Τα δύο «Aν» του Αλέξη Τσίπρα που δείχνουν... πως το τέλος είναι προδιαγεγραμμένο

Του Γιάννη Κ. Τρουπή

Λένε πως με «Aν» δε γράφεται η ιστορία και σίγουρα αυτοί που το λένε δεν έχουν άδικο. Παρ' όλα αυτά μερικές φορές δεν είναι κακό να εξετάζουμε πολύ προσεχτικά αυτές τις υποθετικές περιπτώσεις που μπορεί να μην έγιναν αλλά που εάν υλοποιούνταν ίσως και να άλλαζαν πολλά.

Με τον τρόπο αυτό μπορούν να βγουν χρήσιμα συμπεράσματα σε πραγματικό και όχι υποθετικό πεδίο.

Στον ανασχηματισμό της κυβέρνησης για παράδειγμα ο Αλέξης Τσίπρας είχε δύο «όπλα», τα οποία έμειναν τελικά κλεισμένα στο κυβερνητικό οπλοστάσιο. Δύο «όπλα» που ισοδυναμούν με δύο μεγάλα «εάν», με δύο επιλογές του πρωθυπουργού που ποτέ δεν υλοποιήθηκαν αν και συζητήθηκαν στο πλαίσιο των αλλαγών του κυβερνητικού σχήματος. Δύο πρωθυπουργικές κινήσεις, που η μη προτίμησή τους δείχνει την απόλυτη «ατολμία» που κυριαρχεί στο Μέγαρο Μαξίμου.

- Το πρώτο «Aν», αφορά στην πιθανότητα αξιοποίησης από τον πρωθυπουργό νέων στελεχών του κόμματός του. Γιατί ΑΝ και είχε τη δυνατότητα να δώσει την ευκαιρία σε στελέχη της νεότερης γενιάς να προβληθούν από την μία και από την άλλη να δώσουν και αυτά με την σειρά τους στο υπουργικό συμβούλιο φρεσκάδα και αέρα ανανέωσης, δεν το επέλεξε;

Πολύ συζήτηση έγινε για την συγκεκριμένη ευκαιρία του κ. Τσίπρα, την οποία και δεν εκμεταλλεύθηκε στη δεδομένη χρονική στιγμή. Η επιλογή άλλωστε του Φώτη Κουβέλη και η μετακίνηση του Γιάννη Δραγασάκη μιλάνε από μόνες τους. Όποια εξήγηση και αν επιχειρήσει κάποιος να δώσει για αυτή την «ατολμία» του κ. Τσίπρα μία δείχνει να είναι η πιο ρεαλιστική.

Ο πρωθυπουργός δεν μπόρεσε ή δε θέλησε να διαταράξει εσωτερικές ισορροπίες, αφού είδε ότι το κλίμα δεν τον ευνοεί. Όταν δεν σε «πάει μην σπρώχνεις την τύχη σου» λένε οι λάτρεις των τυχερών παιχνιδιών, οι κανόνες των οποίων δεν είναι λίγες οι φορές που προσομοιάζουν με εκείνους της πολιτικής τέχνης.

Υπάρχουν και αυτοί όμως που πιστεύουν ότι το συγκεκριμένο «όπλο», θα το χρησιμοποιήσει ο πρωθυπουργός σε έναν επόμενο ανασχηματισμό με καθαρά εκλογικό χαρακτήρα.

Η απάντηση είναι μάλλον απλή σε αυτή την σκέψη:

Ποιό στέλεχος της νεότερης γενιάς θα θελήσει να μπει σε μία κυβέρνηση, λίγο πριν την κάλπη με όλα τα προγνωστικά να είναι εναντίον της κυβέρνησης, την οποία θα κληθεί να υπηρετήσει ; Θα είναι σαν να ναρκοθετεί το μέλλον του.

- Το δεύτερο «Aν» έχει να κάνει με την αξιοποίηση των λεγόμενων εξωκοινοβουλευτικών στελεχών. Γιατί ο κ. Τσίπρας ΑΝ και είχε την συγκεκριμένη δυνατότητα δεν έπαιξε αυτό το «χαρτί»;

Κάποιοι θα πουν ότι ο πρωθυπουργός προσπάθησε αλλά δεν του βγήκε. Μερικοί θα πουν ξανά ότι το κράτησε για τον «εκλογικό» ανασχηματισμό. Αντίλογος υπάρχει και σε αυτό: Ποιός εξωκοινοβουλευτικός θα πει «ναι» στην είσοδο σε μία κυβέρνηση λίγο πριν από τις εκλογές, όταν οι πιθανότητες να τις κερδίσει είναι μικρές ;

Από όποια πλευρά και αν το δει κανείς, ο κ. Τσίπρας δεν τράβηξε κανένα από τα παραπάνω χαρτιά ΑΝ και μπορούσε.

Η εξήγηση είναι μάλλον ξεκάθαρη. Το αδιέξοδο είναι μεγάλο και οι ισορροπίες, όσο περνά ο καιρός, ολοένα γίνονται και πιο εύθραυστες στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και του Μεγάρου Μαξίμου. Ο πρωθυπουργός δείχνει εγκλωβισμένος σε ένα «κλίμα αδιεξόδου» που κάθε μέρα παίρνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις. Εάν μπορούσε θα είχε προχωρήσει και στα δύο «Aν», όμως δεν το έκανε και αυτό φαίνεται να μοιάζει σαν την αποδοχή του τέλος... που έρχεται.

Liberal

Δημοσίευση: Απριλίου 02, 2018