακόμη και για να πάει κάποιος από ένα χωριό στο άλλο.
Αυτή εν ολίγοις ήταν η μεταχείριση που επιφύλαξαν οι κομμουνιστές «σωτήρες» στην τότε πολυπληθή τάξη των Ρώσων αγροτών, κτηνοτρόφων κλπ.
Κανείς, ακόμη και σήμερα, δεν γνωρίζει τον ακριβή αριθμό των νεκρών, αλλά είναι γενικά αποδεκτό ότι μόνο στην Ουκρανία χάθηκαν περίπου πέντε εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές εξαιτίας της πείνας. Γι’ αυτό και όταν οι Ναζί μπήκαν στην Ουκρανία, οι περισσότεροι κάτοικοι της, τους υποδέχθηκαν σαν απελευθερωτές!
Έτσι, καλά θα κάνουν οι αγρότες της Ελλάδας να ανοίξουν και κανένα βιβλίο ιστορίας, και όχι μόνο τραμιτζάνες με τσίπουρα, και να γνωρίζουν τι ακριβώς σημαίνει η αριστερά του Αλέξη ή αυτή του Κουτσούμπα για το δικό τους μέλλον. Διότι η ιστορία πάντα επαναλαμβάνεται (και όχι μόνο ως φάρσα).
Strange Attractor
(Δημοσιεύθηκε στο orthografos.blogspot.gr)
0 Σχόλια για την ανάρτηση: "Η Αριστερή Ελπίδα και οι αγρότες…"Τα θέματα των αναρτήσεων δεν εκφράζουν απαραίτητα και τις απόψεις των διαχειριστών και των συντακτών του ιστολογίου μας. Τα σχόλια εκφράζουν τις απόψεις των σχολιαστών και μόνο αυτών.
Σχόλια που περιέχουν ύβρεις ή απρεπείς χαρακτηρισμούς διαγράφονται κατά τον έλεγχο από την ομάδα διαχείρισης. Ευχαριστούμε.