Ποτάμι δίχως κοίτη

Σαν ποτάμιες αρτηρίες που ξεκίνησαν από όλα τα μέρη της Ελλάδας (κυρίως βέβαια της Αττικής) εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες ξεχύθηκαν στο σύνταγμα. Το πρόβλημα είναι, ότι το ποτάμι αυτό δεν έχει κοίτη· πορεύεται στην τύχη, ελπίζοντας στους φυσικούς νόμους που θα το οδηγήσουν στην θάλασσα. Κι έτσι όμως την δουλειά του την έκανε· άλλωστε τα ποτάμια μόνο όταν βγαίνουν απ την κοίτη τους γονιμοποιούν τα χωράφια.

Ηδη η ΝΔ ολοκλήρωσε την κυλίσθηση, που άρχισε τρείς τέσσερις μέρες πριν το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης και από την «λύση πακέτο» φτάσαμε στα «προαπαιτούμενα για να αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις για το όνομα». Ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει σταθερός στην «λύση πακέτο», η οποία όμως δεν θα γίνει αποδεκτή από τους επίσης σταθερούς Σκοπιανούς, γιατί και ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον έχει κάνει την κυλισθησούλα του και ζητάει αμετάφραστο και ενιαίο το «Γκορναμακεντόνια» και το κυριότερο, συνταγματική διασαφήνιση της εθνότητας και της γλώσσας, που δεν θα λέγονται «Μακεδονικές». [Πιο εντυπωσιακή από όλες ήταν η κωλοτούμπα του ΣΚΑΪ. Ποιος είδε τον Πορτοσάλτε με την γαλανόλευκη ρητορική του και δεν αναρίγησε; Αφού μου μπήκαν ψύλλοι στ` αυτιά· είναι ο νόμος της τηλεοπτικής επιβίωσης, ή παίζει και κάτι άλλο;]

Δεν είναι μικρό το όφελος των κινητοποιήσεων λοιπόν, ούτε θα γίνονταν έτσι τα πράγματα χωρίς αυτές. Μην γελιέται κανείς για την (θετική) σημασία τους. Τα πράγματα είχαν πάρει άσκημη τροπή και οι πολιτικοί θα το «πουλούσαν» το όνομα στα γρήγορα και μουλωχτά. Αυτό που τους σταμάτησε (τουλάχιστον προσωρινά) ήταν η αυθόρμητη, γνήσια και ανιδιοτελής στάση του λαού. Μία στάση που δεν εκφράστηκε μόνο στα συλλαλητήρια, αλλά και στις δημοσκοπήσεις, όπου φαίνεται καθαρότατα, ότι δεν είναι υπόθεση μόνο των εθνικοφρόνων, αλλά όλων των πατριωτών και υποστηρίζεται από το 70% του λαού. Οι εθνικόφρονες μαζί με την ΝΔ δεν πιάνουν ούτε το 50%. Αρα το πατριωτικό συναίσθημα σαρώνει όλους τους πολιτικούς χώρους. Μήπως και το υπόλοιπο 30% που συμφωνεί να δώσουμε το όνομα, από λαθεμένη πολιτική εκτίμηση δεν το κάνει; Υπάρχει έστω ένας, που να θέλει να δώσουμε την ίδια την Μακεδονία; Δηλαδή, αν δεν υπήρχε αυτός ο βομβαρδισμός προπαγάνδας, που έπιασε τόπο στο αριστερό και κεντροαριστερό πολιτικό ακροατήριο, αν δεν είχαν ταχθεί όλα τα «δημοκρατικά» κόμματα και οι «σοβαροί» αναλυτές με την «λύση πακέτο με σύνθετη ονομασία», το ποσοστό αυτό θα ήταν πολύ μικρότερο, ουσιαστικά ανύπαρκτο.

Με λίγα λόγια έχουμε δυσαρμονία του λαϊκού αισθήματος και της λαϊκής βούλησης, όχι μόνο με την κυβέρνηση, αλλά γενικώς με το πολιτικό σύστημα και αυτό επεκτείνεται πολύ πέραν του Μακεδονικού ζητήματος. Και όσον αφορά τον κόσμο της δεξιάς έχει πολλές κομματικές στέγες (μετά μάλιστα την μεταστροφή της ΝΔ) αλλά οι πατριώτες της αριστεράς και της κεντροαριστεράς δεν έχουν που την κεφαλήν κλίναι. Ετσι μοιραία τα συλλαλητήρια πήραν μία δεξιά απόχρωση, αλλά το αίτημα για το όνομα εκφράζει τους περισσότερους πολίτες και προβληματίζει τουλάχιστον τους υπόλοιπους.

Αυτό που κατέδειξε περίτρανα το Μακεδονικό ζήτημα, είναι η μεγάλη ανεπάρκεια των πολιτικών της αριστεράς και της κεντροαριστεράς και το μεγάλο πολιτικό κενό σε αυτόν τον χώρο. Η Κωνσταντοπούλου φαίνεται να το έπιασε το μήνυμα του λαού, αλλά οι υπόλοιποι παραμένουν το ίδιο στουρνάρια, που ήσαν και πριν τα συλλαλητήρια. Όπως φαίνεται ναυάγησε και η σύμπραξη της με Λαφαζάνη και Αλαβάνο προφανώς εξ αιτίας του συγκεκριμένου θέματος.

Ολοι οι πολιτικάντηδες διακατέχονται από το σύνδρομο του αλάθητου. Είναι ιερός και απαραβίαστος κανόνας, να μην παραδέχονται ποτέ τα σφάλματα τους. Εδώ όμως έχουμε φτάσει στην απόλυτη παράνοια, να επωμίζονται λάθη δύο γενεών πριν, για να μην παραδεχτούν, ότι οι πολιτικοί τους πρόγονοι ήσαν κοινοί θνητοί, που έκαναν κι αυτοί λάθη, όπως όλοι μας. Και αυτά τα λάθη τους τα επεσήμαναν (και) δικοί τους άνθρωποι, όπως ο Γ. Κορδάτος, που παραιτήθηκε από την ηγεσία του ΚΚΕ το 1924 ακριβώς γι αυτό το θέμα, αλλά πάντα βρίσκουν «δικαιολογίες» για να μην ακούσουν. «Ο Μίκης είναι γέρος», «η Κωνσταντοπούλου είναι αριβίστρια» (ενώ όλοι οι άλλοι δεν είναι) «ο Κασιμάτης είναι κολλημένος», «τι δουλειά έχουμε εμείς με τους ακροδεξιούς;» κ.λ.π.. Η επιχειρηματολογία τους όλες αυτές τις ημέρες ταυτιζόταν απόλυτα με αυτήν του ΣΥΡΙΖΑ, του νεοΠΑΣΟΚ και της ΝΔ (πριν την κωλοτούμπα της τελευταίας).

Ηδη έχω απαντήσει σε όλες αυτές τις ανοησίες (στο άρθρο «Ντροπή σας αριστεροί και δημοκράτες») και δεν υπάρχει λόγος, να επαναλάβω. Αυτό που θα επαναλάβω είναι, ότι είναι απέραντη η βλακεία και η ανεπάρκεια αυτών, που καμώνονται τα σπουδαία μυαλά. Η ευκαιρία ήταν μοναδική. Η παρουσία των Θεοδωράκη και Κασιμάτη ήταν εγγύηση, ότι δεν θα υπάρξει εθνικιστική εκτροπή στο συλλαλητήριο (και δεν υπήρξε, παρότι το ακροατήριο ήταν στην συντριπτική του πλειοψηφεία δεξιό και σε πολύ μεγάλο βαθμό εθνικόφρον). Αν το ΚΚΕ και η ΛΑΕ δεν είχαν αυτήν την αρνητική στάση, όχι μόνο οι δικοί τους, αλλά και πολλοί άλλοι θα κατέβαιναν στο συλλαλητήριο και το ενάμισι εκατομμύριο Αθηναίων θα γινόταν μία βροντερή πραγματικότητα, που θα ταρακουνούσε τα θεμέλια των μνημονίων και της εξάρτησης.

Εύκολα μετά όλος αυτός ο κόσμος θα μεταφερόταν έξω από τα Ειρηνοδικεία και τα συμβολαιογραφεία και θα τέλειωναν εδώ τα μνημόνια και το ξεπούλημα. [Για να μην μιλήσω για τα εκλογικά οφέλη που θα είχαν, ιδιαίτερα μετά την στάση του νεοΠΑΣΟΚ.] Θέλουν όμως πραγματικά την απεξάρτηση και την απελευθέρωση της Ελλάδας οι ηγεσίες αυτών των κομμάτων, ή απλά παρασιτοβιούν πουλώντας αντιμνημονιακό παραμύθι;

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Φεβρουαρίου 06, 2018