Ποιά ακριβώς εξουσία εννοεί ότι δεν έχει η κυβέρνηση;

Τα εξωθεσμικά κέντρα, η απώλεια εθνικής κυριαρχίας, η στοχοποίηση των δικαστών και οι πάγιες δημοκρατικές αρχές ενός δυτικού κράτους

Η κυρία Μπαζιάνα δεν θέλησε να διαφοροποιηθεί από τις υποτιθέμενες διαπιστώσεις κυβερνητικών κατά το προηγούμενο διάστημα, και επανέλαβε το μότο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση, αλλά δεν πήρε την εξουσία.

Φιλικοί προς το κόμμα προσκείμενοι δημοσιογράφοι θέλησαν να το ερμηνεύσουν πως εννοούσε ότι η εξουσία βρίσκεται στα χέρια των δανειστών, οι οποίοι δεν επιτρέπουν στο κόμμα να κυβερνήσει συμφώνως προς το πρόγραμμά του. Δεν είναι έτσι. Η κυρία Μπαζιάνα ήταν σαφής και ως προς την "μπότα των δανειστών" -με τους οποίους συναγελάζεται όμως μετ’ ευχαριστήσεως ο πρωθυπουργός, χωρίς να νιώθει το βάρος καμιάς μπότας, απεναντίας-, ήταν σαφής και ως προς την ύπαρξη ημεδαπών εξωθεσμικών κέντρων που εμποδίζουν την κυβέρνηση να επιτελέσει το έργο της.

Ποια μπορεί να είναι αυτά τα κέντρα; Όταν κάποτε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εκστόμισε την φράση «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο», εννοούσε το παρακράτος, έξωθεν υποκινούμενο, που απομάκρυνε την ΕΡΕ από την εξουσία. Σήμερα δεν υπάρχει τέτοιο παρακράτος, αφού ο ξένος παράγων διάκειται ευμενώς προς την κυβέρνηση Τσίπρα. Το μόνο παρακράτος είναι διάφορες παράνομες ομάδες, προστατευόμενες από ισχυρούς πολιτικούς του κυβερνώντος κόμματος, οι οποίες αποτελούν άλλοθι για αριστεροσύνη έναντι της καπιταλιστικής πολιτικής που ακολουθεί η μαρξιστοφιλελεύθερη κυβέρνηση.

Υπουργοί της κυβέρνησης χρησιμοποιούν την ίδια φράση, υπαινισσόμενοι ότι το εμπόδιο βρίσκεται στις τάξεις των δικαστών. Τους οποίους στοχοποιούν συνεχώς, όπως ακριβώς συμβαίνει σε αντιδημοκρατικά καθεστώτα, προκειμένου να μη φέρουν εμπόδια στα όσα αντίθετα του νόμου επιχειρεί η κυβέρνηση.

Η οποία κυβέρνηση, αγνοεί, εξ ιδεολογίας, ότι στις δημοκρατίες, δεν ανήκουν όλες οι εξουσίες σ’ αυτήν. Υπάρχει η διάκριση εξουσιών [δικαστική, νομοθετική, εκτελεστική], αλλά υπάρχουν και ανεξάρτητες Αρχές που δεν πρέπει να κατευθύνονται από καμιά κυβέρνηση. Αυτά δεν μπορεί να τα κατανοήσει ένας μαρξιστής.

Αλλά, και αν ακόμη θέλει να αναφερθεί κάποιος στην απώλεια εθνικής κυριαρχίας μας, θα πρέπει να θυμάται ότι αυτοβούλως παραδώσαμε τμήμα της εθνικής κυριαρχίας μας, με την ένταξή μας σε διεθνείς οργανισμούς, κυρίως στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. Αυτό όμως έγινε οικειοθελώς -ανεξάρτητα εάν έγινε καλώς ή κακώς- και με την ελπίδα ότι έναντι της απώλειας αυτής θα προσκτηθεί κάποιο εξίσου σημαντικό όφελος (εδραίωση πολιτεύματος, αποφυγή εξωτερικών κινδύνων, κ.ά.).

Όταν όμως συμβαίνει εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας διότι σε υποχρεώνει η ανάγκη, τότε πρόκειται για Κατοχή. Αν βρέθηκε η χώρα σ’ αυτήν την κατάσταση από δικά της λάθη, ή για την Κατοχή δεν χρησιμοποιήθηκαν "οπλομηχανήματα", δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι υποχρεώνεται να αποδεχθεί έναν τρόπο ζωής, που δεν είναι της δικής της επιλογής, αλλά επιβαλλόμενος, όμως με δική της ευθύνη.

Πολλοί υποστηρίζουν, ότι η χώρα δεν πρέπει να αποδεχθεί την απώλεια της κυριαρχίας της. Γίνεται λόγος τόσο για διατήρηση της αξιοπρέπειας ενός λαού, όσο και την ύπαρξη πιο πρόσφορης λύσης. Έχω ακούσει πολλές προτάσεις επ’ αυτού, αλλά δεν υπήρξε κάποια την οποία θα υιοθετούσε ο ελληνικός λαός.

Τι εννοώ: Μάθαμε -και όχι μόνον εμείς, αλλά όλοι οι λαοί της Δύσης- να ζούμε σε μια υπερκαταναλωτική κοινωνία, και μάλιστα θεωρούμε ότι αυτό είναι φυσιολογικό και μας αρμόζει. Ήταν μια παγίδα. Δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς το γεγονός ότι οι ισχυροί της γης δάνειζαν όλες τις χώρες εν γνώσει τους ότι δεν θα εισπράξουν τα οφειλόμενα. Και μάλιστα μας πίεζαν για να καταναλώσουμε, με συνεχείς τηλεφωνικές οχλήσεις για κάθε είδους παροχή υπηρεσιών.

Πιστέψαμε ότι έτσι θα πορευτούμε, μεταθέτοντας σε ένα απροσδιόριστο μέλλον, στους άλλους το βάρος της εξόφλησης. Απαιτούσαμε -και εξακολουθούμε- ολοένα και περισσότερα προνόμια, τα οποία μας παρείχαν για μικροκομματικούς λόγους οι πολιτικοί, ανταποδίδοντάς τα με την ψήφο μας. Ιδιαίτερα χαρακτηριστικό στοιχείο, το ότι ποτέ, μα ποτέ δεν επιβραβεύσαμε πολιτικούς που εκστόμιζαν το λόγο της αλήθειας. Την γνωρίζαμε την αλήθεια, αλλά όπως ο σύζυγος που δεν θέλει να δει ότι η σύζυγός του τον απατά και κάνει πως δεν καταλαβαίνει, έτσι κι εμείς αφήναμε «ες αύριον τα σπουδαία».

Όπως, λοιπόν μάθαμε να ζούμε, και με τη νοοτροπία που αποκτήσαμε, αναρωτιέμαι πόσοι από μας ήμαστε διατεθειμένοι να υποστούμε οικειοθελώς μεγαλύτερες θυσίες από αυτές που τώρα αρνιόμαστε, έστω και με ευοίωνες προοπτικές για το μέλλον, που όμως χρονικά θα είναι απροσδιόριστο, για να αποφύγουμε κάθε Κατοχή;
Θα πρέπει επομένως, οι πολιτικοί που αποδέχθηκαν να δρουν εντός του κοινοβουλευτισμού, ορκισθέντες μάλιστα να υπηρετούν το πολίτευμα, ενώ το μισούν, να δεχθούν ότι είναι υποχρεωμένοι να ακολουθούν δημοκρατικές αρχές, προσαρμοσμένοι σε καταστάσεις που δεν μπορούν εύκολα να ανατραπούν. Βεβαίως και σιγά-σιγά τις περιορίζει η σημερινή κυβέρνηση, αλλά είναι βεβαία πως ο λαός θα εξακολουθήσει να μην αντιδρά;

Μακεδών
Voria

Δημοσίευση: Ιανουαρίου 26, 2018