Η υπογραφή του τέλους

Το “τέλος” ήταν πολύ της μόδας στη δεκαετία του 90. Πάνω στο χώμα που σκέπαζε το πτώμα του υπαρκτού σοσιαλισμού έβρισκαν γόνιμο έδαφος για να φυτρώσουν σε αποκαλυπτικούς τόνους οι τίτλοι ”τέλους” του μαρξισμού, της φιλοσοφίας, της ιστορίας κλπ.
Αυτές οι εσχατολογικές θεωρίες πρόσφεραν παραμυθία, διέξοδο, πολιτικό-ιστορικές οάσεις στο ζαλισμένο πλήθος.

Του χάριζαν δυνητικά υποκατάστατα, κούφια είδωλα και φαντασιακά μοντέλα τα οποία αναζητούσαν επιβίωση, ύπαρξη ή απλώς αμυδρή υπόσχεση μιας νέας ορατότητας μέσα στη θολούρα. Το ότι, μετά από τόσα “τέλη”, στην άκρη του τούνελ παραμόνευαν επίμονα μόνο εκείνα των χαρτοσήμων και της κυκλοφορίας δεν ήταν καθόλου συμπτωματικό.

¨Όπως ακριβώς δεν είναι τυχαίο ότι το τυπικό “τέλος” των μνημονίων δεν προσφέρει καμία προοπτική στους εξαντλημένους από την οκταετή λιτότητα πολίτες. Αντίθετα παγιώνει κανόνες και λειτουργίες ενισχυμένης εποπτείας, αυστηρών ελέγχων και αμείλικτων υποχρεώσεων της χώρας για το αύριο.

Γεγονός που παραμέρισε με τη μόνιμη διαστρεβλωτική του ευκολία και την άνεση στη καλλιέργεια ψευδαισθήσεων ο σημερινός Έλληνας πρωθυπουργός. Και προχώρησε σε ένα μη -αφήγημα δίχως να αισθανθεί την ανάγκη να αναμετρηθεί με την ευθύνη, τουλάχιστον, της απορίας και τις δαγκάνες της αμφιβολίας για το μέλλον του τόπου.

Με με μια επικολυρική ρητορεία παρωχημένου δασκαλάκου με στολή τουριστικού γκαρσονιού σε επαρχιακό πανηγύρι διεμήνυσε αυτάρεσκα ότι βρίσκεται υπεράνω κριτικής. Προφανώς, γιατί για όλα φταίνε οι άλλοι, πουθενά αυτός. Παρότι ο ίδιος έβαλε φαρδιά πλατιά τη τζίφρα του στο επαχθέστερο μνημόνιο.

Με στόχο, ακόμη, να συγκαλυφθούν οι μεταμνημονιακοί κίνδυνοι που απειλούν την κοινωνία και την οικονομία επιδόθηκε απροσχημάτιστα σε διχαστική προπαγάνδα. Το ζήτημα, όμως, δεν είναι η αλαζονεία, η επιθετικότητα προς του πολιτικούς του αντιπάλους και η απειλητική του αυθάδεια εναντίον της σοκαρισμένης κοινωνίας. Αυτό είναι το σύνηθες μπόι του πολιτικού του ήθους. Το οποίο δεν μεγαλώνει ούτε σε βιντεοσκοπημένη παρωδία ενός ψωροφαντασμένου Οδυσσέα.

Σημασία, ωστόσο, έχει σε πως σε μια μεταιχμιακή κατάσταση για τη χώρα, η πορεία προς την εξομάλυνση και τη ρύθμιση των πραγμάτων δεν προωθείται με ευκαιριακό οπτιμισμό, λαϊκιστικές ύβρεις και απαγγελίες στίχων σε παρακμιακές επικοινωνιακές φιέστες.

Η αποκατάσταση, εξάλλου, των τεράστιων μημονιακών απωλειών που βίωσαν οι Έλληνες πολίτες απαιτεί σοβαρό, μετριοπαθές και ρεαλιστικό πολιτικό προσωπικό με συγκροτημένο σχέδιο ανάκαμψης . Όχι διαμεσολαβητικούς τυχοδιώκτες, απελπισμένους καρεκλοκένταυρους και διαχειριστικούς τσαρλατάνους. Ακόμη περισσότερο, η επιστροφή της χώρας στην όποια “κανονικότητα” θέτει ως απαραίτητη προϋπόθεση την εκλογική περιθωριοποίηση των τελευταίων.

Δυστυχώς για τον ίδιο, ο πρωθυπουργός εγκλωβισμένος στις αυταπάτες του αρνείται, κόντρα στις ανάγκες των καιρών, να κατανοήσει ότι με το με το πολωτικό διάγγελμα του υπέγραψε την οριστική εξάντληση του πολιτικού του κεφαλαίου και επικύρωσε την επερχόμενη εκλογική του ήττα.

Γιατί μέσα στην αδικαιολόγητη έπαρσή του δεν αντιλαμβάνεται ότι όπως ο θάνατος και οι φόροι είναι αναπόφευκτοι στη ζωή, έτσι και στις δημοκρατίες είναι αναπότρεπτο το τέλος των ανίκανων κυβερνήσεων.

Δημήτρης Παγαδάκης
Πρώτο Θέμα

Δημοσίευση: Οκτωβρίου 06, 2018