Όλοι ίδιοι... διαχειριστές

Γράφει ο Χρήστος Γιανναράς

Ν​​α θυμίσω: Είναι άλλη η λογική και η γλώσσα του κοινωνικού προβληματισμού και άλλη των επαγγελματιών της πολιτικής – κομματανθρώπων και καναλιών. Αν αυτές οι δυο, αντιφατικές και ασύμπτωτες λογικές και γλώσσες δεν συγκλίνουν για να συναντηθούν, ελπίδες για υποφερτό βίο και ιστορική προοπτική δεν υπάρχουν.

Με τη λογική και τη γλώσσα κομματανθρώπων και καναλιών η χρονική περίοδος που διανύουμε (σαφώς προεκλογική) είναι «η ώρα της Ν.Δ.». Η πιστοποίηση δεν μοιάζει να βασίζεται σε κριτική σκέψη και εμπεριστατωμένη σπουδή (το είδος είναι άγνωστο σε κομματανθρώπους και κανάλια). Πρόκειται μάλλον για προϊόν της «όσφρησης» εκτιμητών της αγοράς που αξιολογούν «εντυπώσεις»: Ο Αλέξης Τσίπρας είναι πια «καμένο χαρτί», ακόμα και η ελλαδική κοινωνία, με τραγικά (και μεθοδικά) υποβαθμισμένο το αισθητήριο της ποιότητας, δεν αντέχει πιο παρατεταμένη δόση αδιάντροπης ασυνέπειας (το μαύρο άσπρο, το άσπρο μαύρο). Και για εναλλακτικό ενδεχόμενο η ανεκδιήγητη Φώφη, όχι μόνο ως κορυφαίο πολιτικό τίποτα αλλά και ως βρυκολάκιασμα της πασοκικής αισχρουργίας, είναι εξίσου ναυτιώδες και προσβλητικό της νοημοσύνης.

Ετσι οι εκτιμητές (εντυπώσεων) συμπεραίνουν ότι ήρθε και πάλι «η ώρα της Ν.Δ.»: Για πολλοστή φορά να ξαναπέσει το ώριμο φρούτο της εξουσίας στο ανοιχτό στόμα της παθητικής, παγιωμένης στον χρόνο, κομματικής βουλιμίας. Το κόμμα της Ν.Δ., χωρίς ποτέ την παραμικρή ραχοκοκαλιά κοινωνικών στόχων και μεταρρυθμιστικών σχεδιασμών, με διαχειριστικές και μόνο φιλοδοξίες, φτάνει κάθε τόσο συγκυριακά στην εξουσία, για να αποπεμφθεί εσπευσμένα μόλις διαλυθούν οι ψευδαισθήσεις.

Καταγωγικά ήταν κόμμα προσωποπαγές, προβλεπτά εφήμερο, προϊόν της υπεροψίας μεν, αλλά ενός πραγματικά ταλαντούχου ανθρώπου. Ο ιδρυτής του διέλυσε το «Λαϊκό Κόμμα» που τον ανέδειξε, για να στεγάσει σε καινούργιο σχηματισμό τον δικό του διαχειριστικό ακτιβισμό. Δεν κατάλαβε ποτέ τι εκπροσωπούσε ως πληθυσμική ομάδα και «παράταξη», συνειδητά ή ανεπίγνωστα, το «Λαϊκό Κόμμα»: μεγάλη μερίδα πληθυσμού με κύριο κοινό γνώρισμα την πατριωτική προτεραιότητα, την πιστότητα στην ιστορία και στις παραδόσεις της ελληνικής κοινωνίας, όραμα προόδου και εκσυγχρονισμού αλλά όχι μιμητικού. Εφτιαξε δικό του κόμμα, με αντιγραμμένες από τη Γαλλία ονομασίες σαρδανάπαλης γενικότητας (Parti radical, Nouvelle Republique).

Το διαχειριστικό ταλέντο του ιδρυτή της Ν.Δ. σημάδεψε με πολλά θετικά επιτεύγματα την ελλαδική κοινωνία σε πολλούς τομείς – τη σημάδεψε και με ανήκεστες βλάβες, όπως η εφιαλτική καταστροφή του πολεοδομικού ιστού και η βάναυση ομοιομορφοποίηση των οικιστικών μονάδων. Τον ισολογισμό ωφελημάτων και ζημιών θα τον φωτίσει μέσα στον χρόνο η αμεροληψία. Εκείνο που έγινε αμέσως εξόφθαλμο, είναι οι παντοδαπές στην ελληνική κοινωνία συνέπειες που είχε και έχει ο ατάλαντος καραμανλισμός των επιγόνων.

Η αποχώρηση του ιδρυτή από το προσκήνιο συνέπεσε με το μεσουράνημα του ασυναγώνιστου παπανδρεϊκού αμοραλισμού. Εγνοια, αγωνία και μέλημα της Ν.Δ. δεν ήταν να πολεμηθεί καίρια και αποτελεσματικά ο εφιάλτης της κρατικής και κοινωνικής αποσύνθεσης που δημιούργησε η πασοκική «αλλαγή». Ηταν να μπορέσουν να μιμηθούν τον αδίστακτο λαϊκισμό που οδήγησε και στέριωσε στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ. Δεν υπήρξε το παραμικρό ψέλλισμα διαμαρτυρίας ή ελάχιστη απόπειρα αντίστασης της Ν.Δ., όταν η πασοκική λοιμική ξερίζωνε κάθε ίχνος αξιοκρατίας στη χώρα, κρίσης, αξιολόγησης, βαθμολογίας, καταξίωσης της ποιότητας και της αριστείας. Το μεγάλο οργιαστικό φαγοπότι για χάρη της ψηφοθηρίας ένωσε σε πρωτοφανή σύμπνοια τους συνδικαλιστές ολόκληρου του κομματικού φάσματος, οδήγησε στον αυτοκτονικό, εξωφρενικό δανεισμό της χώρας, τελικά και στην απροκάλυπτη κατάργηση κάθε πολιτικής διαφοράς με τις αναιδέστατες «συγκυβερνήσεις» για διαχείριση της υποτέλειας.

Με την αποχώρηση του ιδρυτή του, το κόμμα της Ν.Δ. οδήγησε τη διαχειριστική εκδοχή της πολιτικής ώς τις ακραίες συνέπειές της: Απροκάλυπτα και ομολογημένα αναζητούσε το ικανότερο σε αμοραλισμό «σαΐνι» που θα μπορούσε να παίξει τον ρόλο του αντι-Ανδρέα (άλλοτε) ή του αντι-Τσίπρα (σήμερα) – να κολακέψει τους αφελείς του «αδιατάρακτου» καταναλωτισμού, να παλινορθώσει τον δημοσιοϋπαλληλικό παρασιτισμό, να ειδωλοποιήσει το ευρώ σαν προϋπόθεση αστείρευτης ευωχίας.

Τι θα περίμενε ο στοιχειώδους νοημοσύνης πολίτης από τον σημερινό αρχηγό της Ν.Δ.; Μια συνεπή εγκατάλειψη της διαχειριστικής εκδοχής της πολιτικής. Να μιλάει μόνο για μεταρρυθμίσεις και να προσφέρει αποδείξεις ότι τις προετοιμάζει. Να εμφανίσει καινούργιο δημοσιοϋπαλληλικό κώδικα που να αποκαθιστά τον «υπάλληλο» σε «λειτουργό» με δυνατότητες να φιλοδοξεί δημιουργία. Ετοιμο καινούργιο ασφαλιστικό σύστημα, όχι παιδαριώδη «θα». Καινούργιο σχεδιασμό οργάνωσης και λειτουργίας για κάθε υπουργείο. Καινούργια φορολογική «λογική», όχι με «πυροσβεστικό», αλλά με κοινωνικά λειτουργικό χαρακτήρα. Εκλεισε δύο χρόνια αρχηγός (11.1.2016), οφείλει επιτέλους να μας παρουσιάσει έτοιμο επιτελικό σχεδιασμό για καινούργιο «Σύστημα Υγείας». Να μπορούμε από τώρα να ξέρουμε, ποιον λεπτομερειακά συγκροτημένο σχεδιασμό της Παιδείας έχει υιοθετήσει, με ποιον εκτελεστή.

Και μόνο το γεγονός ότι τίθενται εκ των πραγμάτων τέτοια ερωτήματα, βεβαιώνει πολιτικά ανύπαρκτη τη Ν.Δ. και διακοσμητικό τον αρχηγό της.

Καθημερινή

Δημοσίευση: Φεβρουαρίου 22, 2018