Το δράμα των ιθαγενών

Έχοντας πλέον ενημερωθεί, είναι δική μας ευθύνη το ότι δεν θέλουμε να καταλάβουμε πως για να αναπνεύσει κανείς, πρέπει να σηκώσει ψηλά το κεφάλι – ενώ η ανοχή είναι συνώνυμη με τη συνενοχή, αφού όλοι πια γνωρίζουμε που ακριβώς οδηγούμαστε.

Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος

Ο πρόεδρος Putin κέρδισε τις εκλογές στη χώρα του με 76% για δύο βασικά πράγματα: (α) λόγω του ότι έχει εξασφαλίσει και διαφυλάξει την εθνική αξιοπρέπεια και την υπερηφάνεια των Ρώσων, οι οποίοι υπέφεραν τα πάνδεινα από την πολιτική «σοκ και δέους» της δεκαετίας του 1990 (ανάλυση), όπου ο πληθυσμός της χώρας μειώθηκε κατά περίπου 15.000.000, καθώς επίσης (β) επειδή προστατεύει την εθνική τους ανεξαρτησία σε όλα τα επίπεδα, συμπεριλαμβανομένης της οικονομίας, αρνούμενος σθεναρά να σκύψει το κεφάλι απέναντι στον ηγέτιδα δύναμη του πλανήτη και γενικότερα στη Δύση.

Εκτός αυτού, πιστός στο αξίωμα πως ότι δεν μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς, κατάφερε να αντιμετωπίσει τις δυτικές κυρώσεις που επιβλήθηκαν στη χώρα του το 2014, να αντισταθεί στο χρηματοπιστωτικό και νομισματικό πόλεμο που δέχτηκε, καθώς επίσης να επέμβει με επιτυχία στη Μ. Ανατολή – κάνοντας αισθητή την παρουσία της Ρωσίας σε ολόκληρο τον πλανήτη. Βασικό στήριγμα του είναι βέβαια οι Πολίτες της χώρας του, οι οποίοι υπολογίζουν περισσότερο το Έθνος από το βιοτικό τους επίπεδο – το οποίο είναι το μισό περίπου σε σχέση με την Ελλάδα σήμερα, όσον αφορά το κατά κεφαλήν ΑΕΠ (γράφημα), αν και σε όρους αγοραστικής αξίας (ΡΡΡ) είναι πια το ίδιο.

Στην Ελλάδα τώρα συνεχίζεται η ίδια διαδικασία, με την παρουσία σχεδίων επί χάρτου με βαρύγδουπα ονόματα στους Πολίτες – όπως το «Ολιστικό αναπτυξιακό μοντέλο» που ετοιμάζει η κυβέρνηση (γράφημα) για να εφαρμοσθεί μετά τη βρώμικη έξοδο της χώρας στις αγορές, αφού καθαρή δεν πρόκειται ασφαλώς να είναι. Θα αποτελέσει δε ένα ακόμη λάθος των κομμάτων που υπερχρέωσαν ασύστολα την Ελλάδα, με αφετηρία το 1981 και ειδικά το χρονικό διάστημα 2004-2009 του αξιότιμου κ. Καραμανλή – ενώ την κατέστρεψαν κυριολεκτικά μετά το 2010, παραδίδοντας αμαχητί και χωρίς κανένα αντάλλαγμα την εθνική της ανεξαρτησία, εξευτελίζοντας διεθνώς τους Έλληνες και δρομολογώντας τη μεγαλύτερη ληστεία όλων των εποχών.

Θύματα της οι απλοί άνθρωποι που δεν συνειδητοποίησαν πως όταν δεν χρεοκοπεί επίσημα ένα κράτος, πτωχεύουν οι Πολίτες του – χάνοντας ότι έχουν και δεν έχουν, ακόμη και την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας τους, καθώς επίσης μετατρεπόμενοι σε σκλάβους χρέους στο διηνεκές. Είναι βέβαια δική τους ευθύνη το ότι, δεν θέλουν να καταλάβουν πως για να αναπνεύσει κανείς, πρέπει να σηκώσει ψηλά το κεφάλι – αφού είναι αδύνατον όταν είναι σκυμμένο κάτω και δεν διαμαρτύρονται καν.

Μπορεί βέβαια να μην είναι δική τους ευθύνη η καταστροφή της πατρίδας και των παιδιών τους στο διηνεκές – αλλά των διεφθαρμένων ή/και ανίκανων κομμάτων που τους κυβέρνησαν και τους κυβερνούν. Όμως, εάν δεχτούμε πως η ανοχή είναι συνώνυμη με τη συνενοχή, τα πράγματα αλλάζουν – ενώ κανένας σήμερα δεν μπορεί να ισχυρισθεί πως δεν γνωρίζει τι ακριβώς θα συμβεί.

«Λαμπρό» παράδειγμα η Σερβία στην οποία, σχεδόν τριάντα χρόνια μετά την καταστροφή της, το ΑΕΠ της παραμένει χαμηλότερο κατά 25% σε σχέση με το 1989, μόλις στα 37 δις $ – ενώ η δαμόκλειος σπάθη της χρεοκοπίας παραμένει σταθερά επάνω από το κεφάλι της, όπως επίσης οι διαρκείς απαιτήσεις μεταρρυθμίσεων, ιδιωτικοποιήσεων κοκ. εκ μέρους του ΔΝΤ. Στα πλαίσια αυτά έχει ενδιαφέρον το απόσπασμα του βιβλίου ενός δημοσιογράφου που έζησε την πολιτική από κοντά, σύμφωνα με το οποίο τα εξής:
«Υπουργός οικονομικών της κυβέρνησης Σαμαρά ήταν ο κ. Γιάννης Στουρνάρας, φίλος του κ. Σημίτη από τις μαύρες ημέρες της διακυβέρνησης του. Ο γενικός γραμματέας πληροφοριακών συστημάτων του είχε εντοπίσει παράνομες τριγωνικές συναλλαγές σε εμπορία πετρελαίου – επιβάλλοντας πρόστιμο 880 εκ. € στις δύο συμμετέχουσες εταιρείες του κ. Λάτση και του κ. Βαρδινογιάννη (είναι άλλωστε γνωστό πως το λαθρεμπόριο καυσίμων χωρίς τη συμμετοχή των διυλιστηρίων είναι πολύ δύσκολο). Ο υπουργός Γιάννης τότε του είπε τα εξής:

«Ότι θα σου πω θα είναι σαν να στα λέει ο ίδιος ο πρωθυπουργός κ. Σαμαράς. Έτσι μου είπε να σου πω, έτσι σου λέω. Θα ετοιμάσεις τα χαρτιά για να διαγραφεί το πρόστιμο που έβαλε η υπηρεσία σου και μόλις το ολοκληρώσεις, θα υπογράψεις και την παραίτηση σου από τη θέση σου».Αργότερα, στις 13 Μαρτίου του 2014 διεξαγόταν η ολομέλεια της ελληνικής Βουλής, όπου συντεταγμένα η αίθουσα άρχισε να αδειάζει από τους βουλευτές της αντιπολίτευσης μετά τις 21.30 – πριν από όλους του ΣΥΡΙΖΑ, σαν να είχε πέσει σήμα. Στις 23.30 τη νύχτα είχαν μείνει μόνο οι 142 βουλευτές της συγκυβέρνησης της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ – όπου έφτασε τροπολογία που είχαν καταθέσει τρεις υπουργοί: Διοικητικής μεταρρύθμισης (Κ. Μητσοτάκης), Οικονομίας (Γ. Στουρνάρας) και Εργασίας (Γ. Βρούτσης).

Η τροπολογία διέγραψε το πρόστιμο των 880 εκ. € που είχε επιβληθεί για τις παράνομες τριγωνικές συναλλαγές – το οποίο, μαζί με τους τόκους, είχε φτάσει στο 1.200.000 €, όσο περίπου μισό ετήσιο ΕΝΦΙΑ (ποιός κυβερνάει αλήθεια την Ελλάδα; Η Τρόικα; Η εκλεγμένη κυβέρνηση; Η οικονομική εξουσία;). Ψηφίσθηκε δε μόνο από τους 142 βουλευτές και όχι από τους 151 που επιβάλλει το Σύνταγμα – ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ που εγκατέλειψε την αίθουσα συμφώνησε έμμεσα, δια της απομάκρυνσης του.

Ο κ. Στουρνάρας τώρα είχε αφήσει λαμπρές στιγμές ως υπουργός οικονομικών. Για παράδειγμα, είχε μεταβεί στη Νέα Υόρκη, όπου συναντήθηκε με την επικεφαλής του ΔΝΤ. Η κυρία του είχε δώσει μήνυμα να μεταφέρει στην ελληνική κυβέρνηση και στον πρωθυπουργό κ. Σαμαρά. Το μήνυμα ήταν η μοναδική λύση σωτηρίας για την Ελλάδα – αναφέροντας πως η κυβέρνηση έπρεπε να κάνει κεντρική της πολιτική διεκδίκηση τη διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους της χώρας, ενώ το ΔΝΤ θα την στήριζε με όλες του τις δυνάμεις.

Ο υπουργός οικονομικών όμως, μόλις βγήκε από το γραφείο της επικεφαλής του ΔΝΤ, τηλεφώνησε αμέσως και ενημέρωσε τον κ. Σόιμπλε – ο οποίος ήταν φανατικά εναντίον της διαγραφής χρέους και ο νούμερο ένα εχθρός της Ελλάδας. Ο γερμανός του απάντησε τα εξής: «Ξέχασε το Γιάννη». Τι είχε κάνει ακριβώς ο Γιάννης; Είχε καρφώσει ύπουλα την επικεφαλής του ΔΝΤ στον κ. Σόιμπλε, προδίδοντας τις προθέσεις της για διαγραφή του ελληνικού χρέους – αδιαφορώντας προφανώς για τις συνέπειες στην πατρίδα του.

Ο Γερμανός δεν ξέχασε βέβαια την εκδούλευση του Γιάννη. Με απαίτηση του ο Γιάννης κάθισε στη θέση του κεντρικού τραπεζίτη, στην Τράπεζα της Ελλάδος. Όσον αφορά τον κ. Τσίπρα, είναι ίδια πάστα με τον κ. Σαμαρά, αφού έκανε και αυτός πράξη το δόγμα, σύμφωνα με το οποίο «θα υποσχεθώ τα πάντα για να γίνω πρωθυπουργός και μετά θα δω τι θα κάνω». Είναι δε φαινόμενο, αφού συγκεντρώνει όλα τα χειρότερα ελαττώματα των προκατόχων του». (Γ.Β.)

Ολοκληρώνοντας, υποθέτουμε πως ο δημοσιογράφος έχει περιγράψει αντικειμενικά αυτά που βίωσε, επειδή δεν έχει συμφέρον να κάνει κάτι αντίθετο – πόσο μάλλον αφού δεν είναι στις προθέσεις του η ευρεία κυκλοφορία του βιβλίου του. Θεωρούμε δε πως είναι αρκετά για να καταλάβουν οι Έλληνες πού ακριβώς οδηγείται η χώρα τους και ποιοί τους εκμεταλλεύονται ασύστολα, κερδίζοντας τεράστια ποσά εις βάρος τους – ενώ αυτοί καλούνται με συνεχώς υψηλότερους φόρους, με τρομακτικές μειώσεις των εισοδημάτων τους, με κατασχέσεις και με πλειστηριασμούς, να πληρώνουν λύτρα στους εγχώριους και ξένους ελίτ που τους λεηλατούν, χωρίς καμία προοπτική μείωσης των χρεών τους και χωρίς κανένα μέλλον για την πατρίδα τους και τα παιδιά τους.

Analyst

Δημοσίευση: Μαΐου 16, 2018