Η ελληνική μιζέρια

Πράγματι βρισκόμαστε σε μία πολύ δύσκολη θέση, προδομένοι από όλες τις κυβερνήσεις μας. Τι θα κάνουμε όμως; Θα μείνουμε με σταυρωμένα χέρια παρακολουθώντας αμέτοχοι την καταστροφή μας; Θα κλαίμε απαρηγόρητοι κάτω από τα ερείπια που άφησε το πολιτικό μας σύστημα; Θα κοιτάζουμε τα παιδιά μας να φεύγουν μαζικά στο εξωτερικό και την Ελλάδα να ερημώνει, χωρίς να αντιδράμε καθόλου;


Αναφερόμενοι σε μικρές χώρες, από τις οποίες θα μπορούσαμε να παραδειγματισθούμε όσον αφορά τα μελλοντικά μας βήματα, δεν θα κάναμε φυσικά ποτέ το λάθος να συγκρίνουμε το υπέροχο ελληνικό κλίμα, την εύφορη γη της πατρίδας μας, το πανέμορφο φυσικό της περιβάλλον, καθώς επίσης την μοναδική πολιτιστική της κληρονομιά, με οποιοδήποτε άλλο κράτος.


Εν τούτοις, όπως η εξυπνάδα ενός ανθρώπου δεν ωφελεί εάν παραμένει στη θεωρία και δεν τη χρησιμοποιεί παραγωγικά ή δημιουργικά, έτσι και ο φυσικός πλούτος μίας χώρας – αφού είναι δεδομένο το ότι η Ολλανδία, με έκταση λίγο μεγαλύτερη από την Πελοπόννησο (με άσχημες κλιματολογικές συνθήκες κλπ.), καταφέρνει να συντηρεί 17.000.000 ανθρώπους, με ένα ετήσιο κατά κεφαλήν εισόδημα ύψους 52.111 $, ενώ το Ισραήλ, σε μία επικίνδυνη και άγονη περιοχή, με έκταση μικρότερη από την Πελοπόννησο, συντηρεί 8.547.000 ανθρώπους (πηγή), με εισόδημα 35.000 $.


Αντίθετα η Ελλάδα, μία πολλαπλά προικισμένη από τη φύση και τους προγόνους της χώρα, δεν καταφέρνει να συντηρήσει τους 10.757.000 Πολίτες της, οι οποίοι μειώθηκαν κατά 2,5% το 2016 – ενώ όχι μόνο δεν προσελκύει μορφωμένους και εκπαιδευμένους Έλληνες από το εξωτερικό, όπως οι δύο άλλες χώρες αλλά, αντίθετα, την εγκαταλείπουν μαζικά, αδυνατώντας να επιβιώσουν.

Την ίδια στιγμή το κατά κεφαλή εισόδημα της μειώθηκε στα 22.736 $ το 2016 από 29.874 $ το 2008 (γράφημα, σύγκριση με την Ολλανδία), παρά τη μαζική μετανάστευση των νέων της – ενώ, εάν συνεχιστεί η τάση, σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχει κανένας Έλληνας στην πατρίδα μας σε παραγωγική ηλικία,όπως έχει συμβεί με αρκετά χωριά στο παρελθόν που παρέμειναν μόνο οι ηλικιωμένοι.


Περαιτέρω, φυσικά γνωρίζουμε τα προβλήματα χωρών όπως η Ολλανδία, μεταξύ άλλων λόγω της υπερβολικής εκμετάλλευσης των εδαφών τους – όπως στο θέμα της διατροφής, για το οποίο αναγνώστης μας που διαμένει εκεί έγραψε τα εξής:
«Τα παραγόμενα τρόφιμα είναι χειρίστης ποιότητας, βιομηχανοποιημένα και πλήρως συσκευασμένα – με αποτέλεσμα να νοιώθω πως βιώνουμε ένα συνεχές διατροφικό σκάνδαλο, για το οποίο όμως δεν μιλάει κανείς. Πριν από λίγους μήνες ήλθε στην επιφάνεια ένα σκάνδαλο με τις φράουλες, αφού είχε προηγηθεί κάτι ανάλογο με τα αυγά, όπως και πολλά άλλα.
Η ανθυγιεινότητα της διατροφής στην Ολλανδία καλύπτεται πίσω από το γεγονός ότι, τα επιδημιολογικά αποτελέσματα της γίνονται αντιληπτά μετά από δεκαετίες. Επίσης από το ότι προσελκύει εκατοντάδες χιλιάδες υγιείς μετανάστες, Ευρωπαίους και μη, οι οποίοι «αλλοιώνουν» τη θνησιγενή τάση του εγχωρίου πληθυσμού. Η μεγαλύτερη προσδοκία μου είναι να φύγω από την Ολλανδία, λόγω της ανθυγιεινής ζωής της και του μαρτυρίου που βιώνω, όσον αφορά τη διατροφή μου».
Γνωρίζουμε όμως επίσης πως εμείς οι Έλληνες δεν έχουμε καταλάβει ακόμη τον πλούτο που διαθέτουμε, την ποιότητα ζωής που θα μπορούσαμε να έχουμε και την αντικειμενικά τεράστια αξία της χώρας μας – αφού διαφορετικά δεν θα είχαμε καταλήξει στη σημερινή άθλια κατάσταση μας, όπου δεν έχουμε μόνο μετατραπεί σε μία εξαθλιωμένη αποικία των πιστωτών μας και σε σκλάβους χρέους, αλλά αδυνατούμε επί πλέον να συντηρήσουμε τον ελάχιστο συγκριτικά με την έκταση της χώρας μας πληθυσμό της, να προστατεύουμε τα περιουσιακά μας στοιχεία, καθώς επίσης την εδαφική μας ακεραιότητα.


Ακόμη χειρότερα συνεχίζουμε να αναζητούμε δικαιολογίες για το κατάντημα μας ή/και να υποβαθμίζουμε τις επιτυχίες των άλλων χωρών, κάτω από πολύ πιο δύσκολες συνθήκες – όπως στο παράδειγμα του Ισραήλ, όπου ισχυριζόμαστε ότι η επιτυχία του οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στη στήριξη του από τις Η.Π.Α., πως είναι ένα κράτος των Rothschild κοκ. Εκτός αυτού το κατηγορούμε για τη συμπεριφορά του απέναντι στους Παλαιστινίους, όταν εμείς δεν αναφερθήκαμε καθόλου σε τέτοιου είδους θέματα, αλλά στο πολιτικό σύστημα και στην οικονομία του – αφού αυτά είναι που οφείλουν να μας ενδιαφέρουν.


Όταν δε αναφέραμε πως η λειτουργία του κράτους επικεντρώνεται στον αυστηρό έλεγχο και στην εφαρμογή των κανόνων που τοποθετεί, από τους οποίους δεν εξαιρούνται φυσικά ούτε οι πολιτικοί,θεωρηθήκαμε οπαδοί του κρατισμού – παρά το ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο στον εθνικοσοσιαλισμό που σε γενικές γραμμές έχει υιοθετήσει το Ισραήλ, στον οποίο οι επιχειρήσεις ανήκουν μεν σε ιδιώτες, αλλά το κράτος τις εποπτεύει πολύ σοβαρά μη επιτρέποντας τους να λειτουργούν ασύδοτα.


Η άγνοια φάνηκε ακόμη και στο θέμα του ισχυρού εργατικού συνδικάτου του (HISTADRUT), όσον αφορά τα επιχειρηματικά του εγχειρήματα – παρά το προσθέσαμε την πηγή που το επαληθεύει και που θα έπρεπε να μελετήσει κανείς για να διδαχθεί, αντί απλά να το αμφισβητεί (πηγή).
Η εθνική προδοσία
Περαιτέρω, επιμένουμε μεν σωστά να ενοχοποιούμε για τα πάντα το πολιτικό μας σύστημα, χωρίς όμως να δίνουμε την απαιτούμενη σημασία στο ότι, εμείς το ανεχτήκαμε τόσες δεκαετίες και εμείς συνεχίζουμε να το ανεχόμαστε ακόμη, παρά τα εγκλήματα του τα τελευταία οκτώ χρόνια – όπου κυριολεκτικά παρέδωσε αμαχητί, χωρίς κανένα αντάλλαγμα την εθνική μας κυριαρχία στους ξένους πιστωτές, δένοντας μας χειροπόδαρα με τις χιλιάδες σελίδες των δανειακών συμβάσεων που υπέγραψαν οι βουλευτές χωρίς καν να τις διαβάσουν, καθώς επίσης των μνημονίων που τις συνοδεύουν.


Σε κάθε περίπτωση είναι απολύτως σωστό το ότι, μια χώρα που αποδέχεται να εφαρμόσει προγράμματα εξαθλίωσης των Πολιτών της, παραιτούμενη χωρίς ντροπή από την εθνική της κυριαρχία επειδή της τα επιβάλλουν οι «εταίροι» της, χωρίς κανένα δικό της σχέδιο μετά από οκτώ ολόκληρα χρόνια, δεν έχει καμία υπόληψη στη συνείδηση φίλων και εχθρών της – πόσο μάλλον όταν πιστεύει πως η ολοκλήρωση των διαδοχικών αξιολογήσεων είναι υψίστης σημασίας για την επιβίωση της!


Εύλογα λοιπόν η δουλοπρεπής συμπεριφορά της υποτέλειας, των υποκλίσεων και της διεθνούς επαιτείας των τελευταίων κυβερνήσεων μας, χωρίς σημαντικές αντιδράσεις των Πολιτών, αποθράσυνε τους εχθρικούς γείτονες της χώρας μας, ακόμη και τους πλέον ανίσχυρους – όσον αφορά την υλοποίηση των μακροχρόνιων ονείρων τους, όπως στο παράδειγμα των Σκοπίων σε συνεργασία με την πέμπτη ελληνική φάλαγγα, της Αλβανίας ή της Τουρκίας.

Συνεχίζοντας, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία σχετικά με το ότι, οι ελληνικές κυβερνήσεις από το 2010 και μετά, με την υπαγωγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ, με τα μνημόνια, με το PSI (γράφημα), καθώς επίσης με την προδοσία του 2015 που υπεγράφη από τη συντριπτική πλειοψηφία των κομμάτων και των βουλευτών, έκαψαν όλα τα διαπραγματευτικά μας χαρτιά – ενώ έδεσαν τη χώρα κυριολεκτικά χειροπόδαρα, μετακυλώντας τη χρεοκοπία από το κράτος στους δύστυχους Πολίτες του που έχουν καταδικαστεί να χάσουν ότι έχουν και δεν έχουν, χωρίς καμία προοπτική μείωσης του δημοσίου χρέους ή ανάκτησης της εθνικής τους κυριαρχίας.


Όλα αυτά είναι η ψυχρή πραγματικότητα και πράγματι βρισκόμαστε σε μία πολύ δύσκολη θέση, προδομένοι από όλες τις κυβερνήσεις μας. Τι θα κάνουμε όμως; Θα μείνουμε με σταυρωμένα χέρια παρακολουθώντας αμέτοχοι την καταστροφή μας; Θα κλαίμε απαρηγόρητοι κάτω από τα ερείπια που άφησε το πολιτικό μας σύστημα; Θα κοιτάζουμε τα παιδιά μας να φεύγουν στο εξωτερικό, καθώς επίσης όσα είναι ήδη εκεί και δεν μπορούν να επιστρέψουν, παρά το ότι δεν υπάρχει κανένας Έλληνας που δεν θέλει να γυρίσει στο σπίτι του;


Δεν έχουμε αλήθεια καμία δυνατότητα αντίδρασης; Είμαστε πράγματι υποχρεωμένοι να χάσουμε την ιδιοκτησία αυτού του παραδείσου που μας κληροδότησαν οι πρόγονοί μας; Πρέπει να συνεχίσουμε να αποδεχόμαστε τα πάντα, λόγω των ανίκανων και βουτηγμένων στη διαφθορά κυβερνήσεων μας, οι οποίες δεν δίστασαν να μας ξεπουλήσουν; Έχει νόημα να αποδεχόμαστε παθητικά πως αυτή είναι η μοίρα μίας μικρής χώρας, σε μία επικίνδυνη γεωπολιτική θέση, η οποία έκανε το τραγικό λάθος να υπερχρεωθεί;
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, πιστεύουμε πως δεν έχει κανένα νόημα η παθητική μας στάση και ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε εάν δραστηριοποιηθούμε όλοι μαζί, με στόχο να ξεφύγουμε από την απίστευτη μιζέρια, στην οποία έχουμε βυθιστεί, αναζητώντας πραγματικές λύσεις – με παραδείγματα άλλων χωρών που τα κατάφεραν, καθώς επίσης με την υιοθέτηση νέων «μεθόδων».


Εν προκειμένω, η ίδρυση ενός «Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας» για την άμυνα μας, ενός Εθνικού Συμβουλίου Χρέους για την αντιμετώπιση του υπέρογκου δημοσίου χρέους μας (κάτι που θα καθιστούσε επί πλέον εφικτή την επίλυση του προβλήματος της κατακόρυφης αύξησης του κόκκινου ιδιωτικού που προκάλεσαν τα μνημόνια), η κατάρτιση ενός δικού μας εθνικού οικονομικού σχεδίου ανασυγκρότησης κοκ., θα ήταν θετικές ενέργειες σε συλλογικό επίπεδο – ενώ σε ατομικό οφείλουμε να εκμεταλλευθούμε τον πλούτο της πατρίδας μας παρά τις σημερινές αντιξοότητες, όπως τις ευκαιρίες που προσφέρονται στον πρωτογενή τομέα και στον τουρισμό, με απώτερο στόχο να στηριχθεί η αναβίωση της βιομηχανίας μας.


Το γεγονός ότι καλύπτουμε με δικά μας προϊόντα μόνο το 15% της εγχώριας τουριστικής ζήτησης, όταν η Ιταλία το 75%, όπως επίσης οι ανάγκες μας για θερμοκήπια 100.000 στρεμμάτων, είναι αρκετό για να μας προβληματίσει – έτσι ώστε να ξεφύγουμε από την παθητικότητα, παράγοντας ξανά πλούτο. Όσον αφορά το πολιτικό μας σύστημα, είμαστε σίγουροι πως αν αλλάξουμε εμείς, θα αλλάξει και αυτό – με αποτέλεσμα να τιμωρηθούν ως οφείλουν όλοι εκείνοι που μας οδήγησαν στα σημερινά τρομακτικά αδιέξοδα, διώχνοντας τα παιδιά μας στο εξωτερικό και υποδουλώνοντας την πατρίδα μας.

Analyst

Δημοσίευση: Απριλίου 19, 2018