Μια ιστορική παρεξήγηση που αποδεικνύεται μοιραία στο Σκοπιανό

Οι Έλληνες θα αρνούνται να δεχθούν και μετά από 100 χρόνια ότι υπήρξε ο πρωθυπουργός που αναγνώρισε τη «μακεδονική» εθνότητα και γλώσσα

Έχει κανείς την παραμικρή αμφιβολία ότι στο τέλος της ημέρας, αναφορικά με το σκοπιανό, θα ισχύσει αυτό που είπε στις Πρέσπες ο Ζόραν Ζάεφ; Ότι δηλαδή αυτοί θα είναι οι «Μακεδόνες» κι εμείς οι «Έλληνες»; Το γεγονός δε ότι τόλμησε και το υπονόησε ενώπιον του Αλέξη Τσίπρα, τα λέει όλα, από μόνο του.

Ο τελευταίος, αντιλαμβανόμενος, ενδεχομένως, το ιστορικό βάρος της υπογραφής που έβαλε, απέφυγε να αναφέρει έστω και μια φορά τη λέξη «Μακεδονία», κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης που έγινε την περασμένη Κυριακή. Ίσως επειδή καταλαβαίνει πρώτος αυτός ότι πάμε κι επισήμως στον διαχωρισμό «Έλληνες» και «Μακεδόνες». Κι ενδεχομένως να μην τον αντέχει. Του το εύχομαι.

Γιατί είναι σίγουρο πως όταν κλείνουν τα φώτα κι απομακρύνονται οι κάμερες, του περνά από το μυαλό ότι μπορεί να έκανε ένα ιστορικό λάθος στην υπόθεση με την πΓΔΜ. Και να εύχεται να μην περάσει η συμφωνία από τα Σκόπια, για να μην στιγματισθεί η πρωθυπουργική του θητεία και ο ίδιος προσωπικά με ένα τέτοιο ατόπημα. Γιατί είναι σίγουρο ότι οι Σκοπιανοί θα τον θυμούνται με ευγνωμοσύνη, αλλά οι Ελληνες θα αρνούνται να δεχθούν και μετά από 100 χρόνια ότι υπήρξε πρωθυπουργός που αναγνώρισε τη «μακεδονική» εθνότητα και τη «μακεδονική» γλώσσα στο κρατίδιο βόρεια των συνόρων μας.

Ο κ. Τσίπρας θεωρεί εαυτόν έναν πραγματιστή πολιτικό. Ότι ήρθε στην εξουσία για να λύσει προβλήματα. Γι αυτό άλλωστε ετοιμάζεται να «λύσει» και τη διένεξη με τους Αλβανούς, ένας Θεός ξέρει πώς. Όμως, αυτό που δεν καταλαβαίνει είναι ότι άλλο να λύνεις τα προβλήματα που σου θέτουν ως προτεραιότητα άλλοι (πχ Γερμανοί και Αμερικάνοι), κατά τον τρόπο που συμφέρει τους άλλους (πχ τους Σκοπιανούς) κι άλλο στη βάση του ρεαλισμού να διευθετείς εκκρεμότητες, προς όφελος της πατρίδας σου.

Αυτό που δεν αντιλαμβάνεται ο πρωθυπουργός είναι πως όταν όλοι οι «τρίτοι» σου χτυπούν φιλικά και προτρεπτικά την πλάτη, τότε κάτι ενδεχομένως να μην κάνει καλά. Κι εδώ δεν έχεις να κάνεις με μια διαπραγμάτευση για ένα πρόγραμμα, που σε πέντε – δέκα – είκοσι χρόνια θα λήξει, αλλά με μια ιστορική διαφορά που δεν πρόκειται να αλλάξει στον αιώνα τον άπαντα. Παρ' εκτός, με έναν πόλεμο...

Τειρεσίας
Voria

Δημοσίευση: Ιουλίου 22, 2018