Γ. Παπανδρέου: Ο αρχηγός των Λωτοφάγων…

Του Γ. Λακόπουλου

Ή δεν τα θυμάται καλά ή μας δουλεύει. Πάντως ο Γιώργος Παπανδρέου εμφανίζει τώρα την κατάσταση που ο ίδιος δημιούργησε το Νοέμβριο του 2011 με το δημοψήφισμα, εντελώς διαφορετική από ότι ήταν.

Πήγε στο Λονδίνο καλεσμένος ενός καθηγητή που καλούσε στην Ελλάδα όταν ήταν Πρωθυπουργός και τον έβαζε σε επιτροπές αγνώστου έργου. Και είπε ότι μετάνιωσε που δεν έγινε το δημοψήφισμα. Αν το είχε κάνει, λέει, θα το κέρδιζε και το Μνημόνιο θα έληξε το 2012-13. Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα.

Ο Παπανδρέου δεν έκανε το δημοψήφισμα γιατί δεν μπορούσε να το κάνει. Για την ακρίβεια δεν είχε Βουλή να το προκηρύξει. Αν διέθετε πλειοψηφία για το δεύτερο Μνημόνιο θα το περνούσε και δεν θα τους χρειαζόταν κανένα δημοψήφισμα. Το οποίο έτσι κι αλλιώς ήταν βόμβα στη θεμέλια της χωράς: έθετε σε αμφισβήτηση αυτό που της είχαν δώσει με κόπο οι Ευρωπαίοι: το κούρεμα του ιδιωτικού χρέους.

Στις 27 Οκτωβρίου 2011 το πανηγύριζε και στις αρχές Νοεμβρίου ήθελε να βάλει σε δημοψήφισμα τη συμφωνία για το δεύτερο Μνημόνιο που τη συνόδευε. Ότι δεν μπορούσε να πείσει τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να την ψηφίσουν είναι άλλη υπόθεση.

Όταν τον φώναξαν στις Κάννες ο Σαρκοζί με τον Μέρκελ και τον εξευτέλισαν -έχουν γραφεί αυτά- ας επέστρεφε στην Αθήνα να κάνει δημοψήφισμα αν μπορούσε. Έχοντας απολύσει εν τω μεταξύ τον Βενιζέλο που έκανε στις Κάννες επαφές εναντίον του πίσω από τις πλάτες του. Και ανακοίνωσε ερήμην του Πρωθυπουργού της χώρας ότι το δημοψήφισμα δεν θα γίνει. Συνταγματολόγος κατά τα λοιπά.

Σε κάθε περίπτωση ο Γιώργος ας μην επιστρέφει σε εκείνη την περίοδο γιατί βαρύνεται με δυο ασυγχώρητα ανοσιουργήματα:

Το ένα είναι ότι πήρε αποφάσεις για τις οποίες δεν είχε λαϊκή εντολή και έστειλε τη χώρα σε διεθνή οικονομικό έλεγχο και το ΠΑΣΟΚ στην κόλαση, χωρίς πραγματικό λόγο. Εκτός από ό,τι είχε ο ίδιος κατά νου.

Το επιχείρημα πως έκανε ό,τι έκανε για να σώσει τη χώρα -ή ότι την… έσωσε κιόλας- ούτε ο Παπακωνσταντίνου δεν το τρώει. Ουδείς του ανέθεσε να τη σώσει. Οι ψηφοφόροι του ανέθεσαν να εφαρμόσει πρόγραμμα με τις παροχές με το οποίο εξελέγη.

Αν δεν μπορούσε να το εφαρμόσει, γιατί βρήκε κακή οικονομική κατάσταση, έπρεπε να πάρει μέτρα αγνοώντας το πρόγραμμά του, να προσφύγει σε νέες εκλογές αμέσως και να ζητήσει εξουσιοδότηση, ή έστω να ζητήσει από τη Βουλή να εγκρίνει με αυξημένη πλειοψηφία στη Βουλή ένα νέο πρόγραμμα.

Όχι όταν επρόκειτο να ψηφιστεί το Μνημόνιο που συμφώνησε ερήμην των πάντων, ίσως και ερήμην του. Αμέσως μετά τις εκλογές του 2009. Αλλά τότε οι υπουργοί του βεβαίωναν μέχρι και στην Ευρώπη ότι «το προεκλογικό μας πρόγραμμα είναι αδιαπραγμάτευτο».

Κατέθεταν προϋπολογισμό με παροχές και ταυτόχρονα διαφήμιζαν ότι η προηγουμένη κυβέρνηση του άφησε ελλείμματα. Διαφήμιζαν το ύψος τους στο τέλος του χρόνου …. από τον Οκτώβριο χωρίς να κάνουν το παραμικρό για να τα μειώσουν, ή έστω να στείλουν το κατάλληλο μήνυμα διεθνώς.

Με έλλειμμα 12 και 15% δεν πάει μια χώρα σε Μνημόνιο. Οι Ιρλανδοί την ίδια εποχή είχαν 31%. Ο Παπανδρέου παρέλαβε τη χώρα ικανή να δανείζεται με σπρεντς μόλις 130 μονάδες και την έφερε σε αδυναμία δανεισμού και τυπική χρεοκοπία παίζοντας με τους «κηπουρούς» του: δεν πήρε μέτρα, έκανε οκτώ μήνες να στελεχώσει το κράτος, διαφήμισε τη διαφθορά και απειλούσε με «με το πιστόλι στο τραπέζι» γι’ αυτό που ήδη ήθελε: το ΔΝΤ.

Ας μην του καλλιεργεί αυταπάτες το νοσηρό περιβάλλον του. Δεν έφτασε στο σημείο να καταστεί αποσυνάγωγος από την κοινωνία και ο πρώτος πρωθυπουργός κοινοβουλευτικής χώρας που εκδιώχθηκε όχι για ηθικούς λόγους- χωρίς το κόμμα του να χάσει την πλειοψηφία για συγκεκριμένους λόγους.

Πρώτον, θεώρησε ότι πήρε το ΠΑΣΟΚ και την κυβέρνηση ως κληρονομικό δικαίωμα, οπότε δικαιούταν να την κυβερνήσει ως φέουδο, πέρα από τα ιδεολογικά και πολιτικά όρια το κόμματος.

Δεύτερον, αδιαφόρησε για την πρόταση συναινετικής λύσης του ασφαλιστικού και την ενημέρωση για δημοσιονομική εκτροπή που του έκανε ο Γ. Προβόπουλος και ψηφοθηρούσε στις εκλογές με υποσχέσεις.

Τρίτον, αντί να πάρει αμέσως μέτρα για να στείλει μήνυμα σταθεροποίησης -όπως τον είχε διευκολύνει ο Καραμανλής με την ομιλία του στη ΔΕΘ- άρχισε να πειραματίζεται στην οικονομία με τους μαθητευόμενους μάγους δίπλα του.

Τέταρτο, παραβίασε κάθε αρχή του κόμματός του και άρχισε να συζητάει πίσω από την πλάτη του με το ΔΝΤ, πριν γίνει πρωθυπουργός. Πήγε τη χώρα στο Μνημόνιο χωρίς απόφαση από κανένα κυβερνητικό, ή κομματικό όργανο και χωρίς καν να είναι σε θέση να υλοποιήσει αυτά που συμφώνησε.

Έκτο, διέσπασε το κόμμα του πατέρα του- που τον έκανε αρχηγό και πρωθυπουργό- κι αυτό είναι το δεύτερο ασυγχώρητο λάθος ηθικής τάξης.

Μόνο ως αρχηγός των Λωτοφάγων μπορεί να υπάρχει στο δημόσιο βίο. Δεν τσιμπάει κανείς στις κολοκυθοκορφάδες για το δημοψήφισμα. Σήμερα συνιστά εμπαιγμό να μιλάει γι’ αυτά τα πράγματα και να τα αναφέρει ως… λύσεις. Γελάνε στην Ευρώπη όταν τους λέει να υποδείξουν υποψήφιο πρόεδρο στην Κομισιόν, όπως έγινε ο ίδιος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.

Ο πρώην πρωθυπουργός τα είχε όλα, αλλά έβαλε τα χέρια του και έβγαλε τα μάτια του. Προκαλεί όταν μιλάει για το ενδεχόμενο να μετάσχει σε… μελλοντική κυβέρνηση ο ίδιος και κάποιοι συνεργάτες του! Ποιος τους θέλει σε κυβέρνηση; Πέραν το ότι δεν είναι συνεργάτες: απλώς κάποιοι παρακμιακοί τύποι ξύνουν τον πάτο του βαρελιού για να πάρουν από αυτόν ό,τι μπορούν ακόμη.

Αγγίζει τα όρια της ύβρεως προς τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ ότι επιδιώκει σήμερα να επιστρέψει στη Βουλή, αρπάζοντας την έδρα κάποιου άλλου, που θα την έχει κερδίσει με τον αγώνα του. Αν θέλει να γίνει βουλευτής να πάει σε μια μονοεδρική και να δείξει τι αξίζει.

Ο Παπανδρέου λέει ότι «θέλουμε να αλλάξουμε στη χώρα, πρέπει να είναι η πυξίδα του κόμματός μας…».Ποιου κόμματος; Του ΠΑΣΟΚ που διέλυσε και διέσπασε; Του μορφώματος με το οποίο αποδοκιμάσθηκε από τους πολίτες; Ή το κόμμα της Φώφης στην οποία υποκλίνεται για να πει στη Βουλή αυτό-ευτελιζόμενος.

Από την πολιτική πήρε περισσότερα από όσα δικαιούται. Ένας σοβαρός άνθρωπος δίπλα του να τον συμβουλεύσει να καθίσει στο σπίτι του δεν υπάρχει;

Δημοσίευση: Νοεμβρίου 25, 2018