Για το διαχωρισμό Κράτους και Εκκλησίας

Μετά τις πορδές του Αλέξη, που ουσιαστικά υποσχέθηκε άλλες 10.000 προσλήψεις στο δημόσιο (και το γλείψιμο των νεοδημοκρατών στην Εκκλησία) ας πούμε και κάτι σοβαρό για το θέμα.

Κατ αρχάς σχετικά με τις θρησκευτικές μου πεποιθήσεις, καθώς ο καθένας θα θελήσει να μου βάλλει όποια ταμπέλα τον βολεύει. Εξ αιτίας των αμαρτιών μου δεν γνωρίζω, αν ανήκω στην Εκκλησία του Θεού. Πιθανόν όχι, αλλά τότε το σίγουρο είναι, ότι βρίσκομαι έξω από την θύρα και παρακαλάω κλαίγοντας να μπώ. Εξ ίσου σίγουρο είναι, ότι δεν ανήκω σε καμία από τις εκκλησίες των ανθρώπων, ούτε πρόκειται να μπω, ούτε να πω ποτέ «Ελάτε αδέλφια μου, να φτιάξουμε μία νέα εκκλησία των αληθινών πιστών», γιατί αν ξεστομίσω ποτέ τέτοιο πράγμα, αυτό θα σημαίνει, ότι ο διάβολος μου πήρε τα μυαλά. Η σχέση κάθε ανθρώπου με τον Θεό είναι αυστηρά προσωπική και η ομαδοποίηση σε κοπάδια οπαδών δεν βοηθάει καθόλου.

Καθώς δεν βρήκα τίποτα σε αυτήν την ζωή, που να με πείθει περισσότερο από την Αγία Γραφή, πιστεύω (χωρίς να μπορώ να το αποδείξω βέβαια) πως είναι ο αυθεντικός λόγος του Θεού. Πάντως και εάν ακόμα αποδεικνυόταν, πως ο Χριστός δεν είναι Θεός, πάλι θα συνέχιζα να είμαι Χριστιανός, γιατί ήταν ο πιο γνήσιος αντεξουσιαστής στην ιστορία.

Αυτά που πιστεύω, σε καμία περίπτωση και με κανέναν τρόπο δεν θα τα επέβαλα σε άλλους, γιατί έτσι θα γινόμουν ενάντιος στην ίδια μου την πίστη. Ο Θεός μας θέλει ΟΛΟΥΣ, αλλά ΜΟΝΟ ΜΕ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΒΟΥΛΗΣΗ. Κάθε νόμος και πειθαναγκασμός που τάχα «προστατεύει» τον Χριστιανισμό, στην πραγματικότητα είναι ένα ακόμα καρφί επί των τύπων των ήλων.

Επειδή οι πολιτικές μου πεποιθήσεις απορρέουν σχεδόν αποκλειστικά από τις θρησκευτικές, αυτονόητα διαχωρίζω τα του καίσαρα από τα του Θεού και θεωρώ, ότι οι μεγαλύτεροι ζηλωτές αυτού του διαχωρισμού θα έπρεπε να είναι όσοι αυτοαποκαλούνται Χριστιανοί.

Ο διαχωρισμός θα έπρεπε να είναι πλήρης και απόλυτος, όπως περιγράφεται και στην Συνταγματική μου πρόταση (την οποία θα ξανααναρτήσω προσεχώς, αφενός γιατί υπάρχουν μικροαλλαγές και προσθήκες και αφετέρου ως μία επιπλέον προσπάθεια για σοβαρό πολιτικό διάλογο στο διαδίκτυο).

Ένα από τα κυριότερα σημεία τριβής είναι η αποθρησκευτικοποίηση της δημόσιας παιδείας. Πιστεύω, ότι υπάρχει λύση, που να τους ικανοποιεί πλήρως όλους, αν δεν είναι κακόβουλοι. Είναι ο διαχωρισμός της παιδείας (όλων των βαθμίδων) σε δύο ΔΗΜΟΣΙΕΣ μορφές· την Ορθόδοξη και την ουδέτερη. Το δημόσιο Ορθόδοξο εκπαιδευτικό σύστημα θα τελεί υπό την εξουσία και εποπτεία της Ορθόδοξης Εκκλησίας και θα λειτουργεί όπως εκείνη θέλει. Η χρηματοδότηση του θα είναι ανάλογη του αριθμού των μαθητών, φοιτητών, που εγγράφονται σε αυτό και φυσικά τα πάντα θα ορίζονται από αυτήν την αναλογία (κτίρια, εκπαιδευτικοί κ.λ.π.). Οσο για την αξία αυτών των πτυχίων, θα καθοριστεί από την ίδια την αγορά εργασίας, τους διεθνείς οργανισμούς αξιολόγησης και πιστοποίησης, την κοινωνία κ.λ.π.. [Εξαιρείται από την εποπτεία της Εκκλησίας το Εθνικό Σύστημα εισακτήριων εξετάσεων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Οσοι εισάγονται, θα αποφασίζουν, αν εγγραφούν στο ουδέτερο, ή το Ορθόδοξο ίδρυμα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.]

Το ουδέτερο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα θα είναι πραγματικά ουδέτερο και όχι αθεϊστικό, αγνωστικιστικό, ή των δικών μου θρησκευτικών πεποιθήσεων. Δηλαδή δεν φεύγουν μόνο τα θρησκευτικά, αλλά και η θρησκειολογία, η φιλοσοφία κ.λ.π..

Αυτό φυσικά δεν σημαίνει, ότι θα εξοβελίσουμε την θρησκεία και την φιλοσοφία από την κοινωνία, ούτε (τουλάχιστον εγώ) θέλω κάτι τέτοιο. Το αντίθετο· θέλω όλα αυτά να λειτουργούν σε υγιείς βάσεις και όχι με παρασιτικούς μηχανισμούς. Η φιλοσοφία και η θρησκεία δεν είναι «ειδικότητα» κάποιων, αλλά καθολική ανάγκη και δικαίωμα. Από εκεί και πέρα πρόκειται για την αμπελο-φιλοσοφία των ακαδημαϊκών παράσιτων, που δεν καταλαβαίνω, γιατί θα πρέπει να χρηματοδοτώ με τους φόρους; Αν πράγματι σε αυτές τις σχολές γίνεται αξιόλογο έργο, το οποίο εγώ ως «προκατειλημμένος» και «φθονερός» δεν αναγνωρίζω, δεν θα βρεθούν οι μαικήνες του πολιτισμού, που θα το χρηματοδοτήσουν;

Το κράτος πρέπει να μειώσει τους φόρους και ο καθένας να χρηματοδοτεί, ότι του αρέσει. Άλλος θέλει την Ορθόδοξη Εκκλησία, άλλος την Καθολική, άλλος τους Ευαγγελιστές, άλλος το Ισλάμ, τον Βουδισμό, τον Ολυμπιακό, τον Αρη, τον Πανιώνιο, άλλος το Μέγαρο μουσικής, την Επίδαυρο, την Ακρόπολη, τις σχολές φιλοσοφίας κ.λ.π.. Ο καθένας ότι θέλει να το πληρώνει, όχι να περιμένει να τα πληρώσουν άλλοι.

Στα πλαίσια αυτά η Ελληνορθόδοξη Εκκλησία πρέπει να σταθεί (ανεμπόδιστα όμως) στα δικά της πόδια, όπως για παράδειγμα η Εκκλησία της Κύπρου. Εννοείται, ότι δεν πρέπει να πειραχτεί η περιουσία της, να μην φορολογούνται τα μη αποδοτικά περιουσιακά της στοιχεία, να μην φορολογούνται τα εκκλησιαστικά είδη (κεριά, εικόνες, βιβλία κ.λ.π.) και φυσικά οι δωρεές των πιστών.

Παρότι το κράτος που ονειρεύομαι, είναι πραγματικά φιλοσοφικοθρησκευτικά ουδέτερο, η Συνταγματική μου πρόταση καθιερώνει κάποια ιδιαίτερα προνόμια στην Ορθόδοξη Εκκλησία για τους ευνόητους λόγους. Π.χ. μόνον αυτή έχει το δικαίωμα δικού της εκπαιδευτικού συστήματος δημόσιου χαρακτήρα (και δημόσιας οικονομικής επιβάρυνσης). Ολοι οι άλλοι μπορούν να φτιάξουν εκπαιδευτικό σύστημα και ιδρύματα, αλλά ιδιωτικού δικαίου.

Από εκεί και πέρα όλες οι εκκλησίες δικαιούνται πλήρη δικαιώματα αυτονομίας. Θεωρώ, ότι είναι παράλογο να εγκρίνει, ή να απορρίπτει το κράτος τους εκκλησιαστικούς αξιωματούχους, ή να έχει λόγο στην διοίκηση της χερσονήσου του Αθω, η οποία πρέπει όμως να αποδοθεί στην Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία και όχι στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, εκτός αν η πρώτη αποφασίσει να εκχωρήσει τα δικαιώματα της, ή μέρος αυτών στο Πατριαρχείο.

Τα ίδια δικαιώματα αυτονομίας θα έχουν όλοι οι θρησκευτικοί οργανισμοί. Το μόνο πράγμα που συμφωνώ με την σημερινή κυβέρνηση, είναι η παραχώρηση αυτών των δικαιωμάτων στους Ελληνες Μουσουλμάνους σε συνάρτηση με την προαιρετική εφαρμογή της Σαρίας. Η κοντόφθαλμη και τουρκοφοβική στάση των «υπερπατριωτών» έσπρωχνε τόσα χρόνια στην αγκαλιά του Τουρκικού προξενείου ένα πλήθος Ελλήνων πολιτών, που όπως αποδείχτηκε δεν είχαν άλλη επιλογή. Πομάκοι, Ρομά, Αλεβίτες, αλλά και πολλοί Τούρκοι Ευρωπαϊκών αντιλήψεων σε κάθε περίπτωση προτιμούν την Ελλάδα, αν τους αντιμετωπίσει κι αυτή ως ισότιμους πολίτες.

Όταν τα δικαιώματα της πλειοψηφείας ασκούνται καταχρηστικά, έχουμε ίσως δημοκρατία, αλλά όχι κράτος δικαίου. Κανένας και καμία πλειοψηφεία δεν έχει δικαίωμα να υποβιβάζει πολίτες στην κατηγορία του «αλλόπιστου», βάζοντας την δικιά της ταμπέλα στο κράτος.

Μάλιστα αμφιβάλλω, αν πρόκειται για πλειοψηφεία πραγματικών πιστών και όχι τεχνητή «πλειοψηφεία» αδιάφορων, που (πολλοί από αυτούς) θα αποδέχονταν οποιονδήποτε θρησκευτικό προσδιορισμό δεν τους αποστερεί το δικαίωμα του πολίτη πρώτης κατηγορίας. Με πολλούς «Ορθόδοξους» που έχω συζητήσει, εκφράζουν καθαρά αγνωστικιστικές, ακόμα και αθεϊστικές αντιλήψεις. Στην ερώτηση «Τότε γιατί πηγαίνεις στην εκκλησία;» η στερεότυπη απάντηση είναι «Για κοινωνικούς λόγους». Αυτό δεν σημαίνει βέβαια, ότι από Ορθόδοξο κράτος πρέπει να γίνουμε αγνωστικιστικό, ή αθεϊστικό, γιατί ούτε όλοι είμαστε άθεοι, ή αγνωστικιστές, ή οτιδήποτε άλλο.

Επίσης οι (πραγματικοί) Ορθόδοξοι πρέπει να αποφασίσουν αν είναι σκέτο Ορθόδοξοι, ή πρωτίστως Χριστιανοί, καθώς η φασιστική ιδεολογία του τσαμπουκά και της επιβολής δεν έχει καμία σχέση με τον Χριστιανισμό. Αν γοητεύονται τόσο πολύ από τις Ισλαμικές πρακτικές, ας πετάξουν το φύλλο συκής κι ας δηλώσουν απερίφραστα Ταλιμπάν.

Δύο αιώνες τώρα επαναστατούν, κάθε φορά που «θίγεται» και το παραμικρό προνόμιο τους, αλλά ουδέποτε διαμαρτυρήθηκαν για τα πραγματικά δικαιώματα των Χριστιανών, που καταπατούνται στα δικαστήρια (αλλά και σε όλες τις εκδηλώσεις ανάληψης δημοσίων καθηκόντων) με τον υποχρεωτικό όρκο. Δεν έκαναν ποτέ ούτε μία σύσταση στο κράτος, που διαστροφικά μας αναγκάζει να ορκιζόμαστε και μάλιστα πάνω στην Βίβλο!!!!!! Να παραδεχόμαστε δηλαδή, ότι είμαστε ψευτοχριστιανοί (και γενικότερα ψεύτες και εκμαυλισμένοι) έτοιμοι να συμβιβαστούμε σε οποιεσδήποτε απαιτήσεις της εξουσίας. Όχι μόνο δεν αντέδρασαν ποτέ, αλλά οι ίδιοι οι κληρικοί ορκίζουν τους αξιωματούχους του κράτους. [Αντέδρασαν όμως στην μετάφραση της Αγίας Γραφής στην καθομιλουμένη, παρότι έγινε από Ορθόδοξο κληρικό και παρότι δεν πρόκειται για «μαλλιαρή» δημοτική, αλλά πραγματικά εξευγενισμένη και άρτια φιλολογική διάλεκτο, που δεν προσβάλλει την ιερότητα του κειμένου.]

Ή μήπως είναι Χριστιανική η εμμονή στην υποχρεωτικότητα της φασιστικής Σαρίας στους Ελληνες Μουσουλμάνους; Ή μήπως είναι Χριστιανική η «επαναστατική» οχλοκρατία, που υπερασπίζεται τα υλικά αγαθά και προνόμια των ιερέων και των παρακείμενων;

Εν πάση περιπτώσει πρέπει να βρούμε τρόπους συνύπαρξης σε αυτό το κράτος και όχι αφορμές εμφύλιας διαμάχης, γιατί θα μας πάρει και θα μας σηκώσει όλους μαζί, όπως έγινε πολλές φορές στο παρελθόν. Οσοι λένε «των προνομίων μου θανόντων, γαία πυρί μιχθήτω», όχι μόνο δεν είναι «εθνικός συνδετικός κρίκος», όπως θέλουν να λογαριάζονται, αλλά (είναι) κοινοί βολεψάκηδες. [Πως μπορεί να είναι εθνικός συνδετικός κρίκος, εκείνος που αποκλείει από τον εθνικό κορμό, όσους δεν συμφωνούν μαζί του;]

Επειδή είναι ιδιαίτερα ευφυείς, αν θέλουν να διατηρήσουν όση επιρροή μπορούν, το καλύτερο που έχουν να κάνουν, είναι να υιοθετήσουν μόνοι τους την καθαρή και τίμια πρόταση μου. Οποιος ορέγεται ηγετικό εθνικό ρόλο, δεν προσπαθεί να τον νομοθετήσει στο Σύνταγμα· τον «επιβάλλει» στην κοινωνία με το κύρος και το ήθος του. Αυτό το κύρος θα το αποκτήσουν μόνο αν αποποιηθούν μόνοι τους τα νομικά τους προνόμια και απλώσουν χέρι αδελφοσύνης σε όσους αποκαλούν «αλλόπιστους», άθρησκους κ.λ.π.. [Αν και δεν κόπτομαι για το καλό τους, μία τίμια συμβουλή. Η μέχρι τώρα στάση τους, είναι στάση άμυνας, που περιορίζει κάθε φορά τις φθορές, αλλά μακροπρόθεσμα δεν τις αποτρέπει. Αν δεν το έχουν καταλάβει ακόμα, θα αρχίσω να αμφιβάλλω για την ευφυΐα τους. Αυτό που τους προτείνω, είναι πραγματική επίθεση και μάλιστα με πολύ καλές προοπτικές. Μπορούν να «πιαστούν» από μία άνευ πρακτικής σημασίας φράση του Συντάγματος και να πουν «τα καταφέραμε». Το μόνο που θα έχουν καταφέρει, είναι μία ακόμη αναβολή στο τυπικό μέρος του πράγματος, αλλά επιτάχυνση της απώλειας του ηθικού πλεονεκτήματος, που έχει όποιος αποποιείται μόνος του τα προνόμια του, πριν του τα αφαιρέσουν οι άλλοι.]

Είναι βέβαια μεγάλη η πρόκληση, γιατί αν δεν καταφέρουν να φτιάξουν ένα αξιόπιστο εκπαιδευτικό σύστημα, που να έλκει μαθητές και φοιτητές (και τους γονείς τους) θα εκτεθούν ανεπανόρθωτα. [Αν πάλι τα καταφέρουν, θα έχουν κάνει καλό, όχι μόνο στην εκκλησία και το εκπαιδευτικό της σύστημα, αλλά και στο ουδέτερο δημόσιο σύστημα παιδείας, που θα βρεί ανταγωνισμό.] Η γνώμη μου πάντως είναι, καλύτερα να προσπαθήσουν πάνω στις «προκλήσεις» που προτείνω, γιατί αν «επαναστατήσουν» πάλι για τον μπερντέ, βραχυπρόθεσμα μεν δεν θα τους κοστίσει τίποτα, μακροπρόθεσμα όμως κάθε εξέγερση προσθέτει απαξίωση. [Για τις λαϊκές περιουσίες που χάνονται στους πλειστηριασμούς, απλά προσεύχονται…]

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Νοεμβρίου 16, 2018