ΑΠΑΝΤΗΣΤΕ ΚΑΡΙΟΛΗΔΕΣ

Εκανα αίτηση για κοινωνικό τιμολόγιο ρεύματος και απορρίφθηκε, γιατί δεν έχω κινητό!!!!!! Ακόμα κι αν σταματούσα το σταθερό και έπαιρνα ένα κινητό, για να ικανοποιήσω τις απαιτήσεις τους, πάλι θα απορριπτόμουν, γιατί απαιτούν και σταθερό και κινητό τηλέφωνο. Δηλαδή μειώνουν λίγο την τιμή του ρεύματος, ΜΟΝΟ αν ακουμπήσουμε αυτήν την «έκπτωση» στους αρχιγύφτουλες των τηλεφωνικών εταιρειών…

Να απαντήσουν τα καθίκια, που νομοθετούν. Πόσα πήραν από το καρτέλ των τηλεφωνικών εταιρειών για αυτήν την εκδούλευση; (Απαντάω μόνος μου, γιατί αυτοί δεν θα το κάνουν μάλλον.) Προφανώς όχι πολλά. Μαζεύουν άπειρα φασούλια στα σακούλια τους από τον ωκεανό των νομοθετικών αθλιοτήτων και έτσι κάνουν καλές τιμές στα λαμόγια.

Απορρίφθηκα με ετήσιο εισόδημα 1.400 ευρώ και περιουσία 109.000 (στα χαρτιά βέβαια, γιατί αν την πούλαγα, ούτε τα μισά δεν θα έπαιρνα). Ταυτόχρονα το κράτος απαιτεί από εμένα για τον ίδιο χρόνο (εκτός των πάρα πολλών άλλων) 3.800 ευρώ για ΕΦΚΑ, ΕΝΦΙΑ και φόρο εισοδήματος!!!!!!!!!!! Φυσικά δεν πληρώνω εδώ και χρόνια τακτικά και κάθε τόσο σκοτώνω (κυριολεκτικά) ένα ακίνητο, για να πληρώσω τα μαζεμένα, τα οποία εν τω μεταξύ αυγατίζουν από τις προσαυξήσεις.

Να `τανε μόνο αυτές οι αδικίες που υφίσταμαι, δεν θα μίλαγα καθόλου, γιατί ποτέ μέχρι τώρα δεν μπέρδεψα τα πολιτικά μου άρθρα με προσωπικά ζητήματα και πάντα έλεγα, ότι αν εκλογικευτεί το κράτος και η νομοθεσία, θα λύνονταν και τα δικά μου προβλήματα. Αλλά τι να κάνω πιά, εκτός από το να γράφω «μαινόμενος»; Αναρωτιέμαι αν ζώ την πραγματικότητα, ή κάποια στιγμή θα ξυπνήσω και θα απαλλαγώ από τον εφιάλτη. Αναρωτιέμαι, αν τα γράφω εγώ αυτά, ή το ολόγραμμα μου, που έχει μπλέξει σε ένα παρανοϊκό διαδικτυακό σενάριο σαν την μπλε φάλαινα.

Για να μην πελαγώσουμε σε πάρα πολλές ιστορίες αδικίας, ας μείνουμε σε αυτό το ασήμαντο. Δεν γουστάρω το τηλέφωνο καθόλου, ούτε το κινητό, ούτε το σταθερό. Γιατί να μην είναι δικαίωμα μου να ζήσω χωρίς αυτό; [Το λίγο ιντερνέτ που μου χρειάζεται, θα το έβρισκα στους υπολογιστές φίλων και αν τέλος πάντων είχα λεφτά, ας είχα μόνο σταθερό.] Δεν είναι μόνο ότι δεν γουστάρω, αλλά δεν μπορώ κιόλας, όπως πάρα πολλοί άλλοι. Εδώ δεν μπορούμε, να πληρώσουμε τα κρατικά χαράτσια, γιατί μας φορτώνουν κι άλλα γαμησιάτικα, τα οποία δεν τα παίρνει καν το κράτος; Πότε θα σταματήσει το κράτος, να επιβάλει χαράτσια υπέρ ιδιωτών; Τηλέφωνα, διόδια, ασφάλειες (ασφάλεια νομικής ευθύνης πρέπει να υπάρχει, αλλά να βαραίνει μόνο όσους εμπλέκονται σε τροχαία) «μελέτες», «πιστοποιήσεις», ενδιάμεσοι (λογιστές, δικηγόροι, πραγματογνώμονες) και χίλια δυό άλλα κόλπα για να μας γδύνουν και να βολεύονται από την άχρηστη γραφειοκρατία πολύ περισσότεροι από τον επίσημο αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων.

[Υποτίθεται, ότι ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων μειώθηκε, πράγμα που είναι εντελώς ψευδές. Αφενός κάποιοι έφυγαν πρόωρα, δηλαδή τους πληρώνουμε, χωρίς να κάνουν τίποτα και κυρίως μετατίθεται το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς στον ιδιωτικό τομέα. Π.χ. το σύνολο σχεδόν της εργασίας των πολεοδομιών, επιφορτίστηκε στους ιδιώτες αρχιτέκτονες, μηχανικούς, που φυσικά αναπροσάρμοσαν τις αμοιβές τους και η υπόλοιπη δουλειά γίνεται αυτόματα με το λογισμικό της υπηρεσίας. Οι υπάλληλοι είναι λιγότεροι από πριν, αλλά τα ξύνουν. Το ίδιο γίνεται παντού με εργολαβίες γραφειοκρατικού περιεχομένου (ακόμα και για τις αγροτικές επιδοτήσεις) αλλά και εργολαβίες για το κάθε τι, που άλλοτε έκαναν δημόσιοι υπάλληλοι (ακόμα και την καθαριότητα των γραφείων). Δηλαδή από την μια το λογισμικό της δημόσιας διοίκησης (που έστω αργά επεκτείνεται σε όλους τους τομείς) από την άλλη αποκρατικοποιήσεις φορέων του κράτους (λιμάνια, αεροδρόμια κ.λ.π.) και οι άπειρες εργολαβίες σε κάθε τομέα της δημόσιας διοίκησης αφαίρεσαν τις περισσότερες θέσεις πραγματικής εργασίας από το δημόσιο, αλλά παρόλα αυτά ο αριθμός τους ελάχιστα μειώθηκε.]

Τελικά ποιοι είναι οι εχθροί μου; Ο Ερντογάν κι ο Ζάεφ, που καταχεριάζω διαρκώς στα άρθρα μου, ή οι ίδιοι οι συμπατριώτες μου; Ποιοι έχουν κάτσει στον σβέρκο μου και με εξοντώνουν καθημερινά; Μήπως καλύτερα να περιμένω την απελευθέρωση από αυτούς που βρίζω; Εχουν τόσα και τέτοια χαράτσια στην Τουρκία; Ακόμα και οι Ελληνες, ακόμα και οι Κούρδοι, ακόμα και οι Γκιουλενιστές πληρώνουν πολύ λιγότερα και υποτίθεται, ότι αυτοί διώκονται, ενώ εγώ είμαι «ελεύθερος πολίτης»!!!!!!!

Ολοι οι βολεμένοι κλαίγονται και διαμαρτύρονται, γιατί το νταβατζιλίκι τους δεν πληρώνεται, όσο πληρωνόταν πριν την κρίση. Δεν τους ενδιαφέρει καθόλου, που αυτές οι υψηλές αποδοχές οφείλονταν στα δάνεια, ΠΟΥ ΕΚΕΙΝΟΙ ΕΦΑΓΑΝ, ενώ καλούμαστε ΝΑ ΤΑ ΠΛΗΡΏΣΟΥΜΕ ΟΛΟΙ.

Θέλουν να τα φορτώσουν όλα στους διεφθαρμένους, που ΟΙ ΙΔΙΟΙ άφηναν να αλωνίζουν. Τι έκανε τόσα χρόνια η δημόσια διοίκηση, αφού τόσο εύκολα μπορούσαν να κλέβουν τα λαμόγια; Τι έκαναν τόσα χρόνια εκατομμύρια προνομιούχοι «ειδικοί», που δήθεν κουμαντάρουν «επιστημονικά» την κοινωνία και την οικονομία; Ή μήπως δεν είναι οι ίδιοι, που με την ψήφο τους και την υποστήριξη τους μας φορτώνουν τις διεφθαρμένες κυβερνήσεις;

Ας δούμε ένα παράδειγμα από την ζημιά της «εξειδίκευσης» στην οικονομία. Όταν ήμουν πιτσιρίκος 14 -15 χρονών το Λουτράκι ήταν πολύβουο μελίσσι. Εκτός από την βαριά βιομηχανία, που στηνόταν εκείνη την εποχή, προϋπήρχε από πολλού ο τουρισμός (μόνο η Κέρκυρα και η Ρόδος το ανταγωνίζονταν). Στην αγροτική οικονομία δεν υπήρχε ακαλλιέργητο, όχι αγρός, αλλά ούτε ένα πεύκο. Η οικοδομική δραστηριότητα είχε απογειωθεί και επί πλέον υπήρχαν δεκάδες βιοτεχνίες, μικρές και μεσαίες βιομηχανίες αναψυκτικών και γλυκών. Ανεργία μηδέν· παντού ζητούσαν εργάτες.

Ολοι αυτοί οι εργοστασιάρχες ήσαν ουσιαστικά αγράμματοι, αλλά αποδεδειγμένα πολύ ικανοί. Όπως ήταν φυσικό, έστειλαν τα βλαστάρια τους στα πανεπιστήμια, για να κάνουν τις δουλειές τους πιο «επιστημονικά». Αποτέλεσμα; Εκλεισαν όλα. [Μερικά, όπως η ΗΒΗ που έκλεισε τελευταία, αφού άλλαξαν πρώτα χέρια.]

Όλα αυτά τα εργοστάσια και τα ξενοδοχεία και τα μαγαζιά τα προμήθευε ο πατέρας μου υλικά (κυρίως ζάχαρη). Τα λογιστικά του χονδρέμπορου πατέρα μου τα έκανα εγώ. Μία φορά μου έδειξαν και δεν υπήρξε ποτέ πρόβλημα, γιατί δεν ήταν και πυρηνική φυσική.

Σήμερα είμαι 56 ετών μικροαγρότης και δεν κάνω μόνος μου την φορολογική μου δήλωση. Φίλος συνομήλικος εφοριακός επίσης δεν κάνει μόνος του την δήλωση του!!!!!! Τελικά όλοι αυτοί οι «ειδικοί» κατάφεραν και έκαναν πυρηνική φυσική την λογιστική!!!!!!!!!

Αυτήν την γραφειοκρατική κατάντια η συντριπτική πλειοψηφεία την αποκαλούσε «πρόοδο», γιατί βολεύτηκε κόσμος και κοσμάκης από αυτήν την «πρόοδο»…

Τόσα χρόνια δεν μπορούσα ούτε να μιλήσω, γιατί η κατηγορία του αγράμματου, του άσχετου, του οπισθοδρομικού, ακόμα και του φθονερού ήταν σε πρώτη γραμμή. Κανείς δεν ήθελε να ακούσει, γιατί βολεμένοι όλοι στα προνόμια και την αλαζονεία της «εξειδίκευσης» τους, δεν διανοούντο κριτική στο σύστημα που «αξιοποιούσε» και πλήρωνε καλά τα «προσόντα» τους. Πίστευαν (και πιστεύουν ακόμα) ότι «παράγουν πλούτο»!!!!!!!!! [Οι άνθρωποι δεν μπορούν ακόμα να ξεχωρίσουν την έννοια του «παράγω» από την έννοια του «αρπάζω».]

Φυσικά το σατανικό σχέδιο της αλλοτρίωσης έπρεπε να συμπεριλάβει όσο το δυνατόν μεγαλύτερες κοινωνικές και επαγγελματικές κατηγορίες ώστε να στηριχτεί από την πλειοψηφεία και ιδίως από τις πιο δυναμικές επαγγελματικές ομάδες. Το `81 έπεσε το σύνθημα στην κοινωνία «Ζήτα και θα λάβεις» και φυσικά όλες οι συντεχνίες ξεδίπλωσαν τα μπαϊράκια του «αγώνα»…

Το αποτέλεσμα δεν ήταν φυσικά η ομοιόμορφη ευμάρεια, αλλά μία κοινωνία πάρα πολλών ταχυτήτων και διακρίσεων. Ωστόσο η μεγάλη πλειοψηφεία βολεύτηκε καλά με τα λεφτά των δανείων, παρά το ότι σίγουρα δεν έφαγαν όλοι ίσο μερίδιο. [Και σήμερα διαμαρτύρονται, γιατί δεν είχαν ίσο μερίδιο με τον Πάγκαλο και τον Ακη…] Δεν βολεύτηκαν μόνο οι γραμματιζούμενοι, αλλά και πολλές κατηγορίες τεχνιτών, ακόμα και απλών εργατών και όχι μόνο στον δημόσιο τομέα. Κάποιοι βέβαια άξιζαν τις καλές αμοιβές τους, αλλά χωρίς να το θέλουν, έγιναν ο φερετζές ενός φαύλου συστήματος αρπαχτής και αργομισθίας. Ουσιαστικά πολύ λίγοι μείναμε εντελώς έξω από το πανηγύρι κι αν μετάνιωσα για ένα πράγμα, δεν είναι γιατί δεν συμμετείχα, αλλά γιατί δεν σηκώθηκα να φύγω από αυτήν την χώρα όταν μπορούσα. [Δεν θα με φάει και το μαράζι βέβαια, καθώς πάντα ελπίζω σε κάτι καλύτερο.]

Όπως ήταν φυσικό, η «οικονομία των υπηρεσιών» (που ζούσε με δανεικά) κατέστρεψε εντελώς την οικονομία της παραγωγής και η αποβιομηχάνιση της χώρας είναι μόνο η μία της πλευρά. Αν είχαμε το παραμικρό περιθώριο επιλογής, θα είχαμε παρατήσει όλα τα χωράφια και όλα τα μαγαζιά.

Κι όμως παρά τα οκτώ χρόνια κρίσης, τίποτε δεν άλλαξε. Παρά το ότι και τα προνόμια περιορίστηκαν πολύ και ο αριθμός των προνομιούχων διαρκώς συρρικνώνεται, δεν λέμε να αλλάξουμε φιλοσοφία και στάση ζωής.

Τώρα πιά ο καθένας προσπαθεί να σωθεί σε ατομικό επίπεδο, εκτός όσων ανήκουν σε πολύ δυνατές συντεχνίες. Και οι μεν και οι δε όμως έχουν συνδέσει τα συμφέροντα τους με αυτό το φαύλο σύστημα και πολεμούν με φανατισμό κάθε προσπάθεια πραγματικής αλλαγής.

Οσοι δεν επωφελήθηκαν καθόλου από το πανηγύρι, είτε τσίμπησαν ψίχουλα, είτε ωφελήθηκαν από επαγγελματικά προνόμια, αλλά δεν αλλοτριώθηκαν, είπαμε «Ας ξεχάσουμε τι έγινε μέχρι σήμερα και ποιος ωφελήθηκε από τα δάνεια. Οι Γερμανοί μας χρωστάνε πολύ περισσότερα από την κατοχή. Είναι κεφάλαιο αίματος αυτό και εμείς το δικό μας κληρονομικό μερίδιο, το χαρίζουμε στην πατρίδα». Δεν ξέραμε σε τι περιπέτειες θα μπαίναμε από τους μαινόμενους «δανειστές» μας; Φυσικά το ξέραμε, αλλά είπαμε, ότι όλοι μαζί με την δουλειά μας, την αλληλεγγύη και την προσφορά μας στην πατρίδα, θα τα καταφέρναμε.

Τότε η κοινωνία χωρίστηκε σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς με τους πρώτους, να νικάνε κατά κράτος και σε εκλογές και σε δημοσκοπήσεις. Μην γελιέται κανείς από τον Γενάρη του `15. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήδη είχε δώσει εγγυήσεις, ότι σε καμία περίπτωση δεν θα φεύγαμε από την Ευρωζώνη και την ΕΕ. Στην συνέχεια έκανε δημοψήφισμα με νόθο ερώτημα στην ουσία. Δηλαδή ρώτησε τον λαό, αν θέλει να μείνουμε στην Ευρωζώνη με, ή χωρίς μνημόνια!!!!!! Υπήρχε περίπτωση να έλεγε ο λαός «Ναι»; Αν σου πουν, ότι μπορείς να έχεις και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο, θα αρνηθείς τέτοια προσφορά;

Όταν λίγο μετά, στις εκλογές, τέθηκε καθαρά το ερώτημα στον λαό «Με τα μνημονιακά, ή τα αντιμνημονιακά κόμματα;» (συμπεριλαμβανομένων και επίσημα πλέον στα πρώτα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ) ο λαός ψήφισε τα μνημονιακά κατά 85% δηλαδή «τον σκύλο χορτάτο». Μήπως σήμερα τι κάνει; Απλά άλλαξε η σειρά στα μνημονιακά κόμματα.

Η διαφορά μνημονιακών –αντιμνημονιακών δεν είναι, ότι οι πρώτοι θέλουν τα μνημόνια, ούτε ότι οι δεύτεροι νομίζουν, ότι δεν χρειάζονται θυσίες. Απλά οι πρώτοι δεν διανοούνται την ρήξη με τους ψευτοδανειστές. Παρότι εκείνοι κατ εξοχήν ωφελήθηκαν από τις δανεικές (και όχι παχιές) αγελάδες, όχι μόνο δεν αναλαμβάνουν το μερίδιο που τους αναλογεί, αλλά αρνούνται και τον συμψηφισμό του Ελληνικού χρέους με το Γερμανικό χρέος προς την Ελλάδα, χαρίζοντας στους Γερμανούς και το δικό τους και το δικό μας κληρονομικό μερίδιο και αρπάζοντας τις περιουσίες μας με παλαβούς φόρους, για να τις παραδώσουν στα αφεντικά τους, μήπως γλιτώσουν τα τομάρια τους.

Αυτήν την φορά θα συμφωνήσω με το ΚΚΕ για την ταξικότητα των πολιτικών επιλογών, καθώς κανένας μνημονιακός δεν κινδυνεύει να βρεθεί στον δρόμο. Είναι πολύ κυνικό, αλλά δυστυχώς αληθές. Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι, που ανήκαν στην περίφημη «κοινωνία των δύο τρίτων» και παρόλα αυτά δεν αλλοτριώθηκαν, αλλά δεν είναι και πάρα πολλοί. Η κρίση βέβαια έχει αντιστρέψει τα ποσοστά φτώχειας, αλλά ο άνθρωπος που προέρχεται από καλοπέραση, αντιδρά ετεροχρονισμένα στην διολίσθηση του.

Οσοι δεν ανήκαμε στην πάλαι ποτέ «κοινωνία των δύο τρίτων» μπήκαμε στην κρίση με μηδενικά αποθέματα ασφαλείας και βρεθήκαμε γρήγορα στην περιδίνηση του αφανισμού. Το ότι πολλοί από εμάς ακόμα υπάρχουμε, είναι ένα «Ελληνικό θαύμα» που οφείλεται στους οικογενειακούς και φιλικούς δεσμούς αλληλεγγύης, αλλά και στο γεγονός, ότι οι περισσότεροι δεν είμαστε παρασιτικά γαϊδούρια και αξίζουμε το πιάτο φαΐ που τρώμε.

Στο σημείο αυτό οφείλω να ομολογήσω, ότι η παρούσα κυβέρνηση έχει ψηφίσει μεν τα χειρότερα, αλλά προσπαθεί δια της πλαγίας οδού, να μην τα πολυεφαρμόζει. Εδώ που φτάσαμε όμως, ότι σκόντο και να μου έκαναν, με ημίμετρα δεν σώζομαι ούτε εγώ, ούτε τα εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά, που βρίσκονται στην διακεκαυμένη ζώνη.

Εκανα πολλές προσπάθειες σε πολιτικό επίπεδο και θα συνεχίσω μέχρι την στιγμή, που θα με εξαναγκάσουν να βγω στο μεϊντάνι (πράγμα που πάντα απεύχομαι και προσπαθώ να αποφύγω, αλλά ευτυχώς δεν έχω οικογένεια να αφήσω πίσω μου, όταν γίνει μονόδρομος). Όμως στο κάτω κάτω πριν φτάσουμε στα άκρα, να χωρίσουμε τα τσανάκια μας αδέλφια. Δεν έχω σκεφτεί ακόμα καμιά πρόταση πάνω σε αυτό, αλλά ως πότε η πλειοψηφεία θα ποδοπατάει την μειοψηφεία με την «δικαιολογία» ότι και η ίδια απώλεσε προνόμια;

Π. Ρέππας

Οποιος μπλόγκερ έχει τσαγανό, ας το αναρτήσει κι αυτός, όπου κι αν το βρεί αναρτημένο, γιατί είναι πολύ εύκολο, να ρίχνουμε τον λίθο του αναθέματος στους πολιτικούς, που οι ίδιοι ψηφίζουμε, για να μεταθέσουμε σε αυτούς τις ευθύνες και την πονηριά μας και πολύ δύσκολο να πούμε στον λαό, να κοιταχτεί στον καθρέφτη, για να δεί εκείνους, που βρίζει.

Δημοσίευση: Μαΐου 01, 2018