Η κυβέρνηση ταράζει τα νερά, αλλά μήπως φέρει φουρτούνα;

Η σημερινή κυβέρνηση θέτει σε κίνηση τις μηχανές της εξωτερικής πολιτικής, όμως η βιασύνη και η επιμονή του υπουργού Εξωτερικών εμπνέει ανησυχία

Έτυχε να προβώ πολλές φορές στην διαπίστωση, σε παλαιότερα σημειώματα, ότι η μεταπολεμική ελληνική εξωτερική πολιτική οδεύει επί μίας σταθεράς. Να αποφεύγει την επίλυση των προβλημάτων με τους γείτονες, αφήνοντάς τα να διογκώνονται, με απώλεια κυριαρχικών δικαιωμάτων μας προκειμένου να μη διακυβευτεί η υπουργική καρέκλα.

Θα έπρεπε επομένως να με ικανοποιεί το γεγονός ότι η σημερινή κυβέρνηση ταράσσει τα νερά για να μη λιμνάζουν, μάλιστα δε σημείωσα ότι ο σημερινός ΥΠΕΞ έθεσε σε κίνηση τις μηχανές, και στο ζήτημα της Κύπρου επέτυχε θετικά αποτελέσματα.

Με ανησυχεί όμως το γεγονός αφενός η βιασύνη να επιλυθούν ζητήματα με προκαθορισμένα χρονικά όρια, όπως στην περίπτωση των Σκοπίων, αφετέρου η επιμονή του Ν. Κοτζιά σε τακτική που έχει αποτύχει άπειρες φορές κατά το παρελθόν, όπως διάλογος με ανυπόληπτους συνομιλητές, με Αλβανούς και Τούρκους πόλιτικούς.

Δεν ξέρω αν οφείλεται στη δογματική αντίληψη των αριστερών ότι κατέχουν μόνοι αυτοί την αλήθεια, ενώ οι αστοί είτε λανθάνουν, είτε είναι όργανα των ιμπεριαλιστών [γερμανοτσολιάδες μέχρι εχθές οι αστοί, ώσπου να πάρουν επισήμως τον τίτλο τα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος].

Μελέτησα με προσοχή τα όσα έχει πει ο Ν. Κοτζιάς σχετικά με την καθιέρωση της υφαλοκρηπίδας, και απόρησα που γυρίσαμε πίσω δεκαετίες, ενώ το θέμα αυτό έχει ξεπεραστεί από τα πράγματα, αφού υπερκαλύπτεται από την ΑΟΖ, περί της οποίας δεν γίνεται λόγος.
Συμφώνως προς το διεθνές δίκαιο, τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα και όφειλε η Ελλάδα από καιρό να την οριοθετήσει. Δεν το έπραξε, διότι η Τουρκία είχε αντιρρήσεις. Και η χώρας μας πρότεινε η ίδια, να επιλυθεί η διαφορά στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, γνωστού όντος ότι οι αποφάσεις που λαμβάνονται εκεί είναι "πολιτικές". Στην καλύτερη περίπτωση γίνεται κάποιος συμβιβασμός των αντιθέτων αιτημάτων, έχουν ληφθεί δε αποφάσεις που ως δεδικασμένες δεν μας ωφελούν [περίπτωση Μιανμάρ - Μπανγκλαντές].

Οποιαδήποτε σοβαρή χώρα, δεν θα δεχόταν -πολύ περισσότερο, δεν θα επιδίωκε- δικαστική επίλυση πριν ασκήσει τα κυριαρχικά δικαιώματά της, τα οποία στηρίζονται στο διεθνές δίκαιο. Όμως, υιοθετήθηκε η πρόταση του ΕΛΙΑΜΕΠ να μη προβούμε στην άσκηση των δικαιωμάτων μας, όπως πράττει και στην περίπτωση της επέκτασης στα 12 τα μίλια των χωρικών υδάτων μας.

Το ίδιο συμβαίνει και τώρα, με την άρνηση της Ελλάδας να οριοθετήσει την Αποκλειστική Οικονομική της Ζώνη. Το ΕΛΙΑΜΕΠ, και οι περί αυτό κινούμενοι, εκπέμπουν κατευναστικές του αντιπάλου προτάσεις και άλλοτε έμμεσα άλλοτε άμεσα -με δηλώσεις στελεχών του- ετοιμάζουν το κλίμα για παραπομπή του ζητήματος στη Χάγη! Να μη ασκήσουμε πάλι, δηλαδή, το κυριαρχικό μας δικαίωμα, πλήρως ταυτισμένο με το διεθνές δίκαιο. Και όχι μόνον αυτό, αλλά στην ειδική αυτή περίπτωση η Ελλάδα έχει και την υποστήριξη του Ισραήλ και του ισχυρού εβραϊκού λόμπι στην Ουάσιγκτον.

Η χώρα μας οφείλει να αρπάξει την "ευκαιρία από τα μαλλιά". Δεν γνωρίζει κανείς αν και πότε θα αποκατασταθούν οι σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ, Τουρκίας-ΗΠΑ και αλλάξουν οι τωρινές ισορροπίες με την Ελλάδα ευρισκόμενη πάλι στη θέση του κομπάρσου, όπως είναι εδώ και 60 χρόνια.

Δεν είναι τυχαίο που οι Ρωμαίοι είχαν άγαλμα της θεάς Ευκαιρίας στο Καπιτώλιο, που παριστανόταν ως μια γυμνή γυναίκα και κουρεμένη στο μισό πίσω μέρος του κεφαλιού. Το γυμνό σώμα, μόνον από τα μαλλιά μπορεί να το πιάσεις, διότι από οπουδήποτε αλλού θα σου ξεφύγει ("ο πνιγμένος, από τα μαλλιά πιάνεται", επειδή είναι γυμνός). Κι επειδή η θεά Ευκαιρία, είχε μαλλιά μόνον στο εμπρόσθιο μέρος του κεφαλιού, οφείλεις να την αρπάξεις αμέσως απ’ αυτά. Αν σου ξεφύγει, το πίσω μέρος δεν προσφέρεται για λαβή, αφού δεν έχει μαλλιά.

Αν αναλογισθούμε, πόσες ευκαιρίες χάσαμε (μηδέ των Ιμίων εξαιρουμένων, που όταν μαθευτεί πλήρως η αλήθεια, δεν ξέρω πώς θα απολογηθούν οι υπαίτιοι) θα μας καταλάβει η θλίψη.

Το ΥΠΕΞ της Ελλάδας είχε αρνηθεί την πρόταση της Κύπρου να καθοριστούν από κοινού η ΑΟΖ. Το έπραξε η Κύπρος, με γνωστά και συγκεκριμένα οφέλη, ενώ εμείς ομφαλοσκοπούμε. Καθορίζοντας την ΑΟΖ μας, όποια χώρα έχει αντιρρήσεις, να προσφύγει εκείνη στα διεθνή φόρα.
Αν δεν υπήρχαν οι περίεργες αντίθετες προτάσεις των εμπείρων διεθνολόγων, θα λέγαμε ότι η υποχωρητικότητα οφείλεται στη μόνιμη φοβική πολιτική των διαχειριστών των τυχών μας. Μήπως όμως καταλήξουμε στο ότι είτε έχουν προηγηθεί συμφωνίες με τους Τούρκους, είτε μας ασκούν πιέσεις τα γνωστά εξωθεσμικά κέντρα, με αποτέλεσμα να αρνούμαστε να ασκήσουμε τα δικαιώματά μας;

Μακεδών
Voria

Δημοσίευση: Ιανουαρίου 20, 2018