Περί Ελλήνων ηγετών και περί εκλεγμένων διαχειριστών…

«Ο ηγέτης ακούει στην φωνή της πατρίδας του ενώ ο διαχειριστής των εθνικών πραγμάτων ακούει στην φωνή της φοβίας του»

Του Άρη Πετάση

Ρωτώ τον αναγνώστη εάν μέσα στα τελευταία εβδομήντα χρόνια γνώρισε σύγχρονους διαχειριστές των εθνικών μας πραγμάτων που φαίνονται να μοιάζουν, ως προς τον χαρακτήρα, με τους πρίγκιπες Δημήτριο Υψηλάντη και Ιωάννη Καποδίστρια. Επιμελώς κάνω χρήση του όρου «διαχειριστής» (αντί «ηγέτης») για να αναδείξω το γεγονός πως πλείστοι σύγχρονοι πολιτικοί του ελληνισμού (Ελλάδος-Κύπρου) λειτουργούν ως σαν να είναι επιστάτες έργου με μέριμνα για την καθημερινή ρουτίνα.

Γιατί όμως, με την δική μας ψήφο, αναδεικνύουμε διαχρονικά αυτό το είδος αντιπροσώπου; Γιατί μας μαγεύουν οι «παρατρεχάμενοι και οι κόλακες των ισχυρών» (λόγια Κικέρωνα) στο να βάζουμε τον Ελληνισμό σε κίνδυνο με τη δική μας ψήφο;

Πως είναι δυνατό να φοβόμαστε πως οι εκλεγμένοι από εμάς αντιπρόσωποι θα υποβαθμίσουν την πατρίδα μας από φοβία ή ανικανότητα ή έλλειψη εθνικής ιστορικής αντίληψης ή απλά από μανία εξουσίας;

Ενώ διαθέτουμε πλήθος άξιων για να ηγηθούν, σπάνια εκλέγουμε άτομα με πεφωτισμένη διάνοια, εθνικό σθένος και αστείρευτη αυταπάρνηση που να μπορούν να τιμήσουν το πανάρχαιο έθνος μας όπως οι Υψηλάντης και Καποδίστριας;

Πού βρίσκεται ο πολιτικός που στον επιτάφιο του θα μπορούσε να ακουστεί ξανά ο θρήνος του Μιχαήλ Σχινά για τον Δημήτριο Υψηλάντη, τον: ήπιο, μετριόφρονα, αζηλότυπο και απαλλαγμένο σκευορημάτων που «…ησιχάζον εν μέσω του πολιτικού θορύβου απαθώς ατένιζε προς της πατρίδος τα νεύματα» και του οποίου, «κανενός συμπολίτου το προτέρημα δεν εσκανδάλιζε την φιλαυτίαν του;»

Που οι πολιτικοί που μπορούν να ξεχωρίσουν την μετριοπάθεια από την εθνική υποχώρηση και τον έντιμο συμβιβασμό από την οξεία οσφυοκαμψία απέναντι στους ξένους ή όσους επιβουλεύονται την ελευθερία μας;

Που οι Έλληνες πολιτικοί που θα μπορούσαν να σταθούν ίσος προς ίσον απέναντι στους μεγάλους όπως ο Ιωάννης Καποδίστριας του οποίου η ακτινοβόλος προσωπικότητα επεσκίαζε τους σπουδαίους του Κογκρέσου της Βιέννης (1815;) Που ο Καποδίστριας που κοντά του ακόμα και ο [Ρώσος υπουργός] Nesselrode φαινόταν ως σαν να μην υπάρχει; Που ο Καποδίστριας με την τόση επιρροή επί του αυτοκράτορα Αλέξανδρου που εκμηδένιζε κάθε προσπάθεια του εχθρικού προς τους Έλληνες Metternich;

Που ο Κυριάκος Μάτσης, του απελευθερωτικού αγώνα της Κύπρου, που ρωτούσε τον εαυτό του κατά πόσο στεκόταν στο ύψος του σαν Έλληνας και τελικά θυσιάστηκε αφού εύκολα αντιστάθηκε στην προσπάθεια εξαγοράς του από τους Άγγλους με το μνημειώδες, «ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα αλλά περί αρετής»;

Που οι πολιτικοί που θα προτάξουν το, «ανήκουμε στην Ελλάδα, το στερέωμα της Δύσης;» αντί του, υπόδουλου «ανήκουμε στην Δύση;» Που οι πολιτικοί που απλά θα πουν, «είμαστε Έλληνες» αντί του διχαστικού είμαστε, «δεξιοί,» «ακροδεξιοί,» «ακροαριστεροί,» «αριστεροί,» «κεντρώοι,» «κεντροδεξιοί,» «σοσιαλιστές,» «φιλελεύθεροι,» «νέο-φιλελεύθεροι,» «κομμουνιστές,» «καπιταλιστές» και ακόμα χειρότερα το ανατριχιαστικό «είμαστε νεοέλληνες /νεοκύπριοι, εθνομηδενιστές;»

Ο Ελληνισμός χωράει όλα μας τα αδέλφια, ακόμα και ξένους. Δεν υπάρχει λόγος να υποταχθούμε στα «κόμματα» και στις ψευδοϊδεολογίες. Που οι πολιτικοί που θα μιλήσουν στον κατακτητή της Κύπρου με Ελληνική γλώσσα λέγοντας του πως, «τίποτα δεν σου ανήκει και πως τίποτα δεν θα πάρεις ποτέ σου με Ελληνική υπογραφή» όπως είπαν σε άλλους κατακτητές της Κύπρου οι Παυσανίας, Περικλής και Κίμων εικοσιπέντε αιώνες πριν;

Που οι πολιτικοί που θα χειριστούν το Σκοπιανό με γνώμονα το εθνικό συμφέρον χωρίς κομματικές πονηριές; Που οι πολιτικοί που θα πουν στους Σκοπιανούς πως με τα αγάλματα του Αλέξανδρου στις πλατείες τους και με τις φαντασιώσεις τους πως είναι απόγονοι του, μοιάζουν με ηλικιωμένο που έχει παραισθήσεις πως υπήρξε στρατηγός του Αλεξάνδρου και περιφέρεται στην πλατεία του χωριού φορώντας αμπέχονο, πεποικιλμένο με κίβδηλα αστέρια και κορόνες και με μετάλλια που στον θολωμένο του μυαλό κέρδισε με τον Αλέξανδρο στην μάχη του Υδάσπη ποταμού το 326 π.Χ ενάντια στον Πώρο;

Οι μεγάλοι ηγέτες συμβουλεύονται την Ιστορία τους και οι διαχειριστές την φοβία τους. Ο Αλέξανδρος συμβουλεύτηκε τον Αχιλλέα, ο Παυσανίας τον θείο του Λεωνίδα, ο Zhukov τον Kutuzov και ο Churchill τον Wellington.

Που οι ηγέτες που θα φέρουν πίσω την αίγλη του αρχαίου ελληνικού κάλλους για να ελκύσουμε την εκτίμηση των ξένων, αντί τον χλευασμό τους; Που οι ηγέτες που θα αναδείξουν το αθάνατο πνεύμα της φυλής μας για να τύχουμε της ευμενείας ολόκληρου του πλανήτη που περιμένει πότε επιτέλους θα καταστούμε αντάξιοι του μεγαλείου των προγόνων μας;

Defence-Point

Δημοσίευση: Φεβρουαρίου 15, 2018