Με τα μυαλά καμμένα πάνω στην ξαπλώστρα

Οι πύργοι στην άμμο όσων θα έπρεπε να δίνουν λύσεις και το αλάτι του τέλματος στις πληγές των λουομένων

Από τον Γιώργο Κ. Στράτο

Η χώρα είναι εφ’ όλης της ύλης απολύτως ασορτί και συγχρονισμένη με το ημερολόγιο. Η αποχαύνωση της καρδιάς του καλοκαιριού βασιλεύει παντού. Ακλόνητη, όπως όσες και όσοι ποζάρουν στις παραλίες, και ατάραχη, όπως τα ιουλιανά μεσημέρια.

Αμμος τα προβλήματα, αίμα και άμμος, δυστυχώς, για να μην ξεχνιόμαστε ημέρες που είναι. Πάνω σ’ αυτήν την «άμμο» τσαλαβουτάνε με τα «παιχνίδια» τους τα «παιδάκια» που θα ’πρεπε να δίνουν ή να προτείνουν λύσεις. Γεμίζουν κουβαδάκια με λάσπη.

Όταν δεν τα πετάνε το ένα στο άλλο, χτίζουν πύργους στην άμμο που τους βαφτίζουν «επικοινωνιακή πολιτική». Παίζουν «πόλεμο» με τσουγκράνες και φτυάρια για πλάκα και στην πλάκα, με θέματα που βαραίνουν πραγματικοί πόλεμοι ή που μπορεί να προκαλέσουν τέτοιους.
Πετάνε «μπάλες και μπαλάκια» τα προβλήματα στον επόμενο. Βλέπεις, με τέτοιες θερμοκρασίες δεν είναι για να καταπιάνονται και με... καυτά θέματα! Γι’ αυτό προτιμούν τα «πλαστικά»· πλαστικά παιχνίδια, όπως και οι παίκτες. «Ιαπωνίας, δεν σπάνε, δεν χαλάνε» που λένε και στη λαϊκή!

Μόνο που τα «παιδάκια» αυτά δεν λογοδοτούν πλέον μόνο στους γονείς τους, αλλά και στους υπόλοιπους «λουομένους», σ’ εμάς. «Λουόμενοι»: Μάλιστα, αυτό είμαστε, με όλα αυτά που έχουμε λουστεί, με αυτά που λουζόμαστε και με αυτά που προβλέπεται να λουστούμε συντόμως.
Και δεν βλέπω και ξέπλυμα. Διότι ζυγό δεν υποφέρει ο τράχηλός μας, που λέει κι ο ποιητής, το «αλάτι» το υποφέρουμε μέχρι να γίνουμε «παστοί». «Αλάτι» δεν είναι τα επιδόματα ελεημοσύνης που προκύπτουν από ανάληψη χρεών στον αιώνα των αιώνων; «Αλάτι» δεν είναι η εικόνα στην αγορά εργασίας και στους μισθούς; «Αλάτι» δεν είναι το φευγιό των καλύτερων μυαλών;

Το πιο «χοντρό αλάτι» στην πληγή μας είναι η εικόνα που παρουσιάζει η συντριπτική πλειονότητα όσων μένουμε εδώ, αλλά είμαστε αλλού. Εξαθλιωμένοι από την παρατεταμένη οικονομική κρίση, παρακολουθούμε παραζαλισμένοι ένα έργο δίχως αρχή, μέση και τέλος, όντες οργισμένοι, γιατί δεν βλέπουμε φως πουθενά, και θυμωμένοι, γιατί είμαστε παγιδευμένοι. Η αντίδρασή μας σε όλα αυτά είναι να χώνουμε βαθύτερα το κεφάλι μας στην άμμο, εθελοτυφλώντας ότι ακόμη και μέσα στον κακό χαμό εμείς και η πάρτη μας θα τη βγάλουμε καθαρή!

Η έξοδος από το τέλμα απαιτεί όραμα. Απαιτεί βουτιά στο μέλλον... Ωρα της είναι, γιατί νιώθω ότι σας «παραδρόσισα». Αυτό το όραμα δεν φαίνεται να έχει δοθεί καθαρά και πειστικά. Πώς αλλιώς να εξηγήσουμε το γεγονός ότι ένα διψήφιο ποσοστό συμπατριωτών μας αισθάνεται μια χαρά μέσα στη μιζέρια του; Δεν είναι όλοι ούτε ασθενείς ούτε βολεμένοι.

Επιλέγω να μιλήσω τώρα για όλα αυτά. Στιγμή ανεπίκαιρη, καθώς μαζί με τα σώματα είναι και τα μυαλά μας καμένα στην ξαπλώστρα και δεν λένε να σηκωθούν.

Έχω εμπιστοσύνη, όμως, στη θετική ενέργεια που φέρνουν η αύρα και το ιώδιο στη νοημοσύνη και η απεραντοσύνη της θάλασσας στον ψυχισμό των ανθρώπων.

Και θέλω να πιστεύω ότι ακόμη και ένα καλοκαίρι με τόσο πολλή καταχνιά, όπως το φετινό, μπορεί να μας βοηθήσει να αντιμετωπίσουμε καλύτερα προετοιμασμένοι το πολύ «καυτό» φθινόπωρο που έρχεται. Για να σταθούμε όρθιοι, με το φως και τη φρεσκάδα από τα πελάγη μας, απέναντι στα ρετάλια και τα απολιθώματα που σκοτεινιάζουν το μέλλον μας.

Δημοκρατία

Δημοσίευση: Ιουλίου 29, 2018