Η Δικτατορία της Ανευθυνότητας

Της Μελίνας Δασκαλάκη

Ζούμε τη Δικτατορία της Ανευθυνότητας. Τη δικτατορία της μη αξιολόγησης, των λαθών χωρίς κόστος και των εγκλημάτων χωρίς συνέπειες, της μη πειθαρχίας και της απουσίας οποιουδήποτε σχεδίου, του μη καταλογισμού και του χάους. Αυτή την Δικτατορία που οδήγησε στο σημερινό χάλι των σχολείων, στην απόλυτη παραίτηση της Αστυνομίας από την αστυνόμευση, στο να χάσουμε τα Εξάρχεια, την Ομόνοια και την Τριλογία, να χάσουμε το Πεδίον του Άρεως, και τώρα να χάνουμε τον Φιλοπάππου, την Διονυσίου Αρεοπαγίτου και την Αποστόλου Παύλου και σταδιακά να υποχωρούμε στις γειτονιές και τα σπίτια μας, παραδίδοντας την πόλη στο χάος, την βία και την ανομία.

Η Αστυνομία δεν έρχεται όταν την καλείς, αυτό αποτελεί πλέον κοινό μυστικό των πολιτών. Αυτά που συμβαίνουν στον Φιλοπάππου, καθημερινές επιθέσεις, απειλές και ληστείες, είναι γνωστά εδώ και μήνες. Σήμερα ήδη θρηνούμε νεκρό. Η Αστυνομία έχει λέει σχέδιο, που όμως δεν αποδίδει τίποτα, αλλά κανείς δεν θα δώσει λόγο γι' αυτό. Εκτός από το σχέδιο, αστυνόμευση με περιπολίες, όπως σε όλες τις χώρες του κόσμου δεν έχει, ούτε εκεί, ούτε στο Πεδίον του Άρεως, ούτε στο Αρχαιολογικό Μουσείο, ούτε στο Πανεπιστήμιο, πουθενά.

Αλλά και να είχε, δεν θα επαρκούσε μάλλον το προσωπικό, όπως στην περίπτωση του Βυζαντινού Μουσείου που με 20 άτομα στην βάρδια δυο τρελές βανδάλισαν εκθέματα ανυπολόγιστης αξίας με baby oil. Προφανώς η λύση σύμφωνα με τον αόρατο δικτάτορα βρίσκεται στο να προσλάβουμε κι άλλους φύλακες, κι άλλους αστυφύλακες, κι άλλου, κι άλλου, μέχρι να προσληφθούμε επιτέλους όλοι, και όχι φυσικά στο να απολυθούν οι ανίκανοι.

Στο παρελθόν ο ίδιος αόρατος δικτάτορας καθάρισε να μην ανοίξει ρουθούνι για την κλοπή του Πικάσο στην Πινακοθήκη, για τις κλοπές και βανδαλισμούς αγαλμάτων και μνημείων σε όλην την Αθήνα, σε όλη την Ελλάδα. Πολύ πρόσφατα ο ίδιος αόρατος και πανταχού παρών δικτάτορας διέταξε να καλυφθούν οι ευθύνες για τον θάνατο 100 ανθρώπων και την καταστροφή εκατοντάδων οικογενειών από τις πυρκαγιές σε Μάτι και Νέο Βουτζά. Δεν τιμωρείται κανείς. Κανείς δεν είναι υπεύθυνος. Κανείς δεν είναι χρεωμένος με ένα καθήκον το οποίο έπρεπε να φέρει εις πέρας.

Αυτό ακριβώς εξέφραζε η κα Δούρου όταν «είπε έκατσε στραβή στη βάρδια μου». Η νοοτροπία της Δικτατορίας της Ανευθυνότητας έχει βρει εδώ την καθαρή ιδεολογική της έκφραση: σήμερα ήταν η δική μου βάρδια, αύριο θα είναι η δική σου. Πρόκειται για απλή σύμπτωση και δεν θα πάρω εγώ την ευθύνη. Η ευθύνη διαχέεται σε όλους διαχρονικά και μετατρέπεται σε ομερτά: ένας για όλους και όλοι για έναν στην ανευθυνότητα. Αυτό που υπαινίσσεται σαφώς είναι ότι τα ίδια ακριβώς θα είχαν συμβεί και με άλλη διοίκηση, με άλλη Κυβέρνηση. Μην τα βάζετε με εμένα, γιατί οποιοσδήποτε και να ήταν στην θέση μου δεν θα του είχε ζητηθεί λογαριασμός. Με τον τρόπο της η κα Δούρου λέει μια αλήθεια: Μέχρι σήμερα όλες οι Κυβερνήσεις, άλλες απρόθυμα και άλλες ένθερμα, υποτάχτηκαν στον Δικτάτορα της Ανευθυνότητας.
Η σημερινή κυβέρνηση ανήκει αναντίρρητα στους δεύτερους. Δεν υποτάσσεται απλώς, στηρίζει, ενισχύει και καλλιεργεί την υποταγή στην Δικτατορία της Ανευθυνότητας.

Ποιοι όμως είναι οι μόνοι που δεν χάνουν από την κατάρρευση του κράτους κάτω από την Δικτατορία της Ανευθυνότητας; Μόνο οι πλούσιοι. Οι μόνοι που ευνοούνται από αυτήν είναι όσοι που μπορούν να παρακάμπτουν το Κράτος, όσοι δεν θα το χρειαστούν. Όσοι προσφεύγουν για υπηρεσίες υγείας, παιδείας, ακόμα και ασφαλείας, στον ιδιωτικό τομέα όπου υπάρχει ευθύνη και καταλογισμός. Όσοι το χρησιμοποιούν μόνο για δικό τους όφελος και για τις δικές τους δουλειές. Οι υπόλοιποι ας σκεφτούμε αν για ένα πιάτο φαΐ, καμιά φορά και για μισό, αξίζει να παραδινόμαστε χωρίς αντίσταση στην Δικτατορία της Ανευθυνότητας.

Liberal

Δημοσίευση: Σεπτεμβρίου 23, 2018