Το μέλλον έρχεται με άλματα

Κι εμείς δεν βλέπουμε την τύφλα μας!
Ο κόσμος αλλάζει δραματικά γύρω μας. Κι εμείς, απορροφημένοι στο μικρόκοσμό μας, ΔΕΝ το καταλαβαίνουμε...
Και κινδυνεύουμε άμεσα. Όχι από τις αλλαγές που γίνονται. Αλλά διότι αρνούμαστε να τις δούμε. Και να προφυλαχθούμε ή να επωφεληθούμε...

Υπάρχουν, τέσσερις μεγάλες διεθνείς "ανατροπές" που συντελούνται γύρω μας:

* Πρώτον, ο ατλαντικός ρόλος της ίδιας της Τουρκίας βρίσκεται πια σε πλήρη αμφισβήτηση. Και πάντως μια ιδιαίτερα "ανεκτική" στάση των ΗΠΑ απέναντι στις "παρασπονδίες" της Τουρκίας, ήδη από το 2003, μοιάζει σήμερα να έχει τελειώσει. Οριστικά.

Ο Πρόεδρος Τράμπ δεν προχώρησε απλώς σε μια - "αδιανόητη" ως πριν λίγες βδομάδες - επιθετική κίνηση κατά της "πολύτιμης συμμάχου" Τουρκίας! Χτύπησε την Τουρκία καίρια, εκεί που πονάει, στην "αχίλλειο πτέρνα" της, και με τρόπο που δεν "διορθώνεται" εύκολα μετά. Η ζημιά που έκανε στο καθεστώς Ερντογάν δεν αντιστρέφεται με μιαν απλή διορθωτική δήλωση...

* Δεύτερον, οι σχέσεις Αμερικής-Ευρώπης, που καθορίστηκαν επί επτά δεκαετίες από το ΝΑΤΟ, έχουν ουσιαστικά καταρρεύσει επίσης. Το να αποφασίζονται εμπορικές κυρώσεις εκατέρωθεν μεταξύ ... "συμμάχων" υποτίθεται, ακυρώνει ουσιαστικά την ίδια την υπόσταση της "συμμαχίας".

Το ΝΑΤΟ είναι "αδρανές" εδώ και χρόνια. Τώρα είναι πια και "κλινικά νεκρό".

Η πολιτική δεν ανέχεται τα "κενά". Στη θέση του ΝΑΤΟ κάτι άλλο θα δημιουργηθεί. Οι Αμερικανοί ήδη ψάχνουν στην Ευρώπη την ενεργό συμμαχία των "προθύμων". Ξέρουν ότι δεν μπορούν να έχουν στρατηγική σύγκλιση με το σύνολο των τωρινών μελών του ΝΑΤΟ. Ξέρουν ακόμα ότι υπάρχουν χώρες μέλη που θα τολμήσουν να συγκλίνουν στρατηγικά με τις ΗΠΑ, αν αυτό τα διασφαλίζει καλύτερα, απ' ό,τι μια σημερινή "πλαδαρή συμμαχία"...

Κι αυτό ήδη έχει μπει στην ημερήσια διάταξη. Το ξέρουν πολλοί, το καταλαβαίνουν οι πάντες, δεν τολμά να το θίξει ανοικτά κανείς.

* Τρίτον, η ενότητα της ίδιας της Ευρώπης είναι τραυματισμένη ήδη (από το Brexit), αλλά αμφισβητείται πολύ ευρύτερα και δώθε από τα στενά της Μάγχης, στην ηπειρωτική Ευρώπη.

Το μεταναστευτικό είναι μια βαθιά πληγή που προκαλεί τοξικές πολώσεις ανάμεσα στις Ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και στο εσωτερικό καθεμιάς. Η "αποστασία" της Ιταλίας είναι μια σοβαρή πηγή αποσταθεροποίησης. Η αδυναμία συγκρότησης κοινών θεσμών και κοινών πολιτικών επίσης...

Τώρα καταλαβαίνουν όλοι σιγά-σιγά, αυτό που θα έπρεπε να είναι προφανές: ότι στον σύγχρονο ανταγωνιστικό κόσμο, δεν μπορεί μια δύναμη με παγκόσμιες φιλοδοξίες να παραμένει soft power - και να εναποθέτει την ασφάλειά της στην...hard power μιας άλλης ανταγωνιστικής δύναμης!

Το θεσμικό οικοδόμημα της Ευρώπης - διόλου αμελητέο - δεν είναι υποχρεωτικό να καταρρεύσει. Αλλά τώρα πια μια Ευρώπη "πολλών ταχυτήτων", έχει εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο, απ' ότι ως πολύ πρόσφατα.

Μέχρι τώρα, μιλούσαμε για μία-δύο μεμονωμένες ευρωπαϊκές χώρες που μπορούν να μείνουν πίσω, ενώ η "Ενωμένη Ευρώπη" θα προχωρά για όλες τις άλλες.

Τώρα, υπάρχει και το ενδεχόμενο μερικές χώρες να αναδιπλωθούν και να συνεχίσουν μαζί (περί τη Γερμανία, ας πούμε - η "Γερμανική Ευρώπη"), όταν οι περισσότερες άλλες επιλέγουν εντελώς διαφορετικούς γεωπολιτικούς προσανατολισμούς, ως "πρόθυμοι σύμμαχοι" των ΗΠΑ - ή ως balander ανάμεσα στη "Γερμανική Ευρώπη" και τις ΗΠΑ.

Η προοπτική της μικρότερης και συμπαγέστερης "Γερμανικής Ευρώπης" είναι ήδη στο προσκήνιο. Το ίδιο και η συμμαχία των (υπόλοιπων) "προθύμων" απευθείας με τις ΗΠΑ...

Αυτό δίνει ρόλο και στην Γαλλία με τη στενή συνεργασία των Λατινοφώνων χωρών της Ιβηρικής και πιθανόν της Ιταλίας.

Όπως δίνει σπουδαίο ρόλο και στην "απομονωμένη" αυτή τη στιγμή Βρετανία.

Εδώ μιλάμε για εντελώς άλλες προοπτικές για την Ευρώπη...

* Τέταρτον, οι σχέσεις ΗΠΑ-Ρωσίας πλησιάζει η ώρα να τεθούν σε εντελώς νέα βάση. Πιο ρεαλιστική από κάθε άποψη.

Η Αμερική χρειάζεται τη Ρωσία για να αντιμετωπίσει τη μεγάλη πρόκληση του παρόντος: τον επιθετικό και διεισδυτικό ισλαμικό φονταμενταλισμό.

Η Αμερική χρειάζεται τη Ρωσία για να αντιμετωπίσει και τη μεγάλη πρόκληση του μέλλοντος: την ανερχόμενη Κίνα και τις γεωστρατηγικές φιλοδοξίες της.

Αντίθετα η Αμερική δεν θα μπορέσει να αντιμετωπίσει την Κίνα μακροχρόνια, αν στο μεταξύ έχει σπρώξει τη Ρωσία "στις αγκάλες" της Κίνας. Ούτε θα μπορέσει να αντιμετωπίσει την απειλή του Ισλάμ άμεσα, αν δεν συνεργαστεί στενά με τη Ρωσία.

Οπότε κάποτε πρέπει να ενταφιαστούν εκατέρωθεν τα αταβιστικά σύνδρομα του Ψυχρού Πολέμου.

Οι Αμερικανοί πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι κέρδισαν τον Ψυχρό Πόλεμο εδώ και είκοσι χρόνια και ότι η ΕΣΣΔ δεν υπάρχει πια! Δεν έχει νόημα να πολεμάνε ακόμα έναν αντίπαλο που έχουν ήδη... εξοντώσει! Και η Ρωσία πρέπει να συνειδητοποιήσει πως δεν την ωφελεί σε τίποτε να προσπαθεί να πάρει "τη ρεβάνς" από την ήττα της ΕΣΣΔ. Και οι δύο αυτές μεγάλες δυνάμεις, πρέπει να απαλλαγούν η μία από το σύνδρομο του "νικητή" και η άλλη από το σύνδρομο του "ηττημένου". Αυτά που τις ενώνουν από εδώ και στο εξής είναι πολύ πιο σημαντικά πια απ' όσα τις χώρισαν στον παρελθόν.

Ο Πρόεδρος Τράμπ αντιπροσωπεύει και ενισχύει και τις τέσσερις αυτές σεισμικές μετατοπίσεις στο διεθνές σκηνικό.
Δεν είναι ένας "συνηθισμένος" ηγέτης, είναι συχνά χοντροκομμένος ή προκλητικός και "αψυχολόγητος". Στη χώρα του τον πολεμάνε με μανία (αλλά και με υποκρισία). Στην Ευρώπη δεν τον συμπαθούν καθόλου οι κυρίαρχες ελίτ, αλλά ο ίδιος έχει ατζέντα και κερδίζει έδαφος - και μέσα στη χώρα του και διεθνώς:

* Έναντι της Ευρώπης ξεκαθάρισε αυτό που ήταν προφανές εδώ και χρόνια:

--Δεν μπορώ εγώ να πληρώνω για την άμυνά σας κι εσείς να με ανταγωνίζεστε παντού - και εμπορικά και νομισματικά.

* Έναντι του Ισλαμικού κόσμου ξεκαθάρισε αυτό που λένε και πολλοί στην Ευρώπη - όλο και περισσότεροι μάλιστα:

--Αν θέλετε να έλθετε στις δυτικές δημοκρατίες, θα έλθετε νόμιμα και με την έγκρισή μας και στους αριθμούς που μπορούμε να σας αφομοιώσουμε. Όχι παράνομα, όχι ανεξέλεγκτα, όχι "με το έτσι θέλω". Όχι σαν "βαποράκια" διακινητών...

Κι αν θέλετε να μείνετε στις χώρες μας, θα σεβαστείτε εσείς τους κανόνες που έχουμε εμείς εδώ. Δεν θα μας επιβάλετε με το ζόρι τους δικούς σας κανόνες.

* Έναντι της Τουρκίας ξεκαθάρισε ότι δεν θα επιτρέψει σε καμία "σύμμαχο" χώρα, όσο "πολύτιμη" κι αν νομίζει ότι είναι για τις ΗΠΑ, να φέρεται με μη συμμαχικό ή μάλλον με απόλυτα εχθρικό τρόπο: Να συλλαμβάνει Αμερικανούς πολίτες και να κρατάει όμηρους, να συναλλάσσεται με τους "αντιπάλους", να κάνει μονομερείς ενέργειες σε βάρος συμμάχων και να αψηφά επιδεικτικά τα συμφέροντα των ΗΠΑ ή των συμμάχων τους στην ευρύτερη περιοχή. Αν επιμείνει, θα αντιμετωπίσει ανοικτά εχθρική στάση από την πλευρά των ΗΠΑ. Και δεν θα την αντέξει...

* Έναντι των υπολοίπων Ευρωπαίων διακηρύσσει ότι όποιος θέλει να συνεργαστεί με τις ΗΠΑ σε μεγάλα στρατηγικά θέματα, δεν χρειάζεται πια να το κάνει μέσω της "αδρανούς" ΝΑΤΟϊκής γραφειοκρατίας. Μπορεί να απευθυνθεί απευθείας στις ΗΠΑ, που αναζητούν πραγματικούς και πρόθυμους συμμάχους, όχι επιτήδειους "τσαμπατζήδες".

* Έναντι του Αραβικού κόσμου ξεκαθάρισε ότι χώρες που στηρίζουν τον ισλαμικό φονταμενταλισμό είναι εχθρικές για τις ΗΠΑ! Και θα αντιμετωπιστούν ως εχθρικές. Κι αν θέλουν τη φιλία των ΗΠΑ πρέπει πρώτα να κόψουν κάθε χρηματοδότηση προς τους τζιχαντιστές και δεύτερον να αρχίσουν να μεταρρυθμίζονται οι ίδιες. Αυτό το μήνυμα Τράμπ, το έλαβαν στη Σαουδική Αραβία, ανέτρεψαν την κυρίαρχη δυναστική ελίτ που κυβερνούσε επί ένα αιώνα (για την ακρίβεια την "γραμμή διαδοχής" της), τους πήραν τα κεφάλαια, άρχισαν να μεταρρυθμίζονται (ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τα δικαιώματα των γυναικών) και απομόνωσαν όσους επιμένουν να στηρίζουν τους τζιχαντιστές. Δηλαδή, τελικά, απομόνωσαν το Κατάρ, τη μόνη χώρα της περιοχής που εξακολουθεί να στηρίζει τον Ερντογάν.

* Και έναντι της Ρωσίας το μήνυμα Τράμπ είναι σαφές: Αν θέλετε να τα βρούμε χωρίς τα βαρίδια του παρελθόντος η ευκαιρία είναι τώρα. Εσείς δεν πρέπει να αποσταθεροποιείται τους γείτονές σας και εγώ θα αποδεχθώ όλα τα θεμιτά συμφέροντά σας διεθνώς.

Προφανώς μια μεγάλη συνεννόηση μεταξύ Τράμπ και Πούτιν είναι πια στην ημερήσια διάταξη:

Ο Πούτιν να νομιμοποιήσει τον έλεγχο που de facto έχει επιβάλει στην ανατολική Ουκρανία και στη Συρία, και εις αντάλλαγμα να εγκαταλείψει τη στήριξη προς το Ιράν και την Τουρκία. Παράπλευρη συνέπεια μια τέτοιας μεγάλης συνεννόησης είναι η δημιουργία Κουρδικού κράτος, αρχικά στη Βοριοανατολική Συρία και στο Βόρειο Ιράκ (με τη στήριξη και των δύο μεγάλων δυνάμεων), το άμεσο χτύπημα του ισλαμικού φονταμενταλισμού παντού (πράγμα που επιθυμούν και οι Ρώσοι και οι Κινέζοι για δικούς τους λόγους), η πλήρης εξουδετέρωση της απειλής από τη Βόρειο Κορέα (που έχει προχωρήσει ήδη) και η απελευθέρωση των εμπορικών δεσμών Ρωσίας- Ευρώπης, που ήδη υποφέρουν από εμπορικές κυρώσεις.

Οι ανατολικοευρωπαϊκές χώρες που πέρασαν σαράντα χρόνια υπό τον σοβιετικό έλεγχο θα πάρουν πλήρη "συμμαχική κάλυψη" από τις ΗΠΑ, οι νοτιοευρωπαϊκές χώρες θα πάρουν από τις ΗΠΑ πλήρη κάλυψη για την ανάσχεση των λαθρομεταναστών, με τη συνεργασία και άλλων χωρών της περιοχής όπως η Αίγυπτος και το Ισραήλ.

Είναι προφανές πως από ένα τέτοιο σχέδιο η "παγκοσμιοποίηση" που καταλύει τα εθνικά κράτη και τα υποκαθιστά από υπερεθνικούς οργανισμούς και ΜΚΟ ηττάται καίρια.

Και τη θέση παίρνει ένα άλλο μοντέλο "παγκοσμιοποίησης", που στηρίζεται στη διεθνή συνεργασία και τη σύγκλιση συμφερόντων ανάμεσα σε εθνικά κράτη με εσωτερική νομιμοποίηση. Με πιο σαφείς προτεραιότητες για τον καθένα και πιο ευέλικτες συμμαχίες ανάμεσά τους.

Κάποτε το έλεγαν "μεταβλητή γεωμετρία" διεθνών σχέσεων. Και ποτέ δεν την επέτρεψαν κάτω από το καταθλιπτικό βάρος διεθνών γραφειοκρατιών που προσπαθούσαν σε όλα να επιβληθούν και όλα να τα ελέγξουν.

Αυτές τις διεθνείς γραφειοκρατίες υπηρετούσαν κι αυτές εκπροσωπούσαν οι ηγετικές ελίτ της δύσης που ηττώνται πλέον παντού.

Κρίσιμοι θα είναι οι επόμενοι τρείς μήνες μέχρι τις αρχές Νοεμβρίου, όταν θα γίνουν οι επαναληπτικές εκλογές στις ΗΠΑ για την ανανέωση ολόκληρης της Αμερικανικής Βουλής και του ενός τρίτου της Γερουσίας.

Αν καταφέρει ο Τράμπ να αυξήσει τους υποστηρικτές του στο νέο Κογκρέσο, τότε τα πράγματα θα προχωρήσουν πολύ πιο γρήγορα απ' ό,τι ως τώρα.

Αν τις επόμενες βδομάδες απελευθερωθεί ο πάστορας Άντριου Μπράνσον από τον Ερντογάν, αυτό θα βοηθήσει πολύ τον Τράμπ μέσα στο αμερικανικό εκλογικό σώμα...

Αν όλα αυτά προχωρήσουν γρήγορα, τότε θα βρεθούμε σύντομα μπροστά σε μια εντελώς διαφορετική διεθνή πραγματικότητα. Και όχι μόνο στην περιοχή μας.

ΥΓ1. Όλα αυτά μπορεί σε κάποιους να μοιάζουν "αδιανόητα"...
Όπως "αδιανόητο" ήταν πριν τρία χρόνια το Brexit, ή να εκλεγεί ο Τράμπ Πρόεδρος των ΗΠΑ.
"Αδιανόητο" ήταν να υπάρξει συνάντηση Αμερικανού Προέδρου με τον Βορειοκορεάτη ηγέτη...
"Αδιανόητο" ήταν να αγκαλιάσει ξαφνικά η Αμερική τον Σίσι της Αιγύπτου. "Αδιανόητο" ήταν να εκλεγεί στην Ιταλία κυβέρνηση που αμφισβητεί ευθέως το ευρώ...
"Αδιανόητο" ήταν να κινδυνεύει η Μέρκελ με άμεσο παραγκωνισμό μέσα στην ίδια τη Γερμανία...
"Αδιανόητο" ήταν να καταφέρει τέτοιο καίριο πλήγμα η Αμερική στην Τουρκία...
"Αδιανόητο" ήταν τέλος, να τα σπάσει η κυβέρνηση Τσίπρα με τη Ρωσία (στην οποία έκανε πρωτοφανή "ανοίγματα" τα δύο πρώτα χρόνια της διακυβέρνησής της)...
Κι όμως όλα αυτά, τα μέχρι πριν λίγο "αδιανόητα", ήδη συνέβησαν.
Και μάλλον έρχονται κι άλλα...
Όταν οι εποχές αλλάζουν και οι παλαιές "σταθερές" ανατρέπονται, όσοι μένουν κολλημένοι στο παλαιό σύστημα πέφτουν από δυσάρεστη έκπληξη σε δυσάρεστη έκπληξη. Και από "αδιανόητο" σε "αδιανόητο"...

ΥΓ2. Καλό θα είναι και στην Ελλάδα να ξεφύγουμε από τις αναλυτικές αγκυλώσεις που "προβάλλουν γραμμικά" το παρελθόν στο μέλλον, σε μια ιστορική συγκυρία που χαρακτηρίζεται από την "ασυνέχεια" και ανατρέπονται τα πάντα. Η ζωή κάνει άλματα. Και η σκέψη τους αντέχει μόνο το "σημειωτόν"!
Δεν χρεοκοπούν μόνοι οι ιδεοληψίες της Αριστεράς, για να είμαστε δίκαιοι. Μαζί τους χρεοκοπούν και οι ιδεοληψίες και τα κολλήματα πολλών "κατεστημένων" ακαδημαϊκών - "ευρωπαϊστών", φιλελέφτ, σοσιαλδημοκρατών κλπ. - που λειτουργούσαν ως τώρα περισσότερο ως τοποτηρητές της κατεστημένης "πολιτικής ορθότητας" και λιγότερο ως ελεύθεροι διανοούμενοι με τα μάτια και τα μυαλά ανοικτά στο μέλλον.
Αν δεν βλέπεις αυτό που έρχεται, το πιθανότερο είναι να σε καταπιεί!

Θανάσης Κ.
AntiNews

Δημοσίευση: Σεπτεμβρίου 25, 2018