Εθνικές παθογένεις με ανοχή του λαού

Αν θέλουμε να έχει μέλλον η Ελλάδα, επιβάλλεται όλοι μας να λειτουργούμε ως ενεργοί πολίτες

Από τον Δημήτρη Γαρούφα

Eπειδή πρέπει να κοιτάζουμε κατάματα την πραγματικότητα και να λέμε μόνο την αλήθεια, με όποιο κόστος, οφείλουμε να επισημάνουμε ότι η χώρα μας, έπειτα από οκτώ χρόνια Μνημονίων, συμπεριφέρεται (με ευθύνη του πολιτικού προσωπικού της) μάλλον σαν να μη διδάχθηκε τίποτα, έτοιμη να ξανακάνει τα ίδια λάθη και χωρίς όραμα για το μέλλον. Γι’ αυτό χρήσιμο είναι να δούμε ενδεικτικά κάποιες από τις παθογένειές μας, με στόχο τον προβληματισμό για το μέλλον της χώρας μας.

1 Μιλάμε για αναγκαιότητα διαλόγου και συναίνεσης στη δημόσια ζωή, αλλά με αφορμή το θέμα των Σκοπίων βλέπουμε να διχάζεται πάλι η ελληνική κοινωνία γιατί οι υπέρμαχοι της αναγνώρισης των Σκοπίων με ονομασία στην οποία θα περιέχεται ως συνθετικό η λέξη «Μακεδονία» θεωρούν όσους έχουν αντίθετη άποψη (δηλαδή, την πλειονότητα των Ελλήνων που πιστεύει ότι κάτι τέτοιο αποτελεί πηγή προβλημάτων για το μέλλον και απεμπόληση της ιστορικής κληρονομιάς μας) «πατριδοκάπηλους, ακραίους και φασίστες». Αλλά και οι υπέρμαχοι της άποψης να μη δεχθούμε ονομασία στην οποία θα περιέχεται η λέξη «Μακεδονία» θεωρούν τους έχοντες αντίθετη άποψη «προδότες»… Μήπως πρέπει να χαμηλώσουμε όλοι τους τόνους και να γίνει διάλογος με επιχειρήματα από όλες τις πλευρές;

2 Συχνά επικαλούμαστε όλοι το άρθρο 4 του Συντάγματος, που αναφέρει ότι «οι Ελληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνατότητές τους. Εφαρμόζεται αυτό; Κι αν ναι, πώς γίνεται, π.χ., ο περιπτεράς ή ένας νέος ελεύθερος επαγγελματίας να πληρώνει φόρο από το πρώτο ΕΥΡΩ, δίνοντας για φόρους και ασφαλιστικές εισφορές ποσό που ξεπερνά το ετήσιο εισόδημά του, αλλά άλλοι (μεταξύ αυτών και οι ψηφίζοντες τους νόμους εκπρόσωποί μας στο Κοινοβούλιο) όχι;

3 Ισχυρίζεται συχνά η κυβέρνησή μας ότι οι κρατικές δαπάνες είναι ανελαστικές… Αλλά ενδεικτικά επισημαίνουμε ότι ο διορισμός, π.χ., εκατοντάδων ή χιλιάδων μετακλητών υπαλλήλων-συμβούλων σε υπουργεία και σε κυβερνητικές υπηρεσίες δεν είναι ανελαστική δαπάνη, γιατί δεν καλύπτουν καμιά ανάγκη. Απλά, η εκάστοτε κυβέρνηση ανταμείβει με αυτόν τον τρόπο τα ανεπάγγελτα στελέχη του κομματικού σωλήνα, ενώ το γεγονός ότι το Κοινοβούλιό μας έχει διπλάσιους υπαλλήλους από το γερμανικό Κοινοβούλιο δεν προβληματίζει κανέναν.

4 Μιλάμε για ανάγκη αξιοκρατίας και επιστράτευσης των καλύτερων Ελλήνων στη στελέχωση του κρατικού μηχανισμού για να είναι πιο αποτελεσματικός. Αλλά βλέπουμε καθημερινά και διαχρονικά στελέχωση του κρατικού μηχανισμού με μετριότητες του κομματικού σωλήνα, αλλά και στα πολιτικά κόμματά μας που επαγγέλλονται την αξιοκρατία τη στελέχωσή τους με επιλεγμένες μετριότητες που, χωρίς αρχές, εύκολα μεταπηδούν από το ένα κόμμα στο άλλο, ενώ στα υποτιθέμενα κόμματα αρχών είχαμε φτάσει στο σημείο να κληρονομούνται οι βουλευτικές έδρες...

5 Μιλάμε για μεταρρυθμίσεις, αλλά ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις δεν γίνονται στη χώρα, ακόμη και σε απλά πράγματα που μπορεί να γίνουν χωρίς κόστος, ενώ θα έδιναν τόνο αλλαγής… Ενδεικτικά αναφέρω ότι θα μπορούσε ο αριθμός των βουλευτών να περιοριστεί στους 200, οι εκλογές των συλλόγων εκπαιδευτικών θα μπορούσαν να γίνονται σε ημέρες αργίας, για να μην κλείνουν τα σχολεία - και, επειδή μιλάμε για βραδεία απονομή δικαιοσύνης, θυμίζω ότι είμαστε η μόνη χώρα που έχει δικαστικές διακοπές σχεδόν 3,5 μηνών ετησίως (2,5 μήνες το καλοκαίρι, 15 μέρες την περίοδο των Χριστουγέννων και 15 μέρες την περίοδο εορτών του Πάσχα), ενώ σε όλες τις ευνομούμενες χώρες τα δικαστήρια κλείνουν μόνο τον μήνα Αύγουστο…

Αρμενίζαμε και εξακολουθούμε να αρμενίζουμε στραβά ως χώρα, γιατί και εμείς οι πολίτες ανεχόμασταν τις παθογένειες της πολιτικής ζωής μας και εξυμνούσαμε ως λαμπρό το Σύνταγμά μας, που εξασφαλίζει ουσιαστικά, μέσω της σύντομης παραγραφής, την ατιμωρησία των επίορκων πολιτικών (έγιναν αναθεωρήσεις του Συντάγματος, αλλά τη διάταξη σύντομης παραγραφής δεν την άγγιξαν...), γιατί στέλναμε στο Κοινοβούλιο αυτούς που ψήφιζαν τα επιδόματα «έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία» και εξυμνούσαμε ως μεγάλους ηγέτες ανθρώπους που απλά παραμέριζαν τα προβλήματα (π.χ. θέμα των Σκοπίων) -γι’ αυτό τα βρίσκουμε μπροστά μας τώρα σε τρισχειρότερη μορφή-, ενώ υμνούσαμε ως κόμματα αρχών κόμματα που, σε συγκεκριμένες εκλογικές περιφέρειες με ευτελείς μεθοδεύσεις, επέλεγαν για το ψηφοδέλτιο ασήμαντες μετριότητες, αποκλείοντας τους ικανούς για να εκλεγεί άνετα κάποιος στενός συγγενής του ηγέτη…

Τελειώνοντας, υπενθυμίζω αυτά που έγραφε στο βιβλίο του «Σκιαγραφία των γενναίων» ο Τζον Κένεντι, πριν εκλεγεί πρόεδρος των ΗΠΑ: «Σε μια δημοκρατία, κάθε πολίτης, άσχετα με το ενδιαφέρον που έχει για την πολιτική, ασκεί κι αυτός ένα λειτούργημα και υπέχει μια ευθύνη. Και, σε τελική ανάλυση, το είδος της κυβέρνησης που έχουμε εξαρτάται κυρίως από το πώς εκπληρώνει καθένας τις υποχρεώσεις του. Εμείς, ο λαός, είμαστε τα αφεντικά και θα έχουμε την πολιτική ηγεσία, καλή ή κακή, που εμείς θέλουμε και αξίζουμε». Γι’ αυτό, αν θέλουμε να έχει μέλλον η χώρα, επιβάλλεται να λειτουργούμε ως ενεργοί πολίτες.

Δημοκρατία

Δημοσίευση: Μαρτίου 11, 2018