Ταραχή νοητικού – πολιτικού τέλματος

Το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα είναι ένα κανονικό… μπορντέλο. Ένα χάος που δείχνει ότι τα μνημόνια έχουν διαλύσει τα πάντα, δεν υπάρχουν σταθερές και δεν υπάρχει πολιτική ηγεσία που θα πάρει από το χέρι τους πολίτες και θα τους οδηγήσει σε στόχους συγκεκριμένους.

Κατακερματισμένα πολιτικά κόμματα, χωρίς οράματα, χωρίς στιβαρές ηγεσίες, με μικροκομματική ματιά, με αδυναμία να αντιληφθούν ποιες είναι οι ανάγκες της κοινωνίας. Και κυρίως τα πάντα γίνονται τόσο παρασκηνιακά, τόσο κακόμοιρα, τόσο αηδιαστικά και τόσο μικρά που κάνουν τον Ανδρέα Παπανδρέου ή τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη να φαντάζουν πολιτικοί γίγαντες μπροστά σ’ αυτά που βλέπουμε τώρα. Καλά, δε μιλάμε για τον Καραμανλή (τον κανονικό) ή τον Κανελλόπουλο, τον Τσάτσο ή ακόμη και τον Κύρκο.

Εν πάση περιπτώσει, όταν βλέπεις π.χ. ότι ο Τσίπρας δε μπορεί να βρει υποψήφιο για την Αθήνα και θα βάλει κάποιον… Ηλιόπουλο τότε σε πιάνουν τα γέλια. Όταν ο λαοπρόβλητος ΣΥΡΙΖΑ βάζει στη Θεσσαλονίκη την Νοτοπούλου ή όταν μπαίνει ο Μπελαβίλας στον Πειραιά τότε καταλαβαίνεις ότι δεν έχει καμιά ελπίδα η κυβέρνηση. Διαχείριση της ήττας της επιχειρεί να κάνει και τίποτε άλλο.

Αλλά κι όταν βλέπεις έναν ολόκληρο πρωθυπουργό να πηγαίνει στη βουλή και να πανηγυρίζει σαν μικρό παιδάκι γιατί έδωσε καθρεφτάκια στους ιθαγενείς. Όταν ο ίδιος αποκαλύπτει το όνομα του εγκέφαλου της σπείρας με τον χρυσό, αν και η Αστυνομία δεν έχει δώσει επίσημα το όνομά του κι εν πάση περιπτώσει δεν μπορεί ο πρωθυπουργός να έχει στοιχεία της δικογραφίας, τότε τι να πεις.


Για τα... μαργαριτάρια που εκτόξευσε στο Μάτι τι να πει κανείς. Φαίνεται τελικά ότι η δεξιά αναλγησία για την οποία μας είχαν ζαλίσει όλα αυτά τα χρόνια τόσο οι... σοσιαλδημοκράτες όσο και οι... αριστεροί ωχριά μπροστά στη δική τους. Διότι πιο αήθεις πολιτικοί από αυτούς δεν έχουν υπάρξει. Οι μεν.. πράσινοι αφού εκμαύλισαν μια ολόκληρη γενιά έσπευσαν να την κατηγορήσουν... ότι μαζί τα τρώγανε, οι δε... κόκκινοι αφού είδαν ότι δεν μπορούν να εκμαυλίσουν την σημερινή, παρά μόνο τα δικά τους παιδιά, επειδή... λεφτά δεν υπάρχουν, την μειώνουν κατηγορώντας την ως σπάταλη αφήνοντάς την να βουλιάζει ανήμπορη στον πόνο και την δυστυχία που αυτοί της προξένησαν.

Και τόσα άλλα παραδείγματα. Στη ΝΔ τρέμουν μη τυχόν και κάνουν καμιά γκάφα και το μόνο που κάνουν είναι να σέρνονται πίσω από την ατζέντα του Τσίπρα περιμένοντας να ωριμάσει το φρούτο για να το απολαύσουν στο Μαξίμου.

Από την άλλη στα δεξιά της δεξιάς κάνουν συμπράξεις, μετά κάνουν ανακοινώσεις και μετά πλακώνονται σαν μικρά παιδιά γιατί ο καθένας θέλει να είναι κομματάρχης.

Στα αριστερά βγαίνει ο Αλαβάνος να μας πει πόσο… δεξιός είναι ο Τσίπρας. Αμ ας μην του έδινες το δαχτυλίδι Αλέκο και μας κατσικώθηκε στο σβέρκο.

Γενικώς επικρατεί μια κατάσταση στασιμότητας ή ακόμη και πορεία καθοδική στα πολιτικά πράγματα. Δεν ξέρεις τι να γράψεις. Δεν υπάρχει αντικείμενο, πολιτικοί κατώτεροι των περιστάσεων, πρωτοβουλίες ανύπαρκτες, θέσεις καθαρές από κανέναν. Μιζέρια, απαιδευσιά, βρόμικα παιχνίδια, χτυπήματα κάτω από τη μέση.

Έτσι θα πάει μπροστά η Ελλάδα; Με τους πολιτικούς να πλακώνονται στο facebook και στο twitter; Είμαστε σε βαθύ λήθαργο και θα πάμε ξανά σαν τα πρόβατα να ψηφίσουμε την κάθε Νοτοπούλου και τον κάθε Καρανίκα; Τέτοια παρακμή.

Όφις Ιοβόλος
AntiNews

Δημοσίευση: Δεκεμβρίου 13, 2018