Διπολική διαταραχή

Μέσα σε 48 ώρες κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης λοιδορήθηκαν, κυνηγήθηκαν, καθυβρίστηκαν και εισέπραξαν και εμπράγματες αποδείξεις της αγάπης του λαού, σε μπουκάλια με νερό και σε εδώδιμα αποικιακά. Η είδηση δεν είναι εκεί, δυστυχώς. Είναι στο ότι εξανέστησαν, καταδικάζοντας αυτές τις πράξεις βίας ως απαράδεκτες και ακατανόητες!

Και στο μεν πρώτο σκέλος της καταδίκης θα συμφωνήσουμε. Τέτοιες συμπεριφορές είναι απαράδεκτες. Αλλά, είμαστε υποχρεωμένοι να συμφωνήσουμε, δυστυχώς, ότι δεν είναι και ακατανόητες. Αντίθετα, είναι απολύτως κατανοητές.

Την πρώτη μέρα της επετείου του Πολυτεχνείου η ομάδα της κυβέρνησης και του κόμματος, που πήγε στον ιστορικό χώρο να καταθέσει στεφάνι, γιουχαϊστηκε άγρια από άλλους αριστερούς και αυτόνομους νεολαίους, έπεσαν σπρωξίματα και τελικά τους εμποδίστηκε η είσοδος.

Η τραγική ειρωνεία είναι ότι ανάμεσα στους προπηλακισμένους ήταν και στελέχη που βρίσκονταν μέσα στο Πολυτεχνείο το ’73 και που διώχτηκαν και βασανίστηκαν από τη χούντα. Ενώ σήμερα, δεν μπορούν να μπουν στον ίδιο χώρο εμποδισμένοι από ομοϊδεάτες συντρόφους με την κατηγορία ότι συμμετέχοντας σε μια κυβέρνηση μνημονιακή και φιλοαμερικάνικη, έχουν προδώσει τα ιδανικά «του Νοέμβρη» και δεν δικαιούνται να καταθέτουν στεφάνι, όντας και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ. Λογικό; Λογικό.

Το επικίνδυνο στην υπόθεση είναι ότι το Πολυτεχνείο απόκτησε «πόρτα» σαν τα νυχτομάγαζα. Και περνάς face control για να μπεις. Δηλαδή απόκτησε ιδιοκτήτη! Επικίνδυνο, γιατί, εκτός από τους φασίστες φιλοχουντικούς , που έτσι κι αλλιώς δεν πατάνε, το Πολυτεχνείο πρέπει να είναι ανοιχτό για όλους τους πολίτες στην επέτειο. Είναι χώρος προσκυνήματος όλου του λαού. Είναι δικαίωμα του καθένα να ασκεί κριτική σε πράξεις και ιδεολογίες, αλλά δεν είναι δικαίωμα κανενός να ιδιοποιείται το χώρο και τα νοήματα του αγώνα. Για να το πούμε ανοιχτά, ένα γιουχάϊσμα αρκεί για αποδοκιμασία. Τα υπόλοιπα είναι καθαρή εξουσιαστική βία. Αντίστοιχη μ αυτήν που πολέμησαν οι φοιτητές του ’73.

Στη συνέχεια, στελέχη του κόμματος και μέλη της κυβέρνησης, που έχουν γίνει πιο αμερικανόφιλοι από τους συντηρητικούς, αποφάσισαν να πορευτούν και στην αμερικάνικη πρεσβεία σε ένα θέαμα παραλογισμού. Από τη μία να φωτογραφίζεσαι με τον Αμερικανό αντιπρόεδρο και τον Αμερικανό πρέσβη όλος χαρά και καμάρι, δηλώνοντας και την ευμένεια σου στον Τράμπ (!), εσύ ο επαναστάτης αριστερός, και από την άλλη να πορεύεσαι στην πρεσβεία για να φωνάξεις «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι».

Πρόκειται για διπολική διαταραχή γιατρέ μου; Όχι αγόρι μου. Πρόκειται για ακραία αναισθησία και θράσος. Το οποίο, επειδή είναι ακραίο, δοκιμάζει την κοινή λογική και την ευαισθησία των πολιτών. Και προκαλεί την οργή τους. Λογικό; Λογικό.

Εκείνο που δεν είναι λογικό, αλλά είναι θυμικό, είναι η εκσφενδόνιση υλικών αγαθών εναντίον των διαταραγμένων φιλοαντιαμερικανών. Και δεν είναι χρήσιμο, ούτε δημοκρατικό. Πρώτον, γιατί τα εκσφενδονιζόμενα πάνε χαμένα. Δεν πιάνουν τόπο. Στου κουφού την πόρτα. Ξέρεις από οίηση και από θράσος εξουσίας; Δεν ξέρεις. Καλύτερα. Έμεινες άνθρωπος. Δεύτερον, γιατί όταν γίνεσαι ίσα κι όμοια σε συμπεριφορές με κείνον που καταδικάζεις για χυδαιότητα, αντιδημοκρατία και για ξεπούλημα ιδεών, έχει κερδίσει εκείνος. Σε έχει κάνει σαν τα μούτρα του. Συμπέρασμα: Όπως και στο Πολυτεχνείο, ένα γιουχάϊσμα αρκεί. Αυτοί ξέρουν κι ο λαός αγάλλεται.

Προχτές, στη Θεσσαλονίκη, σε μια εκδήλωση που θα μιλούσε ο υπουργός Παιδείας, γονείς, μαθητές, καθηγητές και εργαζόμενοι πλακώθηκαν με την αστυνομία, που δεν τους άφηνε να παραστούν και να του υποβάλουν ερωτήσεις. Έγινε μπάχαλο και ο υπουργός ούτε που τόλμησε να εμφανιστεί. Η εκδήλωση ματαιώθηκε. Το ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα μετατράπηκε σε ρωμαλέο κίνημα γονιών- μαθητών- καθηγητών και με την …πετυχημένη παρέμβαση της αστυνομίας, αντί για διάλογο πέτυχε την εξορία του υπουργού! Λογικό; Λογικό. Αλλά, όχι δημοκρατικό.

Φταίν’ αυτοί; Όχι, η αστυνομία. Η οποία, όμως, είχε εντολές άνωθεν να απαγορεύσει τη συμμετοχή περισσότερων από όσους είχε προαποφασίσει η οργάνωση του κ Γαβρόγλου! Ώστε να είναι ελεγχόμενη πολιτικά! Δημοκρατικό; Καθόλου. Αλλά και εξοργιστικό στη συνέχεια. Όταν ο υπουργός καταφέρθηκε εναντίον των πολιτών, πετώντας στα σκουπίδια τις ιδέες του για ανοιχτές διαδικασίες και τρίχες κατσαρές. Όλα στη θεωρία ωραία και όταν έρχεται η ώρα της πράξης γινόμαστε αυταρχικοί ή, πιο συχνά, τα κάνουμε μαντάρα.

Και στις τρείς παραπάνω πρόσφατες περιπτώσεις τα θύματα, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης εξανέστησαν και επί τόπου και εκ των υστέρων, καταγγέλλοντας από σκοτεινές δυνάμεις μέχρι ακροδεξιούς, προβοκάτορες και τον Γκοτζίλα για τις επιθέσεις που δέχτηκαν. Και σε ρωτάω γιατρέ μου: Έχουν άνοια; Κάποια άλλη ασθένεια που χάνεις την επαφή με την πραγματικότητα και με τον εαυτό σου;

Όχι παιδί μου. Αναίσθητοι είναι. Και οπορτουνιστές. Γιατί θεωρούν δικαίωμα τους να πιστεύουν άλλα στη θεωρία, να κάνουν τα αντίθετα στην πράξη και να χειροκροτούνται για τη θεωρία. Για τα λόγια. Τις μπέλες παρόλες. Με μια νοοτροπία ανηλίκων. Όπου, πρέπει οι δικαιολογίες να γίνουν αποδεκτές για οποιαδήποτε πράξη και παρέκκλιση. Όπως τα κακομαθημένα στα σπίτια και στα σχολεία.

Το κυριότερο:
Ο συριζάνθρωπος θεωρεί ότι το έγκλημα που κάνει αυτός δεν είναι έγκλημα. Ενώ αν το κάνει οποιοσδήποτε άλλος είναι έγκλημα.
Το δικό του έγκλημα είναι Ιερό.
Των άλλων μιαρό.
Όλων των άλλων.
Και οι δικοί του νεκροί είναι αξιολογότεροι από τους άλλους νεκρούς.
Οι δικοί του είναι αγωνιστές.
Οι άλλοι φασίστες.
Όλοι οι άλλοι.
Και το πιστεύει αυτό γιατί αυτός δεν είναι σαν τους άλλους. Είναι άγιος, κατέχει τη μόνη αλήθεια και επειδή θέλει την ευτυχία των ανθρώπων είναι άσπιλος!!

Μ αυτά τα κριτήρια δεν είναι τυχαίο που τα βρίσκει εύκολα ο πρωθυπουργός με τον αρχιεπίσκοπο. Έχουν έναν διάλογο εκκλησιών. Είναι σοβαρά τα πράγματα γιατρέ μου;

Γ. Παπαδόπουλος - Τετράδης
Liberal

Δημοσίευση: Νοεμβρίου 29, 2018