Πολύ… σανό για το τίποτα;

Σχεδόν έναν χρόνο πριν, το άρθρο του Αλέξη Τσίπρα στο «DOCUMENTO» με τίτλο «Ήταν ο Ανδρέας ψεύτης;» επικρίθηκε ως η επιτομή της διολίσθησης της ριζοσπαστικής Αριστεράς στη σοσιαλδημοκρατία και ως ακόμη ένα βήμα «ΠΑΣΟΚοποίησης» του ΣΥΡΙΖΑ, προσφέροντας ακόμη ένα επιχείρημα σε εκείνους που τον κατηγορούν ότι μιμείται ακόμα και τη φωνή του ιστορικού ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. Παρ’ ότι όμως τα μεγέθη είναι δυσανάλογα, η σύγκριση παραμένει αναπόφευκτη, ειδικά έπειτα από την προχθεσινό deal Τσίπρα – Ιερώνυμου που θύμισε εποχές Ανδρέα – Σεραφείμ.

Τότε δηλαδή που μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία τον Οκτώβριο του 1981 μπορεί ο Ανδρέας να μη μας έβγαλε από το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ αλλά έβγαλε από τα ρούχα του τον Αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ, εξαγγέλλοντας κατάργηση του θρησκευτικού γάμου και εφαρμογή του πολιτικού γάμου υποχρεωτικά για όλους τους Έλληνες! Φυσικά η μεταρρύθμιση πήγε στο πυρ το εξώτερον, καθώς ο Σεραφείμ θύμισε στον υιό Παπανδρέου τη ρήση του πατέρα του, Γεώργιου Παπανδρέου, ότι «η Εκκλησία είναι σαν το κάρβουνο, αν είναι αναμμένο θα σε κάψει, αν είναι σβησμένο θα σε μουντζουρώσει».

Μικρός σε ηλικία για να τα θυμάται αυτά ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά η επιλογή των εκφράσεων και τα περίσσεια χαμόγελα που συνόδευσαν την ανακοίνωση της ΠΡΟΘΕΣΗΣ επίτευξης συμφωνίας μεταξύ Κράτους και Εκκλησίας για την επίλυση των εκκρεμών ζητημάτων δείχνει μεγάλη επιδεξιότητα στο αμπαλάρισμα μιας μη- μεταρρύθμισης. Δεν θα πληρώνονται, λοιπόν, οι κληρικοί από τη δεξιά τσέπη του Δημοσίου, αλλά από τον αριστερό κουμπαρά των επιδομάτων του Δημοσίου! Θα είναι θρησκευτικά ουδέτερο το κράτος, αλλά θα ομνύει –το κράτος πάλι– στη συμβολή της Εκκλησίας στη διαμόρφωση της εθνικής μας ταυτότητας.

Αφού, μάλιστα, η Εκκλησία «αγοράζει» το deal πληρώνοντας και μερικά ευρώπουλα παραπάνω σε ΕΝΦΙΑ και αδειάζοντας και γύρω στις 10.000 θέσεις δημοσίων υπαλλήλων που θα καλυφθούν ώστε να μειωθεί και η ανεργία (αρκεί να το θυμηθούν οι ευεργετηθέντες όταν θα μπουν στο εκλογικό παραβάν), το αν είπαμε και δυο κουβέντες παραπάνω για τον ΠΛΗΡΗ διαχωρισμό Κράτους και Εκκλησίας, νερό κι αλάτι.

Άλλωστε όλα τα χρόνια που ανακινείται το ζήτημα, είτε τότε επί Ανδρέα είτε τώρα επί Τσίπρα, πάντα βρισκόταν μία Ιφιγένεια που η θυσία της εξευμένιζε τους θεούς και τα καράβια έπλεαν για τον προορισμό τους. Κάπως έτσι πλήρωσε τη «νύφη» το 1987 ο αείμνηστος Αντώνης Τρίτσης χωρίς να διαταράξει τις σχέσεις του ο Ανδρέας με τον Σεραφείμ. Κάπως έτσι και ο πρώην υπουργός Παιδείας, Νίκος Φίλης, πήγε ήσυχα-ήσυχα σπίτι του. Οι εποχές διαφορετικές, αλλά τα πυροτεχνήματα παραμένουν –στη σύλληψή τους τουλάχιστον– ίδια. Διότι μόνο πασχαλιάτικη στρακαστρούκα είναι για παράδειγμα η «αξιοποίηση» της εκκλησιαστικής περιουσίας μέσω της ίδρυση μιας Αρχής που όμως ήδη υπάρχει, αφού με το άρθρο 83 του ν. 4182/2013 (κυβέρνηση Σαμαρά για να μην ξεχνιόμαστε) ιδρύθηκε η «Εταιρία Αξιοποίησης Εκκλησιαστικής Περιουσίας» έχοντας ήδη τις αρμοδιότητες που περιχαρής και με καθυστέρηση μιας πενταετίας ανακοίνωσε ο νυν πρωθυπουργός.

Το ποιος είναι ο κερδισμένος και ποιος ο χαμένος σε αυτή την υπόθεση είναι πρόωρο να ειπωθεί, καθώς είναι πολλές οι παράμετροι που συνθέτουν μία αξιόπιστη και αντικειμενική απάντηση. Σε πρώτη ανάγνωση, πάντως, μοιάζει να γίνεται πολύ κακό για το τίποτα. Ή μήπως πολύ… σανό κι από τηγανίτα τίποτα;

Η Άποψη

Δημοσίευση: Νοεμβρίου 24, 2018