Μεγαλύτερος κίνδυνος ο Τσίπρας από τον Ερντογάν;

Ο Ερντογάν βρυχάται και ο Αλέξης κρύβεται…

Γράφει ο Γεωργίου Μιχαήλ

Όσοι παρακολουθούν την πορεία του Ερντογάν, είχαν καταλάβει εγκαίρως και είχαν προειδοποιήσει για το τι πρόκειται να συμβεί. Η προσεκτική παρατήρηση στις εξελίξεις στο εσωτερικό της Τουρκίας και στους σχεδιασμούς του τούρκου Προέδρου για την αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας σκιαγραφούσαν επαρκώς το τι συνέβαινε στο μυαλό του τούρκου «σουλτάνου» Ερντογάν.

Κάποιοι άλλοι, εντός και εκτός της σημερινής κυβέρνησης, όχι μόνο δεν έβλεπαν (και φυσικά δεν κατανοούσαν) το τι επίκειται, αλλά θεώρησαν ως μεγάλη επιτυχία(!) την έλευση του τούρκου Προέδρου στην Ελλάδα και όσα συνέβησαν κατά τη διάρκεια αυτής της επίσκεψης του Ταγίπ Ερντογάν στην Αθήνα και έπειτα στην Ελληνική Θράκη…

Οι εξελίξεις, όπως καταγράφονται τα τελευταία χρόνια, αλλά και όπως κλιμακώνονται τα τελευταία εικοσιτετράωρα, αποδεικνύουν πως όσοι ένιωθαν «ευτυχισμένοι» από τις σχέσεις της Ελλάδας με την Τουρκία του Ερντογάν, είτε ζούσαν σε αυταπάτες (πάλι;) είτε επέλεξαν συνειδητά να ανεβάσουν το επίπεδο επικινδυνότητας στις ελληνοτουρκικές σχέσεις παραδίδοντας ζωτικό χώρο στον γνωστής επιθετικότητας Ερντογάν.

Όσο και αν προσπαθούν σήμερα οι κυβερνώντες (ιδιαίτερα αυτοί) να δημιουργήσουν την εικόνα του έκπληκτου (ή του «πέφτω από τα σύννεφα), δεν μπορούν να πείσουν κανέναν και, φυσικά, δεν μπορούν να απαλλαγούν των όποιων ευθυνών τους, όπως αυτές προκύπτουν από την στάση σιωπής, ανεξήγητης αδράνειας και ανοχής στις συνεχιζόμενες παραβιάσεις την Τουρκίας, τόσο σε πολιτικό όσο και σε στρατιωτικό επίπεδο. Η επιλογή του στρουθοκαμηλισμού αποδεικνύεται (και πάλι) ως στοιχείο αδυναμίας απέναντι σε μια χώρα που η πολιτική της στηρίζεται ξεκάθαρα στην αμφισβήτηση ακόμη και των συμφωνιών που η ίδια έχει υπογράψει και γενικότερα στον πλήρη αναθεωρητισμό…

Το τελευταίο επεισόδιο στα Ίμια ήταν μια σοβαρή κλιμάκωση της επιθετικής τουρκικής στάσης προς την Ελλάδα (πριν λίγες μόλις ημέρες ο αμερικανός πρέσβης, προφανώς με κληρονομικό χάρισμα -εκτός και εάν είχε τις πληροφορίες του-, ανέφερε -διόλου τυχαία μάλλον- πως "φοβάται ένα ατύχημα στο Αιγαίο"). Και, δυστυχώς, δεν είναι αποτέλεσμα μιας κακής ενέργειας ενός τούρκου αξιωματικού, αλλά αποτελεί ένα ακόμη «σημείο» στον χάρτη στρατηγικής κλιμάκωσης που έχει επιλέξει η Τουρκία απέναντι στην Ελλάδα. Και μόνο η περίπτωση του υπουργού Εθνικής Άμυνας κ. Καμμένου, ο οποίος πήγε στα Ίμια με ειδικό σχέδιο παραπλάνησης (το οποίο απέτυχε οικτρά) και αναγκάστηκε να τιμήσει τους νεκρούς έλληνες πιλότους από απόσταση περίπου 2 χιλιομέτρων επειδή τουρκικά πλοία εμπόδιζαν την προσέγγιση στα Ίμια, ήταν –όσο και εάν επιχείρησαν συγκεκριμένοι κύκλοι στην Ελλάδα να το μειώσουν- ένα ιδιαίτερα σοβαρό γεγονός, προάγγελος εξελίξεων όχι μόνο για την περιοχή των Ιμίων, αλλά του ευρύτερου Αιγαιακού χώρου.

Συνέβη, όμως, κάτι ιδιαίτερο, που ώθησε την Τουρκία να προχωρήσει στην απόπειρα (κατορθώνοντας τελικά την αχρήστευση) διεμβολισμού και πιθανής βύθισης του μεγαλύτερου πλοίου του Ελληνικού Λιμενικού; Όλα τα μέχρι στιγμής στοιχεία αποδεικνύουν πως ήταν πράξη ψυχρά εκτελεσμένη και –πιθανότατα- σχεδιασμένη προς εκτέλεση στον συγκεκριμένο χώρο και τόπο. Η δε αντίδραση της ελληνικής πλευράς χαρακτηρίζεται επιεικώς ως ανεπαρκής, όσο και εάν συγκεκριμένοι πάλι κύκλοι επιχειρούν να την εμφανίσουν σαν «σκληρή αντίδραση».

Δυστυχώς, συνέβησαν πολλά περιστατικά στο Αιγαίο (θάλασσα και αέρα), αλλά κυρίως στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας, τα οποία «χαρτογραφήθηκαν» και αξιολογήθηκαν από την πλευρά της Τουρκίας. Τα μείζονος σπουδαιότητας «αξιολογηθέντα» συμβάντα, αφορούσαν την στάση, την ειδικότερη αλλά και την γενικότερη διάθεση της ελληνικής κυβέρνησης να «σπάσει αυγά», τόσο στο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων, όσο και στα ζητήματα με την Αλβανία, όπως τα έθεσε, τα διεκδίκησε και τα επέτυχε η πλευρά των Τιράνων…
Με τα Σκόπια, καταγράφηκε μια κυβέρνηση, αυτή του Αλέξη Τσίπρα και του Πάνου Καμμένου, διατεθειμένη να υποχωρήσει σε μείζονος σημασίας εθνικό θέμα, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις που θα υπήρχαν για την Ελλάδα. Αυτή η συναίνεση και η γενικότερη διάθεση της εύκολης (όσο και αδικαιολόγητης για οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση του κόσμου) υποχώρησης, ήταν μια πολύ σημαντική «μέτρηση» από την πλευρά της Τουρκίας, η οποία αντιλήφθηκε με αρκετή ευκρίνεια πως οι αντιστάσεις των Αθηνών σε εξωτερικές πιέσεις κινούνται μεταξύ γελοιότητας και ανυπαρξίας.
Με την περίπτωση της Αλβανίας, η Άγκυρα κατέγραψε μια ιδιαίτερη στάση υποχωρητικότητας της Ελλάδας, που αφορούσε θαλάσσιους χώρους (ιδιαίτερης ενεργειακής σπουδαιότητας) τους οποίους η Ελλάδα χωρίς ουσιαστικές αντιδράσεις παραχώρησε στην Αλβανία, υποχωρώντας σε αίτημα των Τιράνων για ακύρωση διακρατικής συμφωνίας μεταξύ των δύο χωρών, εις βάρος της Ελλάδας…!

Οι καταγραφές αυτές ήταν ομολογουμένως αρκούντως σαφείς για την ποιότητα του προσωπικού της ελληνικής κυβέρνησης και για την διάθεση της ελληνικής πλευράς να αντιδράσει με προβολή διπλωματικής, οικονομικής (γιατί όχι και στρατιωτικής ισχύος και απειλής) απέναντι σε χώρες οι οποίες εάν αντιμετώπιζαν μια φυσιολογική ελληνική κυβέρνηση δεν θα τολμούσαν να θέσουν κανένα ζήτημα και σε καμία περίπτωση δεν θα τολμούσαν να ακολουθούν επιθετικές πολιτικές απέναντι στην Ελλάδα.

Η «χαρτογράφηση» από την πλευρά της Τουρκίας έδειξε σαφή αδυναμία της ελληνικής κυβέρνησης να ανταπεξέλθει σε απειλή σοβαρής κρίσης, πόσο δε μάλλον να διαχειριστεί μια πραγματική κρίση. Δυστυχώς για τον Αλέξη Τσίπρα και την υπόλοιπη κυβέρνηση, «εμετρήθησαν και ευρέθησαν ελλιπείς» από τον Ταγίπ Ερντογάν. Μάλιστα, το χρονικό σημείο αυτών των εξελίξεων κρίνεται ιδιαίτερα σημαντικό, αφού οι ΗΠΑ επιχειρούν προσέγγιση με την Τουρκία (ασχέτως με τα όσα δημοσιοποιούνται) που δείχνει να «χάνεται» στην «αγκαλιά της Μόσχας», ενώ η Ευρώπη (που ψάχνει οδούς επαφής και επικοινωνίας με την Τουρκία) δήλωσε προς την Τουρκία πως δεν θα ανεχθεί επιθετικές κινήσεις προς χώρες μέλη της Ευρώπης, "ξεχνώντας" όμως να διευκρινήσει ποια θα είναι τα άμεσα μέτρα σε περίπτωση που η Τουρκία δεν συμμορφωθεί με τις «υποδείξεις»…

Δυστυχώς, το περιστατικό στα Ίμια δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως «ορφανό». Και κανείς σώφρων δεν αναμένει πως θα υπάρξει αποκλιμάκωση από την τουρκική πλευρά, όταν δεν έχει υπάρξει καν κάποια ουσιαστική ελεγχόμενη κλιμάκωση από την πλευρά της Ελλάδας, η οποία απειλείται ευθέως –και με δηλώσεις του ίδιου του Ερντογάν- αλλά η κυβέρνησή της δεν τολμά να προχωρήσει στα αυτονόητα και να χρησιμοποιήσει «εργαλεία» που διαθέτει τόσο στο ΝΑΤΟ όσο και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά κυρίως επί των χερσαίων, θαλασσίων και εναέριων συνόρων με την Τουρκία του νέο-οθωμανού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Η Τουρκία του Ερντογάν, διαθέτοντας πολεμικά αεροσκάφη, ελικόπτερα και υπερσύγχρονα άρματα μάχης, δεν μπορεί να κάμψει επαρκώς τους Κούρδους της Συρίας. Τι άραγε θα συνέβαινε στον (μη επαρκώς λειτουργούντα –λόγω των διώξεων- τουρκικό στρατό) εάν επιχειρούσε ο τούρκος Πρόεδρος να κινηθεί στρατιωτικά κατά της Ελλάδας; Χωρίς να υποτιμούμε την «στρατιωτική μηχανή» της Τουρκίας, και χωρίς να υπερτιμούμε τις δυνατότητες του Ελληνικού Στρατού, είμαστε σχεδόν βέβαιοι πως το περίφημο δόγμα των 2,5 πολέμων θα κατέρρεε με εκκωφαντικό θόρυβο και θα δημιουργούσε ιδιαίτερης κρισιμότητας προβλήματα για την ύπαρξη της Τουρκίας, όπως την γνωρίζουμε αυτή τη στιγμή. Η ικανότητα και αποτελεσματικότητα του Τουρκικού Στρατού είναι καταγεγραμμένη και κανείς (βλ. ΝΑΤΟ) δεν θα ήθελε αυτόν τον στρατό να βρεθεί αντιμέτωπος με μια εγνωσμένης ικανότητας στρατό, αυτόν της Ελλάδας.

Όταν κάποια κυβέρνηση δεν μπορεί να διαχειριστεί πιέσεις και απειλές (πόσο τυχαίο είναι πως αυτές γίνονται ταυτόχρονα από την Τουρκία και δύο χώρες που βρίσκονται υπό την άτυπη προστασία της;) σχετιζόμενες με την γεωγραφική της επικράτεια, τότε είναι απολύτως βέβαιο πως αυτή η κυβέρνηση είναι πολύ πιο επικίνδυνη για τους πολίτες από όσο θα μπορούσε ποτέ να γίνει ο Ταγίπ Ερντογάν. Και μια τέτοια κυβέρνηση έχει ελάχιστες επιλογές. Η καλύτερη επιλογή για την σημερινή κυβέρνηση θα ήταν να παραιτηθεί άμεσα για να μπορέσει –ίσως- να γλιτώσει από ευθύνες που δεν είναι και δεν θα είναι σε καμία περίπτωση απλά «πολιτικές»…

ΠΗΓΗ

Δημοσίευση: Μαρτίου 14, 2018