Παίζουν πάλι εν ου παικτοίς

Είναι πια γνωστή σε όλους η ικανότητα που έχει ο Αλέξης Τσίπρας να επιλέγει και να επιβάλλει την ατζέντα της επικαιρότητας στη χώρα. Ασφαλώς, τον διευκολύνουν πολύ σε αυτό τόσο η θέση που ο ίδιος κατέχει, όσο και η σπουδή και η ένταση με τις οποίες είναι υποχρεωμένα τα Μέσα Ενημέρωσης να αναπαράγουν οτιδήποτε τους σερβίρεται ως θέμα από το Μαξίμου, λόγω του μεταξύ τους ανταγωνισμού για την προβολή της "είδησης".

Θα ήμασταν όμως άδικοι αν δεν αναγνωρίζαμε στον Πρωθυπουργό και στους συμβούλους του το εξαιρετικό ταλέντο που έχουν να αντιλαμβάνονται από πολύ νωρίς τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται για πολιτική εκμετάλλευση και τη μαεστρία με την οποία μεταχειρίζονται αυτές τις ευκαιρίες όχι μόνο για να δημιουργήσουν θόρυβο, που όπως είπαμε πιο πάνω είναι κάτι που εύκολα καταφέρνει κάποιος από αυτήν τη θέση, αλλά κυρίως για να αξιοποιήσουν προς δικό τους πολιτικό όφελος τις καταστάσεις που οι ίδιοι παράγουν και αναδεικνύουν ως μείζονα θέματα.

Δυστυχώς για εμάς, όπως συμβαίνει συνήθως με όσους ακολουθούν παρόμοιες οπορτουνιστικές τακτικές, τον Πρωθυπουργό δεν τον απασχολούν τόσο οι επιπτώσεις των πολιτικών χειρισμών του στην πραγματική ζωή, όσο η εκπλήρωση του εκάστοτε στενού πολιτικού του στόχου.

Το πιο επιτυχημένο παράδειγμα αυτής της δεινότητας να δημιουργεί και να εκμεταλλεύεται τις καταστάσεις προς όφελός του, ήταν ο τρόπος με τον οποίο χειρίστηκε την περίφημη "διαπραγμάτευση" με την Τρόικα. Αντί μίας σθεναρής μεν, αλλά προσεκτικής και διακριτικής διαβούλευσης που θα είχε ως στόχο τη μεγιστοποίηση του διαπραγματευτικού αποτελέσματος με ταυτόχρονη ελαχιστοποίηση της οικονομικής ζημίας για τη χώρα, επέλεξε μία φασαριόζικη, μαγκιόρικη, δήθεν άκαμπτη στάση απέναντι στους δανειστές, η οποία όμως άγγιξε το θυμικό του ταπεινωμένου από την υποχρεωτική υποταγή στις επιθυμίες της Τρόικας και ταλαιπωρημένου από τις οικονομικές περικοπές πολιτικού ακροατηρίου. Το αποτέλεσμα ήταν ακριβώς αυτό που στόχευσε ο κος Τσίπρας. Κατάφερε να πείσει το σύνολο σχεδόν των ψηφοφόρων του ότι η μεγαλειώδης "κωλοτούμπα" έγινε μετά από σκληρή μάχη και παρά τη θέλησή του και έτσι επανεξελέγη Πρωθυπουργός χωρίς σχεδόν καμία απώλεια, μερικές εβδομάδες αφού υπέγραψε και ψήφισε στη Βουλή τρίτο Μνημόνιο, το χειρότερο από όσα μας έχουν επιβληθεί!

Ο τρόπος που χρησιμοποιήθηκε το προσφυγικό το 2015-16, η υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών, οι ενίοτε "αναταράξεις" στις σχέσεις της Κυβέρνησης με την Εκκλησία, το θέμα της αλλαγής φύλου και του συμφώνου συμβίωσης και ο "πόλεμος" που έχει κηρύξει το κυβερνών κόμμα στη Δικαιοσύνη, είναι μερικά ακόμη παραδείγματα της χρήσης της συγκεκριμένης τακτικής από το ΣΥΡΙΖΑ. Όλα τα παραπάνω θέματα σήκωσαν "χρήσιμο" (για την Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ) καπνό την εποχή που αναδείχθηκαν και τα περισσότερα από αυτά παρήγαγαν και πολιτικό αποτέλεσμα, είτε συσπειρώνοντας τους οπαδούς της Κυβέρνησης, είτε δημιουργώντας προβλήματα στην Αντιπολίτευση. Οι ζημιές που προκλήθηκαν στην Ελληνική κοινωνία ήταν τεράστιες, αλλά όπως είπαμε αυτό είναι ζήτημα δευτερεύον για τους κυβερνώντες.

Το νέο θέμα που επέλεξε να αναδείξει τώρα το Μαξίμου είναι η διευθέτηση του ζητήματος της ονομασίας της ΠΓΔΜ. Πρόκειται για ένα ζήτημα που χρονίζει για δεκαετίες. Η επίλυσή του σίγουρα θα βοηθήσει την Ελληνική Διπλωματία να απαλλαγεί από ένα βάρος που κουβαλά στην πλάτη της για πάρα πολύ καιρό, όμως αντικειμενικά δεν θα έχει κάποιες σοβαρές ή άμεσες συμφέρουσες επιπτώσεις για τη χώρα. Η μη επίλυση, απλά θα αφήσει τα πράγματα ως έχουν, άρα το εγχείρημα δεν φαίνεται να έχει μεγάλο ρίσκο σε περίπτωση αποτυχίας. Όμως, πρόκειται για ένα θέμα τεράστιας συναισθηματικής σημασίας για πολλούς Έλληνες, κυρίως για αυτούς που έχουν αυξημένες εθνικές ευαισθησίες οι οποίοι συγκεντρώνονται παραδοσιακά σε χώρους εκτός της πολιτικής επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ. Τέλος, αφού πρόκειται για Εθνικό θέμα, τα κόμματα της αντιπολίτευσης και οι αρχηγοί τους δεν μπορούν να μην πάρουν θέση για το θέμα της ονομασίας.

Αποτελεί για αυτούς τους λόγους μία ιδανική ευκαιρία για τον κο Τσίπρα και το επιτελείο του να δημιουργήσουν τεράστιο θόρυβο και να προσπαθήσουν να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη, προκαλώντας αντιπαραθέσεις μέσα στον αντίπαλο πολιτικό χώρο, σε μία στιγμή μάλιστα που τέτοιες ευκαιρίες τις έχουν ανάγκη περισσότερο από ποτέ.

Όμως θα πει κάποιος: Η Κυβέρνηση αναδεικνύει το ζήτημα ή η ευνοϊκή συγκυρία της εκλογής ενός "μετριοπαθούς" Πρωθυπουργού στην ΠΓΔΜ; Μήπως είναι οι σύμμαχοι της χώρας που επείγονται να λύσουν το θέμα με σκοπό την ένταξη της ΠΓΔΜ στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ σύντομα, οπότε είναι αυτοί που πιέζουν την Ελληνική Κυβέρνηση για επίλυση; Και τελικά, δεν συμφέρει και τη χώρα μας να επιλυθεί επιτέλους ένα ζήτημα-αγκάθι που εκκρεμεί για τόσα πολλά χρόνια;

Πράγματι, είναι πιο ευνοϊκές οι συνθήκες από ό,τι παλαιότερα. Και σίγουρα οι σύμμαχοι και κυρίως οι Αμερικανοί θα ήθελαν να τελειώσει το θέμα γρήγορα. Και ναι, είναι προς το συμφέρον της χώρας η επίλυσή του. Γιατί λοιπόν να υπάρχει καχυποψία απέναντι στους όποιους χειρισμούς της Κυβέρνησης και να αμφισβητείται η ειλικρινής πρόθεσή της να δώσει μία λύση;

Πρώτον, αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήθελε πράγματι να λύσει το πρόβλημα και όχι να το χρησιμοποιήσει για να χτυπήσει τους πολιτικούς του αντιπάλους, θα είχε φροντίσει να εξασφαλίσει τη συναίνεση του κυβερνητικού του εταίρου πριν τη δημοσιοποίηση του θέματος, διαφορετικά δεν θα το άνοιγε καθόλου. Δεν θα διακινδύνευε ποτέ ο κος Τσίπρας μία ενδεχόμενη Κυβερνητική κρίση, για να προτείνει μία λύση που η αποδοχή της γνωρίζει καλά ότι θα προκαλέσει σοβαρότατο πρόβλημα στους ΑΝΕΛ. Ακόμη περισσότερο, θα επεδίωκε συνεννόηση και με τα κόμματα της Αντιπολίτευσης ή τουλάχιστον θα τα ενημέρωνε από νωρίς για τις προθέσεις και τους σχεδιασμούς της Κυβέρνησης. Άρα, θέλει μόνο να ανοίξει το θέμα, όχι να το κλείσει.

Δεύτερον, ο κος Τσίπρας και τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζουν πολύ καλά, αν και οι ίδιοι δεν θεωρούν το θέμα του ονόματος σημαντικό, ότι η επίσημη αποδοχή από μέρους της Ελλάδας της χρήσης της λέξης "ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ" στο όνομα του γειτονικού Κράτους, ακόμη και με τη συνοδεία γεωγραφικού (ή άλλου) προσδιορισμού, είναι κάτι που μπορεί να προκαλέσει τεράστιες εσωτερικές αντιδράσεις, με τη μορφή συλλαλητηρίων, συγκέντρωσης υπογραφών, ακόμη και ανάγκη για διεξαγωγή δημοψηφίσματος, που είναι πιθανό να διχάσει ξανά τους Έλληνες. Δεν θα άνοιγαν ποτέ το θέμα αν ήθελαν να αποφύγουν την πρόκληση αναστάτωσης.

Τρίτον, ακόμη και αν ο ΣΥΡΙΖΑ εξασφάλιζε την ανοχή και τη θετική ψήφο των ΑΝΕΛ και επιπλέον είχε και την έγκριση από την πλειονότητα των Ελλήνων για την αποδοχή σύνθετης ονομασίας, θα ήταν εξαιρετικά απίθανο μία τέτοια λύση να γινόταν αποδεκτή από την άλλη πλευρά. Οι Σκοπιανοί έχουν υποστεί για πολλά χρόνια πλύση εγκεφάλου μέχρι να πειστούν ότι αποτελούν απογόνους των αρχαίων Μακεδόνων. Αυτοαποκαλούνται "Μακεδόνες" εδώ και πολλά χρόνια και οι περισσότεροι λαοί του κόσμου επίσης τους αποκαλούν έτσι. Η σημερινή τους Κυβέρνηση στηρίζεται από το κόμμα της Αλβανικής μειονότητας της χώρας, κάτι που την καθιστά ευάλωτη σε κατηγορίες για "εθνική" προδοσία. Το πιο πιθανό λοιπόν είναι η Κυβέρνηση των Σκοπίων να καταρρεύσει, ακόμη και αν η ίδια συμφωνήσει αρχικά σε κάποια λύση.

Γιατί λοιπόν να επιδιώκει ο κος Τσίπρας την ανακίνηση ενός ζητήματος που η προσπάθεια επίλυσής του μάλλον προβλήματα θα προκαλέσει παρά οφέλη, χωρίς μάλιστα να έχει και πολλές πιθανότητες να καταλήξει σε επιτυχία; Όπως ειπώθηκε και πιο πάνω, ο στόχος είναι άλλος.

Πρωτίστως, είναι η δημιουργία θορύβου. Έρχονται τις επόμενες εβδομάδες για ψήφιση δύσκολα μέτρα. Ακολουθεί τέταρτη αξιολόγηση που πρέπει να ολοκληρωθεί σε πολύ σύντομο χρόνο. Τα χρέη του κόσμου αυξάνονται. Έχουν ξεκινήσει οι πλειστηριασμοί. Μόνο ένα Εθνικό θέμα μπορεί να αποσπάσει πια τον κόσμο από την καθημερινότητά του. Και αν γίνουν διαδηλώσεις, ακόμη καλύτερα, πιο μεγάλος ο θόρυβος. Κι αν χρειαστεί και δημοψήφισμα, παλιά τους τέχνη κόσκινο. Στην τελική, ας βγάλει ότι θέλει το δημοψήφισμα. Ο Αλέξης θα ακούσει το λαό.

Δευτερευόντως, αν όλο αυτό το νταβαντούρι καταφέρει να συσπειρώσει και λίγο τους ΑΝΕΛ γύρω από τη σημαία του κου Καμμένου, αυτό δεν τον χαλάει τον κο Τσίπρα. Και αν η όλη συζήτηση προκαλέσει και τίποτε ρήγματα στο νεοσύστατο "Κίνημα Αλλαγής" και αυτό καλό είναι. Και αν αναδειχθούν και διαφωνίες μέσα στη Νέα Δημοκρατία, όπου και οι δύο απόψεις, υπέρ και κατά της σύνθετης ονομασίας έχουν υποστηρικτές, ακόμη καλύτερα! Και αν τσιμπήσει και λίγο ποσοστό η Χρυσή Αυγή σε περίπτωση που τα κόμματα πάρουν θέση υπέρ της σύνθετης ονομασίας μέσα σε ένα κλίμα που θα έχει επίτηδες πολωθεί, και αυτό στο πρόγραμμα θα είναι…

Σε κάθε περίπτωση, ο κος Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ παίζουν πάλι εν ου παικτοίς. Χρησιμοποιούν ένα Εθνικό θέμα στα πλαίσια κομματικών τακτικών. Χωρίς να σκέπτονται τις συνέπειες. Την κοινωνική αναταραχή και ενδεχομένως το διχασμό που θα προκαλέσουν μέσα στη χώρα. Τη δύσκολη θέση στην οποία θα έρθει η Ελλάδα αν πιεστεί να συμφωνήσει με μία λύση που δεν θα γίνει αποδεκτή από το λαό, οπότε και θα θεωρηθεί τελικά υπεύθυνη για την αποτυχία του εγχειρήματος. Τις ανεξέλεγκτες συνέπειες που πιθανόν θα προκαλέσει η πίεση στην απέναντι πλευρά από τους συμμάχους, για αποδοχή λύσης σύνθετης ονομασίας. Να ανάψει σπίθα δίπλα στο σπίτι μας, αυτό είναι που μας έλειπε τώρα.

Πού αποσκοπεί στρατηγικά αυτό το τελευταίο παιχνίδι δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε. Να αγοραστεί λίγος ακόμη χρόνος; Να φθαρεί ο αντίπαλος; Επειδή δεν ξέρουν άλλο τρόπο χειρισμού πέραν των τακτικισμών και της δημιουργίας εντυπώσεων; Πάντως, ο κος Τσίπρας μας έχει αποδείξει τα τελευταία χρόνια ότι έχει μεγάλη επιτυχία σε αυτά τα παιχνίδια, όπως λένε και στα ΜΜΕ έχει πιάσει το σφυγμό του κοινού του.

Drastis
Capital

Δημοσίευση: Ιανουαρίου 31, 2018