Αρχική
Επικοινωνία
LIVE.png){kind=small}
Ο Καιρός
Γράφει ο Παναγιώτης Ήφαιστος
Κράτος πάνω στην άμμο δεν κτίζεται και αν κτιστεί κάποια στιγμή καταρρέει, ενώ όταν έτσι έχουν τα πράγματα θεωρείται από όλους αναξιόπιστο και αναλώσιμο. Στέρεο έδαφος, γερά θεμέλια και σιδερόφρακτα τοιχώματα είναι προϋποθέσεις βιωσιμότητας και αντοχής ενός κράτους στις αδιάλειπτες σεισμικές δονήσεις της διεθνούς πολιτικής και στα πλήγματα του μεταμοντέρνου πολέμου όπως είναι ο χρηματοοικονομικός πόλεμος των τελευταίων 8 χρόνων.
Συντομογραφικά, θα αναφερθούμε σε δύο κύρια και αλληλένδετα ζητήματα: Πρώτον, την κατάσταση της δημοκρατίας που σχετίζεται με την πολιτειακή ευρωστία και την κρατική συνοχή. Δεύτερον, την γνώση της διεθνούς πολιτικής που αφορά ζωτικά τους προσανατολισμούς και τις επιλογές της εξωτερικής πολιτικής στο ανταγωνιστικό και συχνά συγκρουσιακό διεθνές σύστημα.
Ιδιαίτερα για κοινωνίες όπως η ελληνική, οι οποίες είναι ιστορικά εδρασμένες πάνω στις πολιτικές παραδόσεις της δημοκρατίας και της πολιτικής ελευθερίας, εάν δεν διαθέτουν δημοκρατικό πολίτευμα, δημιουργείται δομική πολιτική ανωμαλία. Παρά τα πολλά ιδεολογικά δόγματα, τα θεωρήματα και τα ιδεολογήματα που ακούγαμε τις τελευταίες δεκαετίες, δεν συνιστά δημοκρατία ένα ολιγαρχικό σύστημα έμμεσης αντιπροσώπευσης που δεν κινείται, τουλάχιστον, προς κάποιου είδους έμμεση δημοκρατία αλλά αντίθετα προς δεσποτεία και μάλιστα έξωθεν ελεγχόμενη.
Παρά τα ιδεολογικά θολώματα και τις διαστρεβλώσεις του όρου, δημοκρατία μπορεί να σημαίνει μόνο ένα πολίτευμα που είναι προσανατολισμένο με τρόπο που θα επιτρέπει στους πολίτες να καθίστανται ολοένα και περισσότερο εντολείς μιας εντολοδόχου και ανακλητής εξουσίας. Το κοινωνικό και πολιτικό γεγονός, εξάλλου, απαιτείται να είναι προσανατολισμένο προς την Ιθάκη της πολιτικής ελευθερίας και της εθνικής ανεξαρτησίας. Η εθνική ανεξαρτησία είναι η κοσμοθεωρία όλων των εθνών, βασικά η μόνη κοινή και μορφικά πανομοιότυπη κοσμοθεωρία που ενσαρκώνει την συλλογική ελευθερία κάθε κοινωνίας.
Στην κλασική εποχή ονομαζόταν το «ιδεώδες της ανεξαρτησίας» και εθεωρείτο προϋπόθεση δυνατότητας ανάπτυξης δημοκρατικών προϋποθέσεων στο εσωτερικό της πολιτείας. Ελεύθερη πατρίδα και αδιαπραγμάτευτη φιλοπατρία των πολιτών είναι αναμφίβολα κοσμοθεωρητικές προϋποθέσεις της κρατικής ευρωστίας, της πνευματικής συνοχής και της πίστης και νομιμοφροσύνης των πολιτών και των εκλεγμένων κυβερνητών στο κράτος και στα εθνικά συμφέροντα.
Πόσο μεγάλη είναι απόσταση μεταξύ αυτών των διαχρονικών πολιτικών παραδόσεων της ελληνικότητας και της κατάστασης που επικρατεί στο νεοελληνικό κράτος; Η απάντηση είναι ότι το εκκρεμές της πολιτικής μας απομακρύνθηκε από τον πόλο της δημοκρατίας και βρίσκεται στον πόλο μιας ιδιόμορφης ξένης κατάκτησης/υποδούλωσης. Δράστες της οποίας είναι κοινωνικοπολιτικά ανεξέλεγκτοι τεχνοκράτες, κερδοσκόποι, τοκογλύφοι και υπάλληλοι ηγεμονικών κρατών.
Ελλειμματική γνώση της διεθνούς πολιτικήςΜια ακόμη αποδυναμωτική παθογένεια των συμφορών που πλήττουν το νεοελληνικό κράτος είναι η ελλειμματική γνώση της διεθνούς πολιτικής. Όλα αποτυγχάνουν, εάν δεν υπάρχει στοιχειώδης γνώση των λειτουργιών, παθολογιών και προβλημάτων του κρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος. Ας πούμε με βεβαιότητα ότι ευημερία, ασφάλεια και ελευθερία δεν μπορεί να υπάρξει εάν δεν υπάρχει σωστή γνώση για την αληθινή κατάσταση της διεθνούς πολιτικής:
Δεν υπάρχει παγκόσμια κοινωνία, παγκόσμιο κοινωνικοπολιτικό σύστημα, παγκόσμια πολιτική ηθική, παγκόσμια διανεμητική δικαιοσύνη και κατά συνέπεια παγκόσμια υπερεθνική εξουσία οποιουδήποτε είδους. Διεθνή τάξη έχουμε όπου οι συμφωνίες ενίοτε τηρούνται, άλλοτε όχι και ακόμη πιο συχνά υπάρχουν διαφορετικές ερμηνείες των προνοιών. Αξίωμα: Σε ένα κόσμο πολλών κρατών άνισης ισχύος, άνισης ανάπτυξης, διαφορετικών συμφερόντων και ηγεμονικών δυνάμεων που αδιάλειπτα συγκρούονται, «δίκαιο έχει όποιος έχει ίση δύναμη (δηλαδή αποτρεπτική ισορροπία δυνάμεων) και όταν αυτό δεν συμβαίνει ο αδύναμος υποχωρεί και προσαρμόζεται» ή εξοντώνεται όπως οι Μήλιοι (Θουκυδίδης).
Κατά συνέπεια, για την κατοχύρωση και εκπλήρωση των στρατηγικών εσωτερικής και εξωτερικής κυριαρχίας και εσωτερικής και εξωτερικής ασφάλειας, απαιτείται επαρκής ισχύς, δηλαδή επαρκείς οικείοι συντελεστές ισχύος και στέρεες συναλλαγές και συγκλίσεις συμφερόντων με άλλα κράτη, άλλως πως ονομαζόμενες και συμμαχίες. Αξίωμα: «Το κυριότερο νόμισμα της διεθνούς πολιτικής είναι η ισχύς» (Kenneth Waltz).
Κατά την διάρκεια πέντε χιλιετιών γνωστής ιστορίας ο κόσμος πάντα έτσι ήταν, έτσι είναι και δεν φαίνεται να αλλάζει στο παραμικρό. Αξίωμα: «Όσοι είναι ελεύθεροι το χρωστούν στην δύναμή τους» και σε όσους πετούν στα σύννεφα και πιστεύουν στην έλευση ενός αγγελικά πλασμένου πλανήτη, απαιτείται να τους υπενθυμίζουμε ένα ακόμη αξίωμα: «Η ελπίδα είναι σπάταλη» (Θουκυδίδης).
Αντίσταση στην μεταμοντέρνα κατοχήΕξ αντικειμένου, η πατρίδα, η ασφάλειά της και η εθνική ανεξαρτησία είναι έσχατες λογικές οι δε ζημιές ή και ο θάνατος είναι αναπόδραστα, εάν πολίτες και ηγέτες αλληθωρίζουν προς άλλους ανύπαρκτους και ανέφικτους κόσμους. Διεθνιστικά ιδεολογικά δόγματα, αφελείς κοσμοπολιτισμοί και ιδεαλιστικές / ουτοπικές ψευδαισθήσεις και αυταπάτες είναι θανατηφόρα δηλητήρια που εισρέουν, αποδυναμώνουν, καθιστούν την κοινωνία εύκολη λεία ξένων ή σήμερα κερδοσκοπικών συμφερόντων και οδηγούν σε ζημιές ή και σε κρατικό θάνατο.
Μετά από πολλές δεκαετίες κυριαρχίας των ιδεολογικών ασυναρτησιών που αποπροσανατόλισαν την ελληνική κοινωνία και ως εκ τούτου προκάλεσαν αναπόφευκτη κατάληξη στον μετά το 2010 εξοντωτικό οκταετή κατήφορο που κορύφωσε την ξενοκρατία, απαιτείται να γνωρίζουμε ότι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, εάν δεν αλλάξει κάτι σύντομα και δραστικά, δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις πολιτικοοικονομικά και διεθνοπολιτικά βιώσιμου νεολληνικού κράτους.
Μια ειρηνική πολιτική μη εμφύλια επανάσταση ολικής επαναφοράς των νεοελλήνων σε τροχιά δημιουργίας δημοκρατικών προϋποθέσεων όπως διατυπώθηκαν πιο πάνω, είναι τόσο αναγκαία όσο είναι και δύσκολη. Απαιτείται περίσκεψη, περισυλλογή και επίγνωση του ελλείμματος αξιόπιστων πολιτικών προϋποθέσεων άσκησης εξουσίας που θα διαφυλάττει την εσωτερική και εξωτερική πολιτική κυριαρχία. Απαιτείται επίγνωση του γεγονότος ότι, πλέον, η Ελλάδα ελέγχεται από την πιο εξεζητημένη και πιο επιτυχημένη μορφή μεταμοντέρνας κατοχής.
Εγχώριοι καρεκλοκένταυροιΟι εγχώριοι καρεκλοκένταυροι εντολοδόχοι των ξένων, εδώ και 8 χρόνια, υποκλίνονται αντί να διαπραγματεύονται, οι δε ύστεροι κάτοχοι της εξουσίας κορύφωσαν την πολιτική παράκρουση, τα επικοινωνιακά τεχνάσματα και τον αποπροσανατολισμό των πολιτών.
Τα μέλη όλων των σημερινών μεταπολιτευτικών πολιτικών τάσεων εδώ και 8 χρόνια το μόνο που κατορθώνουν είναι να ανακυκλώνονται πάνω στις καρέκλες εξουσίας και κατόπιν έξωθεν εντολών να υιοθετούν το ένα μετά το άλλο μέτρο καταστολής των μελών της κοινωνίας.
Για να μείνουν καθισμένοι στις καρέκλες μετατρέπονται σε Κίρκη που προσφέρει μαγικά φλιτζάνια φίλτρων που θυμίζουν έντονα τις χειρότερες μέρες πελατειακών συμπεριφορών. Και όλα αυτά όταν είναι ολοφάνερο ότι καταχρέωσαν το κράτος, ακύρωσαν κάθε κίνητρο επιχειρηματικότητας, δρομολόγησαν την εκποίηση της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας και οδήγησαν στην εξορία εκατοντάδες χιλιάδες ταλαντούχους νέους.
Ταυτόχρονα, τα ανυπόστατα ιδεολογικά δόγματα, τα συμπαρομαρτούντα ιδεολογήματα, τα θεωρήματα, οι διεθνισμοί και ο μεταμοντέρνων προδιαγραφών μηδενιστικός εθνομηδενισμός καλά κρατούν, με αποτέλεσμα την αποδυνάμωση της πίστης και της νομιμοφροσύνης όσων πολιτών παραμυθιάστηκαν υποτιμώντας έτσι το κράτος, το εθνικό συμφέρον, την κρατική ισχύ, του τι ακριβώς σημαίνει δημοκρατία σύμφωνα με τις δικές μας πολιτικές παραδόσεις και το τι αποτελεί προϋποτιθέμενη συνθήκη της εθνικής ανεξαρτησίας η οποία όπως ήδη αναφέρθηκε εξ αντικειμένου αποτελεί έσχατη λογική και κοσμοθεωρητικό θέσφατο.
Στρατηγικός έλεγχος της οικονομίαςΜείζον ιστορικής σημασίας ζήτημα είναι επίσης η ραγδαία και αδίστακτη εκποίηση της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας στο όνομα μιας κίβδηλης υποθετικής ανάπτυξης. Πέραν της δρομολόγησης αποφάσεων που αγγίζουν τα ακρότατα όρια της πολιτικοοικονομικής παράκρουσης, όπως για παράδειγμα η «φημολογούμενη» πώληση του Ζαππείου και το κατά παράβαση του Συντάγματος και των διεθνών συνθηκών ξεπούλημα του βασιλείου της Φύσης της νήσου Φλέβας για να κτιστούν, ακούγεται, καζίνα και σπίτια εμίρηδων.
Επιταχύνεται ο έλεγχος στρατηγικών τομέων της οικονομίας από ξένα συμφέροντα, ενδεχομένως και ακραία εχθρικών. Αυτό βασικά δημιούργησε, πρέπει να ξέρουμε, τις μεταπολεμικές «δημοκρατίες της μπανανίας» στην Λατινική Αμερική τα βάσανα των οποίων καλά κρατούν μέχρι και σήμερα.
Η εκποίηση των ιερών και οσίων υπό συνθήκες αδιαφάνειας και απουσίας δημοκρατικού διαλόγου για την δημιουργία ενός ορθολογικού αναπτυξιακού προγράμματος, χρήζει να υπογραμμιστεί, αφορά ζωτικά και ουσιαστικά την εθνική ανεξαρτησία. Σχετίζεται με την δυνατότητα αυτεξούσιων πολιτικών αποφάσεων και την δημιουργία οικονομίας που εξυπηρετεί την ευημερία των πολιτών, που εδράζεται πάνω σε διανεμητική δικαιοσύνη που νομιμοποιεί τις πολιτικοοικονομικές ιεραρχίες, που διαφυλάττει το περιβάλλον και ευρύτερα το οικοσύστημά μας και τις πολιτισμικές μας παραδόσεις.
Η οικονομία αφορά ευθέως την κρατική ισχύ και ως εκ τούτου είναι κεντρικής σημασίας για την εθνική ασφάλεια, για την δυνατότητα να αντιμετωπιστούν οι πολλές αναθεωρητικές απειλές και για να μπορέσει η Ελλάδα αφενός να εφαρμόσει το διεθνές δίκαιο που αφορά την Επικράτειά της και αφετέρου να συναλλάσσεται ισότιμα και με συμφέροντα τρόπο με τα ηγεμονικά κράτη.
Δύσκολες καταστάσεις ενόψειΌσον αφορά το τελευταίο ζήτημα πολλά επέρχονται. Κάθε νέο γεγονός, επαληθεύει τις επιφυλάξεις τόσο για τις συνέπειες της χωρίς πολιτικούς ελέγχους δημιουργίας τετελεσμένων στα Βαλκάνια αλλά και για τα γεγονότα στην Τουρκία. Εν μέσω πολλών αντιφάσεων της δικής μας εξωτερικής πολιτικής και πρωτίστως με την Κύπρο να βαδίζει αμέριμνα προς την τουρκική αυλή, όπως και να εξελιχθούν τα πράγματα στην Τουρκία, εκτιμάται ότι θα δημιουργηθούν πολλές δύσκολες καταστάσεις για την ελληνική εξωτερική πολιτική.
Ένα μόνο παράδειγμα: Τα συγχαρητήρια πολλών συμπεριλαμβανομένων των Αμερικανών για την Συμφωνία των Πρεσπών προς της ηγέτες της «Μακεδονίας» (όπως χαρακτηριστικά ονομάζουν την FYROM απευθυνόμενοι στους ηγέτες της) δεν φαίνεται να είναι κατανοητό ότι δεν επαληθεύουν τις υποθέσεις για κάποια γραμμική συνηγορία που θα φέρει ανθόσπαρτες ελληνοαμερικανικές σχέσεις.
Ούτως ή άλλως τέτοια πράγματα δεν υπάρχουν στις σχέσεις των ηγεμονικών κρατών με τα υπόλοιπα λιγότερο ισχυρά κράτη. Όποιος ενδιαφέρεται θα πρέπει να κατανοήσει το πώς κινούνται οι ηγεμονικές δυνάμεις και το πώς η εμπειρία διδάσκει ότι συμπλέκονται τα βραχυχρόνια, μεσοπρόθεσμα και μακροχρόνια συμφέροντά τους με το καζάνι των στρατηγικών παιγνίων που κοχλάζει αδιάλειπτα.
Εν κατακλείδι, και τα νήπια μπορούν να καταλάβουν ότι άμα ροκανιστούν τα θεμέλια ενός κράτους εισέρχεται σε τροχιά αργού και βασανιστικού θανάτου. Ιδιαίτερα όταν η οικονομία εκμηδενίζεται, ελέγχεται από ξένους, η κοινωνία κυριολεκτικά εξοντώνεται και η νομιμοποίηση της εξουσίας εκμηδενίζεται. Τότε είναι που εντείνεται το ηγεμονικό παραμύθιασμα παρόμοιο με τα καθρεπτάκια που κουνούσαν στους δύσμοιρους Ιθαγενείς Ινδιάνους τον 16ο και 17ο αιώνα στην Αμερική.
Αυτό μου θύμισε η δήλωση του υπουργού εμπορίου των ΗΠΑ και πολύ στενού φίλου του προέδρου Τραμπ: «Μας συμπαραστέκεται», δήλωσε, ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι με την επιρροή που έχουν στους διεθνείς οικονομικούς θεσμούς και πάνω στην Ευρώπη, οι ΗΠΑ θα μπορούσαν εύκολα να διασώσουν την Ελληνική οικονομία. Γιατί να το κάνουν όταν οι εγχώριοι καρεκλοκένταυροι θεωρούν τα μέλη της κοινωνίας «μάζα» και «ετερόκλητο όχλο»! Οι Αμερικανοί το ξέρουν και όπως όπως κάθε ηγεμονική δύναμη θέλει τους συνομιλητές των λιγότερο ισχυρών κρατών πεσμένους στο έδαφος και ικέτες.
SLPress
Κράτος πάνω στην άμμο δεν κτίζεται και αν κτιστεί κάποια στιγμή καταρρέει, ενώ όταν έτσι έχουν τα πράγματα θεωρείται από όλους αναξιόπιστο και αναλώσιμο. Στέρεο έδαφος, γερά θεμέλια και σιδερόφρακτα τοιχώματα είναι προϋποθέσεις βιωσιμότητας και αντοχής ενός κράτους στις αδιάλειπτες σεισμικές δονήσεις της διεθνούς πολιτικής και στα πλήγματα του μεταμοντέρνου πολέμου όπως είναι ο χρηματοοικονομικός πόλεμος των τελευταίων 8 χρόνων.
Συντομογραφικά, θα αναφερθούμε σε δύο κύρια και αλληλένδετα ζητήματα: Πρώτον, την κατάσταση της δημοκρατίας που σχετίζεται με την πολιτειακή ευρωστία και την κρατική συνοχή. Δεύτερον, την γνώση της διεθνούς πολιτικής που αφορά ζωτικά τους προσανατολισμούς και τις επιλογές της εξωτερικής πολιτικής στο ανταγωνιστικό και συχνά συγκρουσιακό διεθνές σύστημα.
Ιδιαίτερα για κοινωνίες όπως η ελληνική, οι οποίες είναι ιστορικά εδρασμένες πάνω στις πολιτικές παραδόσεις της δημοκρατίας και της πολιτικής ελευθερίας, εάν δεν διαθέτουν δημοκρατικό πολίτευμα, δημιουργείται δομική πολιτική ανωμαλία. Παρά τα πολλά ιδεολογικά δόγματα, τα θεωρήματα και τα ιδεολογήματα που ακούγαμε τις τελευταίες δεκαετίες, δεν συνιστά δημοκρατία ένα ολιγαρχικό σύστημα έμμεσης αντιπροσώπευσης που δεν κινείται, τουλάχιστον, προς κάποιου είδους έμμεση δημοκρατία αλλά αντίθετα προς δεσποτεία και μάλιστα έξωθεν ελεγχόμενη.
Παρά τα ιδεολογικά θολώματα και τις διαστρεβλώσεις του όρου, δημοκρατία μπορεί να σημαίνει μόνο ένα πολίτευμα που είναι προσανατολισμένο με τρόπο που θα επιτρέπει στους πολίτες να καθίστανται ολοένα και περισσότερο εντολείς μιας εντολοδόχου και ανακλητής εξουσίας. Το κοινωνικό και πολιτικό γεγονός, εξάλλου, απαιτείται να είναι προσανατολισμένο προς την Ιθάκη της πολιτικής ελευθερίας και της εθνικής ανεξαρτησίας. Η εθνική ανεξαρτησία είναι η κοσμοθεωρία όλων των εθνών, βασικά η μόνη κοινή και μορφικά πανομοιότυπη κοσμοθεωρία που ενσαρκώνει την συλλογική ελευθερία κάθε κοινωνίας.
Στην κλασική εποχή ονομαζόταν το «ιδεώδες της ανεξαρτησίας» και εθεωρείτο προϋπόθεση δυνατότητας ανάπτυξης δημοκρατικών προϋποθέσεων στο εσωτερικό της πολιτείας. Ελεύθερη πατρίδα και αδιαπραγμάτευτη φιλοπατρία των πολιτών είναι αναμφίβολα κοσμοθεωρητικές προϋποθέσεις της κρατικής ευρωστίας, της πνευματικής συνοχής και της πίστης και νομιμοφροσύνης των πολιτών και των εκλεγμένων κυβερνητών στο κράτος και στα εθνικά συμφέροντα.
Πόσο μεγάλη είναι απόσταση μεταξύ αυτών των διαχρονικών πολιτικών παραδόσεων της ελληνικότητας και της κατάστασης που επικρατεί στο νεοελληνικό κράτος; Η απάντηση είναι ότι το εκκρεμές της πολιτικής μας απομακρύνθηκε από τον πόλο της δημοκρατίας και βρίσκεται στον πόλο μιας ιδιόμορφης ξένης κατάκτησης/υποδούλωσης. Δράστες της οποίας είναι κοινωνικοπολιτικά ανεξέλεγκτοι τεχνοκράτες, κερδοσκόποι, τοκογλύφοι και υπάλληλοι ηγεμονικών κρατών.
Ελλειμματική γνώση της διεθνούς πολιτικήςΜια ακόμη αποδυναμωτική παθογένεια των συμφορών που πλήττουν το νεοελληνικό κράτος είναι η ελλειμματική γνώση της διεθνούς πολιτικής. Όλα αποτυγχάνουν, εάν δεν υπάρχει στοιχειώδης γνώση των λειτουργιών, παθολογιών και προβλημάτων του κρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος. Ας πούμε με βεβαιότητα ότι ευημερία, ασφάλεια και ελευθερία δεν μπορεί να υπάρξει εάν δεν υπάρχει σωστή γνώση για την αληθινή κατάσταση της διεθνούς πολιτικής:
Δεν υπάρχει παγκόσμια κοινωνία, παγκόσμιο κοινωνικοπολιτικό σύστημα, παγκόσμια πολιτική ηθική, παγκόσμια διανεμητική δικαιοσύνη και κατά συνέπεια παγκόσμια υπερεθνική εξουσία οποιουδήποτε είδους. Διεθνή τάξη έχουμε όπου οι συμφωνίες ενίοτε τηρούνται, άλλοτε όχι και ακόμη πιο συχνά υπάρχουν διαφορετικές ερμηνείες των προνοιών. Αξίωμα: Σε ένα κόσμο πολλών κρατών άνισης ισχύος, άνισης ανάπτυξης, διαφορετικών συμφερόντων και ηγεμονικών δυνάμεων που αδιάλειπτα συγκρούονται, «δίκαιο έχει όποιος έχει ίση δύναμη (δηλαδή αποτρεπτική ισορροπία δυνάμεων) και όταν αυτό δεν συμβαίνει ο αδύναμος υποχωρεί και προσαρμόζεται» ή εξοντώνεται όπως οι Μήλιοι (Θουκυδίδης).
Κατά συνέπεια, για την κατοχύρωση και εκπλήρωση των στρατηγικών εσωτερικής και εξωτερικής κυριαρχίας και εσωτερικής και εξωτερικής ασφάλειας, απαιτείται επαρκής ισχύς, δηλαδή επαρκείς οικείοι συντελεστές ισχύος και στέρεες συναλλαγές και συγκλίσεις συμφερόντων με άλλα κράτη, άλλως πως ονομαζόμενες και συμμαχίες. Αξίωμα: «Το κυριότερο νόμισμα της διεθνούς πολιτικής είναι η ισχύς» (Kenneth Waltz).
Κατά την διάρκεια πέντε χιλιετιών γνωστής ιστορίας ο κόσμος πάντα έτσι ήταν, έτσι είναι και δεν φαίνεται να αλλάζει στο παραμικρό. Αξίωμα: «Όσοι είναι ελεύθεροι το χρωστούν στην δύναμή τους» και σε όσους πετούν στα σύννεφα και πιστεύουν στην έλευση ενός αγγελικά πλασμένου πλανήτη, απαιτείται να τους υπενθυμίζουμε ένα ακόμη αξίωμα: «Η ελπίδα είναι σπάταλη» (Θουκυδίδης).
Αντίσταση στην μεταμοντέρνα κατοχήΕξ αντικειμένου, η πατρίδα, η ασφάλειά της και η εθνική ανεξαρτησία είναι έσχατες λογικές οι δε ζημιές ή και ο θάνατος είναι αναπόδραστα, εάν πολίτες και ηγέτες αλληθωρίζουν προς άλλους ανύπαρκτους και ανέφικτους κόσμους. Διεθνιστικά ιδεολογικά δόγματα, αφελείς κοσμοπολιτισμοί και ιδεαλιστικές / ουτοπικές ψευδαισθήσεις και αυταπάτες είναι θανατηφόρα δηλητήρια που εισρέουν, αποδυναμώνουν, καθιστούν την κοινωνία εύκολη λεία ξένων ή σήμερα κερδοσκοπικών συμφερόντων και οδηγούν σε ζημιές ή και σε κρατικό θάνατο.
Μετά από πολλές δεκαετίες κυριαρχίας των ιδεολογικών ασυναρτησιών που αποπροσανατόλισαν την ελληνική κοινωνία και ως εκ τούτου προκάλεσαν αναπόφευκτη κατάληξη στον μετά το 2010 εξοντωτικό οκταετή κατήφορο που κορύφωσε την ξενοκρατία, απαιτείται να γνωρίζουμε ότι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, εάν δεν αλλάξει κάτι σύντομα και δραστικά, δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις πολιτικοοικονομικά και διεθνοπολιτικά βιώσιμου νεολληνικού κράτους.
Μια ειρηνική πολιτική μη εμφύλια επανάσταση ολικής επαναφοράς των νεοελλήνων σε τροχιά δημιουργίας δημοκρατικών προϋποθέσεων όπως διατυπώθηκαν πιο πάνω, είναι τόσο αναγκαία όσο είναι και δύσκολη. Απαιτείται περίσκεψη, περισυλλογή και επίγνωση του ελλείμματος αξιόπιστων πολιτικών προϋποθέσεων άσκησης εξουσίας που θα διαφυλάττει την εσωτερική και εξωτερική πολιτική κυριαρχία. Απαιτείται επίγνωση του γεγονότος ότι, πλέον, η Ελλάδα ελέγχεται από την πιο εξεζητημένη και πιο επιτυχημένη μορφή μεταμοντέρνας κατοχής.
Εγχώριοι καρεκλοκένταυροιΟι εγχώριοι καρεκλοκένταυροι εντολοδόχοι των ξένων, εδώ και 8 χρόνια, υποκλίνονται αντί να διαπραγματεύονται, οι δε ύστεροι κάτοχοι της εξουσίας κορύφωσαν την πολιτική παράκρουση, τα επικοινωνιακά τεχνάσματα και τον αποπροσανατολισμό των πολιτών.
Τα μέλη όλων των σημερινών μεταπολιτευτικών πολιτικών τάσεων εδώ και 8 χρόνια το μόνο που κατορθώνουν είναι να ανακυκλώνονται πάνω στις καρέκλες εξουσίας και κατόπιν έξωθεν εντολών να υιοθετούν το ένα μετά το άλλο μέτρο καταστολής των μελών της κοινωνίας.
Για να μείνουν καθισμένοι στις καρέκλες μετατρέπονται σε Κίρκη που προσφέρει μαγικά φλιτζάνια φίλτρων που θυμίζουν έντονα τις χειρότερες μέρες πελατειακών συμπεριφορών. Και όλα αυτά όταν είναι ολοφάνερο ότι καταχρέωσαν το κράτος, ακύρωσαν κάθε κίνητρο επιχειρηματικότητας, δρομολόγησαν την εκποίηση της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας και οδήγησαν στην εξορία εκατοντάδες χιλιάδες ταλαντούχους νέους.
Ταυτόχρονα, τα ανυπόστατα ιδεολογικά δόγματα, τα συμπαρομαρτούντα ιδεολογήματα, τα θεωρήματα, οι διεθνισμοί και ο μεταμοντέρνων προδιαγραφών μηδενιστικός εθνομηδενισμός καλά κρατούν, με αποτέλεσμα την αποδυνάμωση της πίστης και της νομιμοφροσύνης όσων πολιτών παραμυθιάστηκαν υποτιμώντας έτσι το κράτος, το εθνικό συμφέρον, την κρατική ισχύ, του τι ακριβώς σημαίνει δημοκρατία σύμφωνα με τις δικές μας πολιτικές παραδόσεις και το τι αποτελεί προϋποτιθέμενη συνθήκη της εθνικής ανεξαρτησίας η οποία όπως ήδη αναφέρθηκε εξ αντικειμένου αποτελεί έσχατη λογική και κοσμοθεωρητικό θέσφατο.
Στρατηγικός έλεγχος της οικονομίαςΜείζον ιστορικής σημασίας ζήτημα είναι επίσης η ραγδαία και αδίστακτη εκποίηση της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας στο όνομα μιας κίβδηλης υποθετικής ανάπτυξης. Πέραν της δρομολόγησης αποφάσεων που αγγίζουν τα ακρότατα όρια της πολιτικοοικονομικής παράκρουσης, όπως για παράδειγμα η «φημολογούμενη» πώληση του Ζαππείου και το κατά παράβαση του Συντάγματος και των διεθνών συνθηκών ξεπούλημα του βασιλείου της Φύσης της νήσου Φλέβας για να κτιστούν, ακούγεται, καζίνα και σπίτια εμίρηδων.
Επιταχύνεται ο έλεγχος στρατηγικών τομέων της οικονομίας από ξένα συμφέροντα, ενδεχομένως και ακραία εχθρικών. Αυτό βασικά δημιούργησε, πρέπει να ξέρουμε, τις μεταπολεμικές «δημοκρατίες της μπανανίας» στην Λατινική Αμερική τα βάσανα των οποίων καλά κρατούν μέχρι και σήμερα.
Η εκποίηση των ιερών και οσίων υπό συνθήκες αδιαφάνειας και απουσίας δημοκρατικού διαλόγου για την δημιουργία ενός ορθολογικού αναπτυξιακού προγράμματος, χρήζει να υπογραμμιστεί, αφορά ζωτικά και ουσιαστικά την εθνική ανεξαρτησία. Σχετίζεται με την δυνατότητα αυτεξούσιων πολιτικών αποφάσεων και την δημιουργία οικονομίας που εξυπηρετεί την ευημερία των πολιτών, που εδράζεται πάνω σε διανεμητική δικαιοσύνη που νομιμοποιεί τις πολιτικοοικονομικές ιεραρχίες, που διαφυλάττει το περιβάλλον και ευρύτερα το οικοσύστημά μας και τις πολιτισμικές μας παραδόσεις.
Η οικονομία αφορά ευθέως την κρατική ισχύ και ως εκ τούτου είναι κεντρικής σημασίας για την εθνική ασφάλεια, για την δυνατότητα να αντιμετωπιστούν οι πολλές αναθεωρητικές απειλές και για να μπορέσει η Ελλάδα αφενός να εφαρμόσει το διεθνές δίκαιο που αφορά την Επικράτειά της και αφετέρου να συναλλάσσεται ισότιμα και με συμφέροντα τρόπο με τα ηγεμονικά κράτη.
Δύσκολες καταστάσεις ενόψειΌσον αφορά το τελευταίο ζήτημα πολλά επέρχονται. Κάθε νέο γεγονός, επαληθεύει τις επιφυλάξεις τόσο για τις συνέπειες της χωρίς πολιτικούς ελέγχους δημιουργίας τετελεσμένων στα Βαλκάνια αλλά και για τα γεγονότα στην Τουρκία. Εν μέσω πολλών αντιφάσεων της δικής μας εξωτερικής πολιτικής και πρωτίστως με την Κύπρο να βαδίζει αμέριμνα προς την τουρκική αυλή, όπως και να εξελιχθούν τα πράγματα στην Τουρκία, εκτιμάται ότι θα δημιουργηθούν πολλές δύσκολες καταστάσεις για την ελληνική εξωτερική πολιτική.
Ένα μόνο παράδειγμα: Τα συγχαρητήρια πολλών συμπεριλαμβανομένων των Αμερικανών για την Συμφωνία των Πρεσπών προς της ηγέτες της «Μακεδονίας» (όπως χαρακτηριστικά ονομάζουν την FYROM απευθυνόμενοι στους ηγέτες της) δεν φαίνεται να είναι κατανοητό ότι δεν επαληθεύουν τις υποθέσεις για κάποια γραμμική συνηγορία που θα φέρει ανθόσπαρτες ελληνοαμερικανικές σχέσεις.
Ούτως ή άλλως τέτοια πράγματα δεν υπάρχουν στις σχέσεις των ηγεμονικών κρατών με τα υπόλοιπα λιγότερο ισχυρά κράτη. Όποιος ενδιαφέρεται θα πρέπει να κατανοήσει το πώς κινούνται οι ηγεμονικές δυνάμεις και το πώς η εμπειρία διδάσκει ότι συμπλέκονται τα βραχυχρόνια, μεσοπρόθεσμα και μακροχρόνια συμφέροντά τους με το καζάνι των στρατηγικών παιγνίων που κοχλάζει αδιάλειπτα.
Εν κατακλείδι, και τα νήπια μπορούν να καταλάβουν ότι άμα ροκανιστούν τα θεμέλια ενός κράτους εισέρχεται σε τροχιά αργού και βασανιστικού θανάτου. Ιδιαίτερα όταν η οικονομία εκμηδενίζεται, ελέγχεται από ξένους, η κοινωνία κυριολεκτικά εξοντώνεται και η νομιμοποίηση της εξουσίας εκμηδενίζεται. Τότε είναι που εντείνεται το ηγεμονικό παραμύθιασμα παρόμοιο με τα καθρεπτάκια που κουνούσαν στους δύσμοιρους Ιθαγενείς Ινδιάνους τον 16ο και 17ο αιώνα στην Αμερική.
Αυτό μου θύμισε η δήλωση του υπουργού εμπορίου των ΗΠΑ και πολύ στενού φίλου του προέδρου Τραμπ: «Μας συμπαραστέκεται», δήλωσε, ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι με την επιρροή που έχουν στους διεθνείς οικονομικούς θεσμούς και πάνω στην Ευρώπη, οι ΗΠΑ θα μπορούσαν εύκολα να διασώσουν την Ελληνική οικονομία. Γιατί να το κάνουν όταν οι εγχώριοι καρεκλοκένταυροι θεωρούν τα μέλη της κοινωνίας «μάζα» και «ετερόκλητο όχλο»! Οι Αμερικανοί το ξέρουν και όπως όπως κάθε ηγεμονική δύναμη θέλει τους συνομιλητές των λιγότερο ισχυρών κρατών πεσμένους στο έδαφος και ικέτες.
SLPress
0 Σχόλια για την ανάρτηση: "Κράτος πάνω στην άμμο"Τα θέματα των αναρτήσεων δεν εκφράζουν απαραίτητα και τις απόψεις των διαχειριστών και των συντακτών του ιστολογίου μας. Τα σχόλια εκφράζουν τις απόψεις των σχολιαστών και μόνο αυτών.
Σχόλια που περιέχουν ύβρεις ή απρεπείς χαρακτηρισμούς διαγράφονται κατά τον έλεγχο από την ομάδα διαχείρισης. Ευχαριστούμε.