Αρχική
Επικοινωνία
LIVE.png){kind=small}
Ο Καιρός
Του Νίκου Κασκαβέλη
Μήνες ολόκληρους ετοίμαζαν το "αφήγημα". Η λεγόμενη καθαρή έξοδος από τα Μνημόνια, υποτίθεται εθνικός στόχος. Εξηγούμαι: προφανώς και η έξοδος από την επιτροπεία ήταν και παραμένει μέρος του εθνικού στόχου. Μέρος, γιατί από μόνη της δεν αρκεί. Ζητήσαμε βοήθεια από το εξωτερικό γιατί βρεθήκαμε στο χείλος του γκρεμού ως χώρα. Η χώρα, με συγκεκριμένη κατανομή ευθυνών, κι ας μην το έχουν ακόμα χωνέψει πολλοί που γοητεύονται από μύθους και παραμύθια, παραλίγο να περιπέσει σε κατάσταση υποσαχάριας Αφρικής. Το ότι δεν έγινε, ήταν υπόθεση μερικών αποφάσεων και συγκεκριμένων συγκυριών.
Ευτυχώς για εμάς, τις κρίσιμες αρχικές στιγμές, αποφασίστηκε πως η Ελλάδα δεν μπορούσε να αφεθεί στην τύχη της. Για πολλούς λόγους. Αυτό δεν ήταν αυτονόητο και ακόμα δεν είναι. Μόλις, ελπίζουμε ποτέ, αποφασιστεί πως το κόστος παραμονής μας στον "προηγμένο κόσμο" είναι μεγαλύτερο από το όφελος, μέσα σε ένα βράδυ μπορούμε, όσο παραμένουμε με τόσο πήλινα πόδια, να περιπέσουμε στο απόλυτο χάος. Και δεν είναι υπερβολή. Αρκεί κανείς να έχει μάτια να βλέπει τι γίνεται στη γειτονιά μας. Σχεδιάστηκε λοιπόν αυτό το Πρόγραμμα, που δεν υπήρχε, για να μας κρατήσει στην οικογένεια των ισχυρών. Προφανώς με λάθη και παραλείψεις που είχαν μεγάλο κοινωνικό κόστος. Η εναλλακτική όμως θα ήταν καταστροφή.
Από εκεί και μετά, όπως και άλλες χώρες πριν από εμάς, επιδιώκαμε την έξοδο από την Επιτροπεία. Όπως οι ίδιοι οι Θεσμοί έχουν πει σε όλα τα επίπεδα θα το είχαμε μάλλον καταφέρει πολύ νωρίτερα. Αν υπήρχε στη χώρα αυτό που αλλού υπήρξε. Ένα μίνιμουμ συναίνεσης και η τήρηση των συμφωνημένων. Η αλλαγή των παθογενειών, όχι με το "στανιό", αλλά επειδή καταλάβαμε πως έτσι δεν βγαίνει. Η μεταρρύθμιση οικονομίας και κράτους, έτσι ώστε να λειτουργούν όπως στις κανονικές χώρες. Με βάση κανόνες και προς όφελος της κοινωνίας, όχι μόνο συγκυριακά, αλλά μόνιμα. Ακόμη εκκρεμεί.
Το Πρόγραμμα τελείωνε πριν από 3 χρόνια. Εξαιτίας των... αυταπατών της Κυβέρνησης και του ερασιτεχνισμού/τυχοδιωκτισμού της παντού, αφού φλερτάραμε με το χάος, δόθηκε παράταση για ακόμη τρία χρόνια. Μέσα σε αυτό το διάστημα αναλήφθηκαν δεσμεύσεις πρωτόγνωρες, που δεσμεύουν τη χώρα, αρχικά έως το 2022 και τελικά έως το μακρινό 2060! Δεσμεύσεις απίστευτες για μια Κυβέρνηση που ήρθε στην εξουσία ως διαπρύσιος κήρυκας και τιμωρός, πρεσβεύοντας ακριβώς τα αντίθετα. Τώρα, έχοντας απλώς ολοκληρώσει ημερολογιακά το Πρόγραμμα και μόνο τυπικά εφαρμόσει τις βασικές δεσμεύσεις, για ποια έξοδο μιλάμε; Όταν η επόμενη αξιολόγηση έρχεται το Σεπτέμβριο και ακολουθεί σειρά άλλων. Με δεσμεύσεις φόβητρο και την οικονομία ουσιαστικά νεκρή από σφρίγος και δυναμισμό.
Τώρα γίνεται κατανοητό σε όλους, πως η περίοδος αυτή, όλα αυτά τα βάρη, φόρων, εισφορών (με τον εμβληματικό ΕΝΦΙΑ να παραμένει κραταιός και αυξημένος), ήταν απλώς το κόστος, το ενοίκιο που πληρώσαμε συλλογικά για να διατηρηθεί η συγκεκριμένη ετερόκλητη παρέα στην εξουσία. Για να δώσει διαπιστεύσεις στο διεθνές σύστημα ισχύος, ως πιστή εντολοδόχους και απλώς να έχει τα κλειδιά της εξουσίας. Για να τα κάνει τι; Να μεταρρυθμίσει το κράτος; Να επιτύχει στόχους αναπτυξιακούς; Να κάνει τη ζωή μας καλύτερη; Όχι φυσικά.
Πουθενά δεν έγινε αυτό, σε κανέναν τομέα, παρά μόνο σε ορισμένες ήσσονος σημασίας παρεμβάσεις, συμβολικού χαρακτήρα, για να θυμίζει την ιδεολογική της προέλευση. Κατά τα λοιπά, επιδείνωση σε όλα και ενδεικτικά μόνο αναφέρω τα θέματα ασφάλειας, αλλά και γενικότερα διαχείρισης της δημόσιας διοίκησης και εξυπηρέτησης του πολίτη. Σκληρή κομματική πολιτική, αύξηση του κράτους και των ημετέρων/κολλητών, προσπάθεια ελέγχου του Τύπου και της Δικαιοσύνης, που σε μεγάλο βαθμό κόλλησε στις αντιστάσεις της τελευταίας και του ευτυχούς γεγονότος πως ανήκουμε σε ευρύτερες διεθνείς συσσωματώσεις που δεν επιτρέπουν τέτοια παιχνίδια.
Αφού λοιπόν γίναμε μάρτυρες μιας απόλυτα κυνικής διακυβέρνησης, που αφού ξεφορτώθηκε τους ενοχλητικούς συντρόφους με προβλήματα συνείδησης το καλοκαίρι του 2015, προχώρησε με την αλαζονεία της συμπαγούς κοινοβουλευτικής της βάσης, μια συμμαχία προνομίων, τώρα επιχειρείται και πάλι "πώληση" δήθεν ιδεολογικού αφηγήματος. Αφού κυβέρνησαν κοντά τέσσερα χρόνια, σε απόλυτη ταύτιση έως αγκαλιά, με τον αλλοπρόσαλλό τους εταίρο, δίχως να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν για οποιαδήποτε αυθαιρεσία, έχοντας το Κοινοβούλιο και άλλες Αρχές γραμμένες στα κατάστιχα, τώρα προσπαθούν να εμφανιστούν ως "παρθένες" της εξουσίας και να επαναφέρουν ρητορική προ του 2015. Κορωνίδα, η "αντιδεξιά" ρητορική και η φαντασίωση "αντισύριζα" ή "αντιαριστερού" μετώπου, που δήθεν εξυφαίνουν σκοτεινά κέντρα-εχθροί του λαού.
Τι να πρωτοπεί κανείς για όλα αυτά. Ο καιροσκοπικός τρόπος που ανήλθαν αλλά και άσκησαν την εξουσία, εφαρμόζοντας ΟΛΑ όσα κατήγγειλαν και υιοθετώντας, με πρωτοτυπίες, ΟΛΕΣ τις παθογένειες της μεταπολίτευσης, μιλά από μόνος του. Η λαϊκή εγκατάλειψη και αυξανόμενη κατακραυγή που βιώνουν, δεν είναι αποτέλεσμα συνωμοσίας. Είναι αποτέλεσμα της πολιτικής τους. Πολιτική ερασιτεχνών στην υλοποίηση, με μόνο ταλέντο και στόχο την επικοινωνία. Κι αν για καιρό έπιανε, αργά ή γρήγορα, με την πραγματικότητα να επιμένει, θα κατέρρεε. Και ήρθαν τα τραγικά γεγονότα του καλοκαιριού, ως επιστέγασμα, για να διαλύσουν κάθε αφήγημα. Οι ίδιοι είχαν μιλήσει παλιότερα για Κυβερνήσεις μειοψηφίας, που δεν δικαιούνται να κυβερνούν με τόσο χαμηλά ποσοστά. Το κάνουν ήδη εδώ και καιρό. Μέχρι να αποφασίσουν να πάνε σε εκλογές και να δώσουν στη χώρα μια ευκαιρία να ανασυνταχθεί από τη λαίλαπα κατά των θεσμών και της αισθητικής να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα.
Δεν υπάρχει "αντισύριζα" μέτωπο με την έννοια που φαντάζονται, γιατί αυτό θα σήμαινε πως έχουν πολύ μεγαλύτερη σημασία, από αυτή που διαθέτουν. Ούτε η πολιτική τους, ένα ευκαιριακό συνονθύλευμα διευθετήσεων και μπαλωμάτων επικοινωνιακού χαρακτήρα και βολέματος συνιστά συγκροτημένη πολιτική, ούτε η μαζικότητα της κοινωνικής βάσης ένα κοινωνικό ρεύμα στο οποίοι οι "άλλοι" αντιτίθενται. Δεν μπορεί το 85% του λαού να είναι "αντί" στο 15% (αν είναι τόσο). Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει.
Και αυτή όλη η αντίθεση, η δηλητηριώδης ένταση, δεν ήρθε τυχαία. Τη δημιούργησαν οι ίδιοι, με πρώτο τον κ. Τσίπρα και τη ρητορική του, επί χρόνια, στην οποία επιμένει. Τα διχαστικά "ή εμείς ή αυτοί", οι προσωπικές επιθέσεις σε ανθρώπους ήθους και προσόντων, η επίκληση ωμών ψεμάτων, οι ιδεοληψίες και οι συνεχιζόμενες διαψεύσεις υποσχέσεων, προβλέψεων, εκτιμήσεων, είχαν αποτελέσματα. Οδήγησαν τεράστιες κοινωνικές ομάδες μακριά από αυτό που έβλεπαν. Ως φυσική συνέπεια ή χημική αντίδραση. Όπως 2 πεδία που απωθούνται ή δύο ουσίες που αντιδρούν μεταξύ τους.
Έτσι, ό,τι συνιστά αυτή η παρέα/ομάδα (ξεχωρίζω την κοινωνική βάση, που ήλπισε και εξαπατήθηκε) έχει καταντήσει τοξικό πολιτικά και ηθικά. Χρόνια καλλιεργήθηκε αυτή η αίσθηση. Ρήση-ρήση, απόφαση-απόφαση, αστοχία-αστοχία. Τώρα, είναι εξαιρετικά αργά για ένα απλό ρητορικό "ξέπλυμα" και μια καθαρή αρχή, δήθεν συναινετική. Στην πολιτική υπάρχει ο καιρός για όλα. Αυτές οι επιλογές ίσως μπορούσαν να γίνουν παλαιότερα. Τώρα δεν υφίστανται. Μόνη επιλογή η κάθαρση, μέσω της πολιτικής διαδικασίας. Εκλογές και ύστερα βασανιστική, μεθοδική αυτοκριτική και εξαγωγή συμπερασμάτων. Και ύστερα τα ξανασυζητάμε. Ως τότε, μέχρι να κλείσει ο νομοτελειακός κύκλος "ύβρις-τίσις", κάθε φαντασίωση για "προοδευτικές συμμαχίες" και χείρα βοηθείας, είναι απλώς ιλαροτραγωδία. Τεχνητή παράταση ζωής σε ημιθανή. Γιατί, όπως πολιτεύτηκαν, με συνειδητές επιλογές, συνιστούν ακριβώς αυτό που δεν είμαστε οι υπόλοιποι.
Πολιτικά, πολιτισμικά, αισθητικά, ηθικά. Θλιβερές καρικατούρες που βυσσοδομούν έναντι θεσμών και κοινωνίας, εμφανώς ξένοι με ό,τι συνιστά κοινή ευρωπαϊκή και λαϊκή παράδοση. Συμπλεγματικά κατάλοιπα μιας ιστορικής παρεξήγησης και μιας "αδικαίωτης νιότης" που δεν ωρίμασε. Και φτάσαμε να λέμε: Όπου είναι αυτοί, δεν είμαστε εμείς. Και αυτό έχει καταλυτική πολιτική σημασία και γίνεται αντιληπτό από ηγεσίες, εντός και εκτός.
Έκαναν μεγάλη και πολλαπλή ζημιά, δύσκολα επανορθώσιμη. Να φεύγουν λοιπόν και αφού υπάρξει έμπρακτο δείγμα συνείδησης των ανωτέρω, τα ξανασυζητάμε. Μόνη ελπίδα, αν υπάρχει, όχι η στείρα παλινόρθωση των "προηγούμενων", κι ας αποδείχθηκαν καλύτεροι, ούτε αυτό αρκεί. Μόνο εκείνη η συμμαχία των ικανών, ναι των "αρίστων" με βάση αντικειμενικά κριτήρια, των οραματιστών πατριωτών και πολιτών του κόσμου, όσων θέλουν και μπορούν να εμπνεύσουν την κοινωνία συνολικά και όχι μέρος της να προχωρήσει μπροστά, μπολιασμένη με τη νοοτροπία της δημιουργίας και της προσφοράς, με πίστη και απαλλαγμένη από φοβικά σύνδρομα, μπορεί κάτι να καταφέρει.
Capital
Μήνες ολόκληρους ετοίμαζαν το "αφήγημα". Η λεγόμενη καθαρή έξοδος από τα Μνημόνια, υποτίθεται εθνικός στόχος. Εξηγούμαι: προφανώς και η έξοδος από την επιτροπεία ήταν και παραμένει μέρος του εθνικού στόχου. Μέρος, γιατί από μόνη της δεν αρκεί. Ζητήσαμε βοήθεια από το εξωτερικό γιατί βρεθήκαμε στο χείλος του γκρεμού ως χώρα. Η χώρα, με συγκεκριμένη κατανομή ευθυνών, κι ας μην το έχουν ακόμα χωνέψει πολλοί που γοητεύονται από μύθους και παραμύθια, παραλίγο να περιπέσει σε κατάσταση υποσαχάριας Αφρικής. Το ότι δεν έγινε, ήταν υπόθεση μερικών αποφάσεων και συγκεκριμένων συγκυριών.
Ευτυχώς για εμάς, τις κρίσιμες αρχικές στιγμές, αποφασίστηκε πως η Ελλάδα δεν μπορούσε να αφεθεί στην τύχη της. Για πολλούς λόγους. Αυτό δεν ήταν αυτονόητο και ακόμα δεν είναι. Μόλις, ελπίζουμε ποτέ, αποφασιστεί πως το κόστος παραμονής μας στον "προηγμένο κόσμο" είναι μεγαλύτερο από το όφελος, μέσα σε ένα βράδυ μπορούμε, όσο παραμένουμε με τόσο πήλινα πόδια, να περιπέσουμε στο απόλυτο χάος. Και δεν είναι υπερβολή. Αρκεί κανείς να έχει μάτια να βλέπει τι γίνεται στη γειτονιά μας. Σχεδιάστηκε λοιπόν αυτό το Πρόγραμμα, που δεν υπήρχε, για να μας κρατήσει στην οικογένεια των ισχυρών. Προφανώς με λάθη και παραλείψεις που είχαν μεγάλο κοινωνικό κόστος. Η εναλλακτική όμως θα ήταν καταστροφή.
Από εκεί και μετά, όπως και άλλες χώρες πριν από εμάς, επιδιώκαμε την έξοδο από την Επιτροπεία. Όπως οι ίδιοι οι Θεσμοί έχουν πει σε όλα τα επίπεδα θα το είχαμε μάλλον καταφέρει πολύ νωρίτερα. Αν υπήρχε στη χώρα αυτό που αλλού υπήρξε. Ένα μίνιμουμ συναίνεσης και η τήρηση των συμφωνημένων. Η αλλαγή των παθογενειών, όχι με το "στανιό", αλλά επειδή καταλάβαμε πως έτσι δεν βγαίνει. Η μεταρρύθμιση οικονομίας και κράτους, έτσι ώστε να λειτουργούν όπως στις κανονικές χώρες. Με βάση κανόνες και προς όφελος της κοινωνίας, όχι μόνο συγκυριακά, αλλά μόνιμα. Ακόμη εκκρεμεί.
Το Πρόγραμμα τελείωνε πριν από 3 χρόνια. Εξαιτίας των... αυταπατών της Κυβέρνησης και του ερασιτεχνισμού/τυχοδιωκτισμού της παντού, αφού φλερτάραμε με το χάος, δόθηκε παράταση για ακόμη τρία χρόνια. Μέσα σε αυτό το διάστημα αναλήφθηκαν δεσμεύσεις πρωτόγνωρες, που δεσμεύουν τη χώρα, αρχικά έως το 2022 και τελικά έως το μακρινό 2060! Δεσμεύσεις απίστευτες για μια Κυβέρνηση που ήρθε στην εξουσία ως διαπρύσιος κήρυκας και τιμωρός, πρεσβεύοντας ακριβώς τα αντίθετα. Τώρα, έχοντας απλώς ολοκληρώσει ημερολογιακά το Πρόγραμμα και μόνο τυπικά εφαρμόσει τις βασικές δεσμεύσεις, για ποια έξοδο μιλάμε; Όταν η επόμενη αξιολόγηση έρχεται το Σεπτέμβριο και ακολουθεί σειρά άλλων. Με δεσμεύσεις φόβητρο και την οικονομία ουσιαστικά νεκρή από σφρίγος και δυναμισμό.
Τώρα γίνεται κατανοητό σε όλους, πως η περίοδος αυτή, όλα αυτά τα βάρη, φόρων, εισφορών (με τον εμβληματικό ΕΝΦΙΑ να παραμένει κραταιός και αυξημένος), ήταν απλώς το κόστος, το ενοίκιο που πληρώσαμε συλλογικά για να διατηρηθεί η συγκεκριμένη ετερόκλητη παρέα στην εξουσία. Για να δώσει διαπιστεύσεις στο διεθνές σύστημα ισχύος, ως πιστή εντολοδόχους και απλώς να έχει τα κλειδιά της εξουσίας. Για να τα κάνει τι; Να μεταρρυθμίσει το κράτος; Να επιτύχει στόχους αναπτυξιακούς; Να κάνει τη ζωή μας καλύτερη; Όχι φυσικά.
Πουθενά δεν έγινε αυτό, σε κανέναν τομέα, παρά μόνο σε ορισμένες ήσσονος σημασίας παρεμβάσεις, συμβολικού χαρακτήρα, για να θυμίζει την ιδεολογική της προέλευση. Κατά τα λοιπά, επιδείνωση σε όλα και ενδεικτικά μόνο αναφέρω τα θέματα ασφάλειας, αλλά και γενικότερα διαχείρισης της δημόσιας διοίκησης και εξυπηρέτησης του πολίτη. Σκληρή κομματική πολιτική, αύξηση του κράτους και των ημετέρων/κολλητών, προσπάθεια ελέγχου του Τύπου και της Δικαιοσύνης, που σε μεγάλο βαθμό κόλλησε στις αντιστάσεις της τελευταίας και του ευτυχούς γεγονότος πως ανήκουμε σε ευρύτερες διεθνείς συσσωματώσεις που δεν επιτρέπουν τέτοια παιχνίδια.
Αφού λοιπόν γίναμε μάρτυρες μιας απόλυτα κυνικής διακυβέρνησης, που αφού ξεφορτώθηκε τους ενοχλητικούς συντρόφους με προβλήματα συνείδησης το καλοκαίρι του 2015, προχώρησε με την αλαζονεία της συμπαγούς κοινοβουλευτικής της βάσης, μια συμμαχία προνομίων, τώρα επιχειρείται και πάλι "πώληση" δήθεν ιδεολογικού αφηγήματος. Αφού κυβέρνησαν κοντά τέσσερα χρόνια, σε απόλυτη ταύτιση έως αγκαλιά, με τον αλλοπρόσαλλό τους εταίρο, δίχως να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν για οποιαδήποτε αυθαιρεσία, έχοντας το Κοινοβούλιο και άλλες Αρχές γραμμένες στα κατάστιχα, τώρα προσπαθούν να εμφανιστούν ως "παρθένες" της εξουσίας και να επαναφέρουν ρητορική προ του 2015. Κορωνίδα, η "αντιδεξιά" ρητορική και η φαντασίωση "αντισύριζα" ή "αντιαριστερού" μετώπου, που δήθεν εξυφαίνουν σκοτεινά κέντρα-εχθροί του λαού.
Τι να πρωτοπεί κανείς για όλα αυτά. Ο καιροσκοπικός τρόπος που ανήλθαν αλλά και άσκησαν την εξουσία, εφαρμόζοντας ΟΛΑ όσα κατήγγειλαν και υιοθετώντας, με πρωτοτυπίες, ΟΛΕΣ τις παθογένειες της μεταπολίτευσης, μιλά από μόνος του. Η λαϊκή εγκατάλειψη και αυξανόμενη κατακραυγή που βιώνουν, δεν είναι αποτέλεσμα συνωμοσίας. Είναι αποτέλεσμα της πολιτικής τους. Πολιτική ερασιτεχνών στην υλοποίηση, με μόνο ταλέντο και στόχο την επικοινωνία. Κι αν για καιρό έπιανε, αργά ή γρήγορα, με την πραγματικότητα να επιμένει, θα κατέρρεε. Και ήρθαν τα τραγικά γεγονότα του καλοκαιριού, ως επιστέγασμα, για να διαλύσουν κάθε αφήγημα. Οι ίδιοι είχαν μιλήσει παλιότερα για Κυβερνήσεις μειοψηφίας, που δεν δικαιούνται να κυβερνούν με τόσο χαμηλά ποσοστά. Το κάνουν ήδη εδώ και καιρό. Μέχρι να αποφασίσουν να πάνε σε εκλογές και να δώσουν στη χώρα μια ευκαιρία να ανασυνταχθεί από τη λαίλαπα κατά των θεσμών και της αισθητικής να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα.
Δεν υπάρχει "αντισύριζα" μέτωπο με την έννοια που φαντάζονται, γιατί αυτό θα σήμαινε πως έχουν πολύ μεγαλύτερη σημασία, από αυτή που διαθέτουν. Ούτε η πολιτική τους, ένα ευκαιριακό συνονθύλευμα διευθετήσεων και μπαλωμάτων επικοινωνιακού χαρακτήρα και βολέματος συνιστά συγκροτημένη πολιτική, ούτε η μαζικότητα της κοινωνικής βάσης ένα κοινωνικό ρεύμα στο οποίοι οι "άλλοι" αντιτίθενται. Δεν μπορεί το 85% του λαού να είναι "αντί" στο 15% (αν είναι τόσο). Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει.
Και αυτή όλη η αντίθεση, η δηλητηριώδης ένταση, δεν ήρθε τυχαία. Τη δημιούργησαν οι ίδιοι, με πρώτο τον κ. Τσίπρα και τη ρητορική του, επί χρόνια, στην οποία επιμένει. Τα διχαστικά "ή εμείς ή αυτοί", οι προσωπικές επιθέσεις σε ανθρώπους ήθους και προσόντων, η επίκληση ωμών ψεμάτων, οι ιδεοληψίες και οι συνεχιζόμενες διαψεύσεις υποσχέσεων, προβλέψεων, εκτιμήσεων, είχαν αποτελέσματα. Οδήγησαν τεράστιες κοινωνικές ομάδες μακριά από αυτό που έβλεπαν. Ως φυσική συνέπεια ή χημική αντίδραση. Όπως 2 πεδία που απωθούνται ή δύο ουσίες που αντιδρούν μεταξύ τους.
Έτσι, ό,τι συνιστά αυτή η παρέα/ομάδα (ξεχωρίζω την κοινωνική βάση, που ήλπισε και εξαπατήθηκε) έχει καταντήσει τοξικό πολιτικά και ηθικά. Χρόνια καλλιεργήθηκε αυτή η αίσθηση. Ρήση-ρήση, απόφαση-απόφαση, αστοχία-αστοχία. Τώρα, είναι εξαιρετικά αργά για ένα απλό ρητορικό "ξέπλυμα" και μια καθαρή αρχή, δήθεν συναινετική. Στην πολιτική υπάρχει ο καιρός για όλα. Αυτές οι επιλογές ίσως μπορούσαν να γίνουν παλαιότερα. Τώρα δεν υφίστανται. Μόνη επιλογή η κάθαρση, μέσω της πολιτικής διαδικασίας. Εκλογές και ύστερα βασανιστική, μεθοδική αυτοκριτική και εξαγωγή συμπερασμάτων. Και ύστερα τα ξανασυζητάμε. Ως τότε, μέχρι να κλείσει ο νομοτελειακός κύκλος "ύβρις-τίσις", κάθε φαντασίωση για "προοδευτικές συμμαχίες" και χείρα βοηθείας, είναι απλώς ιλαροτραγωδία. Τεχνητή παράταση ζωής σε ημιθανή. Γιατί, όπως πολιτεύτηκαν, με συνειδητές επιλογές, συνιστούν ακριβώς αυτό που δεν είμαστε οι υπόλοιποι.
Πολιτικά, πολιτισμικά, αισθητικά, ηθικά. Θλιβερές καρικατούρες που βυσσοδομούν έναντι θεσμών και κοινωνίας, εμφανώς ξένοι με ό,τι συνιστά κοινή ευρωπαϊκή και λαϊκή παράδοση. Συμπλεγματικά κατάλοιπα μιας ιστορικής παρεξήγησης και μιας "αδικαίωτης νιότης" που δεν ωρίμασε. Και φτάσαμε να λέμε: Όπου είναι αυτοί, δεν είμαστε εμείς. Και αυτό έχει καταλυτική πολιτική σημασία και γίνεται αντιληπτό από ηγεσίες, εντός και εκτός.
Έκαναν μεγάλη και πολλαπλή ζημιά, δύσκολα επανορθώσιμη. Να φεύγουν λοιπόν και αφού υπάρξει έμπρακτο δείγμα συνείδησης των ανωτέρω, τα ξανασυζητάμε. Μόνη ελπίδα, αν υπάρχει, όχι η στείρα παλινόρθωση των "προηγούμενων", κι ας αποδείχθηκαν καλύτεροι, ούτε αυτό αρκεί. Μόνο εκείνη η συμμαχία των ικανών, ναι των "αρίστων" με βάση αντικειμενικά κριτήρια, των οραματιστών πατριωτών και πολιτών του κόσμου, όσων θέλουν και μπορούν να εμπνεύσουν την κοινωνία συνολικά και όχι μέρος της να προχωρήσει μπροστά, μπολιασμένη με τη νοοτροπία της δημιουργίας και της προσφοράς, με πίστη και απαλλαγμένη από φοβικά σύνδρομα, μπορεί κάτι να καταφέρει.
Capital
0 Σχόλια για την ανάρτηση: "Δεν υπάρχει "αντι-Σύριζα". Μόνο ύβρις και τιμωρία"Τα θέματα των αναρτήσεων δεν εκφράζουν απαραίτητα και τις απόψεις των διαχειριστών και των συντακτών του ιστολογίου μας. Τα σχόλια εκφράζουν τις απόψεις των σχολιαστών και μόνο αυτών.
Σχόλια που περιέχουν ύβρεις ή απρεπείς χαρακτηρισμούς διαγράφονται κατά τον έλεγχο από την ομάδα διαχείρισης. Ευχαριστούμε.