Υπουργείο Δικαιοσύνης ή παρα–Δικαιοσύνης;

Του Σάκη Μουμτζή

Εδώ που φτάσαμε πρέπει να τα πούμε χοντρά και έξω από τα δόντια. Κάθε φορά που η πατρίδα μας βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι, οφείλουμε όλοι να πάρουμε ξεκάθαρη θέση.

Και σήμερα η Ελλάδα εισέρχεται σε μια σκοτεινή ατραπό από την οποία δεν υπάρχει ομαλή έξοδος. Δεν υπάρχει επιστροφή.

Αυτό ακριβώς αναδείχθηκε από την σκευωρία που ύφαιναν τα κυβερνητικά στελέχη για την υπόθεση της Novartis. Οι ρίζες της συνταγματικής εκτροπής, δυστυχώς, βρίσκονται μέσα στο Μέγαρο Μαξίμου. Εκεί επωάζεται το αυγό του φιδιού.

Μια ομάδα υπουργών μαζί με ομάδα επίορκων δικαστών συγκρότησαν ένα παρακρατικό κύκλωμα στον χώρο της Δικαιοσύνης.

Οι ίδιοι οι δικαστικοί λειτουργοί με μια πρωτοφανή, σε ένταση, ανακοίνωση της Ενωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, κατηγορούν τον κυβερνητικό βραχίονα στον χώρο τους, την κυρία Θάνου, πως «δίνει αγώνα για να μείνει ο φάκελος Novartis στην εισαγγελέα Διαφθοράς κυρία Ε. Τουλουπάκη.»

Και για ποιο λόγο αγωνίζεται η κυρία Θάνου ώστε να παραμείνει ο φάκελος στα χέρια της κυρίας Τουλουπάκη;

Μα προφανώς, γιατί είναι πρόθυμη και υπάκουη στους σχεδιασμούς του Μεγάρου Μαξίμου. Δεν μπορεί ολόκληρη εισαγγελέας Διαφθοράς να μην γνωρίζει τα άρθρα 223, 224, 225, του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας.

Ενας πρωτοετής φοιτητής τα γνωρίζει. Κανένας εισαγγελέας που σέβεται το λειτούργημα του και τον εαυτό του δεν θα δεχόταν καταθέσεις της μορφής «άκουσα από τον τάδε, πως ο δείνα μπορεί να έδωσε κάποια χρήματα στον υπουργό.»

Κι όμως η κυρία Τουλουπάκη το έπραξε και μάλιστα σε βάρος δύο πρώην πρωθυπουργών, του Επιτρόπου μας στην ΕΕ, του κεντρικού μας τραπεζίτη και κατά έξι προβεβλημένων στελεχών της δημοκρατικής αντιπολίτευσης.

Οι τέσσερις από αυτούς, όλως τυχαίως, έχουν στοχοποιηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ και τα φερέφωνα του.

Αυτή ακριβώς η διαπλοκή της πολιτικής με την δικαστική εξουσία ορίζει την συνταγματική εκτροπή που ζούμε και για την οποία, πέραν των αυτονόητων πολιτικών ευθυνών, θα αναζητηθούν και ποινικές ευθύνες.

Κάποιοι ροζέ αριστερούληδες μιλούν για τον φόβο ρεβανσισμού. Από πότε η απόδοση δικαιοσύνης είναι ρεβανσισμός; Οι ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί μιας πολιτικής σκευωρίας, οι συνωμότες, δεν πρέπει να τιμωρηθούν;

Τότε γιατί έχουμε τον Ποινικό Κώδικα με τα σχετικά άρθρα του;

Δεν γνωρίζω, και δεν μ΄ενδιαφέρει, αν ο κ. Δ. Παπαγγελόπουλος παρέσυρε τον πρωθυπουργό σε αυτόν τον ολισθηρό δρόμο. Δεν ήξερε ο κ. Α. Τσίπρας, ας ρώταγε.

Αλλά ποιον να ρωτήσει; Τον καθ΄ύλην αρμόδιο υπουργό του που αγνοεί το τεκμήριο της αθωότητας; Τον υπουργό που επέτρεψε να μετατραπεί το υπουργείο του σε υπουργείο παρα-Δικαιοσύνης;

Και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο θεματοφύλακας του πολιτεύματος γιατί σιωπά; Δεν βλέπει τις μηχανοραφίες του προστατευόμενου του Δ. Παπαγγελόπουλου;

Αντί να ανεβαίνει στα τανκς και να προκαλεί αυτή η εικόνα του την γενική θυμηδία — επιεικής έκφραση — ας υπερασπιστεί την διάκριση των εξουσιών.

Είναι καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου. Δεν μπορεί να μείνει απαθής στην καταγγελία της Ενωσης Δικαστών και εισαγγελέων πως « η κυρία Θάνου εκβιάζει τους δικαστές».

Δυστυχώς, εν έτει 2018 επί πρωθυπουργίας Α. Τσίπρα και Προεδρίας της Δημοκρατίας Π. Παυλόπουλου συντελείται, σε ενεστώτα χρόνο, συνταγματική εκτροπή.

Liberal

Δημοσίευση: Μαρτίου 25, 2018