Ο Κωνσταντίνος ήταν η κραυγή απόγνωσης του Βορειοηπειρώτη

Πολλοί συμπατριώτες μου,
μου ζητούν να γράψω κάτι για τον Κωνσταντίνο Κατσίφα,
καθώς λένε έχω χρέος να μιλήσω.
Μάλλον αισθάνονται πως θα ακουστεί δυνατότερα
η φωνή τους από εδω.
Τους καταλαβαίνω.
Καταλαβαίνω την αγανάκτηση,
το εμφυτευμένο μίσος,
το αίσθημα της αδικίας,
της στερημένης εθνικής υπερηφάνειας,
το να πρέπει να είναι διπλά Έλληνες γιατί αλλιώς είναι ξένοι.

Ποιός φταίει για το θάνατο του Κωνσταντίνου ;

Φταίνε οι σφαίρες των Αλβανών ενστόλων που
ως στόχο τους είχαν τον απόλυτο εχθρό του κράτους τους,
τον συναισθηματικά εγκλωβισμένο Έλληνα
της πάντα αδικημένης και ποτέ πλήρως αναγνωρισμένης μειονότητας μας;
Φταίνε οι Έλληνες πολιτικοί που δεν θεώρησαν ποτέ πως το βορειοηπειρωτικό ζήτημα είναι
μείζονος σημασίας;
Φταίει η εθνικά «νεαρή» Αλβανία που πασχίζει να
αποκτήσει κυριαρχία εντος των συνόρων της και βλέπει
κινδύνους σε μια σημαία που κατ’εμε δεν έχει λόγο να
κατεβαίνει ποτέ από τα μέρη που ζουν οι Έλληνες
της μειονότητας;
Φταίει ο ίδιος που δεν σκέφτηκε καθαρά και άφησε τον
θυμό του να τον κυριεύσει ;
Ποιος φταίει ή μάλλον ποιος φταίει πιο πολύ είναι το ερώτημα.
Ξέρετε κύριε Φίλη
για ποιο λόγο υψώνουμε ελληνικές σημαίες σ’ αυτό το έδαφος που εσείς ονομάζεται
νότια Αλβανία κι εμείς Βόρειο Ήπειρο;
Ξέρετε γιατί
επιμένουμε να γιορτάζουμε βροντερά τις επετείους μας,
να κρατάμε τις παραδόσεις μας ζωντανές και τη γλώσσα μας ελληνική πάνω σ’ αυτό το έδαφος αγαπητέ
κύριε Φίλη;
Νομίζετε πως είμαστε τίποτα εκ γενετής φασίστες ;
Τίποτα ακροδεξιοί με επεκτατικές βλέψεις;
Όχι κύριε Φιλη.
Είμαστε Έλληνες .
Αλλά εσείς δε θέλετε να βλέπετε την αλήθεια γιατί δε σας συμφέρει,
όπως δε συνέφερε ποτέ και καμία ελληνική κυβέρνηση.
Στη δεκαετία του 90’
η πλειοψηφία των ελληνόφωνων της Βορείου Ηπείρου επαναπατρίστηκε
(θεωρώ αυτό τον όρο πιο δίκαιο).
Προερχόμενοι λοιπόν από την καθεστωτική φυλακή του
Χότζα οι Βορειοηπειρώτες γεμάτοι μίσος για το παρελθόν
και για την έκβαση της ιστορίας μας αλλα παράλληλα γεμάτοι λαχτάρα για το μέλλον μας στην
Ελλάδα αντιμετωπίσαμε την καχυποψία και την προκατάληψη των ίδιων μας των αδερφών.
Εκεί είναι που αισθανθήκαμε να μας στερείται η εθνική μας ταυτότητα.
Η ευθύνη για μένα ήταν και είναι πάντα πολιτική.

Η Μαμά Ελλάδα
μας αντιμετώπισε ως νόθο παιδί,
δίνοντας μας σχεδόν με το ζόρι την Ελληνική ιθαγένεια
μετά από 20 και άνω χρόνια παραμονής και αναμονής στον
ίδιο μας τον τόπο.
Ο λόγος
που υψώνουμε τη σημαία μας σε ξένο έδαφος κύριε Φίλη είναι για να τραβήξουμε την προσοχή της μάνας μας,
της Ελλάδας.
Κάντε κάτι για τους Βορειοηπειρώτες όπως έκαναν εκείνοι για την πατρίδα τους.
Να σας θυμίσω κάποιους από τους Βορειοηπειρώτες Εθνικούς ευεργέτες μας ;
Γεώργιος Σίνας,
Κωνσταντίνος Ζάππας,
Χρηστάκης Ζωγράφος,
Απόστολος Αρσάκης και λοιποί...
Ο Κωνσταντίνος Κατσίφας ούτε ευεργέτης ήταν,
ούτε ήρωας και θεωρώ μεγάλο λάθος το ότι κρατούσε όπλο και άνοιξε πυρ.

Ήταν όμως η κραυγή απόγνωσης του Βορειοηπειρώτη και ελπίζω να μην έφυγε άδικα.

Ελπίζω να έφυγε για να θυμίσει στη μάνα Ελλάδα πως τα παιδιά μας τα αγαπάμε όλα το ίδιο και δεν κάνουμε διακρίσεις.
Αναπαύσου εν ειρήνη θυμωμένε αδερφέ μου Κωνσταντίνε. Σε καταλαβαίνω..

Χρήστος Μάστορας

Δημοσίευση: Νοεμβρίου 10, 2018