Αρχική
Επικοινωνία
LIVE.png){kind=small}
Ο Καιρός
Του Ηλία Ψυχογιού
Υπάρχει μια φράση για την αντιμετώπιση των bullies: «Χαμογέλα, κάνει τους άλλους να ανησυχούν».
Παρότι πολλές φορές την έχω εφαρμόσει και όντως λειτουργεί αποτελεσματικά, δεν είχα ποτέ σκεφθεί σοβαρά τις ψυχολογικές προεκτάσεις της.
Μέχρι προχθές...
Ο τραμπούκος, ο αλητάμπουρας ή όπως άλλως θέλετε να τον χαρακτηρίσετε, τρέφει το Εγώ του, όχι τόσο από την εικόνα του τραυματισμένου θύματός του, όσο από εκείνο το «εκπληκτικό» αίσθημα φόβου που ζωγραφίζεται στα μάτια του. Και όσο αυτός ο φόβος υπάρχει, τόσο τα «οφέλη» που αποκομίζει ο τραμπούκος από τις πράξεις βίας του, ικανοποιούν σε μεγάλο βαθμό τον άρρωστο ψυχισμό του.
Τι συμβαίνει όμως όταν το θύμα, παρότι κακοποιείται κατ’ εξακολούθηση, δεν εκφράζει με οποιονδήποτε τρόπο φόβο; Τι συμβαίνει όταν αδιαφορεί ή απλώς δεν εκδηλώνει οποιαδήποτε αντίδραση φόβου για τις συνέπειες της «αυθάδειάς» του απέναντι στο δυνάστη του;
Κακή στιγμή για τον τραμπούκο! Η απάθεια, το ψυχικό σθένος του θύματός του, κυριολεκτικά τον τρελαίνει και τον ωθεί στα άκρα μέχρι να βρει αυτό που αναζητά: τον τρόμο! Τον ανεξέλεγκτο φόβο του θύματος που τον κάνει να νιώθει δυνατός όταν τον προκαλεί. Και τότε είναι που επιτίθεται στο θύμα με μεγαλύτερη αγριότητα, τότε είναι που αναδύονται τα βιαιότερα ένστικτα, μέχρι να πετύχει αυτό που επιζητά: τον σωματικό, αλλά κυρίως τον ηθικό εξευτελισμό του θύματος. Το μόνο που θέλει είναι να τον κάνει να λυγίσει, να γονατίσει, να τον δει να παρακαλά! Μόνο η πλήρης «υποταγή» του αντιπάλου-θύματος, η σωματική και ηθική εξαχρείωσή του είναι ικανές να κοπάσουν την τρικυμία της πάσχουσας διανοίας του και του ασταθούς νοσηρού ψυχισμού του.
Γι’ αυτό και διακατέχεται από το αίσθημα του ανικανοποίητου. Κι όσο το θύμα αντιστέκεται στον πανικό τόσο ο τραμπούκος αναζητά το επόμενο. Ο τρόμος είναι το κύριο ζητούμενο.
Προχθές λοιπόν, διάβασα το ποστ του alter ego του Αλέξη Τσίπρα, Νίκου Καρανίκα. Έμπλεο μίσους και οργής. Τσιπραίας οργής. Ένα πηγαία κατευθυνόμενο πραγματικό μένος!
‘Ένα απόλυτα εξαγριωμένο ποστ, αρκετό για να δημιουργήσει συνθήκες τρομώδους πόλωσης, ικανής οδηγήσει σε ακρότητες.
Θεωρώ ότι πρόκειται για μια κατευθυνόμενη οργή. Θεωρώ πως όσα ο κ. Τσίπρας δεν μπορεί να εκφράσει, ο Καρανίκας (και ο Πολάκης, και ο Τριανταφυλλίδης και ο... και ο...) μπορούν και τα κάνουν πράξη.
Μου θύμισε κάποιους τραμπούκους που γνώρισα κάποια στιγμή, οι οποίοι κυριολεκτικά αφιονίζονταν, και, καθώς αδυνατούσαν να επιβληθούν με τη λογική αντιπαράθεση, άρχιζαν να απειλούν, να βρίζουν και να επιτίθενται για να τα καταφέρουν. Κάποιους τραμπούκους που γίνονταν επικίνδυνοι όταν ένιωθαν ότι χάνουν το «παιχνίδι».
Κάνω τη σύγκριση και διαπιστώνω πως και οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ βρίσκονται στην ίδια ακριβώς φάση ψυχικής δυσφορίας. Απώλεσαν κάθε φίλτρο ψυχραιμίας και τους απέμεινε η βία και η οργή.
Επιδιώκουν να μας μετατρέψουν σε όχλο. Να ενστερνιστούμε από μια τυχαία παρόρμηση την οργή τους και να πιστέψουμε πως η ταύτιση μαζί τους μάς χαρίζει ακατανίκητη δύναμη.
Μόνο που ο κόσμος πλέον δεν είναι τόσο εύπιστος! Μειδιά και αρνείται να συμμετάσχει σε μια ακόμα παράσταση.
Αδιαφορεί για τυχόν επικείμενο πόνο και αναμένει να έρθει η κατάλληλη ώρα... Η ώρα που θα του επιτραπεί να ασκήσει τα έννομα δικαιώματά του. Η ώρα που θα προστρέξει στην κάλπη.
Ο λαός αφηφά τον μεγάλο κίνδυνο που ελλοχεύει στον διαταραγμένο πολιτικό και ιδεολογικό ψυχισμό τους, επειδή αντιλήφθηκε πως καμία σχέση με την πολιτική, η οποία είναι πρωτίστως η προσπάθεια μετριασμού τη βίας και όχι η αφύπνιση των απάνθρωπων ενστίκτων, δεν έχει η σημερινή κυβέρνηση. Επειδή αντιλήφθηκε πως η για δεκαετίες πολυδιαφημισμένη σχέση της παρούσας κυβέρνησης με την ανθρωπιστική ιδεολογία απλώς, δεν υπήρχε ποτέ. Επειδή γνωρίζει πως η ιδεολογική ήττα προηγείται της εκλογικής.
Δεν ξέρω για πόσο ακόμα οι κυβερνώντες έχουν σκοπό να χλευάζουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, αλλά γνωρίζω για ποιο λόγο το κάνουν.
Γιατί ως πολιτικοί -και όχι μόνο- τραμπούκοι δεν μπορούν να επιβιώσουν μέσα από τη δημοκρατική αντιπαράθεση.
Αυτό που ανησυχεί είναι η ανοχή και η επιβράβευση από μία, ευτυχώς μικρή, μερίδα των πολιτών σε αυτή ακριβώς την τραμπούκικη συμπεριφορά.
Και όσο οι εκλογές και η επιβεβαίωση της εκλογικής (μετά από την ηθική και ιδεολογική τους ήττα) πλησιάζει, τόσο τα φαινόμενα αυτά θα αυξάνονται.
Η ιστορία των πολιτικών τους προγόνων στην Ελλάδα και των ιδεολογικών τους συγγενών ανά τον κόσμο εκπέμπει, δυστυχώς, τρομακτικά μηνύματα.
Δεν θα φύγουν ήρεμα, δεν θα φύγουν θεσμικά. Ας ελπίσουμε να φύγουν χωρίς να πληρώνουμε επίχειρα για δεκαετίες, όπως με το Δεκέμβρη του `44...
Liberal
Υπάρχει μια φράση για την αντιμετώπιση των bullies: «Χαμογέλα, κάνει τους άλλους να ανησυχούν».
Παρότι πολλές φορές την έχω εφαρμόσει και όντως λειτουργεί αποτελεσματικά, δεν είχα ποτέ σκεφθεί σοβαρά τις ψυχολογικές προεκτάσεις της.
Μέχρι προχθές...
Ο τραμπούκος, ο αλητάμπουρας ή όπως άλλως θέλετε να τον χαρακτηρίσετε, τρέφει το Εγώ του, όχι τόσο από την εικόνα του τραυματισμένου θύματός του, όσο από εκείνο το «εκπληκτικό» αίσθημα φόβου που ζωγραφίζεται στα μάτια του. Και όσο αυτός ο φόβος υπάρχει, τόσο τα «οφέλη» που αποκομίζει ο τραμπούκος από τις πράξεις βίας του, ικανοποιούν σε μεγάλο βαθμό τον άρρωστο ψυχισμό του.
Τι συμβαίνει όμως όταν το θύμα, παρότι κακοποιείται κατ’ εξακολούθηση, δεν εκφράζει με οποιονδήποτε τρόπο φόβο; Τι συμβαίνει όταν αδιαφορεί ή απλώς δεν εκδηλώνει οποιαδήποτε αντίδραση φόβου για τις συνέπειες της «αυθάδειάς» του απέναντι στο δυνάστη του;
Κακή στιγμή για τον τραμπούκο! Η απάθεια, το ψυχικό σθένος του θύματός του, κυριολεκτικά τον τρελαίνει και τον ωθεί στα άκρα μέχρι να βρει αυτό που αναζητά: τον τρόμο! Τον ανεξέλεγκτο φόβο του θύματος που τον κάνει να νιώθει δυνατός όταν τον προκαλεί. Και τότε είναι που επιτίθεται στο θύμα με μεγαλύτερη αγριότητα, τότε είναι που αναδύονται τα βιαιότερα ένστικτα, μέχρι να πετύχει αυτό που επιζητά: τον σωματικό, αλλά κυρίως τον ηθικό εξευτελισμό του θύματος. Το μόνο που θέλει είναι να τον κάνει να λυγίσει, να γονατίσει, να τον δει να παρακαλά! Μόνο η πλήρης «υποταγή» του αντιπάλου-θύματος, η σωματική και ηθική εξαχρείωσή του είναι ικανές να κοπάσουν την τρικυμία της πάσχουσας διανοίας του και του ασταθούς νοσηρού ψυχισμού του.
Γι’ αυτό και διακατέχεται από το αίσθημα του ανικανοποίητου. Κι όσο το θύμα αντιστέκεται στον πανικό τόσο ο τραμπούκος αναζητά το επόμενο. Ο τρόμος είναι το κύριο ζητούμενο.
Προχθές λοιπόν, διάβασα το ποστ του alter ego του Αλέξη Τσίπρα, Νίκου Καρανίκα. Έμπλεο μίσους και οργής. Τσιπραίας οργής. Ένα πηγαία κατευθυνόμενο πραγματικό μένος!
‘Ένα απόλυτα εξαγριωμένο ποστ, αρκετό για να δημιουργήσει συνθήκες τρομώδους πόλωσης, ικανής οδηγήσει σε ακρότητες.
Θεωρώ ότι πρόκειται για μια κατευθυνόμενη οργή. Θεωρώ πως όσα ο κ. Τσίπρας δεν μπορεί να εκφράσει, ο Καρανίκας (και ο Πολάκης, και ο Τριανταφυλλίδης και ο... και ο...) μπορούν και τα κάνουν πράξη.
Μου θύμισε κάποιους τραμπούκους που γνώρισα κάποια στιγμή, οι οποίοι κυριολεκτικά αφιονίζονταν, και, καθώς αδυνατούσαν να επιβληθούν με τη λογική αντιπαράθεση, άρχιζαν να απειλούν, να βρίζουν και να επιτίθενται για να τα καταφέρουν. Κάποιους τραμπούκους που γίνονταν επικίνδυνοι όταν ένιωθαν ότι χάνουν το «παιχνίδι».
Κάνω τη σύγκριση και διαπιστώνω πως και οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ βρίσκονται στην ίδια ακριβώς φάση ψυχικής δυσφορίας. Απώλεσαν κάθε φίλτρο ψυχραιμίας και τους απέμεινε η βία και η οργή.
Επιδιώκουν να μας μετατρέψουν σε όχλο. Να ενστερνιστούμε από μια τυχαία παρόρμηση την οργή τους και να πιστέψουμε πως η ταύτιση μαζί τους μάς χαρίζει ακατανίκητη δύναμη.
Μόνο που ο κόσμος πλέον δεν είναι τόσο εύπιστος! Μειδιά και αρνείται να συμμετάσχει σε μια ακόμα παράσταση.
Αδιαφορεί για τυχόν επικείμενο πόνο και αναμένει να έρθει η κατάλληλη ώρα... Η ώρα που θα του επιτραπεί να ασκήσει τα έννομα δικαιώματά του. Η ώρα που θα προστρέξει στην κάλπη.
Ο λαός αφηφά τον μεγάλο κίνδυνο που ελλοχεύει στον διαταραγμένο πολιτικό και ιδεολογικό ψυχισμό τους, επειδή αντιλήφθηκε πως καμία σχέση με την πολιτική, η οποία είναι πρωτίστως η προσπάθεια μετριασμού τη βίας και όχι η αφύπνιση των απάνθρωπων ενστίκτων, δεν έχει η σημερινή κυβέρνηση. Επειδή αντιλήφθηκε πως η για δεκαετίες πολυδιαφημισμένη σχέση της παρούσας κυβέρνησης με την ανθρωπιστική ιδεολογία απλώς, δεν υπήρχε ποτέ. Επειδή γνωρίζει πως η ιδεολογική ήττα προηγείται της εκλογικής.
Δεν ξέρω για πόσο ακόμα οι κυβερνώντες έχουν σκοπό να χλευάζουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, αλλά γνωρίζω για ποιο λόγο το κάνουν.
Γιατί ως πολιτικοί -και όχι μόνο- τραμπούκοι δεν μπορούν να επιβιώσουν μέσα από τη δημοκρατική αντιπαράθεση.
Αυτό που ανησυχεί είναι η ανοχή και η επιβράβευση από μία, ευτυχώς μικρή, μερίδα των πολιτών σε αυτή ακριβώς την τραμπούκικη συμπεριφορά.
Και όσο οι εκλογές και η επιβεβαίωση της εκλογικής (μετά από την ηθική και ιδεολογική τους ήττα) πλησιάζει, τόσο τα φαινόμενα αυτά θα αυξάνονται.
Η ιστορία των πολιτικών τους προγόνων στην Ελλάδα και των ιδεολογικών τους συγγενών ανά τον κόσμο εκπέμπει, δυστυχώς, τρομακτικά μηνύματα.
Δεν θα φύγουν ήρεμα, δεν θα φύγουν θεσμικά. Ας ελπίσουμε να φύγουν χωρίς να πληρώνουμε επίχειρα για δεκαετίες, όπως με το Δεκέμβρη του `44...
Liberal
0 Σχόλια για την ανάρτηση: "Ό, τι κι αν κάνουν, δεν πιάνει πλέον. Και τώρα... αρχίζει ο κίνδυνος"Τα θέματα των αναρτήσεων δεν εκφράζουν απαραίτητα και τις απόψεις των διαχειριστών και των συντακτών του ιστολογίου μας. Τα σχόλια εκφράζουν τις απόψεις των σχολιαστών και μόνο αυτών.
Σχόλια που περιέχουν ύβρεις ή απρεπείς χαρακτηρισμούς διαγράφονται κατά τον έλεγχο από την ομάδα διαχείρισης. Ευχαριστούμε.